-
Η Άλεξ Μυλωνά δημιούργησε το έργο "Πτώσις Τριγώνων Ι" το 1993, σε μια περίοδο που δουλεύει με λεπτές πλάκες άσπρου μαρμάρου, παρουσιάζοντας αφηρημένες συνθέσεις που διακρίνονται για τη γεωμετρική απλότητα και αυστηρότητά τους. Αισθάνεται ότι το μάρμαρο -και πιο συγκεκριμένα το μάρμαρο που επιλέγει, προερχόμενο από τα λατομεία του Διονύσου, έξω από την Αθήνα, ένα υλικό άρρηκτα συνδεδεμένο με την τέχνη στην αττική γη-, την εκφράζει απόλυτα, αφού εκτιμά ότι είναι ένα υλικό απέριττο, ζωντανό και λαμπερό, το οποίο έχει την αυτοτέλειά του και δεν του ταιριάζουν πολύπλοκα σχήματα που θα έκρυβαν την ομορφιά του. Τα γεωμετρικά σχήματα δημιουργούν συνθέσεις, σωστά οργανωμένες και μελετημένες, όπου οι αναλογίες, οι αρμονικές σχέσεις, το λευκό χρώμα και η υφή του υλικού, αποκαλύπτουν στον θεατή περιοχές αισθητικής απόλαυσης. Τα σχήματα διατηρούν την προαιώνια συμβολική τους σημασία, ενώ οι τίτλοι προκύπτουν αφού ολοκληρωθούν τα έργα, όταν, κάποια από αυτά παραπέμπουν σε αναγνωρίσιμες εικόνες.
-
Το έργο "Ο Υπερήφανος" ανήκει στην περίοδο έργων, που η καλλιτέχνιδα δουλεύει με λεπτές πλάκες άσπρου μαρμάρου, παρουσιάζοντας αφηρημένες συνθέσεις που διακρίνονται για τη γεωμετρική απλότητα και αυστηρότητά τους. Αισθάνεται ότι το μάρμαρο -και πιο συγκεκριμένα το μάρμαρο που επιλέγει, προερχόμενο από τα λατομεία του Διονύσου, έξω από την Αθήνα, ένα υλικό άρρηκτα συνδεδεμένο με την τέχνη στην αττική γη-, την εκφράζει απόλυτα, αφού εκτιμά ότι είναι ένα υλικό απέριττο, ζωντανό και λαμπερό, το οποίο έχει την αυτοτέλειά του και δεν του ταιριάζουν πολύπλοκα σχήματα που θα έκρυβαν την ομορφιά του. Τετράγωνα, κύκλοι, παραλληλόγραμμα και ημικύκλια δημιουργούν συνθέσεις, σωστά οργανωμένες και μελετημένες, όπου οι αναλογίες, οι αρμονικές σχέσεις, το λευκό χρώμα και η υφή του υλικού, αποκαλύπτουν στον θεατή περιοχές αισθητικής απόλαυσης. Τα σχήματα διατηρούν την προαιώνια συμβολική τους σημασία, ενώ οι τίτλοι είναι χωρίς ιδιαίτερη σημασία. Προκύπτουν αφού ολοκληρωθούν τα έργα, όταν, κάποια από αυτά παραπέμπουν σε αναγνωρίσιμες εικόνες.
-
Η καλλιτέχνιδα αποτυπώνει το 1998 την αυτοπροσωπογραφία της σε ώριμη ηλικία. Μέσα σε μια σύνθεση εντελώς νατουραλιστική αποτυπώνει τα φυσικά χαρακτηριστικά της, χωρίς να έχει τη διάθεση να ωραιοποιήσει ή να αποκρύψει στοιχεία της εικόνας της.
-
Σύνθεση με αποτυπώματα φύλλων χαλκού με μελάνι σε χαρτί
-
Έργο μεικτής τεχνικής, το οποίο ορίζεται από τη σύνθεση ποικίλων υλικών, τεχνικών και χρωμάτων.
-
Έργο μεικτής τεχνικής, το οποίο ορίζεται από τη σύνθεση ποικίλων υλικών, τεχνικών και χρωμάτων.
-
Η καλλιτέχνιδα αναπαριστά μια ημικεκλιμένη γυναικεία φιγούρα με νατουραλιστικούς όγκους, οι οποίοι δεσπόζουν στη συνολική σύνθεση. Η μορφή φαίνεται να στηρίζεται στο δεξί της χέρι, ενώ το αριστερό «ξεκουράζεται» επάνω ανάμεσα στους μηρούς της, ενώ η συνολική σύνθεση αποπνέει μια γενικότερη αίσθηση ραστώνης και ονειροπόλησης.
-
Το 1953, και με νωπές ακόμη τις μνήμες από τις βιαιοπραγίες του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου και του Εμφυλίου, η Άλεξ Μυλωνά δημιούργησε μια σειρά σχεδίων και στη συνέχεια λιτές, επιβλητικές συνθέσεις σε μάρμαρο στη μνήμη όλων των ανδρών του χωριού που εκτελέστηκαν από τους Ναζί. Ανάμεσα σε αυτές, τα έργα "Πένθος Ι" και "Θρήνος στα Καλάβρυτα", που θυμίζουν νεκρικά μνημεία, μέσα σε όλη τους την απλότητα ανακαλούν με σοβαρότητα τις συμφορές του πολέμου. Οι μορφές, αφαιρετικά σχηματοποιημένες, συγκλίνουν η μία στην άλλη δημιουργώντας ένα «εύθραυστο» αλλά συνάμα στιβαρό σύνολο.
-
Το έργο "Σταύρωση ΙΙ" της Άλεξ Μυλωνά ανήκει στα πρώιμα γλυπτά της, στα οποία αναπαριστά ανθρώπινες μορφές και τα θέματα του έργου της είναι αναγνωρίσιμα. Αποτελεί μέρος μια μεγάλης ενότητας σχεδίων, ζωγραφικών έργων και γλυπτών που έχουν ως θέμα τη Σταύρωση και τον Επιτάφιο θρήνο, ενώ η τραχύτητα του υλικού αποτυπώνεται πάνω στην επιφάνεια του έργου προσφέροντας στη συνολική σύνθεση μια πιο "σκληρή" αίσθηση, επιτείνοντας τον πόνο και τη συγκινησιακή φόρτιση του Θείου δράματος.
-
Το έργο "Πιετά ΙΙ" της Άλεξ Μυλωνά ανήκει στα πρώιμα γλυπτά της, στα οποία αναπαριστά ανθρώπινες μορφές και τα θέματα του έργου της είναι αναγνωρίσιμα και αποτελεί μέρος μια ενότητας σχεδίων και έργων που έχουν ως θέμα τη Σταύρωση και τον Επιτάφιο θρήνο. Η τραχύτητα του υλικού αποτυπώνεται πάνω στην επιφάνεια του έργου δίνοντας στη συνολική σύνθεση μια πιο "σκληρή" αίσθηση.
-
Το έργο «Τοκετός Ι» της Άλεξ Μυλωνά ανήκει στα πρώιμα γλυπτά της, στα οποία αναπαριστά ανθρώπινες μορφές και τα θέματα του έργου της είναι αναγνωρίσιμα. Η καλλιτέχνιδα καταπιάνεται συχνά σε διάφορους κύκλους του έργου της με το θέμα της εξέλιξης της ζωής, από τη γέννηση έως το θάνατο. Η ευρύτερη ενότητα έργων ονομάζεται «Γυναίκα-Γέννα-Γη» και η παρήχηση των τριών λέξεων υπογραμμίζει ακόμα περισσότερο της γήινες ρίζες της γυναικείας γονιμότητας και της αποπλάνησης. Στο έργο «Τοκετός Ι», η τραχύτητα του υλικού αποτυπώνεται πάνω στην επιφάνεια του έργου δίνοντας στη συνολική σύνθεση μια ακόμη πιο «σκληρή» αίσθηση.
-
Στο έργο "Ο Ήλιος ταξιδεύει τη νύχτα, μια σιδερένια σύνθεση βαμμένη σε μαύρο χρώμα, η καλλιτέχνιδα απομακρύνεται από τη μετωπική σύλληψη του γλυπτού και επαναφέρει τον όγκο, ενώ ταυτόχρονα πραγματεύεται ως κεντρικό θέμα τον ήλιο, ένα μοτίβο που βρίσκεται στο επίκεντρο της καλλιτεχνικής της δραστηριότητας.
-
Η Άλεξ Μυλωνά στο έργο "Γυρίζει", μια σύνθεση από λακαρισμένο ξύλο βαμμένη σε μαύρο χρώμα, απομακρύνεται από τη μετωπική σύλληψη του γλυπτού και επαναφέρει τον όγκο -στην προκειμένη περίπτωση δημιουργώντας μια ελλειπτική σφαίρα, ένα ιδιόμορφο σχήμα.
-
Το παιχνίδι των κενών και του γεμάτου, του θετικού και του αρνητικού, είναι αυτό που απασχολεί την καλλιτέχνιδα και αυτό που δίνει βάθος στη μετωπικότητα. Στην ενότητα "Ανατρεπόμενα", το παιχνίδι περιπλέκεται από το αναποδογύρισμα των διαφόρων τμημάτων που προτείνει στη φαντασία μεγάλο αριθμό δυνατών παραλλαγών. Η σύζευξη των ελασμάτων από μαύρο και κόκκινο σίδερο, που αποτελούνται από γωνίες και τεθλασμένες ευθείες, οδηγούν το ένα έργο να είναι η ηχώ του άλλου, αφού και τα δύο έχουν κοπεί βάσει του ίδιου σχεδίου.
-
Το παιχνίδι των κενών και του γεμάτου, του θετικού και του αρνητικού, είναι αυτό που απασχολεί την καλλιτέχνιδα και αυτό που δίνει βάθος στη μετωπικότητα. Στην ενότητα "Ανατρεπόμενα", το παιχνίδι περιπλέκεται από το αναποδογύρισμα των διαφόρων τμημάτων που προτείνει στη φαντασία μεγάλο αριθμό δυνατών παραλλαγών. Η σύζευξη των ελασμάτων από μαύρο και κόκκινο σίδερο, που αποτελούνται από γωνίες και τεθλασμένες ευθείες, οδηγούν το ένα έργο να είναι η ηχώ του άλλου, αφού και τα δύο έχουν κοπεί βάσει του ίδιου σχεδίου.
-
Αφηρημένη σύνθεση σε χαλκό με μαρμάρινη βάση, την οποία χαρακτηρίζει η αρχιτεκτονική-σκηνογραφική αντίληψη και η αίσθηση ρυθμού. Το μέταλλο ανιχνεύει τις πλαστικές ποιότητες του κενού και έχει ως αποκλειστική λειτουργία να το μορφοποιήσει. Η γλύπτρια το πετυχαίνει μέσα από τη δημιουργία μιας λεπτής σχέσης της ύλης με το άυλο, του ορατού με το αόρατο, του θετικού με το αρνητικό. Τα συμπαγή σχήματα του γλυπτού, επίπεδες επιφάνειες παρά όγκοι, κινούνται στον πραγματικό χώρο, ορίζοντας το κενό, διαιρώντας και τεμαχίζοντάς το.
-
Η "Θύελλα", μια αφηρημένη σύνθεση σε σφυρήλατο χαλκό, που την χαρακτηρίζει η αρχιτεκτονική-σκηνογραφική αντίληψη και η αίσθηση μνημειακότητας και ρυθμού. Το μέταλλο ανιχνεύει τις πλαστικές ποιότητες του κενού και έχει ως αποκλειστική λειτουργία να το μορφοποιήσει. Η γλύπτρια το πετυχαίνει μέσα από τη δημιουργία μιας λεπτής σχέσης της ύλης με το άυλο, του ορατού με το αόρατο, του θετικού με το αρνητικό. Τα συμπαγή σχήματα του γλυπτού, επίπεδες επιφάνειες παρά όγκοι, κινούνται στον πραγματικό χώρο, ορίζοντας το κενό, διαιρώντας και τεμαχίζοντάς το.
-
Το έργο "Πρόοδος" βρίσκεται στη σκάλα του Μουσείου Άλεξ Μυλωνά που οδηγεί στον πρώτο όροφο. Πρόκειται για ένα ανάγλυφο που αποτελείται από πέντε ασπρόμαυρες συνθέσεις λακαρισμένου ξύλο, διαστάσεων 70x100x2 εκ. το καθένα, όπου το κεντρικό μοτίβο αναπτύσσεται σταδιακά, από κάτω προς τα πάνω, με την προσθήκη ενός απλού στοιχείου σε κάθε ένα από αυτά αποτυπώνοντας την εξέλιξη ενός μοτίβου.
-
Το έργο "Κυκλική σύνθεση" αποτελεί μέρος μιας ευρύτερης ενότητας έργων που εκτέλεσε η Άλεξ Μυλωνά στα μέσα της δεκαετίας του 1970. Ενθουσιασμένη με τα νέα υλικά που προσφέρει η τεχνολογία, συνεχίζει να πειραματίζεται χρησιμοποιώντας το zinc στις νέες της συνθέσεις. Η δημιουργός ξεκινά από μια επίπεδη επιφάνεια, ένα ορθογώνιο, λεπτό έλασμα από zinc ή ανοξείδωτο ατσάλι. Στη συνέχεια, το έλασμα λυγίζεται, αναδιπλώνεται, κόβεται, καμπυλώνεται, κατακτά την τρίτη διάσταση, καταλαμβάνει τον χώρο και επιβάλλεται σ' αυτόν με την ένταση και τη δυναμική της κίνησής του, τη στιλπνότητα και τις αντανακλάσεις της επιφάνειάς του. Είναι χαρακτηριστικό ότι η Άλεξ Μυλωνά αντιμετώπιζε τις συγκεκριμένες συνθέσεις ως μακέτες για αρχιτεκτονικές παρεμβάσεις, κτήρια και μνημεία, που θα μπορούσαν να υλοποιηθούν στην προσωπική της Ουτοπία, ένα χωριό καλλιτεχνών στα Μεσόγεια της Αττικής. Πρόκειται για προτάσεις για ένα αεροδρόμιο, ένα μουσείο-σχολείο, ένα μνημείο πεσόντων, ένα κυκλικό θέατρο, έναν σταθμό βενζίνης, μια εκκλησία, ένα δημόσιο ουρητήριο ή ένα περίπτερο σε διεθνή έκθεση. Παράλληλα, θεωρούσε ότι οι συνθέσεις αυτές μπορούσαν κάποιες φορές, ανάλογα με τη φόρμα τους, να λειτουργήσουν ως χρηστικά αντικείμενα ή απροσδόκητα εξαρτήματα (π.χ. μια φρουτιέρα ή μια περικεφαλαία).
-
Το έργο "Κεκλιμένο" ανήκει στα έργα τα οποία η Άλεξ Μυλωνά δούλεψε στα μέσα της δεκαετίας του 1970. Ενθουσιασμένη με τα νέα υλικά που προσφέρει η τεχνολογία, συνεχίζει να πειραματίζεται χρησιμοποιώντας το zinc στις νέες της συνθέσεις. Η δημιουργός ξεκινά από μια επίπεδη επιφάνεια, ένα ορθογώνιο, λεπτό έλασμα από zinc ή ανοξείδωτο ατσάλι. Στη συνέχεια, το έλασμα λυγίζεται, αναδιπλώνεται, κόβεται, καμπυλώνεται, κατακτά την τρίτη διάσταση, καταλαμβάνει τον χώρο και επιβάλλεται σ' αυτόν με την ένταση και τη δυναμική της κίνησής του, τη στιλπνότητα και τις αντανακλάσεις της επιφάνειάς του. Είναι χαρακτηριστικό ότι η Άλεξ Μυλωνά αντιμετώπιζε τις συγκεκριμένες συνθέσεις ως μακέτες για αρχιτεκτονικές παρεμβάσεις, κτήρια και μνημεία, που θα μπορούσαν να υλοποιηθούν στην προσωπική της Ουτοπία, ένα χωριό καλλιτεχνών στα Μεσόγεια της Αττικής. Πρόκειται για προτάσεις για ένα αεροδρόμιο, ένα μουσείο-σχολείο, ένα μνημείο πεσόντων, ένα κυκλικό θέατρο, έναν σταθμό βενζίνης, μια εκκλησία, ένα δημόσιο ουρητήριο ή ένα περίπτερο σε διεθνή έκθεση. Παράλληλα, θεωρούσε ότι οι συνθέσεις αυτές μπορούσαν κάποιες φορές, ανάλογα με τη φόρμα τους, να λειτουργήσουν ως χρηστικά αντικείμενα ή απροσδόκητα εξαρτήματα (π.χ. μια φρουτιέρα ή μια περικεφαλαία).
-
Το έργο "Διχοτόμηση του κύκλου" ανήκει στα έργα τα οποία η Άλεξ Μυλωνά δούλεψε στα μέσα της δεκαετίας του 1970. Ενθουσιασμένη με τα νέα υλικά που προσφέρει η τεχνολογία, συνεχίζει να πειραματίζεται χρησιμοποιώντας το zinc στις νέες της συνθέσεις. Η δημιουργός ξεκινά από μια επίπεδη επιφάνεια, ένα ορθογώνιο, λεπτό έλασμα από zinc ή ανοξείδωτο ατσάλι. Στη συνέχεια, το έλασμα λυγίζεται, αναδιπλώνεται, κόβεται, καμπυλώνεται, κατακτά την τρίτη διάσταση, καταλαμβάνει τον χώρο και επιβάλλεται σ' αυτόν με την ένταση και τη δυναμική της κίνησής του, τη στιλπνότητα και τις αντανακλάσεις της επιφάνειάς του. Είναι χαρακτηριστικό ότι η Άλεξ Μυλωνά αντιμετώπιζε τις συγκεκριμένες συνθέσεις ως μακέτες για αρχιτεκτονικές παρεμβάσεις, κτήρια και μνημεία, που θα μπορούσαν να υλοποιηθούν στην προσωπική της Ουτοπία, ένα χωριό καλλιτεχνών στα Μεσόγεια της Αττικής. Πρόκειται για προτάσεις για ένα αεροδρόμιο, ένα μουσείο-σχολείο, ένα μνημείο πεσόντων, ένα κυκλικό θέατρο, έναν σταθμό βενζίνης, μια εκκλησία, ένα δημόσιο ουρητήριο ή ένα περίπτερο σε διεθνή έκθεση. Παράλληλα, θεωρούσε ότι οι συνθέσεις αυτές μπορούσαν κάποιες φορές, ανάλογα με τη φόρμα τους, να λειτουργήσουν ως χρηστικά αντικείμενα ή απροσδόκητα εξαρτήματα (π.χ. μια φρουτιέρα ή μια περικεφαλαία).
-
Το έργο "Οριζόντια σύνθεση" ανήκει στα έργα τα οποία η Άλεξ Μυλωνά δούλεψε στα μέσα της δεκαετίας του 1970. Ενθουσιασμένη με τα νέα υλικά που προσφέρει η τεχνολογία, συνεχίζει να πειραματίζεται χρησιμοποιώντας το zinc στις νέες της συνθέσεις. Η δημιουργός ξεκινά από μια επίπεδη επιφάνεια, ένα ορθογώνιο, λεπτό έλασμα από zinc ή ανοξείδωτο ατσάλι. Στη συνέχεια, το έλασμα λυγίζεται, αναδιπλώνεται, κόβεται, καμπυλώνεται, κατακτά την τρίτη διάσταση, καταλαμβάνει τον χώρο και επιβάλλεται σ' αυτόν με την ένταση και τη δυναμική της κίνησής του, τη στιλπνότητα και τις αντανακλάσεις της επιφάνειάς του. Είναι χαρακτηριστικό ότι η Άλεξ Μυλωνά αντιμετώπιζε τις συγκεκριμένες συνθέσεις ως μακέτες για αρχιτεκτονικές παρεμβάσεις, κτήρια και μνημεία, που θα μπορούσαν να υλοποιηθούν στην προσωπική της Ουτοπία, ένα χωριό καλλιτεχνών στα Μεσόγεια της Αττικής. Πρόκειται για προτάσεις για ένα αεροδρόμιο, ένα μουσείο-σχολείο, ένα μνημείο πεσόντων, ένα κυκλικό θέατρο, έναν σταθμό βενζίνης, μια εκκλησία, ένα δημόσιο ουρητήριο ή ένα περίπτερο σε διεθνή έκθεση. Παράλληλα, θεωρούσε ότι οι συνθέσεις αυτές μπορούσαν κάποιες φορές, ανάλογα με τη φόρμα τους, να λειτουργήσουν ως χρηστικά αντικείμενα ή απροσδόκητα εξαρτήματα (π.χ. μια φρουτιέρα ή μια περικεφαλαία).
-
Το έργο "Δέσιμο" αποτελεί μέρος της ενότητας έργων, τα οποία η Άλεξ Μυλωνά δούλεψε στα μέσα της δεκαετίας του 1970. Ενθουσιασμένη με τα νέα υλικά που προσφέρει η τεχνολογία, συνεχίζει να πειραματίζεται χρησιμοποιώντας το zinc στις νέες της συνθέσεις. Η δημιουργός ξεκινά από μια επίπεδη επιφάνεια, ένα ορθογώνιο, λεπτό έλασμα από zinc ή ανοξείδωτο ατσάλι. Στη συνέχεια, το έλασμα λυγίζεται, αναδιπλώνεται, κόβεται, καμπυλώνεται, κατακτά την τρίτη διάσταση, καταλαμβάνει τον χώρο και επιβάλλεται σ' αυτόν με την ένταση και τη δυναμική της κίνησής του, τη στιλπνότητα και τις αντανακλάσεις της επιφάνειάς του. Είναι χαρακτηριστικό ότι η Άλεξ Μυλωνά αντιμετώπιζε τις συγκεκριμένες συνθέσεις ως μακέτες για αρχιτεκτονικές παρεμβάσεις, κτήρια και μνημεία, που θα μπορούσαν να υλοποιηθούν στην προσωπική της Ουτοπία, ένα χωριό καλλιτεχνών στα Μεσόγεια της Αττικής. Πρόκειται για προτάσεις για ένα αεροδρόμιο, ένα μουσείο-σχολείο, ένα μνημείο πεσόντων, ένα κυκλικό θέατρο, έναν σταθμό βενζίνης, μια εκκλησία, ένα δημόσιο ουρητήριο ή ένα περίπτερο σε διεθνή έκθεση. Παράλληλα, θεωρούσε ότι οι συνθέσεις αυτές μπορούσαν κάποιες φορές, ανάλογα με τη φόρμα τους, να λειτουργήσουν ως χρηστικά αντικείμενα ή απροσδόκητα εξαρτήματα (π.χ. μια φρουτιέρα ή μια περικεφαλαία).
-
Το έργο "Ανάπτυξη του κύκλου" ανήκει στα έργα τα οποία η Άλεξ Μυλωνά δούλεψε στα μέσα της δεκαετίας του 1970. Ενθουσιασμένη με τα νέα υλικά που προσφέρει η τεχνολογία, συνεχίζει να πειραματίζεται χρησιμοποιώντας το zinc στις νέες της συνθέσεις. Η δημιουργός ξεκινά από μια επίπεδη επιφάνεια, ένα ορθογώνιο, λεπτό έλασμα από zinc ή ανοξείδωτο ατσάλι. Στη συνέχεια, το έλασμα λυγίζεται, αναδιπλώνεται, κόβεται, καμπυλώνεται, κατακτά την τρίτη διάσταση, καταλαμβάνει τον χώρο και επιβάλλεται σ' αυτόν με την ένταση και τη δυναμική της κίνησής του, τη στιλπνότητα και τις αντανακλάσεις της επιφάνειάς του. Είναι χαρακτηριστικό ότι η Άλεξ Μυλωνά αντιμετώπιζε τις συγκεκριμένες συνθέσεις ως μακέτες για αρχιτεκτονικές παρεμβάσεις, κτήρια και μνημεία, που θα μπορούσαν να υλοποιηθούν στην προσωπική της Ουτοπία, ένα χωριό καλλιτεχνών στα Μεσόγεια της Αττικής. Πρόκειται για προτάσεις για ένα αεροδρόμιο, ένα μουσείο-σχολείο, ένα μνημείο πεσόντων, ένα κυκλικό θέατρο, έναν σταθμό βενζίνης, μια εκκλησία, ένα δημόσιο ουρητήριο ή ένα περίπτερο σε διεθνή έκθεση. Παράλληλα, θεωρούσε ότι οι συνθέσεις αυτές μπορούσαν κάποιες φορές, ανάλογα με τη φόρμα τους, να λειτουργήσουν ως χρηστικά αντικείμενα ή απροσδόκητα εξαρτήματα (π.χ. μια φρουτιέρα ή μια περικεφαλαία).
-
Το αλουμίνιο αποτέλεσε προσφιλές υλικό της Άλεξ Μυλωνά, πραγματοποιώντας μια σειρά έργων. Το 1968 σε μια από τις πρώιμες προσπάθειες απόδοσης γυναικείων και ανδρικών κορμών δημιουργεί torso με φύλλα αλουμινίου, τα οποία τοποθετεί πάνω σε ξύλινες βάσεις. Οι αφαιρετικές συνθέσεις χαρακτηρίζονται από καμπύλες γραμμές, οι οποίες σχηματίζουν και διαμορφώνουν το φύλο της μορφής.
