-
Το έργο "Διαμάντι" ανήκει στην ενότητα έργων, στα οποία η καλλιτέχνιδα χρησιμοποιεί κατεξοχήν λεπτές πλάκες άσπρου μαρμάρου, παρουσιάζοντας συνθέσεις που διακρίνονται για τη γεωμετρική απλότητα και αυστηρότητά τους. Αισθάνεται ότι το μάρμαρο -και πιο συγκεκριμένα το μάρμαρο που επιλέγει, προερχόμενο από τα λατομεία του Διονύσου, έξω από την Αθήνα, ένα υλικό άρρηκτα συνδεδεμένο με την τέχνη στην αττική γη-, την εκφράζει απόλυτα, αφού εκτιμά ότι είναι ένα υλικό απέριττο, ζωντανό και λαμπερό, το οποίο έχει την αυτοτέλειά του και δεν του ταιριάζουν πολύπλοκα σχήματα που θα έκρυβαν την ομορφιά του. Τετράγωνα, κύκλοι, παραλληλόγραμμα και ημικύκλια δημιουργούν συνθέσεις, σωστά οργανωμένες και μελετημένες, όπου οι αναλογίες, οι αρμονικές σχέσεις, το λευκό χρώμα και η υφή του υλικού, αποκαλύπτουν στον θεατή περιοχές αισθητικής απόλαυσης. Τα σχήματα διατηρούν την προαιώνια συμβολική τους σημασία, ενώ οι τίτλοι προκύπτουν συνήθως αφού ολοκληρωθούν τα έργα, όταν, κάποια από αυτά παραπέμπουν σε αναγνωρίσιμες εικόνες.
-
Οι λιτές ευθείες και καμπύλες βέργες σιδήρου οργανώνουν και ταυτόχρονα ορίζουν τη σύνθεση, η οποία κινείται στο πλαίσιο της γεωμετρικής αφαίρεσης και χαρακτηρίζεται από αυστηρή γραμμικότητα. Το στιβαρό υλικό εκτέλεσης που επιλέγει η Άλεξ Μυλωνά, ο σίδηρος, έρχεται σε ευθεία αντιδιαστολή με τη λεπτεπίλεπτη και φαινομενικά «εύθραυστη» εικόνα του γλυπτού. Λίγα χρόνια νωρίτερα η καλλιτέχνιδα πραγματοποίησε μελέτη για την εκπόνηση του γλυπτού, η οποία σώζεται στα σχέδιά της.
-
Στις αρχές της δεκαετίας του 1960 η Άλεξ Μυλωνά χρησιμοποίησε κατά κύριο λόγο δύο υλικά το αλουμίνιο και την πέτρα, δημιουργώντας μια σειρά έργων στα οποία συνδύαζε τις δύο αυτές πρώτες ύλες με μοναδικό τρόπο κάθε φορά. Συνήθως το αλουμίνιο εφάπτεται πάνω στον μαύρο σχιστόλιθο, επιτρέποντας σαφώς να αναδυθεί η αλληλεπίδραση μεταξύ στερεού και κενού, δίνοντας βάθος στη μετωπικότητα, ενώ ταυτόχρονα η πλειονότητα των έργων χαρακτηρίζεται από πολυπλοκότητα και αυστηρό γραμμικό σχεδιασμό. Σε άλλες περιπτώσεις τοποθετείται η σύνθεση από αλουμίνιο πάνω στην πέτρινη βάση, προκαλώντας τόσο χρωματικές όσο και οπτικές αντιθέσεις, αναφορικά με τους όγκους και τις αναλογίες ανάμεσα στα δύο υλικά. Μια τέτοια περίπτωση αποτελεί και το έργο «Ωοειδή», όπου τα οβάλ σχήματα έρχονται σε ευθεία αντίθεση με το στιβαρό ορθογώνιο σχήμα της πέτρινης βάσης.
-
Στις αρχές της δεκαετίας του 1960 η Άλεξ Μυλωνά χρησιμοποίησε κατά κύριο λόγο δύο υλικά το αλουμίνιο και τον σχιστόλιθο, δημιουργώντας μια σειρά έργων στα οποία συνδύαζε τις δύο αυτές πρώτες ύλες με μοναδικό τρόπο κάθε φορά. Συνήθως το αλουμίνιο εφάπτεται πάνω στον μαύρο σχιστόλιθο, επιτρέποντας σαφώς να αναδυθεί η αλληλεπίδραση μεταξύ στερεού και κενού, δίνοντας βάθος στη μετωπικότητα, ενώ ταυτόχρονα η πλειονότητα των έργων χαρακτηρίζεται από πολυπλοκότητα και αυστηρό γραμμικό σχεδιασμό. Σε άλλες περιπτώσεις τοποθετείται η σύνθεση από αλουμίνιο πάνω στην πέτρινη βάση, προκαλώντας τόσο χρωματικές όσο και οπτικές αντιθέσεις, σχετικά με τους όγκους και τις αναλογίες ανάμεσα στα δύο υλικά.
-
Η γλυπτική σύνθεση «Αγροτικό ΙΙ» του 1957, μια αφηρημένη σύνθεση σε χαλκό, αποτελεί πρόδρομο των έργων που εκτελεί η Μυλωνά στις αρχές της δεκαετίας του 1960, τα οποία χαρακτηρίζει η αρχιτεκτονική-σκηνογραφική αντίληψη και η αίσθηση μνημειακότητας και ρυθμού. Το μέταλλο ανιχνεύει τις πλαστικές ποιότητες του κενού και έχει ως αποκλειστική λειτουργία να το μορφοποιήσει. Η γλύπτρια το πετυχαίνει μέσα από τη δημιουργία μιας λεπτής σχέσης της ύλης με το άυλο, του ορατού με το αόρατο, του θετικού με το αρνητικό. Τα συμπαγή σχήματα του γλυπτού, επίπεδες επιφάνειες παρά όγκοι, κινούνται στον πραγματικό χώρο, ορίζοντας το κενό, διαιρώντας και τεμαχίζοντάς το.
-
Στις αρχές της δεκαετίας του 1960 η Άλεξ Μυλωνά χρησιμοποίησε κατά κύριο λόγο δύο υλικά το αλουμίνιο και την πέτρα, δημιουργώντας μια σειρά έργων στα οποία συνδύαζε τις δύο αυτές πρώτες ύλες με μοναδικό τρόπο κάθε φορά. Συνήθως το αλουμίνιο εφάπτεται πάνω στον μαύρο σχιστόλιθο, επιτρέποντας σαφώς να αναδυθεί η αλληλεπίδραση μεταξύ στερεού και κενού, δίνοντας βάθος στη μετωπικότητα, ενώ ταυτόχρονα η πλειονότητα των έργων χαρακτηρίζεται από πολυπλοκότητα και αυστηρό γραμμικό σχεδιασμό. Σε άλλες περιπτώσεις τοποθετείται η σύνθεση από αλουμίνιο πάνω στην πέτρινη βάση, προκαλώντας τόσο χρωματικές όσο και οπτικές αντιθέσεις, αναφορικά με τους όγκους και τις αναλογίες ανάμεσα στα δύο υλικά. Μια τέτοια περίπτωση αποτελεί και το έργο «Δύο αυγά κουβεντιάζουν στο πάρκο», όπου τα ωοειδή σχήματα έρχονται σε ευθεία αντίθεση με το στιβαρό ορθογώνιο σχήμα της πέτρινης βάσης.
-
Σύνθεση σε λευκό λακαρισμένο ξύλο. Η Άλεξ Μυλωνά δημιουργώντας μια έντονη αντίθεση, προσαρμόζει κομμάτια μαύρου λακαρισμένου ξύλου επάνω σε λευκό, αποτυπώνοντας ένα ανθισμένο λουλούδι. Το έργο «Ανθοφορία ΙΙ» αποτελεί μέρος μια ενότητας ασπρόμαυρων ανάγλυφων που έχουν δημιουργηθεί με μια διάθεση φαντασίας, σαν παιχνίδι. Τα σχήματα στην πραγματικότητα είναι υπολείμματα από την κοπή άλλων έργων και έχουν «ανακυκλωθεί», χρησιμοποιούμενα σε αυτά τα έργα.
-
Σύνθεση σε μαύρο λακαρισμένο ξύλο. Η Άλεξ Μυλωνά δημιουργώντας μια έντονη αντίθεση, προσαρμόζει κομμάτια λευκού λακαρισμένου ξύλου επάνω σε μαύρο, αποτυπώνοντας ένα ανθισμένο λουλούδι. Το έργο «Ανθοφορία Ι» ανήκει σε μια ενότητα ασπρόμαυρων ανάγλυφων που έχουν δημιουργηθεί με μια διάθεση φαντασίας, σαν παιχνίδι. Τα σχήματα στην πραγματικότητα είναι υπολείμματα από την κοπή άλλων έργων και έχουν «ανακυκλωθεί», χρησιμοποιούμενα σε αυτά τα έργα.
-
Γεωμετρική σύνθεση σε λευκό λακαρισμένο ξύλο. Η καλλιτέχνιδα δημιουργώντας μια έντονη αντίθεση, προσαρμόζει κομμάτια μαύρου λακαρισμένου ξύλου επάνω στο λευκό. Αποτελεί μέρος μια ενότητας ασπρόμαυρων ανάγλυφων που έχουν δημιουργηθεί με μια διάθεση φαντασίας, σαν παιχνίδι. Τα σχήματα στην πραγματικότητα είναι υπολείμματα από την κοπή άλλων έργων και έχουν «ανακυκλωθεί», χρησιμοποιούμενα σε αυτά τα έργα.
-
Αφηρημένη σύνθεση σε μαύρο λακαρισμένο ξύλο. Η καλλιτέχνιδα δημιουργώντας μια έντονη αντίθεση, προσαρμόζει κομμάτια λευκού λακαρισμένου ξύλου επάνω στο μαύρο. Αποτελεί μέρος μια ενότητας ασπρόμαυρων ανάγλυφων που έχουν δημιουργηθεί με μια διάθεση φαντασίας, σαν παιχνίδι. Τα σχήματα στην πραγματικότητα είναι υπολείμματα από την κοπή άλλων έργων και έχουν «ανακυκλωθεί», χρησιμοποιούμενα σε αυτά τα έργα.
-
Αφηρημένη σύνθεση σε λευκό λακαρισμένο ξύλο. Η καλλιτέχνιδα δημιουργώντας μια έντονη αντίθεση, προσαρμόζει κομμάτια μαύρου λακαρισμένου ξύλου επάνω στο λευκό. Το αποτέλεσμα παραπέμπει σε ορισμένες από τις συνθέσεις του έργου «Δέκα χαμηλά ανάγλυφα», που παρουσιάστηκε στη Μπιενάλε της Βενετίας, όπου εκεί η καλλιτέχνιδα προσάρμοσε επάνω σε πέτρα ελάσματα από φύλλο χαλκού με αφηρημένες φόρμες και σχήματα. Το έργο «Έκρηξη» αποτελεί μέρος μια ενότητας ασπρόμαυρων ανάγλυφων που έχουν δημιουργηθεί με μια διάθεση φαντασίας, σαν παιχνίδι. Τα σχήματα στην πραγματικότητα είναι υπολείμματα από την κοπή άλλων έργων και έχουν «ανακυκλωθεί», χρησιμοποιούμενα σε αυτά τα έργα.
-
Το έργο «Τριπλή πυραμίδα» ακολουθεί τη λογική της ενότητας «Ανατρεπόμενα», όπου το παιχνίδι των κενών και του γεμάτου, του θετικού και του αρνητικού, είναι αυτό που απασχολεί την καλλιτέχνιδα και αυτό που δίνει βάθος στη μετωπικότητα. Περιπλέκεται από την παράθεση των διαφόρων τμημάτων που προτείνει στη φαντασία μεγάλο αριθμό δυνατών παραλλαγών, ανάλογα με την γωνία θέασης.
-
Το έργο "Αντηλιά" αποτελεί ένα από τα πρώιμα γλυπτά της Άλεξ Μυλωνά, τα οποία εκτελεί σε μάρμαρο. Πρόκειται για μια ξαπλωμένη γυμνή γυναικεία μορφή, η οποία τονίζει με τις κινήσεις της τα χαρακτηριστικά του φύλου της. Το υλικό κατασκευής ευνοεί την έκφραση της πλαστικότητας του σώματος, όπως φαίνεται στους δυνατούς όγκους του συγκεκριμένου έργου, το οποίο διακρίνεται για τις μορφοπλαστικές του δυνατότητες.
-
"Η Γέννηση της Αφροδίτης I" αποτελεί σε μικρότερη κλίμακα παραλλαγή του έργου "Η Γέννηση της Αφροδίτης", ένα από τα έργα με τα οποία η Άλεξ Μυλωνά συμμετείχε στη Μπιενάλε της Βενετίας το 1960, εκπροσωπώντας την Ελλάδα. Τα έργα που παρουσίασε ήταν μια ενότητα συνθέσεων σε σφυρήλατο σίδηρο βαμμένων με μαύρο χρώμα, στις οποίες κυριαρχούσε η αυστηρή ακινησία, η σχέση των γραμμών και της επίπεδης φόρμας, προτείνοντας μια νέα διάταξη του χώρου και της επιφάνειας. Την περίοδο αυτήν, η δημιουργός έχει αφομοιώσει τους κώδικες της αφηρημένης τέχνης και με τις παρουσιάσεις των έργων της συμβάλλει καθοριστικά στην επιβολή της αφαίρεσης στην ελληνική τέχνη. Με μια σύνθεση, όπως η Αφροδίτη, η Άλεξ Μυλωνά έρχεται να μορφοποιήσει τη ζωτική της σχέση της με τον κόσμο, να συνδυάσει τους αρχαίους μύθους με τις αρχές του Μοντερνισμού, να στοχαστεί πάνω στη φύση και τις δυνατότητες της πλαστικής τέχνης.
-
Το έργο "Μινώταυρος ΙΙ" αποτελεί σε μικρότερη κλίμακα παραλλαγή του έργου «Μινώταυρος», το οποίο παρουσιάστηκε στη Μπιενάλε της Βενετίας το 1960. Πρόκειται για μια αφηρημένη σύνθεση από σφυρήλατο σίδηρο βαμμένη με μαύρο χρώμα, που τη χαρακτηρίζει η μετωπικότητα, η αρχιτεκτονική-σκηνογραφική αντίληψη, η κυρίαρχη αίσθηση μνημειακότητας και ρυθμού. Το μέταλλο με τις αιχμηρές απολήξεις του, ανιχνεύει τις πλαστικές ποιότητες του κενού, έχει ως αποκλειστική λειτουργία να το μορφοποιήσει. Η γλύπτρια το πετυχαίνει μέσα από τη δημιουργία μιας λεπτής σχέσης της ύλης με το άυλο, του ορατού με το αόρατο, του θετικού με το αρνητικό. Τα συμπαγή σχήματα του γλυπτού, επίπεδες επιφάνειες παρά όγκοι, κινούνται στον πραγματικό χώρο, ορίζοντας το κενό, διαιρώντας και τεμαχίζοντάς το. Ταυτόχρονα, με μια τέτοια σύνθεση, η Άλεξ Μυλωνά αποκαλύπτει και επιβεβαιώνει τις δομικές αξίες της τέχνης της.
-
Το έργο "Διαχωριστικό», ανήκει σε μια ενότητα γλυπτών σε μάρμαρο που εκτελεί η Άλεξ Μυλωνά στα μέσα της δεκαετίας του 1980, έχοντας προηγουμένως εκπονήσει τη σειρά σχεδίων «4 σχέδια για γλυπτά από μάρμαρο –Διαχωριστικό 1». Αποτελεί μέρος μιας ευρύτερης ενότητας έργων, την οποία η καλλιτέχνιδα δουλεύει με λεπτές πλάκες άσπρου μαρμάρου, παρουσιάζοντας αφηρημένες συνθέσεις που διακρίνονται για τη γεωμετρική απλότητα και αυστηρότητά τους. Τα λεπτά κάθετα τμήματα μαρμάρου πάνω στην όρθια πλάκα δημιουργεί μια συνολική σύνθεση, σωστά οργανωμένη και μελετημένη, όπου οι αναλογίες, οι αρμονικές σχέσεις, το λευκό χρώμα και η υφή του υλικού, αποκαλύπτουν στον θεατή περιοχές αισθητικής απόλαυσης.
-
Στο έργο "Βυζαντινό IΙ" οι γραμμές, οι φόρμες, η ύλη συνδυάζονται για να καταλήξουν σε μία σπάνια λιτότητα, σε μία αξιοπρόσεκτη άρνηση της ανώφελης φλυαρίας, σε μία ακρίβεια που εκτοπίζει κάθε περιττή χειρονομία. Η συνολική δομή της σύνθεσης εικονοποιεί το πρωτεύον σύμβολο του Χριστιανισμού δικαιολογώντας τον τίτλο του έργου και κάνοντας παράλληλα αναφορά στο Βυζάντιο.
-
Το έργο «Μαλτέζος» ανήκει στα πρώιμα γλυπτά της Άλεξ Μυλωνά, τα οποία η καλλιτέχνιδα δουλεύει σε μάρμαρο. Παρουσιάζει την προτομή ενός νεαρού αγοριού, τα χαρακτηριστικά του οποίου αποδίδονται με λεπτομέρειες, κυρίως στο πρόσωπό του, ενώ το υλικό που επιλέγει η καλλιτέχνιδα ευνοεί την έκφραση της πλαστικότητάς τους.
-
Το έργο "Γονιμότης" αποτελεί ένα από τα πρώιμα γλυπτά της Άλεξ Μυλωνά, τα οποία εκτελεί σε πέτρα. Πρόκειται για μια γυμνή γυναικεία μορφή, η οποία τονίζει με τις κινήσεις της τα χαρακτηριστικά του φύλου της. Το υλικό κατασκευής ευνοεί την έκφραση της πλαστικότητας του σώματος, όπως φαίνεται στους δυνατούς όγκους του συγκεκριμένου έργου, το οποίο διακρίνεται για τις μορφοπλαστικές του δυνατότητες και παραπέμπει σε γλυπτά της αρχαίας ελληνικής γλυπτικής.
-
Στο έργο «Αστερίσκος», το οποίο εκτελέστηκε το 1963, τονίζεται ιδιαίτερα η αντίθεση του αλουμινίου και της πέτρας, καθώς οι ακτίνες από αλουμίνιο του αστερίσκου τοποθετούνται πάνω στο μαύρο σχιστόλιθο, επιτρέποντας να διαφανεί το παιχνίδι μεταξύ στερεού και και κενού στις μετωπικές συλλήψεις της Μυλωνά.
-
Το έργο «Τέσσερις Γραμμές» ακολουθεί τη λογική της ενότητας «Ανατρεπόμενα», όπου το παιχνίδι των κενών και του γεμάτου, του θετικού και του αρνητικού, είναι αυτό που απασχολεί την καλλιτέχνιδα και αυτό που δίνει βάθος στη μετωπικότητα. Περιπλέκεται από το αναποδογύρισμα των διαφόρων τμημάτων που προτείνει στη φαντασία μεγάλο αριθμό δυνατών παραλλαγών. Η σύζευξη των ελασμάτων από μαύρο σίδερο, που αποτελούνται από γωνίες και τεθλασμένες ευθείες, οδηγούν το ένα έργο να είναι η ηχώ του άλλου, αφού και τα δύο έχουν κοπεί βάσει του ίδιου σχεδίου.
-
Το έργο "Σφίγγα" αποτελεί ένα από τα πρώιμα γλυπτά της Άλεξ Μυλωνά, τα οποία εκτελεί σε πέτρα. Πρόκειται για μια καθιστή γυναικεία μορφή με υπερμεγέθη άκρα, όπου το υλικό κατασκευής ευνοεί την έκφραση της πλαστικότητας του σώματος, όπως φαίνεται στους δυνατούς όγκους του συγκεκριμένου έργου, το οποίο διακρίνεται για τις μορφοπλαστικές του δυνατότητες και παραπέμπει σε γλυπτά της αρχαίας ελληνικής γλυπτικής.
-
Το έργο «Εν Τούτω Νίκα» ανήκει σε μια ευρύτερη ενότητα συνθέσεων θρησκευτικού περιεχομένου, όπως λ.χ. τα έργα «Βυζαντινό Ι & ΙΙ», στην οποία η καλλιτέχνιδα δομεί τις συνθέσεις με λιτότητα και ακρίβεια, εκτοπίζοντας κάθε περιττό στοιχείο και εικονοποιώντας με τον τρόπο αυτό το πρωτεύον σύμβολο του Χριστιανισμού και κάνοντας παράλληλα αναφορά στο Βυζάντιο.
-
Το έργο «Κορίτσι της Αίγινας» ανήκει στα πρώιμα γλυπτά της Άλεξ Μυλωνά, τα οποία η καλλιτέχνιδα δουλεύει σε μάρμαρο. Παρουσιάζει την προτομή ενός νεαρού κοριτσιού, τα χαρακτηριστικά του οποίου αποδίδονται με λεπτομέρειες, τόσο στο πρόσωπο όσο και στην κώμη του, ενώ το υλικό που επιλέγει η καλλιτέχνιδα ευνοεί την έκφραση της πλαστικότητας τους.
-
Στις αρχές της δεκαετίας του 1960 η Άλεξ Μυλωνά χρησιμοποίησε κυρίως αλουμίνιο και σχιστόλιθο, δημιουργώντας μια σειρά έργων στα οποία συνδύαζε αυτά τα δύο υλικά με μοναδικό τρόπο κάθε φορά. Συνήθως τοποθετεί το αλουμίνιο πάνω σε μαύρo σχιστόλιθο, επιτρέποντας σαφώς να αναδυθεί η αλληλεπίδραση μεταξύ στερεού και κενού, δίνοντας βάθος στη μετωπικότητα, ενώ ταυτόχρονα η πλειονότητα των έργων χαρακτηρίζεται από πολυπλοκότητα και αυστηρό γραμμικό σχεδιασμό.
