-
Το αλουμίνιο αποτέλεσε προσφιλές υλικό της Άλεξ Μυλωνά, πραγματοποιώντας μια σειρά έργων. Το 1968 σε μια από τις πρώιμες προσπάθειες απόδοσης γυναικείων και ανδρικών κορμών δημιουργεί torso με φύλλα αλουμινίου, τα οποία τοποθετεί πάνω σε ξύλινες βάσεις. Οι αφαιρετικές συνθέσεις χαρακτηρίζονται από καμπύλες γραμμές, οι οποίες σχηματίζουν και διαμορφώνουν το φύλο της μορφής.
-
Το έργο "Πτώσις Τριγώνων ΙΙ", το οποίο έχει εκτελεστεί σε λακαρισμένο μαύρο ξύλο, αποτελεί παραλλαγή του έργου "Πτώσις Τριγώνων I", το οποίο έχει δημιουργηθεί από λευκό μάρμαρο. Και στις δύο περιπτώσεις, ανεξαρτήτως του υλικού κατασκευής, τα έργα διακρίνονται για τη γεωμετρική απλότητα και αυστηρότητά τους, καθώς τα γεωμετρικά σχήματα δημιουργούν συνθέσεις, σωστά οργανωμένες και μελετημένες.
-
Το έργο "Πούλια" ανήκει στην περίοδο έργων, που η καλλιτέχνιδα δουλεύει με λεπτές πλάκες άσπρου μαρμάρου, παρουσιάζοντας αφηρημένες συνθέσεις που διακρίνονται για τη γεωμετρική απλότητα και αυστηρότητά τους. Αισθάνεται ότι το μάρμαρο -και πιο συγκεκριμένα το μάρμαρο που επιλέγει, προερχόμενο από τα λατομεία του Διονύσου, έξω από την Αθήνα, ένα υλικό άρρηκτα συνδεδεμένο με την τέχνη στην αττική γη-, την εκφράζει απόλυτα, αφού εκτιμά ότι είναι ένα υλικό απέριττο, ζωντανό και λαμπερό, το οποίο έχει την αυτοτέλειά του και δεν του ταιριάζουν πολύπλοκα σχήματα που θα έκρυβαν την ομορφιά του. Τετράγωνα, κύκλοι, παραλληλόγραμμα και ημικύκλια δημιουργούν συνθέσεις, σωστά οργανωμένες και μελετημένες, όπου οι αναλογίες, οι αρμονικές σχέσεις, το λευκό χρώμα και η υφή του υλικού, αποκαλύπτουν στον θεατή περιοχές αισθητικής απόλαυσης. Τα σχήματα διατηρούν την προαιώνια συμβολική τους σημασία, ενώ οι τίτλοι είναι χωρίς ιδιαίτερη σημασία. Προκύπτουν αφού ολοκληρωθούν τα έργα, όταν, κάποια από αυτά παραπέμπουν σε αναγνωρίσιμες εικόνες.
-
Το έργο "Πολιτεία-Λαβύρινθος" των αρχών της δεκαετίας του 1990, αποτελεί μέρος μιας μεγάλης ενότητας έργων, όπου η καλλιτέχνιδα δουλεύει με λεπτές πλάκες άσπρου μαρμάρου, παρουσιάζοντας συνθέσεις που διακρίνονται για τη γεωμετρική απλότητα και αυστηρότητά τους. Αισθάνεται ότι το μάρμαρο -και πιο συγκεκριμένα το μάρμαρο που επιλέγει, προερχόμενο από τα λατομεία του Διονύσου, έξω από την Αθήνα, ένα υλικό άρρηκτα συνδεδεμένο με την τέχνη στην αττική γη-, την εκφράζει απόλυτα, αφού εκτιμά ότι είναι ένα υλικό απέριττο, ζωντανό και λαμπερό, το οποίο έχει την αυτοτέλειά του και δεν του ταιριάζουν πολύπλοκα σχήματα που θα έκρυβαν την ομορφιά του. Τετράγωνα, κύκλοι, παραλληλόγραμμα και ημικύκλια δημιουργούν συνθέσεις, σωστά οργανωμένες και μελετημένες, όπου οι αναλογίες, οι αρμονικές σχέσεις, το λευκό χρώμα και η υφή του υλικού, αποκαλύπτουν στον θεατή περιοχές αισθητικής απόλαυσης. Τα σχήματα διατηρούν την προαιώνια συμβολική τους σημασία, ενώ οι τίτλοι προκύπτουν αφού ολοκληρωθούν τα έργα, όταν, κάποια από αυτά παραπέμπουν σε αναγνωρίσιμες εικόνες.
-
Το έργο "Ήλιος" ανήκει στην ενότητα έργων, στα οποία η καλλιτέχνιδα χρησιμοποιεί κατεξοχήν λεπτές πλάκες άσπρου μαρμάρου, παρουσιάζοντας αφηρημένες συνθέσεις που διακρίνονται για τη γεωμετρική απλότητα και αυστηρότητά τους. Αισθάνεται ότι το μάρμαρο -και πιο συγκεκριμένα το μάρμαρο που επιλέγει, προερχόμενο από τα λατομεία του Διονύσου, έξω από την Αθήνα, ένα υλικό άρρηκτα συνδεδεμένο με την τέχνη στην αττική γη-, την εκφράζει απόλυτα, αφού εκτιμά ότι είναι ένα υλικό απέριττο, ζωντανό και λαμπερό, το οποίο έχει την αυτοτέλειά του και δεν του ταιριάζουν πολύπλοκα σχήματα που θα έκρυβαν την ομορφιά του. Τετράγωνα, κύκλοι, παραλληλόγραμμα και ημικύκλια δημιουργούν συνθέσεις, σωστά οργανωμένες και μελετημένες, όπου οι αναλογίες, οι αρμονικές σχέσεις, το λευκό χρώμα και η υφή του υλικού, αποκαλύπτουν στον θεατή περιοχές αισθητικής απόλαυσης. Τα σχήματα διατηρούν την προαιώνια συμβολική τους σημασία, ενώ οι τίτλοι προκύπτουν συνήθως αφού ολοκληρωθούν τα έργα, όταν, κάποια από αυτά παραπέμπουν σε αναγνωρίσιμες εικόνες.
Δημιουργεί το συγκεκριμένο έργο το 1998, επιστρέφοντας στην τρίτη διάσταση και επανεισάγοντας τα πρωταρχικά σχήματα του κύκλου και του τετραγώνου, όπως και το παιχνίδι του κενού που υποδηλώνει τον όγκο. Το ηλιακό ή κοσμικό θέμα που εκφράζεται μέσω των εικονικών σφαιρών είναι επίσης εμφανές και το πραγματεύεται σε μια πληθώρα έργων της.
-
Το έργο "Αιγαίο Ι" ανήκει στην περίοδο έργων, που η καλλιτέχνιδα παρουσιάζει αφηρημένες συνθέσεις που διακρίνονται για τη γεωμετρική απλότητα και αυστηρότητά τους. Τετράγωνα, κύκλοι, παραλληλόγραμμα και ημικύκλια δημιουργούν συνθέσεις, σωστά οργανωμένες και μελετημένες, όπου οι αναλογίες, οι αρμονικές σχέσεις, το λευκό χρώμα και η υφή του υλικού, αποκαλύπτουν στον θεατή περιοχές αισθητικής απόλαυσης. Τα σχήματα διατηρούν την προαιώνια συμβολική τους σημασία, ενώ οι τίτλοι προκύπτουν αφού ολοκληρωθούν τα έργα, όταν, κάποια από αυτά παραπέμπουν σε αναγνωρίσιμες εικόνες.
-
Το έργο "Τρία τετράγωνα" ανήκει στην περίοδο έργων, που η καλλιτέχνιδα δουλεύει με λεπτές πλάκες άσπρου μαρμάρου, παρουσιάζοντας αφηρημένες συνθέσεις που διακρίνονται για τη γεωμετρική απλότητα και αυστηρότητά τους. Αισθάνεται ότι το μάρμαρο -και πιο συγκεκριμένα το μάρμαρο που επιλέγει, προερχόμενο από τα λατομεία του Διονύσου, έξω από την Αθήνα, ένα υλικό άρρηκτα συνδεδεμένο με την τέχνη στην αττική γη-, την εκφράζει απόλυτα, αφού εκτιμά ότι είναι ένα υλικό απέριττο, ζωντανό και λαμπερό, το οποίο έχει την αυτοτέλειά του και δεν του ταιριάζουν πολύπλοκα σχήματα που θα έκρυβαν την ομορφιά του. Τετράγωνα, κύκλοι, παραλληλόγραμμα και ημικύκλια δημιουργούν συνθέσεις, σωστά οργανωμένες και μελετημένες, όπου οι αναλογίες, οι αρμονικές σχέσεις, το λευκό χρώμα και η υφή του υλικού, αποκαλύπτουν στον θεατή περιοχές αισθητικής απόλαυσης. Τα σχήματα διατηρούν την προαιώνια συμβολική τους σημασία, ενώ οι τίτλοι είναι χωρίς ιδιαίτερη σημασία. Προκύπτουν αφού ολοκληρωθούν τα έργα, όταν, κάποια από αυτά παραπέμπουν σε αναγνωρίσιμες εικόνες.
-
Η Άλεξ Μυλωνά στις αρχές της δεκαετίας του ’90 πραγματοποίησε σε διαφανές μάρμαρο τις σειρές έργων «Κούροι» και «Άγγελοι». Οι σειρές αυτές χαρακτηρίζονται από απόλυτη γεωμετρία, μινιμαλιστικές και απέριττες γραμμές. Το 1997, επιστρέφοντας στην αναπαραστατικότητα, στις σχηματοποιημένες φόρμες και τα αρχαϊκά πρότυπα, δημιούργησε τα έργα «Κούρος» και «Κόρη», που κοσμούν την ταράτσα του MOMus-Μουσείου Άλεξ Μυλωνά.
-
Η Άλεξ Μυλωνά δημιουργεί μια γραμμική σύνθεση, με γωνιώδη περιγράμματα και αιχμηρές απολήξεις. Το θέμα και η απόδοσή του βρίσκονται πολύ κοντά στις αφηρημένες, μετωπικές γλυπτικές φόρμες σε σφυρήλατο σίδηρο, βαμμένες με μαύρο χρώμα, στις οποίες πειραματιζόταν η Μυλωνά αυτά τα χρόνια και τις οποίες παρουσίασε με εξαιρετική επιτυχία στη Μπιενάλε της Βενετίας του 1960, εκπροσωπώντας την Ελλάδα. Το βάθος και η κίνηση προκύπτουν από το καθαρό και ρυθμικό παιχνίδι των γραμμών και των σχημάτων, του κενού και του πλήρους, ενώ το στοιχείο της μνημειακότητας από τη ρυθμική οργάνωση των επιπέδων. Η δημιουργός κατορθώνει να υποβάλλει ατμόσφαιρα της απειλής, να δώσει έμφαση στην έννοια της βίας, να οδηγηθεί σε ένα άκρως εκφραστικό αποτέλεσμα.
-
Το έργο "Αιγαίο ΙΙ" του 1984 ανήκει στην ενότητα των έργων, τα οποία η Άλεξ Μυλωνά δουλεύει με λεπτές πλάκες άσπρου μαρμάρου, παρουσιάζοντας συνθέσεις που διακρίνονται για τη γεωμετρική απλότητα και αυστηρότητά τους. Επιλέγει το συγκεκριμένο υλικό γιατί όπως αναφέρει η ίδια το 1986: "Το άσπρο μάρμαρο των λατομείων Διονύσου, σε πλάκες 2,3 και 5 εκατοστών είναι το υλικό που μεταχειρίζομαι και με εκφράζει σήμερα. Απέριττο, ζωντανό, λαμπερό, έχει την αυτοτέλειά του. Τα πολύπλοκα σχήματα δεν του ταιριάζουν. Θα έκρυβαν την ομορφιά του. Ξεκάθαρες, απλές γραμμές, όπως ο κύκλος, το ημικύκλιο, τα παραλληλόγραμμα είναι φόρμες, "σύμβολα" από καταβολής κόσμου. Η σύνθεση των μορφών αυτών αλλά και η σχέση μεταξύ τους είναι τα βασικά στοιχεία και το κλειδί, θα έλεγα, κάποιας διαλεκτικής".
-
Το 1993 η καλλιτέχνιδα εκτελεί σε διαφανές μάρμαρο τα έργα «Άγγελος Ι» και «Άγγελος ΙΙ». Επιλέγει το μάρμαρο ως υλικό για τη φωτεινότητα και την πυκνότητά του. Στη σύνθεση «Άγγελος ΙΙ», η λευκή, επίπεδη και ελαφρά γυαλισμένη επιφάνεια του μαρμάρου συνδυάζεται αρμονικά με την κομψότητα και τη μινιμαλιστική καθαρότητά του σχεδίου. Ισορροπώντας περίτεχνα πάνω σε ένα στενό φύλλο μαρμάρου αποτελεί πιθανότατα από τις πιο αιθέριες μορφές στο έργο της Μυλωνά μαρτυρώντας την καλλιτεχνική της δεινότητα.
-
Η ανάγλυφη σύνθεση «Χορός της φωτιάς» αποτελεί μια από τις πρώιμες προσπάθειες της Άλεξ Μυλωνά στην αφαίρεση. Η καλλιτέχνιδα μορφοποιεί τις φλόγες της φωτιάς με γωνιώδεις, αιχμηρές απολήξεις, επαναλαμβάνει το μοτίβο κατά την ανάπτυξή του δίνοντας την αίσθηση του ρυθμού και της κίνησης. Το αποτέλεσμα, η αποτύπωση ενός καρδιογραφήματος, τονίζει τις γλυπτικές της αρχές: της αρμονίας και της λιτότητας.
-
Το 1953 και με νωπές ακόμη τις μνήμες από τις βιαιοπραγίες του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου και του Εμφυλίου, η Μυλωνά δημιουργεί μια λιτή σύνθεση στη μνήμη όλων των ανδρών του χωριού που εκτελέστηκαν από τους Ναζί.
Το «Πένθος στα Καλάβρυτα», που θυμίζει νεκρικό μνημείο, μέσα σε όλη του την απλότητα ανακαλεί με σοβαρότητα τις συμφορές του πολέμου: μία κόρη θρηνεί στην αγκαλιά της μητέρας. Οι μορφές, αφαιρετικά σχηματοποιημένες, συγκλίνουν η μία στην άλλη δημιουργώντας ένα «εύθραυστο» αλλά συνάμα στιβαρό σύνολο.
-
Στην ταράτσα του MOMus-Μουσείο Άλεξ Μυλωνά, Ο Κούρος και η Κόρη, δύο εμβληματικά γλυπτά σε μάρμαρο της Άλεξ Μυλωνά, στέκονται σιωπηλά δίπλα-δίπλα μ' έναν ιερατικό τρόπο, σε μια ρυθμική επικοινωνία γραμμών, όγκων, επιπέδων και σχημάτων. Τα δύο σώματα επιβάλλονται μοναχικά, επικοινωνούν μεταξύ τους με μυστικούς κώδικες, κυριαρχούν στον ορίζοντα του αττικού ουρανού, σε έναν διαρκή διάλογο με το παρόν και το παρελθόν, τα αρχαία μνημεία, την Ακρόπολη, τον Παρθενώνα αλλά και το σύγχρονο αστικό τοπίο. Η Άλεξ Μυλωνά με ανεπτυγμένη ευαισθησία προχωρεί στη διερεύνηση του αντρικού και του γυναικείου κορμιού στην καθαρή αντίληψή τους, ανατρέχει σε μορφές και τύπους της αρχαϊκής γλυπτικής, τους οποίους μεταπλάθει δημιουργικά με μοναδική αίσθηση της ισορροπίας και της λιτότητας, της γεωμετρίας και του ρυθμού. Τα δύο αυτά έργα μαζί με την ίδρυση του Μουσείου της «έκλειναν», όπως εμφατικά δήλωνε η Άλεξ Μυλωνά, τον κύκλο της γλυπτικής της τέχνης.
-
Στην ταράτσα του MOMus-Μουσείο Άλεξ Μυλωνά, Ο Κούρος και η Κόρη, δύο εμβληματικά γλυπτά σε μάρμαρο της Άλεξ Μυλωνά, στέκονται σιωπηλά δίπλα-δίπλα μ' έναν ιερατικό τρόπο, σε μια ρυθμική επικοινωνία γραμμών, όγκων, επιπέδων και σχημάτων. Τα δύο σώματα επιβάλλονται μοναχικά, επικοινωνούν μεταξύ τους με μυστικούς κώδικες, κυριαρχούν στον ορίζοντα του αττικού ουρανού, σε έναν διαρκή διάλογο με το παρόν και το παρελθόν, τα αρχαία μνημεία, την Ακρόπολη, τον Παρθενώνα αλλά και το σύγχρονο αστικό τοπίο. Η Άλεξ Μυλωνά με ανεπτυγμένη ευαισθησία προχωρεί στη διερεύνηση του αντρικού και του γυναικείου κορμιού στην καθαρή αντίληψή τους, ανατρέχει σε μορφές και τύπους της αρχαϊκής γλυπτικής, τους οποίους μεταπλάθει δημιουργικά με μοναδική αίσθηση της ισορροπίας και της λιτότητας, της γεωμετρίας και του ρυθμού. Τα δύο αυτά έργα μαζί με την ίδρυση του Μουσείου της «έκλειναν», όπως εμφατικά δήλωνε η Άλεξ Μυλωνά, τον κύκλο της γλυπτικής της τέχνης.
-
Τα "Δέκα χαμηλά ανάγλυφα" ορίζουν μια ενιαία σύνθεση, η οποία παρουσιάστηκε στη Μπιενάλε της Βενετίας το 1960. Χαρακτηριστικό αυτών των έργων είναι, ότι η Άλεξ Μυλωνά χρησιμοποιεί την πέτρα και το μέταλλο. Επάνω στην πέτρα που λειτουργεί ως φέρουσα επιφάνεια προσαρμόζονται ελάσματα από φύλλο χαλκού με αφηρημένες φόρμες και σχήματα, που αναπαράγουν αυτούσια ή αποσπασματικά φόρμες και σχήματα γλυπτικών της συνθέσεων αυτών των χρόνων, όπως η Αφροδίτη, η Άμυνα, ο Μινώταυρος, οι Μυκήνες, ο Λαβύρινθος και η Εποποιία. Εμφανής είναι η διάθεση παιχνιδιού αφού δυνητικά υπάρχει η προοπτική μιας μεγάλης σειράς παραλλαγών αφού τα ανάγλυφα μπορούν να τοποθετηθούν σε διαφορετικές θέσεις και σε συνδυασμούς μεταξύ τους. Ένα στοιχείο που χαρακτηρίζει γενικότερα την τέχνη της Άλεξ Μυλωνά είναι η χρήση διαφορετικών υλικών (τσιμέντο, πέτρα, σίδηρος, μπρούντζος, αλουμίνιο, μάρμαρο), η αξιοποίηση των εγγενών ιδιοτήτων, της υφής και των εκφραστικών τους δυνατοτήτων.
-
Η Γέννηση της Αφροδίτης είναι ένα από τα έργα με τα οποία η Άλεξ Μυλωνά συμμετείχε στη Μπιενάλε της Βενετίας το 1960, εκπροσωπώντας την Ελλάδα. Τα έργα που παρουσίασε ήταν μια ενότητα συνθέσεων σε σφυρήλατο σίδηρο βαμμένων με μαύρο χρώμα, στις οποίες κυριαρχούσε η αυστηρή ακινησία, η σχέση των γραμμών και της επίπεδης φόρμας, προτείνοντας μια νέα διάταξη του χώρου και της επιφάνειας. Την περίοδο αυτήν, η δημιουργός έχει αφομοιώσει τους κώδικες της αφηρημένης τέχνης και με τις παρουσιάσεις των έργων της συμβάλλει καθοριστικά στην επιβολή της αφαίρεσης στην ελληνική τέχνη. Με μια σύνθεση, όπως η Αφροδίτη, η Άλεξ Μυλωνά έρχεται να μορφοποιήσει τη ζωτική της σχέση της με τον κόσμο, να συνδυάσει τους αρχαίους μύθους με τις αρχές του Μοντερνισμού, να στοχαστεί πάνω στη φύση και τις δυνατότητες της πλαστικής τέχνης.
-
Προσχέδιο της Άλεξ Μυλωνά, μια διαφορετική εκδοχή για το έργο «Τα Τείχη», το οποίο εκτελέστηκε σε μάρμαρο το 1984. Ενώ το έργο που πραγματοποιήθηκε αποτελείται από μια αλληλουχία μαρμάρινων πλακών σε ένα βάθος έξι διαδοχικών επιπέδων, εδώ η καλλιτέχνιδα δίνει μια πιο αναπαραστατική εκδοχή του, όπου μια σειρά από ορθογώνιους όγκους ανασυντίθεται σε μια μεγάλη ορθογώνια κατασκευή. Το σχέδιο παραπέμπει στην αρχαιότητα και στην τοιχοποιία των μυκηναϊκών οχυρώσεων.
-
Προσχέδιο της Άλεξ Μυλωνά για το γλυπτό «Τα Τείχη», το οποίο εκτελέστηκε σε διαφορετική εκδοχή σε μάρμαρο το 1984. Ενώ το έργο που πραγματοποιήθηκε αποτελείται από μια αλληλουχία μαρμάρινων πλακών σε ένα βάθος έξι διαδοχικών επιπέδων, εδώ η καλλιτέχνιδα δημιουργεί έναν συμπαγή ορθογώνιο όγκο, ο οποίος φαίνεται να συντίθεται από άλλους μικρότερους. Πιθανόν για αυτό άλλωστε να σημειώνει ως τίτλο του έργου «Τα Τείχη», Πάλι τα τείχη γύρω μας. Ακόμη, η δομή του σχεδίου παραπέμπει και σε μια αφαιρετική σύνθεση ενός ανθρώπινου κορμού.
Στην πίσω όψη του φύλλου η Μυλωνά εγκιβωτίζει μέσα στους τεράστιους ορθογώνιους όγκους δύο κάθετες μορφές που κρατούνται σφιχτά, μια ακόμη παραλλαγή του αγαπημένου της μοτίβου: του ζευγαριού.
-
Η Άλεξ Μυλωνά αποτυπώνει στο χαρτί δύο μελέτες ζευγαριού, θέμα που είναι προσφιλές για την καλλιτέχνιδα. Η απεικόνιση ζευγαριών (π.χ. Αδάμ και Εύα) αποτελεί αγαπημένο της μοτίβο, καθώς της δίνει την ευκαιρία να απεικονίσει το άγγιγμα, την ένωση, τον εναγκαλισμό. Η αριστερή μελέτη που απεικονίζει τον σφιχτό εναγκαλισμό των δύο μορφών με τη μετωπικότητα των δύο σωμάτων μαρτυρά τις επιρροές που έχει η καλλιτέχνιδα από το «Φιλί» του Brancusi, ενώ στη δεξιά περίπτωση οι μορφές παρατίθενται ενωμένες η μία πλάι στην άλλη.
-
Στο σχέδιο του 1982 που η Άλεξ Μυλωνά φιλοτεχνεί κατά την παραμονή της στο Κίνι, στο νησί της Σύρου απεικονίζονται δύο ζεύγη ζευγαριών σε όρθια και καθιστή στάση. Η Μυλωνά επανέρχεται συχνά στο μοτίβο της απεικόνισης των ζευγαριών, καθώς επιθυμεί να αποδώσει στοιχεία όπως η ένωση, το άγγιγμα, ο εναγκαλισμός, συναισθήματα τρυφερότητας, ενσυναίσθησης και αγάπης. Αριστερά οι δύο μορφές απεικονίζονται καθιστές να κοιτάζουν η μία την άλλη σε ένα ιδιόμορφο σύμπλεγμα κρατώντας τα χέρια. Τονίζεται η έννοια της αρχαϊκότητας και η σοβαρότητα των μορφών στη συνάντησή των σωμάτων τους, ενώ στην όρθια απεικόνιση οι μορφές ευθυτενείς σε μετωπική μεταξύ τους στάση ανταλλάσσουν το βλέμμα κάτω από το στιβαρό κράτημα της ανδρικής μορφής. Η καλλιτέχνιδα δίνει έμφαση στο καθαρά σχεδιαστικό στοιχείο και οι όγκοι πλάθονται μέσα από τη ρευστότητα των γραμμικών στοιχείων.
-
Στο έργο «Νέοι που βγαίνουν από το μπάνιο» η καλλιτέχνιδα πραγματεύεται για μια ακόμη φορά ένα αγαπημένο της θέμα: την απεικόνιση ζευγαριών. Στο θέμα αυτό επανέρχεται συχνά, καθώς μέσα από αυτό μπορεί να απεικονίσει δυνατά στοιχεία, όπως το άγγιγμα, η ένωση, ο εναγκαλισμός και ταυτόχρονα μέσα από τις συνθέσεις αυτές ξεπηδούν συναισθήματα η τρυφερότητα, η αγάπη. Ο τρόπος με τον οποίο τα σώματα συγκλίνουν το ένα προς το άλλο, η ανδρική μορφή αγκαλιάζει τη γυναικεία και η ο τρόπος που κρατά η γυναικεία μορφή το ένδυμα που σκεπάζει το ζευγάρι δημιουργούν μια γαλήνια, τρυφερή σύνθεση.
-
Στην μπροστινή όψη του φύλλου η Άλεξ Μυλωνά αποτυπώνει ένα σχέδιο με μελάνι, στο οποίο απεικονίζονται τρεις πέτρες, όπως άλλωστε τιτλοφορεί το έργο και η ίδια η καλλιτέχνιδα στις σημειώσεις της. Οι όγκοι φαίνεται να δημιουργούν ένα σύμπλεγμα ανθρώπινων μορφών, καθώς οι τρεις φυσικές φόρμες μπορούν να αντιμετωπιστούν σαν αφηρημένες γλυπτικές φόρμες.
Στην πίσω όψη του φύλλου απεικονίζεται νεκρή φύση, βάζο με λουλούδια. Η καλλιτέχνιδα αποτυπώνει στο σχέδιο που πραγματοποιεί το 1980 στη Βρετάνη ένα βάζο με νάρκισσους. Στο λιτό σχέδιο με μελάνι, το οποίο είναι ρεαλιστικά αποδοσμένο, η Μυλωνά δημιουργεί μια καθαρή και δομημένη σύνθεση.
-
Έγχρωμη αφηρημένη σύνθεση της Άλεξ Μυλωνά, στην οποία κυριαρχούν τα μαύρα και λευκά αφηρημένα σχήματα, μοτίβα που επανέρχονται ξανά και ξανά στο έργο της. Οι μαύρες αυτές συνθέσεις, οι οποίες παραπέμπουν στα έργα της που εκτελεί σε μέταλλο (π.χ. Μινώταυρος), μαρτυρούν έντονα ένα στοιχείο «πρωτόγονο» που φαίνεται να γοητεύει την καλλιτέχνιδα.
-
Η Άλεξ Μυλωνά δημιουργεί μια σειρά σχεδίων στην οποία απεικονίζονται τμήματα πέτρας που όπως η ίδια σημειώνει θυμίζουν ανθρώπινο κορμό. Η αφαιρετική απόδοση του σχεδίου, οι φωτοσκιάσεις με τις οποίες πλαισιώνει τις συνθέσεις καθώς και η δομή της ίδιας της σύνθεσης παραπέμπουν σε μέρη του ανθρώπινου σώματος και βασικά σε torso.
