-
Το έργο "Διχοτόμηση του κύκλου" ανήκει στα έργα τα οποία η Άλεξ Μυλωνά δούλεψε στα μέσα της δεκαετίας του 1970. Ενθουσιασμένη με τα νέα υλικά που προσφέρει η τεχνολογία, συνεχίζει να πειραματίζεται χρησιμοποιώντας το zinc στις νέες της συνθέσεις. Η δημιουργός ξεκινά από μια επίπεδη επιφάνεια, ένα ορθογώνιο, λεπτό έλασμα από zinc ή ανοξείδωτο ατσάλι. Στη συνέχεια, το έλασμα λυγίζεται, αναδιπλώνεται, κόβεται, καμπυλώνεται, κατακτά την τρίτη διάσταση, καταλαμβάνει τον χώρο και επιβάλλεται σ' αυτόν με την ένταση και τη δυναμική της κίνησής του, τη στιλπνότητα και τις αντανακλάσεις της επιφάνειάς του. Είναι χαρακτηριστικό ότι η Άλεξ Μυλωνά αντιμετώπιζε τις συγκεκριμένες συνθέσεις ως μακέτες για αρχιτεκτονικές παρεμβάσεις, κτήρια και μνημεία, που θα μπορούσαν να υλοποιηθούν στην προσωπική της Ουτοπία, ένα χωριό καλλιτεχνών στα Μεσόγεια της Αττικής. Πρόκειται για προτάσεις για ένα αεροδρόμιο, ένα μουσείο-σχολείο, ένα μνημείο πεσόντων, ένα κυκλικό θέατρο, έναν σταθμό βενζίνης, μια εκκλησία, ένα δημόσιο ουρητήριο ή ένα περίπτερο σε διεθνή έκθεση. Παράλληλα, θεωρούσε ότι οι συνθέσεις αυτές μπορούσαν κάποιες φορές, ανάλογα με τη φόρμα τους, να λειτουργήσουν ως χρηστικά αντικείμενα ή απροσδόκητα εξαρτήματα (π.χ. μια φρουτιέρα ή μια περικεφαλαία).
-
Το έργο "Οριζόντια σύνθεση" ανήκει στα έργα τα οποία η Άλεξ Μυλωνά δούλεψε στα μέσα της δεκαετίας του 1970. Ενθουσιασμένη με τα νέα υλικά που προσφέρει η τεχνολογία, συνεχίζει να πειραματίζεται χρησιμοποιώντας το zinc στις νέες της συνθέσεις. Η δημιουργός ξεκινά από μια επίπεδη επιφάνεια, ένα ορθογώνιο, λεπτό έλασμα από zinc ή ανοξείδωτο ατσάλι. Στη συνέχεια, το έλασμα λυγίζεται, αναδιπλώνεται, κόβεται, καμπυλώνεται, κατακτά την τρίτη διάσταση, καταλαμβάνει τον χώρο και επιβάλλεται σ' αυτόν με την ένταση και τη δυναμική της κίνησής του, τη στιλπνότητα και τις αντανακλάσεις της επιφάνειάς του. Είναι χαρακτηριστικό ότι η Άλεξ Μυλωνά αντιμετώπιζε τις συγκεκριμένες συνθέσεις ως μακέτες για αρχιτεκτονικές παρεμβάσεις, κτήρια και μνημεία, που θα μπορούσαν να υλοποιηθούν στην προσωπική της Ουτοπία, ένα χωριό καλλιτεχνών στα Μεσόγεια της Αττικής. Πρόκειται για προτάσεις για ένα αεροδρόμιο, ένα μουσείο-σχολείο, ένα μνημείο πεσόντων, ένα κυκλικό θέατρο, έναν σταθμό βενζίνης, μια εκκλησία, ένα δημόσιο ουρητήριο ή ένα περίπτερο σε διεθνή έκθεση. Παράλληλα, θεωρούσε ότι οι συνθέσεις αυτές μπορούσαν κάποιες φορές, ανάλογα με τη φόρμα τους, να λειτουργήσουν ως χρηστικά αντικείμενα ή απροσδόκητα εξαρτήματα (π.χ. μια φρουτιέρα ή μια περικεφαλαία).
-
Το έργο "Δέσιμο" αποτελεί μέρος της ενότητας έργων, τα οποία η Άλεξ Μυλωνά δούλεψε στα μέσα της δεκαετίας του 1970. Ενθουσιασμένη με τα νέα υλικά που προσφέρει η τεχνολογία, συνεχίζει να πειραματίζεται χρησιμοποιώντας το zinc στις νέες της συνθέσεις. Η δημιουργός ξεκινά από μια επίπεδη επιφάνεια, ένα ορθογώνιο, λεπτό έλασμα από zinc ή ανοξείδωτο ατσάλι. Στη συνέχεια, το έλασμα λυγίζεται, αναδιπλώνεται, κόβεται, καμπυλώνεται, κατακτά την τρίτη διάσταση, καταλαμβάνει τον χώρο και επιβάλλεται σ' αυτόν με την ένταση και τη δυναμική της κίνησής του, τη στιλπνότητα και τις αντανακλάσεις της επιφάνειάς του. Είναι χαρακτηριστικό ότι η Άλεξ Μυλωνά αντιμετώπιζε τις συγκεκριμένες συνθέσεις ως μακέτες για αρχιτεκτονικές παρεμβάσεις, κτήρια και μνημεία, που θα μπορούσαν να υλοποιηθούν στην προσωπική της Ουτοπία, ένα χωριό καλλιτεχνών στα Μεσόγεια της Αττικής. Πρόκειται για προτάσεις για ένα αεροδρόμιο, ένα μουσείο-σχολείο, ένα μνημείο πεσόντων, ένα κυκλικό θέατρο, έναν σταθμό βενζίνης, μια εκκλησία, ένα δημόσιο ουρητήριο ή ένα περίπτερο σε διεθνή έκθεση. Παράλληλα, θεωρούσε ότι οι συνθέσεις αυτές μπορούσαν κάποιες φορές, ανάλογα με τη φόρμα τους, να λειτουργήσουν ως χρηστικά αντικείμενα ή απροσδόκητα εξαρτήματα (π.χ. μια φρουτιέρα ή μια περικεφαλαία).
-
Το έργο "Ανάπτυξη του κύκλου" ανήκει στα έργα τα οποία η Άλεξ Μυλωνά δούλεψε στα μέσα της δεκαετίας του 1970. Ενθουσιασμένη με τα νέα υλικά που προσφέρει η τεχνολογία, συνεχίζει να πειραματίζεται χρησιμοποιώντας το zinc στις νέες της συνθέσεις. Η δημιουργός ξεκινά από μια επίπεδη επιφάνεια, ένα ορθογώνιο, λεπτό έλασμα από zinc ή ανοξείδωτο ατσάλι. Στη συνέχεια, το έλασμα λυγίζεται, αναδιπλώνεται, κόβεται, καμπυλώνεται, κατακτά την τρίτη διάσταση, καταλαμβάνει τον χώρο και επιβάλλεται σ' αυτόν με την ένταση και τη δυναμική της κίνησής του, τη στιλπνότητα και τις αντανακλάσεις της επιφάνειάς του. Είναι χαρακτηριστικό ότι η Άλεξ Μυλωνά αντιμετώπιζε τις συγκεκριμένες συνθέσεις ως μακέτες για αρχιτεκτονικές παρεμβάσεις, κτήρια και μνημεία, που θα μπορούσαν να υλοποιηθούν στην προσωπική της Ουτοπία, ένα χωριό καλλιτεχνών στα Μεσόγεια της Αττικής. Πρόκειται για προτάσεις για ένα αεροδρόμιο, ένα μουσείο-σχολείο, ένα μνημείο πεσόντων, ένα κυκλικό θέατρο, έναν σταθμό βενζίνης, μια εκκλησία, ένα δημόσιο ουρητήριο ή ένα περίπτερο σε διεθνή έκθεση. Παράλληλα, θεωρούσε ότι οι συνθέσεις αυτές μπορούσαν κάποιες φορές, ανάλογα με τη φόρμα τους, να λειτουργήσουν ως χρηστικά αντικείμενα ή απροσδόκητα εξαρτήματα (π.χ. μια φρουτιέρα ή μια περικεφαλαία).
-
Το αλουμίνιο αποτέλεσε προσφιλές υλικό της Άλεξ Μυλωνά, πραγματοποιώντας μια σειρά έργων. Το 1968 σε μια από τις πρώιμες προσπάθειες απόδοσης γυναικείων και ανδρικών κορμών δημιουργεί torso με φύλλα αλουμινίου, τα οποία τοποθετεί πάνω σε ξύλινες βάσεις. Οι αφαιρετικές συνθέσεις χαρακτηρίζονται από καμπύλες γραμμές, οι οποίες σχηματίζουν και διαμορφώνουν το φύλο της μορφής.
-
Το αλουμίνιο αποτέλεσε προσφιλές υλικό της Άλεξ Μυλωνά, πραγματοποιώντας μια σειρά έργων. Το 1968 σε μια από τις πρώιμες προσπάθειες απόδοσης γυναικείων και ανδρικών κορμών δημιουργεί torso με φύλλα αλουμινίου, τα οποία τοποθετεί πάνω σε ξύλινες βάσεις. Οι αφαιρετικές συνθέσεις χαρακτηρίζονται από καμπύλες γραμμές, οι οποίες σχηματίζουν και διαμορφώνουν το φύλο της μορφής.
-
Το έργο "Πτώσις Τριγώνων ΙΙ", το οποίο έχει εκτελεστεί σε λακαρισμένο μαύρο ξύλο, αποτελεί παραλλαγή του έργου "Πτώσις Τριγώνων I", το οποίο έχει δημιουργηθεί από λευκό μάρμαρο. Και στις δύο περιπτώσεις, ανεξαρτήτως του υλικού κατασκευής, τα έργα διακρίνονται για τη γεωμετρική απλότητα και αυστηρότητά τους, καθώς τα γεωμετρικά σχήματα δημιουργούν συνθέσεις, σωστά οργανωμένες και μελετημένες.
-
Το έργο "Πούλια" ανήκει στην περίοδο έργων, που η καλλιτέχνιδα δουλεύει με λεπτές πλάκες άσπρου μαρμάρου, παρουσιάζοντας αφηρημένες συνθέσεις που διακρίνονται για τη γεωμετρική απλότητα και αυστηρότητά τους. Αισθάνεται ότι το μάρμαρο -και πιο συγκεκριμένα το μάρμαρο που επιλέγει, προερχόμενο από τα λατομεία του Διονύσου, έξω από την Αθήνα, ένα υλικό άρρηκτα συνδεδεμένο με την τέχνη στην αττική γη-, την εκφράζει απόλυτα, αφού εκτιμά ότι είναι ένα υλικό απέριττο, ζωντανό και λαμπερό, το οποίο έχει την αυτοτέλειά του και δεν του ταιριάζουν πολύπλοκα σχήματα που θα έκρυβαν την ομορφιά του. Τετράγωνα, κύκλοι, παραλληλόγραμμα και ημικύκλια δημιουργούν συνθέσεις, σωστά οργανωμένες και μελετημένες, όπου οι αναλογίες, οι αρμονικές σχέσεις, το λευκό χρώμα και η υφή του υλικού, αποκαλύπτουν στον θεατή περιοχές αισθητικής απόλαυσης. Τα σχήματα διατηρούν την προαιώνια συμβολική τους σημασία, ενώ οι τίτλοι είναι χωρίς ιδιαίτερη σημασία. Προκύπτουν αφού ολοκληρωθούν τα έργα, όταν, κάποια από αυτά παραπέμπουν σε αναγνωρίσιμες εικόνες.
-
Το έργο "Πολιτεία-Λαβύρινθος" των αρχών της δεκαετίας του 1990, αποτελεί μέρος μιας μεγάλης ενότητας έργων, όπου η καλλιτέχνιδα δουλεύει με λεπτές πλάκες άσπρου μαρμάρου, παρουσιάζοντας συνθέσεις που διακρίνονται για τη γεωμετρική απλότητα και αυστηρότητά τους. Αισθάνεται ότι το μάρμαρο -και πιο συγκεκριμένα το μάρμαρο που επιλέγει, προερχόμενο από τα λατομεία του Διονύσου, έξω από την Αθήνα, ένα υλικό άρρηκτα συνδεδεμένο με την τέχνη στην αττική γη-, την εκφράζει απόλυτα, αφού εκτιμά ότι είναι ένα υλικό απέριττο, ζωντανό και λαμπερό, το οποίο έχει την αυτοτέλειά του και δεν του ταιριάζουν πολύπλοκα σχήματα που θα έκρυβαν την ομορφιά του. Τετράγωνα, κύκλοι, παραλληλόγραμμα και ημικύκλια δημιουργούν συνθέσεις, σωστά οργανωμένες και μελετημένες, όπου οι αναλογίες, οι αρμονικές σχέσεις, το λευκό χρώμα και η υφή του υλικού, αποκαλύπτουν στον θεατή περιοχές αισθητικής απόλαυσης. Τα σχήματα διατηρούν την προαιώνια συμβολική τους σημασία, ενώ οι τίτλοι προκύπτουν αφού ολοκληρωθούν τα έργα, όταν, κάποια από αυτά παραπέμπουν σε αναγνωρίσιμες εικόνες.
-
Το έργο "Ήλιος" ανήκει στην ενότητα έργων, στα οποία η καλλιτέχνιδα χρησιμοποιεί κατεξοχήν λεπτές πλάκες άσπρου μαρμάρου, παρουσιάζοντας αφηρημένες συνθέσεις που διακρίνονται για τη γεωμετρική απλότητα και αυστηρότητά τους. Αισθάνεται ότι το μάρμαρο -και πιο συγκεκριμένα το μάρμαρο που επιλέγει, προερχόμενο από τα λατομεία του Διονύσου, έξω από την Αθήνα, ένα υλικό άρρηκτα συνδεδεμένο με την τέχνη στην αττική γη-, την εκφράζει απόλυτα, αφού εκτιμά ότι είναι ένα υλικό απέριττο, ζωντανό και λαμπερό, το οποίο έχει την αυτοτέλειά του και δεν του ταιριάζουν πολύπλοκα σχήματα που θα έκρυβαν την ομορφιά του. Τετράγωνα, κύκλοι, παραλληλόγραμμα και ημικύκλια δημιουργούν συνθέσεις, σωστά οργανωμένες και μελετημένες, όπου οι αναλογίες, οι αρμονικές σχέσεις, το λευκό χρώμα και η υφή του υλικού, αποκαλύπτουν στον θεατή περιοχές αισθητικής απόλαυσης. Τα σχήματα διατηρούν την προαιώνια συμβολική τους σημασία, ενώ οι τίτλοι προκύπτουν συνήθως αφού ολοκληρωθούν τα έργα, όταν, κάποια από αυτά παραπέμπουν σε αναγνωρίσιμες εικόνες.
Δημιουργεί το συγκεκριμένο έργο το 1998, επιστρέφοντας στην τρίτη διάσταση και επανεισάγοντας τα πρωταρχικά σχήματα του κύκλου και του τετραγώνου, όπως και το παιχνίδι του κενού που υποδηλώνει τον όγκο. Το ηλιακό ή κοσμικό θέμα που εκφράζεται μέσω των εικονικών σφαιρών είναι επίσης εμφανές και το πραγματεύεται σε μια πληθώρα έργων της.
-
Το έργο "Αιγαίο Ι" ανήκει στην περίοδο έργων, που η καλλιτέχνιδα παρουσιάζει αφηρημένες συνθέσεις που διακρίνονται για τη γεωμετρική απλότητα και αυστηρότητά τους. Τετράγωνα, κύκλοι, παραλληλόγραμμα και ημικύκλια δημιουργούν συνθέσεις, σωστά οργανωμένες και μελετημένες, όπου οι αναλογίες, οι αρμονικές σχέσεις, το λευκό χρώμα και η υφή του υλικού, αποκαλύπτουν στον θεατή περιοχές αισθητικής απόλαυσης. Τα σχήματα διατηρούν την προαιώνια συμβολική τους σημασία, ενώ οι τίτλοι προκύπτουν αφού ολοκληρωθούν τα έργα, όταν, κάποια από αυτά παραπέμπουν σε αναγνωρίσιμες εικόνες.
-
Το έργο "Τρία τετράγωνα" ανήκει στην περίοδο έργων, που η καλλιτέχνιδα δουλεύει με λεπτές πλάκες άσπρου μαρμάρου, παρουσιάζοντας αφηρημένες συνθέσεις που διακρίνονται για τη γεωμετρική απλότητα και αυστηρότητά τους. Αισθάνεται ότι το μάρμαρο -και πιο συγκεκριμένα το μάρμαρο που επιλέγει, προερχόμενο από τα λατομεία του Διονύσου, έξω από την Αθήνα, ένα υλικό άρρηκτα συνδεδεμένο με την τέχνη στην αττική γη-, την εκφράζει απόλυτα, αφού εκτιμά ότι είναι ένα υλικό απέριττο, ζωντανό και λαμπερό, το οποίο έχει την αυτοτέλειά του και δεν του ταιριάζουν πολύπλοκα σχήματα που θα έκρυβαν την ομορφιά του. Τετράγωνα, κύκλοι, παραλληλόγραμμα και ημικύκλια δημιουργούν συνθέσεις, σωστά οργανωμένες και μελετημένες, όπου οι αναλογίες, οι αρμονικές σχέσεις, το λευκό χρώμα και η υφή του υλικού, αποκαλύπτουν στον θεατή περιοχές αισθητικής απόλαυσης. Τα σχήματα διατηρούν την προαιώνια συμβολική τους σημασία, ενώ οι τίτλοι είναι χωρίς ιδιαίτερη σημασία. Προκύπτουν αφού ολοκληρωθούν τα έργα, όταν, κάποια από αυτά παραπέμπουν σε αναγνωρίσιμες εικόνες.
-
Η Άλεξ Μυλωνά στις αρχές της δεκαετίας του ’90 πραγματοποίησε σε διαφανές μάρμαρο τις σειρές έργων «Κούροι» και «Άγγελοι». Οι σειρές αυτές χαρακτηρίζονται από απόλυτη γεωμετρία, μινιμαλιστικές και απέριττες γραμμές. Το 1997, επιστρέφοντας στην αναπαραστατικότητα, στις σχηματοποιημένες φόρμες και τα αρχαϊκά πρότυπα, δημιούργησε τα έργα «Κούρος» και «Κόρη», που κοσμούν την ταράτσα του MOMus-Μουσείου Άλεξ Μυλωνά.
-
Στις αρχές της δεκαετίας του ’90 η Μυλωνά εκτελεί με σχεδόν διαυγείς πλάκες μαρμάρου τις σειρές έργων «Άγγελοι» και «Κούροι», οι οποίες χαρακτηρίζονται από μινιμαλιστικές και απέριττες γραμμές και απόλυτη γεωμετρία. Ο λιτός τους σχεδιασμός και η κομψότητα του λευκού μαρμάρου δημιουργούν λεπτεπίλεπτες συνθέσεις, οι οποίες παραπέμπουν σε αιθέρια πλάσματα. Αργότερα, το 1997 δημιουργεί τα έργα «Κούρος» και «Κόρη» επιστρέφοντας στην αναπαραστατικότητα, στις σχηματοποιημένες φόρμες και στα αρχαϊκά πρότυπα.
-
Η Άλεξ Μυλωνά δημιουργεί μια γραμμική σύνθεση, με γωνιώδη περιγράμματα και αιχμηρές απολήξεις. Το θέμα και η απόδοσή του βρίσκονται πολύ κοντά στις αφηρημένες, μετωπικές γλυπτικές φόρμες σε σφυρήλατο σίδηρο, βαμμένες με μαύρο χρώμα, στις οποίες πειραματιζόταν η Μυλωνά αυτά τα χρόνια και τις οποίες παρουσίασε με εξαιρετική επιτυχία στη Μπιενάλε της Βενετίας του 1960, εκπροσωπώντας την Ελλάδα. Το βάθος και η κίνηση προκύπτουν από το καθαρό και ρυθμικό παιχνίδι των γραμμών και των σχημάτων, του κενού και του πλήρους, ενώ το στοιχείο της μνημειακότητας από τη ρυθμική οργάνωση των επιπέδων. Η δημιουργός κατορθώνει να υποβάλλει ατμόσφαιρα της απειλής, να δώσει έμφαση στην έννοια της βίας, να οδηγηθεί σε ένα άκρως εκφραστικό αποτέλεσμα.
-
Μελέτη οστού με μολύβι. Σχέδιο στο οποίο αποτυπώνεται το οστό της ποδοκνημικής σε κίνηση.
-
Μελέτη οστού με μολύβι
-
Μελέτη νεκρής φύσης με φρουτιέρα, φλιτζάνι και ζαχαριέρα. Η καλλιτέχνιδα αποτυπώνει ορισμένες λιτές λεπτομέρειες που δίνουν στο θεατή στοιχεία για τη συνολική σύνθεση. Προσπάθεια κυβιστικής απόδοσης του περιεχομένου της φρουτιέρας.
-
Μελέτη γυναικείου γυμνού. Η καλλιτέχνιδα αποδίδει το γυμνό γυναικείο σώμα σε προφίλ 3/4 με κυβιστικούς όγκους, δίνοντας στις καμπύλες πιο γωνιώδεις φόρμες.
-
Μελέτη νεαρού άνδρα, ο οποίος απεικονίζεται σε στάση 3/4 να ζωγραφίζει σε καβαλέττο. Όπως η ίδια η καλλιτέχνιδα σημειώνει, πρόκειται για στιγμιότυπο από το ατελιέ του Νίκου Καρτσωνάκη.
-
Μελέτη ζευγαριού σε ερωτικές περιπτύξεις. Το σύμπλεγμα των μορφών δημιουργεί κατά την καλλιτέχνιδα μια αλυσίδα.
-
Λιτό σχέδιο με μολύβι, στο οποίο η καλλιτέχνιδα αποτυπώνει τη γέννηση του Απόλλωνα. Η μορφή ορίζεται μοναχά από τα περιγράμματα και η όλη σύνθεση αποδίδεται χωρίς λεπτομέρειες.
-
Αφηρημένη σύνθεση, η οποία ορίζεται από διαγώνιες γραμμές χρωματιστών μολυβιών.
-
Λιτό γραμμικό σχέδιο, το οποίο ορίζεται από οριζόντιες, κάθετες και διαγώνιες γραμμές.
-
Το σχέδιο εντάσσεται σε ένα θέμα που εμφανίζεται αρχικά στα σχέδια του 1985 και επαναλαμβάνεται μια δεκαετία αργότερα σε πίνακες, ακρυλικά ή γκουάς, όπως και σε χαρτί ή καμβά: η έξαρξη του κύκλου της ζωής, από τη γέννηση ως το θάνατο. Η ενότητα ονομάζεται "Γυναίκα-Γέννα-Γη" και η παρήχηση των τριών λέξεων υπογραμμίζει ακόμα περισσότερο της γήινες ρίζες της γυναικείας γονιμότητας και της αποπλάνησης, τη σχέση τους με τη Θεά Γη και μας υπενθυμίζει ένα πολύ απλό και φυσικό γεγονός: μετά την περίοδο της άνθισης, η θα μας διεκδικήσει πίσω.
