-
Σχέδιο της Άλεξ Μυλωνά για γλυπτό από περικοπτόμενο μέταλλο, το οποίο εκτελέστηκε το 1976. Η σύνθεση που δημιουργεί η Άλεξ Μυλωνά έχει διττή σημασία: αφενός έχει την έννοια της ένωσης, της αγκαλιάς, της προστασίας, καθώς τα δύο χέρια τείνουν να κλείνουν και να δημιουργούν μια «φωλιά», αφετέρου όμως αποτελεί και ένα είδος «φυλακής» για το πουλί που κλείνουν μέσα σε αυτήν ένωση.
-
Μελέτη για έργο με εμφανείς τις επιρροές από τις προσωπογραφίες του Πικάσο, στο οποίο η Μυλωνά δίνει τον τίτλο ο «Ποιητής» και το οποίο εκτελέστηκε το 1976 σε ορείχαλκο. Όπως και στα περισσότερα γλυπτά από ορείχαλκο εκείνης της εποχής, που είναι πιο αναπαραστατικά και των οποίων το ανάγλυφο είναι πιο πλαστικό, οι διάφορες φόρμες εισβάλλουν η μία στην άλλη δημιουργώντας την αίσθηση του βάθους μέσα από τα διάφορα επίπεδα μια ενιαίας μεταλλικής επιφάνειας.
-
Σχέδιο της Άλεξ Μυλωνά στο οποίο απεικονίζονται με μαύρο χρώμα μόνο με το περίγραμμα δύο γυναικείες φιγούρες και με κόκκινο χρώμα ο ήλιος. Οι μορφές φαίνονται να απλώνουν τα χέρια και να ενώνονται. Στις χειρόγραφες σημειώσεις η μία μορφή ταυτίζεται με τον ήλιο και η άλλη με το χώμα, κάνοντας σαφείς υπαινιγμούς στην ένωση ήλιου και γης.
-
Σχέδιο της Άλεξ Μυλωνά πιθανότατα για ανάγλυφο. Πρόκειται για αφηρημένη σύνθεση, όπου δεσπόζουν οι καθαρές φόρμες, τα τετράγωνα, τα ορθογώνια, οι καμπύλες και τα ημικύκλια παραπέμποντας σε συνθέσεις που εκτελεί σε αλουμίνιο, οι οποίες ενσωματώνονται σε επίπεδες πέτρινες επιφάνειες π.χ. σχιστόλιθος. Η αντίθεση μεταξύ του αλουμινίου και της πέτρας αφήνει να φανεί πεντακάθαρα το παιχνίδι μεταξύ στερεού και κενού.
-
Πρόκειται για μελέτη γλυπτού σε αλουμίνιο. Η Άλεξ Μυλωνά δημιουργεί μια σειρά σχεδίων για έργα σε αλουμίνιο, που αφορούν σε χρηστικά αντικείμενα για διακόσμηση εξωτερικού χώρου. Σύμφωνα με τις οδηγίες της το σχέδιο αφορά σε μεγάλη γλυπτική σύνθεση με χρηστικό χαρακτήρα (σιντριβάνι). Κυριαρχούν τα καμπύλα και κυκλικά σχήματα, ενώ ακόμη δίνει οδηγίες όπου προσδιορίζονται οι διαστάσεις, το προβλεπόμενο ύψος κ.λπ.
-
Πρόκειται για μελέτη γλυπτού σε βαμμένο μέταλλο. Η Μυλωνά δημιουργεί μια σειρά σχεδίων για έργα από αλουμίνιο, που αφορούν σε χρηστικά αντικείμενα για διακόσμηση εξωτερικού χώρου. Σύμφωνα με τις οδηγίες της το σχέδιο αφορά σε μεγάλη γλυπτική σύνθεση με χρηστικό χαρακτήρα (σιντριβάνι). Χαρακτηρίζεται από απόλυτη γεωμετρικότητα με κάθετες, οριζόντιες και καμπύλες γραμμές. Το προβλεπόμενο υλικό είναι το αλουμίνιο και τα προτεινόμενα χρώματα: το λευκό, το κόκκινο και το μπλε.
-
Αφηρημένη σύνθεση με χρωματικούς πειραματισμούς της Άλεξ Μυλωνά.
-
Η Άλεξ Μυλωνά κατά την παραμονή της στο Κυκλαδίτικο νησί της Σύρου μαγεύεται από το φυσικό περιβάλλον και αποτυπώνει εικόνες και θέματα τοπίου. Φυτικά μοτίβα, στα οποία επιχειρεί χρωματικούς πειραματισμούς με στοιχεία αφαίρεσης σε λευκό φόντο δημιουργούν μια σύνθεση που αποπνέει ηρεμία.
-
Μελέτη για ανάγλυφο, όπου κυριαρχούν ο κύκλος και η καμπύλη. Η καλλιτέχνιδα επαναλαμβάνει τα μοτίβα της σπείρας και της καμπύλης σε διάφορες εκδοχές, προσδίδοντας στη σύνθεση μια έντονη διακοσμητική διάθεση. Σύμφωνα με τις σημειώσεις της το έργο δεν εκτελέστηκε.
Στην πίσω όψη του φύλλου απεικονίζεται αφηρημένη γεωμετρική σύνθεση, όπου κυριαρχεί και πάλι η καμπύλη.
-
Επηρεασμένη από τις σύγχρονες εξελίξεις και τις αναζητήσεις του τότε σύγχρονου ανθρώπου σχετικά με την κατάκτηση του διαστήματος, η Άλεξ Μυλωνά δημιουργεί το 1966 μια μελέτη για γλυπτό που στη συνέχεια εκτελέστηκε σε μάρμαρο με την προσθήκη μορφών. Απεικονίζεται η άτρακτος ενός πυραύλου, που εμπερικλείει στο εσωτερικό της μια αναστρέψιμη ανθρώπινη μορφή. Το γλυπτό, το σχήμα του οποίου παραπέμπει και σε φαλλικό σύμβολο, κοσμούσε την ταράτσα του Μουσείου Άλεξ Μυλωνά.
-
Στη σύνθεση με τίτλο «Ζευγάρι» διακρίνεται το αφαιρετικό στοιχείο. Η Άλεξ Μυλωνά με αδρά περιγράμματα σχηματοποιεί τις μορφές, οι οποίες ενώνονται σε έναν ιδιόμορφο εναγκαλισμό. Κυριαρχεί ο χρωματικός περιορισμός σε αποχρώσεις της ώχρας και του καφέ που δημιουργεί μια ιδιαίτερη ατμόσφαιρα στη συνολική σύνθεση.
-
Το 1961 η Άλεξ Μυλωνά σχεδιάζει τα σκηνικά και τα κοστούμια για την παράσταση «Θησέας» του Έλιοτ Κάρτερ για το Ελληνικό Χορόδραμα της Ραλλούς Μάνου. Έχοντας ως κύρια έμπνευσή της το έργο της σε σίδερο «Μυκήνες» δημιουργεί σκηνικά περιβάλλοντα σε μεγεθυσμένη εκδοχή, τα οποία χαρακτηρίζονται από τη γεωμετρικότητα της σύνθεσης, τις αυστηρές φόρμες και την έντονα αφαιρετική διάθεση.
Τα σχέδια για τα κοστούμια της φέρουν έντονα στοιχεία ελληνικότητας και διαχρονικότητας των θεμάτων, επηρεασμένα πιθανόν από τα έργα της λεγόμενης γενιάς του ’30 (Μόραλης, Τσαρούχης, Χατζηκυριάκος-Γκίκας κ.ά.). Είναι ξεκάθαρες οι αναφορές στις μινωικές τοιχογραφίες, ενώ διακρίνονται και μοτίβα από τη μινωική αγγειογραφία, που χαρακτηρίζονται από τη λιτότητα, τη γεωμετρία και την καθαρότητα των συνθέσεων. Τα χρώματα που κυριαρχούν στις συνθέσεις των κοστουμιών κόκκινο, μπλε, χρυσό και μαύρο προσδίδουν μια λαμπρότητα και μεγαλοπρέπεια στους χαρακτήρες.
Το σχέδιο είναι ημιτελές.
-
Το 1961 η Άλεξ Μυλωνά σχεδιάζει τα σκηνικά και τα κοστούμια για την παράσταση «Θησέας» του Έλιοτ Κάρτερ για το Ελληνικό Χορόδραμα της Ραλλούς Μάνου. Έχοντας ως κύρια έμπνευσή της το έργο της σε σίδερο «Μυκήνες» δημιουργεί σκηνικά περιβάλλοντα σε μεγεθυσμένη εκδοχή, τα οποία χαρακτηρίζονται από τη γεωμετρικότητα της σύνθεσης, τις αυστηρές φόρμες και την έντονα αφαιρετική διάθεση.
Τα σχέδια για τα κοστούμια της φέρουν έντονα στοιχεία ελληνικότητας και διαχρονικότητας των θεμάτων, επηρεασμένα πιθανόν από τα έργα της λεγόμενης γενιάς του ’30 (Μόραλης, Τσαρούχης, Χατζηκυριάκος-Γκίκας κ.ά.). Είναι ξεκάθαρες οι αναφορές στις μινωικές τοιχογραφίες, ενώ διακρίνονται και μοτίβα από τη μινωική αγγειογραφία, που χαρακτηρίζονται από τη λιτότητα, τη γεωμετρία και την καθαρότητα των συνθέσεων. Τα χρώματα που κυριαρχούν στις συνθέσεις των κοστουμιών κόκκινο, μπλε, χρυσό και μαύρο προσδίδουν μια λαμπρότητα και μεγαλοπρέπεια στους χαρακτήρες.
-
Το 1961 η Άλεξ Μυλωνά σχεδιάζει τα σκηνικά και τα κοστούμια για την παράσταση «Θησέας» του Έλιοτ Κάρτερ για το Ελληνικό Χορόδραμα της Ραλλούς Μάνου. Έχοντας ως κύρια έμπνευσή της το έργο της σε σίδερο «Μυκήνες» δημιουργεί σκηνικά περιβάλλοντα σε μεγεθυσμένη εκδοχή, τα οποία χαρακτηρίζονται από τη γεωμετρικότητα της σύνθεσης, τις αυστηρές φόρμες και την έντονα αφαιρετική διάθεση.
Τα σχέδια για τα κοστούμια της φέρουν έντονα στοιχεία ελληνικότητας και διαχρονικότητας των θεμάτων, επηρεασμένα πιθανόν από τα έργα της λεγόμενης γενιάς του ’30 (Μόραλης, Τσαρούχης, Χατζηκυριάκος-Γκίκας κ.ά.). Είναι ξεκάθαρες οι αναφορές στις μινωικές τοιχογραφίες, ενώ διακρίνονται και μοτίβα από τη μινωική αγγειογραφία, που χαρακτηρίζονται από τη λιτότητα, τη γεωμετρία και την καθαρότητα των συνθέσεων. Τα χρώματα που κυριαρχούν στις συνθέσεις των κοστουμιών κόκκινο, μπλε, χρυσό και μαύρο προσδίδουν μια λαμπρότητα και μεγαλοπρέπεια στους χαρακτήρες.
-
Το 1961 η Άλεξ Μυλωνά σχεδιάζει τα σκηνικά και τα κοστούμια για την παράσταση «Θησέας» του Έλιοτ Κάρτερ για το Ελληνικό Χορόδραμα της Ραλλούς Μάνου. Έχοντας ως κύρια έμπνευσή της το έργο της σε σίδερο «Μυκήνες» δημιουργεί σκηνικά περιβάλλοντα σε μεγεθυσμένη εκδοχή, τα οποία χαρακτηρίζονται από τη γεωμετρικότητα της σύνθεσης, τις αυστηρές φόρμες και την έντονα αφαιρετική διάθεση.
Τα σχέδια για τα κοστούμια της φέρουν έντονα στοιχεία ελληνικότητας και διαχρονικότητας των θεμάτων, επηρεασμένα πιθανόν από τα έργα της λεγόμενης γενιάς του ’30 (Μόραλης, Τσαρούχης, Χατζηκυριάκος-Γκίκας κ.ά.). Είναι ξεκάθαρες οι αναφορές στις μινωικές τοιχογραφίες, ενώ διακρίνονται και μοτίβα από τη μινωική αγγειογραφία, που χαρακτηρίζονται από τη λιτότητα, τη γεωμετρία και την καθαρότητα των συνθέσεων. Τα χρώματα που κυριαρχούν στις συνθέσεις των κοστουμιών κόκκινο, μπλε, χρυσό και μαύρο προσδίδουν μια λαμπρότητα και μεγαλοπρέπεια στους χαρακτήρες.
-
Το 1961 η Άλεξ Μυλωνά σχεδιάζει τα σκηνικά και τα κοστούμια για την παράσταση «Θησέας» του Έλιοτ Κάρτερ για το Ελληνικό Χορόδραμα της Ραλλούς Μάνου. Έχοντας ως κύρια έμπνευσή της το έργο της σε σίδερο «Μυκήνες» δημιουργεί σκηνικά περιβάλλοντα σε μεγεθυσμένη εκδοχή, τα οποία χαρακτηρίζονται από τη γεωμετρικότητα της σύνθεσης, τις αυστηρές φόρμες και την έντονα αφαιρετική διάθεση.
Τα σχέδια για τα κοστούμια της φέρουν έντονα στοιχεία ελληνικότητας και διαχρονικότητας των θεμάτων, επηρεασμένα πιθανόν από τα έργα της λεγόμενης γενιάς του ’30 (Μόραλης, Τσαρούχης, Χατζηκυριάκος-Γκίκας κ.ά.). Είναι ξεκάθαρες οι αναφορές στις μινωικές τοιχογραφίες, ενώ διακρίνονται και μοτίβα από τη μινωική αγγειογραφία, που χαρακτηρίζονται από τη λιτότητα, τη γεωμετρία και την καθαρότητα των συνθέσεων. Τα χρώματα που κυριαρχούν στις συνθέσεις των κοστουμιών κόκκινο, μπλε, χρυσό και μαύρο προσδίδουν μια λαμπρότητα και μεγαλοπρέπεια στους χαρακτήρες.
-
Το 1961 η Άλεξ Μυλωνά σχεδιάζει τα σκηνικά και τα κοστούμια για την παράσταση «Θησέας» του Έλιοτ Κάρτερ για το Ελληνικό Χορόδραμα της Ραλλούς Μάνου. Έχοντας ως κύρια έμπνευσή της το έργο της σε σίδερο «Μυκήνες» δημιουργεί σκηνικά περιβάλλοντα σε μεγεθυσμένη εκδοχή, τα οποία χαρακτηρίζονται από τη γεωμετρικότητα της σύνθεσης, τις αυστηρές φόρμες και την έντονα αφαιρετική διάθεση.
Τα σχέδια για τα κοστούμια της φέρουν έντονα στοιχεία ελληνικότητας και διαχρονικότητας των θεμάτων, επηρεασμένα πιθανόν από τα έργα της λεγόμενης γενιάς του ’30 (Μόραλης, Τσαρούχης, Χατζηκυριάκος-Γκίκας κ.ά.). Είναι ξεκάθαρες οι αναφορές στις μινωικές τοιχογραφίες, ενώ διακρίνονται και μοτίβα από τη μινωική αγγειογραφία, που χαρακτηρίζονται από τη λιτότητα, τη γεωμετρία και την καθαρότητα των συνθέσεων. Τα χρώματα που κυριαρχούν στις συνθέσεις των κοστουμιών κόκκινο, μπλε, χρυσό και μαύρο προσδίδουν μια λαμπρότητα και μεγαλοπρέπεια στους χαρακτήρες.
Δίπλα από το σχέδιο η καλλιτέχνιδα σημειώνει τον χαρακτήρα για τον οποίο προορίζεται το συγκεκριμένο κοστουμι.
-
Το 1961 η Άλεξ Μυλωνά σχεδιάζει τα σκηνικά και τα κοστούμια για την παράσταση «Θησέας» του Έλιοτ Κάρτερ για το Ελληνικό Χορόδραμα της Ραλλούς Μάνου. Έχοντας ως κύρια έμπνευσή της το έργο της σε σίδερο «Μυκήνες» δημιουργεί σκηνικά περιβάλλοντα σε μεγεθυσμένη εκδοχή, τα οποία χαρακτηρίζονται από τη γεωμετρικότητα της σύνθεσης, τις αυστηρές φόρμες και την έντονα αφαιρετική διάθεση.
Τα σχέδια για τα κοστούμια της φέρουν έντονα στοιχεία ελληνικότητας και διαχρονικότητας των θεμάτων, επηρεασμένα πιθανόν από τα έργα της λεγόμενης γενιάς του ’30 (Μόραλης, Τσαρούχης, Χατζηκυριάκος-Γκίκας κ.ά.). Είναι ξεκάθαρες οι αναφορές στις μινωικές τοιχογραφίες, ενώ διακρίνονται και μοτίβα από τη μινωική αγγειογραφία, που χαρακτηρίζονται από τη λιτότητα, τη γεωμετρία και την καθαρότητα των συνθέσεων. Τα χρώματα που κυριαρχούν στις συνθέσεις των κοστουμιών κόκκινο, μπλε, χρυσό και μαύρο προσδίδουν μια λαμπρότητα και μεγαλοπρέπεια στους χαρακτήρες.
Δίπλα από το σχέδιο η καλλιτέχνιδα σημειώνει τον χαρακτήρα για τον οποίο προορίζεται το συγκεκριμένο κοστουμι.
-
Το 1961 η Άλεξ Μυλωνά σχεδιάζει τα σκηνικά και τα κοστούμια για την παράσταση «Θησέας» του Έλιοτ Κάρτερ για το Ελληνικό Χορόδραμα της Ραλλούς Μάνου. Έχοντας ως κύρια έμπνευσή της το έργο της σε σίδερο «Μυκήνες» δημιουργεί σκηνικά περιβάλλοντα σε μεγεθυσμένη εκδοχή, τα οποία χαρακτηρίζονται από τη γεωμετρικότητα της σύνθεσης, τις αυστηρές φόρμες και την έντονα αφαιρετική διάθεση.
Τα σχέδια για τα κοστούμια της φέρουν έντονα στοιχεία ελληνικότητας και διαχρονικότητας των θεμάτων, επηρεασμένα πιθανόν από τα έργα της λεγόμενης γενιάς του ’30 (Μόραλης, Τσαρούχης, Χατζηκυριάκος-Γκίκας κ.ά.). Είναι ξεκάθαρες οι αναφορές στις μινωικές τοιχογραφίες, ενώ διακρίνονται και μοτίβα από τη μινωική αγγειογραφία, που χαρακτηρίζονται από τη λιτότητα, τη γεωμετρία και την καθαρότητα των συνθέσεων. Τα χρώματα που κυριαρχούν στις συνθέσεις των κοστουμιών κόκκινο, μπλε, χρυσό και μαύρο προσδίδουν μια λαμπρότητα και μεγαλοπρέπεια στους χαρακτήρες.
Δίπλα από το σχέδιο η καλλιτέχνιδα σημειώνει τον χαρακτήρα για τον οποίο προορίζεται το συγκεκριμένο κοστουμι, καθώς επίσης και λεπτομέρειες σχετικά με την κατασκευή του κοστουμιού.
-
Το 1961 η Άλεξ Μυλωνά σχεδιάζει τα σκηνικά και τα κοστούμια για την παράσταση «Θησέας» του Έλιοτ Κάρτερ για το Ελληνικό Χορόδραμα της Ραλλούς Μάνου. Έχοντας ως κύρια έμπνευσή της το έργο της σε σίδερο «Μυκήνες» δημιουργεί σκηνικά περιβάλλοντα σε μεγεθυσμένη εκδοχή, τα οποία χαρακτηρίζονται από τη γεωμετρικότητα της σύνθεσης, τις αυστηρές φόρμες και την έντονα αφαιρετική διάθεση.
Τα σχέδια για τα κοστούμια της φέρουν έντονα στοιχεία ελληνικότητας και διαχρονικότητας των θεμάτων, επηρεασμένα πιθανόν από τα έργα της λεγόμενης γενιάς του ’30 (Μόραλης, Τσαρούχης, Χατζηκυριάκος-Γκίκας κ.ά.). Είναι ξεκάθαρες οι αναφορές στις μινωικές τοιχογραφίες, ενώ διακρίνονται και μοτίβα από τη μινωική αγγειογραφία, που χαρακτηρίζονται από τη λιτότητα, τη γεωμετρία και την καθαρότητα των συνθέσεων. Τα χρώματα που κυριαρχούν στις συνθέσεις των κοστουμιών κόκκινο, μπλε, χρυσό και μαύρο προσδίδουν μια λαμπρότητα και μεγαλοπρέπεια στους χαρακτήρες.
-
Το 1961 η Άλεξ Μυλωνά σχεδιάζει τα σκηνικά και τα κοστούμια για την παράσταση «Θησέας» του Έλιοτ Κάρτερ για το Ελληνικό Χορόδραμα της Ραλλούς Μάνου. Έχοντας ως κύρια έμπνευσή της το έργο της σε σίδερο «Μυκήνες» δημιουργεί σκηνικά περιβάλλοντα σε μεγεθυσμένη εκδοχή, τα οποία χαρακτηρίζονται από τη γεωμετρικότητα της σύνθεσης, τις αυστηρές φόρμες και την έντονα αφαιρετική διάθεση.
Τα σχέδια για τα κοστούμια της φέρουν έντονα στοιχεία ελληνικότητας και διαχρονικότητας των θεμάτων, επηρεασμένα πιθανόν από τα έργα της λεγόμενης γενιάς του ’30 (Μόραλης, Τσαρούχης, Χατζηκυριάκος-Γκίκας κ.ά.). Είναι ξεκάθαρες οι αναφορές στις μινωικές τοιχογραφίες, ενώ διακρίνονται και μοτίβα από τη μινωική αγγειογραφία, που χαρακτηρίζονται από τη λιτότητα, τη γεωμετρία και την καθαρότητα των συνθέσεων. Τα χρώματα που κυριαρχούν στις συνθέσεις των κοστουμιών κόκκινο, μπλε, χρυσό και μαύρο προσδίδουν μια λαμπρότητα και μεγαλοπρέπεια στους χαρακτήρες.
-
Το 1961 η Άλεξ Μυλωνά σχεδιάζει τα σκηνικά και τα κοστούμια για την παράσταση «Θησέας» του Έλιοτ Κάρτερ για το Ελληνικό Χορόδραμα της Ραλλούς Μάνου. Έχοντας ως κύρια έμπνευσή της το έργο της σε σίδερο «Μυκήνες» δημιουργεί σκηνικά περιβάλλοντα σε μεγεθυσμένη εκδοχή, τα οποία χαρακτηρίζονται από τη γεωμετρικότητα της σύνθεσης, τις αυστηρές φόρμες και την έντονα αφαιρετική διάθεση.
Τα σχέδια για τα κοστούμια της φέρουν έντονα στοιχεία ελληνικότητας και διαχρονικότητας των θεμάτων, επηρεασμένα πιθανόν από τα έργα της λεγόμενης γενιάς του ’30 (Μόραλης, Τσαρούχης, Χατζηκυριάκος-Γκίκας κ.ά.). Είναι ξεκάθαρες οι αναφορές στις μινωικές τοιχογραφίες, ενώ διακρίνονται και μοτίβα από τη μινωική αγγειογραφία, που χαρακτηρίζονται από τη λιτότητα, τη γεωμετρία και την καθαρότητα των συνθέσεων. Τα χρώματα που κυριαρχούν στις συνθέσεις των κοστουμιών κόκκινο, μπλε, χρυσό και μαύρο προσδίδουν μια λαμπρότητα και μεγαλοπρέπεια στους χαρακτήρες.
-
Το 1961 η Άλεξ Μυλωνά σχεδιάζει τα σκηνικά και τα κοστούμια για την παράσταση «Θησέας» του Έλιοτ Κάρτερ για το Ελληνικό Χορόδραμα της Ραλλούς Μάνου. Έχοντας ως κύρια έμπνευσή της το έργο της σε σίδερο «Μυκήνες» δημιουργεί σκηνικά περιβάλλοντα σε μεγεθυσμένη εκδοχή, τα οποία χαρακτηρίζονται από τη γεωμετρικότητα της σύνθεσης, τις αυστηρές φόρμες και την έντονα αφαιρετική διάθεση.
Τα σχέδια για τα κοστούμια της φέρουν έντονα στοιχεία ελληνικότητας και διαχρονικότητας των θεμάτων, επηρεασμένα πιθανόν από τα έργα της λεγόμενης γενιάς του ’30 (Μόραλης, Τσαρούχης, Χατζηκυριάκος-Γκίκας κ.ά.). Είναι ξεκάθαρες οι αναφορές στις μινωικές τοιχογραφίες, ενώ διακρίνονται και μοτίβα από τη μινωική αγγειογραφία, που χαρακτηρίζονται από τη λιτότητα, τη γεωμετρία και την καθαρότητα των συνθέσεων. Τα χρώματα που κυριαρχούν στις συνθέσεις των κοστουμιών κόκκινο, μπλε, χρυσό και μαύρο προσδίδουν μια λαμπρότητα και μεγαλοπρέπεια στους χαρακτήρες.
-
Έντονα εξπρεσιονιστικά στοιχεία που συνθέτουν μια αφηρημένη σύνθεση που παραπέμπει σε ανθρώπινο πρόσωπο μέσα σε ένα αχνό ζωγραφικό φόντο. Γύρω στο 1961 η Άλεξ Μυλωνά εγκαταλείπει σταδιακά την αφαίρεση και προχωρά σε μια πιο αναπαραστατική ζωγραφική και γλυπτική με εξπρεσιονιστικό χαρακτήρα. Το συγκεκριμένο έργο αποτελεί παράδειγμα αυτής της περιόδου της Μυλωνά.
-
Μελέτη για το γλυπτό "Ηλιοτρόπιο", το οποίο εκτελέστηκε σε σφυρήλατο σίδερο το 1962. Στις αρχές της δεκαετίας του 1960 η Μυλωνά στρέφεται στη γλυπτική σε μέταλλο και δημιουργεί μια σειρά σχεδίων και έργων που χαρακτηρίζονται από εξπρεσιονιστική διάθεση, γεωμετρικότητα, αυστηρή ακινησία και αντιθέσεις. Οι αιχμηρές απολήξεις των αφηρημένων συνθέσεών της επιτείνουν την εσωτερική στιβαρότητα του υλικού που επιλέγει και τον δυναμισμό της γραμμής.
