-
Μελέτη για το γλυπτό "Ηλιοτρόπιο", το οποίο εκτελέστηκε σε σφυρήλατο σίδερο το 1962. Στις αρχές της δεκαετίας του 1960 η Μυλωνά στρέφεται στη γλυπτική σε μέταλλο και δημιουργεί μια σειρά σχεδίων και έργων που χαρακτηρίζονται από εξπρεσιονιστική διάθεση, γεωμετρικότητα, αυστηρή ακινησία και αντιθέσεις. Οι αιχμηρές απολήξεις των αφηρημένων συνθέσεών της επιτείνουν την εσωτερική στιβαρότητα του υλικού που επιλέγει και τον δυναμισμό της γραμμής.
-
Μελέτη της Άλεξ Μυλωνά για ανάγλυφο. Τη σύνθεση χαρακτηρίζει η πολυπλοκότητα, το αυστηρό γραμμικό σχέδιο και η καθαρότητα της γραμμής.
-
Σχέδιο της Άλεξ Μυλωνά για περικοπτόμενο μέταλλο. Η σύνθεση χωρίζεται σε τέσσερα ίσα τμήματα που καθένα περιλαμβάνει διαφορετικά μοτίβα, αγαπημένα της καλλιτέχνιδας, ενώ ένα από αυτά είναι ημιτελές. Η καλλιτέχνιδα έρχεται και εδώ αντιμέτωπη με το πρόβλημα του κενού στη γλυπτική και το προσεγγίζει με το παιχνίδι των κενών και του γεμάτου, του θετικού και του αρνητικού που δίνει βάθος στη μετωπικότητα.
-
Το 1961 η Άλεξ Μυλωνά σχεδιάζει τα σκηνικά και τα κοστούμια για την παράσταση «Θησέας» του Έλιοτ Κάρτερ για το Ελληνικό Χορόδραμα της Ραλλούς Μάνου. Έχοντας ως κύρια έμπνευσή της το έργο της σε σίδερο «Μυκήνες» δημιουργεί σκηνικά περιβάλλοντα σε μεγεθυσμένη εκδοχή, τα οποία χαρακτηρίζονται από τη γεωμετρικότητα της σύνθεσης, τις αυστηρές φόρμες και την έντονα αφαιρετική διάθεση.
Τα σχέδια για τα κοστούμια της φέρουν έντονα στοιχεία ελληνικότητας και διαχρονικότητας των θεμάτων, επηρεασμένα πιθανόν από τα έργα της λεγόμενης γενιάς του ’30 (Μόραλης, Τσαρούχης, Χατζηκυριάκος-Γκίκας κ.ά.). Είναι ξεκάθαρες οι αναφορές στις μινωικές τοιχογραφίες, ενώ διακρίνονται και μοτίβα από τη μινωική αγγειογραφία, που χαρακτηρίζονται από τη λιτότητα, τη γεωμετρία και την καθαρότητα των συνθέσεων. Τα χρώματα που κυριαρχούν στις συνθέσεις των κοστουμιών κόκκινο, μπλε, χρυσό και μαύρο προσδίδουν μια λαμπρότητα και μεγαλοπρέπεια στους χαρακτήρες.
-
Το 1961 η Άλεξ Μυλωνά σχεδιάζει τα σκηνικά και τα κοστούμια για την παράσταση «Θησέας» του Έλιοτ Κάρτερ για το Ελληνικό Χορόδραμα της Ραλλούς Μάνου. Έχοντας ως κύρια έμπνευσή της το έργο της σε σίδερο «Μυκήνες» δημιουργεί σκηνικά περιβάλλοντα σε μεγεθυσμένη εκδοχή, τα οποία χαρακτηρίζονται από τη γεωμετρικότητα της σύνθεσης, τις αυστηρές φόρμες και την έντονα αφαιρετική διάθεση.
Τα σχέδια για τα κοστούμια της φέρουν έντονα στοιχεία ελληνικότητας και διαχρονικότητας των θεμάτων, επηρεασμένα πιθανόν από τα έργα της λεγόμενης γενιάς του ’30 (Μόραλης, Τσαρούχης, Χατζηκυριάκος-Γκίκας κ.ά.). Είναι ξεκάθαρες οι αναφορές στις μινωικές τοιχογραφίες, ενώ διακρίνονται και μοτίβα από τη μινωική αγγειογραφία, που χαρακτηρίζονται από τη λιτότητα, τη γεωμετρία και την καθαρότητα των συνθέσεων. Τα χρώματα που κυριαρχούν στις συνθέσεις των κοστουμιών κόκκινο, μπλε, χρυσό και μαύρο προσδίδουν μια λαμπρότητα και μεγαλοπρέπεια στους χαρακτήρες.
-
Το 1961 η Άλεξ Μυλωνά σχεδιάζει τα σκηνικά και τα κοστούμια για την παράσταση «Θησέας» του Έλιοτ Κάρτερ για το Ελληνικό Χορόδραμα της Ραλλούς Μάνου. Έχοντας ως κύρια έμπνευσή της το έργο της σε σίδερο «Μυκήνες» δημιουργεί σκηνικά περιβάλλοντα σε μεγεθυσμένη εκδοχή, τα οποία χαρακτηρίζονται από τη γεωμετρικότητα της σύνθεσης, τις αυστηρές φόρμες και την έντονα αφαιρετική διάθεση.
Τα σχέδια για τα κοστούμια της φέρουν έντονα στοιχεία ελληνικότητας και διαχρονικότητας των θεμάτων, επηρεασμένα πιθανόν από τα έργα της λεγόμενης γενιάς του ’30 (Μόραλης, Τσαρούχης, Χατζηκυριάκος-Γκίκας κ.ά.). Είναι ξεκάθαρες οι αναφορές στις μινωικές τοιχογραφίες, ενώ διακρίνονται και μοτίβα από τη μινωική αγγειογραφία, που χαρακτηρίζονται από τη λιτότητα, τη γεωμετρία και την καθαρότητα των συνθέσεων. Τα χρώματα που κυριαρχούν στις συνθέσεις των κοστουμιών κόκκινο, μπλε, χρυσό και μαύρο προσδίδουν μια λαμπρότητα και μεγαλοπρέπεια στους χαρακτήρες.
-
Το 1961 η Άλεξ Μυλωνά σχεδιάζει τα σκηνικά και τα κοστούμια για την παράσταση «Θησέας» του Έλιοτ Κάρτερ για το Ελληνικό Χορόδραμα της Ραλλούς Μάνου. Έχοντας ως κύρια έμπνευσή της το έργο της σε σίδερο «Μυκήνες» δημιουργεί σκηνικά περιβάλλοντα σε μεγεθυσμένη εκδοχή, τα οποία χαρακτηρίζονται από τη γεωμετρικότητα της σύνθεσης, τις αυστηρές φόρμες και την έντονα αφαιρετική διάθεση.
Τα σχέδια για τα κοστούμια της φέρουν έντονα στοιχεία ελληνικότητας και διαχρονικότητας των θεμάτων, επηρεασμένα πιθανόν από τα έργα της λεγόμενης γενιάς του ’30 (Μόραλης, Τσαρούχης, Χατζηκυριάκος-Γκίκας κ.ά.). Είναι ξεκάθαρες οι αναφορές στις μινωικές τοιχογραφίες, ενώ διακρίνονται και μοτίβα από τη μινωική αγγειογραφία, που χαρακτηρίζονται από τη λιτότητα, τη γεωμετρία και την καθαρότητα των συνθέσεων. Τα χρώματα που κυριαρχούν στις συνθέσεις των κοστουμιών κόκκινο, μπλε, χρυσό και μαύρο προσδίδουν μια λαμπρότητα και μεγαλοπρέπεια στους χαρακτήρες.
-
Το 1961 η Άλεξ Μυλωνά σχεδιάζει τα σκηνικά και τα κοστούμια για την παράσταση «Θησέας» του Έλιοτ Κάρτερ για το Ελληνικό Χορόδραμα της Ραλλούς Μάνου. Έχοντας ως κύρια έμπνευσή της το έργο της σε σίδερο «Μυκήνες» δημιουργεί σκηνικά περιβάλλοντα σε μεγεθυσμένη εκδοχή, τα οποία χαρακτηρίζονται από τη γεωμετρικότητα της σύνθεσης, τις αυστηρές φόρμες και την έντονα αφαιρετική διάθεση.
Τα σχέδια για τα κοστούμια της φέρουν έντονα στοιχεία ελληνικότητας και διαχρονικότητας των θεμάτων, επηρεασμένα πιθανόν από τα έργα της λεγόμενης γενιάς του ’30 (Μόραλης, Τσαρούχης, Χατζηκυριάκος-Γκίκας κ.ά.). Είναι ξεκάθαρες οι αναφορές στις μινωικές τοιχογραφίες, ενώ διακρίνονται και μοτίβα από τη μινωική αγγειογραφία, που χαρακτηρίζονται από τη λιτότητα, τη γεωμετρία και την καθαρότητα των συνθέσεων. Τα χρώματα που κυριαρχούν στις συνθέσεις των κοστουμιών κόκκινο, μπλε, χρυσό και μαύρο προσδίδουν μια λαμπρότητα και μεγαλοπρέπεια στους χαρακτήρες.
-
Έγχρωμη σύνθεση της Άλεξ Μυλωνά που χαρακτηρίζεται από έντονη γεωμετρικότητα. Δίνει βαρύτητα στο χρώμα και στα σχήματα δημιουργώντας μικρά και μεγάλα τετράγωνα, ορθογώνια παραλληλόγραμμα, τα οποία χρωματίζει ανάλογα, θέλοντας να εξερευνήσει τις χρωματικές αντιθέσεις και αρμονίες. Ακόμη, μαρτυρά το ενδιαφέρον της καλλιτέχνιδας και για άλλες εικαστικές τέχνες (διακοσμητικές, βιτρώ).
-
Σχέδιο της Άλεξ Μυλωνά που αποτελεί πειραματισμό στην αφαίρεση και την έννοια της γεωμετρίας. Η χρήση του ροζ και του γκρι παραπέμπει σε ένα παιχνίδισμα χρωμάτων, στην αντίθεση ψυχρού και θερμού χρώματος μέσα από τα οποία επιχειρεί να αποτυπώσει μια δομημένη σύνθεση. Οι μελέτες της αυτές υπήρξαν προσχέδια για τυπώματα, λιθογραφίες.
-
Στην μπροστινή όψη του φύλλου η Άλεξ Μυλωνά δημιουργεί μια γεωμετρικά αφηρημένη ζωγραφική σύνθεση ακουαρέλας χρησιμοποιώντας αυστηρά τρία χρώματα: το μαύρο, το κίτρινο και το γαλάζιο. Κυριαρχεί η γεωμετρικότητα στο σχέδιο με τις ξεκάθαρες, αυστηρές κάθετες και οριζόντιες γραμμές που το ορίζουν. Οι προσπάθειές της αυτές βρίσκονται σε ένα γενικότερο πλαίσιο πειραματισμού της στο πεδίο της αφαίρεσης, αρχικά στη ζωγραφική, που γρήγορα όμως μεταφέρονται και στις γλυπτικές φόρμες που δημιουργεί.
Στην πίσω όψη του φύλλου απεικονίζεται έγχρωμη αφηρημένη σύνθεση.
-
Έγχρωμο προσχέδιο των αφηρημένων συνθέσεων που παρουσίασε η Άλεξ Μυλωνά στην Μπιενάλε της Βενετίας το 1960. Πρόκειται για μελέτη που παραπέμπει σε ένα εκ των δέκα ανάγλυφων χαλκού και αλουμινίου σε πέτρα. Περιλαμβάνει την πλειοψηφία των μοτίβων που πραγματεύεται σε αυτή τη σειρά έργων η καλλιτέχνιδα. Το σχέδιο αποτελεί μια σπουδή στο χρώμα, καθώς η αρχική εκτέλεση των γλυπτών υπήρξε έγχρωμη, στη συνέχεια όμως η Μυλωνά έδωσε εντολή να βαφτούν τα γλυπτά με μαύρο ματ χρώμα.
-
Έγχρωμο σχέδιο της Άλεξ Μυλωνά, το οποίο απεικονίζει ένα βιομορφικό, σουρεαλιστικό θέμα. Με επιρροές από τις τερατόμορφες φιγούρες του Πικάσο και του Hans Arp δημιουργεί μία σύνθεση που παραπέμπει στα έργα της «Μήδεια» και «Μπεριόσκα». Ιδιαίτερο ενδιαφέρον προκαλεί η ιδιαίτερη στάση της φιγούρας, που είναι ιερατική, τελετουργική με τα ανοιχτά χέρια ως ακτίνες να καταλήγουν στο κεφάλι-καρφίτσα καθώς και ο τρόπος με τον οποίο δηλώνεται το φύλο. Παρόλο που πρόκειται για ζωγραφική σύνθεση, η συνολική απόδοση παραπέμπει σε μνημειακή γλυπτική σύνθεση.
Στην πίσω όψη του φύλλου η Μυλωνά αποτυπώνει με μελάνι συνθέσεις ανάλογες με εκείνες του έργου της «Μπεριόσκα».
-
Σχέδιο με παραλλαγές για το γλυπτό «Σακάτης», το οποίο εκτελέστηκε σε σφυρήλατο σίδερο. Ιδιαίτερα χαρακτηριστική είναι η έντονα επιμηκυσμένη μορφή με εμφανές το στοιχείο της συστροφής που παραπέμπουν στα ανδρείκελα του De Chirico. Η καλλιτέχνιδα έχει σημειώσεις σχετικά με το γλυπτό, τις διαστάσεις του, το υλικό του. Το γλυπτό παρουσιάστηκε σε εκθέσεις, όμως σήμερα λανθάνει.
Στην πίσω όψη του φύλλου απεικονίζεται το πορτραίτο νεαρού άνδρα, ρεαλιστικά αποδοσμένο.
-
Μελέτη γλυπτού. Το σχέδιο χαρακτηρίζεται από τη γραμμικότητα της σύνθεσης με τις λιτές ευθείες και καμπύλες γραμμές που δημιουργούν μια μορφή που κινείται στα πλαίσια της γεωμετρικής αφαίρεσης.
-
Σπουδή για γλυπτό, το οποίο ονοματίζει η ίδια η καλλιτέχνιδα "Γυναίκα με άρπα". Στο πίσω μέρος του φύλλου αποτυπώνεται με σινική μελάνη σπουδή άρπας.
-
Λιτό γραμμικό σχέδιο της Άλεξ Μυλωνά, με επιρροές από τις φιγούρες του Hans Arp που παραπέμπει στα έργα της "Μήδεια" και "Μπεριόσκα". Απεικονίζονται ο Απόλλωνας και η Ευρυδίκη από τον γνωστό μύθο του Ορφέα και της Ευρυδίκης. Η Ευρυδίκη καθιστή, σε εμβληματική στάση και μπροστά της ο Απόλλωνας με τη λύρα του. Οι καμπύλες και οι ευθείες γραμμές οργανώνουν μια αυστηρά δομημένη ζωγραφική σύνθεση που παραπέμπει σε γλυπτική σύνθεση. Το σχέδιο μαρτυρά την αγάπη της για τα μυθολογικά θέματα.
Στη πίσω σελίδα η Μυλωνά σχεδιάζει διάφορες μικρότερες μεμονωμένες μελέτες.
-
Στο σχέδιο "Φεουδαρχία" του 1958 οι συνθέσεις που απεικονίζονται θυμίζουν ανάλογες με εκείνες που παρουσιάστηκαν στα "Δέκα χαμηλά ανάγλυφα" στην Μπιενάλε της Βενετίας. Κυριαρχούν οι έντονα αιχμηρές γωνιώδεις απολήξεις.
Στο πίσω μέρος του φύλλου απεικονίζονται 36 μελέτες μικρής κλίμακας.
-
Μελέτη γλυπτού. Το σύμπλεγμα με τις δύο μορφές, του Οιδίποδα και της Αντιγόνης, όπου η μία φαίνεται να αγκαλιάζει την άλλη, αποδίδεται με λιτές ευθείες και καμπύλες γραμμές, ενώ η γραμμικότητα του σχεδίου αποτυπώνεται ακόμη πιο έντονα στην μετωπικότητα και την επιπεδότητα της σύνθεσης. Η καλλιτέχνιδα σημειώνει τις οδηγίες για την εκτέλεση του έργου της.
-
Σύμπλεγμα γυμνών γυναικείων μορφών, όρθιων, καθιστών και ημικαθιστών, οι οποίες αποτυπώνονται σε κίνηση αποπνέοντας ερωτισμό. Το έργο είναι υπογεγραμμένο και έχει και χρονολογία.
-
Η Άλεξ Μυλωνά το 1953 δημιουργεί μια σειρά σχεδίων που απεικονίζουν μάσκες. Με έντονες τις επιρροές από τις παραστάσεις που σώζονται από την αττική αγγειογραφία, δημιουργεί γυναικείες και αντρικές μάσκες που έχουν έντονα χαρακτηριστικά, ενώ τα μεγάλα μάτια, το ανοιχτό στόμα, η ένταση του χρώματος και του σχεδίου δημιουργούν μια όψη τρομακτική, αποκρουστική, πιθανότατα ενός χαρακτήρα σε έκσταση.
-
Η Άλεξ Μυλωνά το 1953 δημιουργεί μια σειρά σχεδίων που απεικονίζουν μάσκες. Με έντονες τις επιρροές από τις παραστάσεις που σώζονται από την αττική αγγειογραφία, δημιουργεί γυναικείες και αντρικές μάσκες που έχουν έντονα χαρακτηριστικά, ενώ τα μεγάλα μάτια, το ανοιχτό στόμα, η ένταση του χρώματος και του σχεδίου δημιουργούν μια όψη τρομακτική, αποκρουστική, πιθανότατα ενός χαρακτήρα σε έκσταση.
-
Η Άλεξ Μυλωνά το 1953 δημιουργεί μια σειρά σχεδίων που απεικονίζουν μάσκες. Με έντονες τις επιρροές από τις παραστάσεις που σώζονται από την αττική αγγειογραφία, δημιουργεί γυναικείες και αντρικές μάσκες που έχουν έντονα χαρακτηριστικά, ενώ τα μεγάλα μάτια, το ανοιχτό στόμα, η ένταση του χρώματος και του σχεδίου δημιουργούν μια όψη τρομακτική, αποκρουστική, πιθανότατα ενός χαρακτήρα σε έκσταση.
-
Μελέτη για γλυπτό. Η καλλιτέχνιδα δημιουργεί μια σύγχρονη "πιετά", μια παραλλαγή του γλυπτού "Πένθους". Σκιαγραφεί με γρήγοριες, κοφτές γραμμές τα περιγράμματα και τους όγκους των μορφών: η γυναικεία, καθιστή μορφή, η "μάνα" έχει στην αγκαλιά της το σώμα του νεκρού γιού της. Το σχέδιο φέρεται να είναι η ολοκλήρωση μιας ενότητας έργων που υμνούν τη "Μητέρα", τη γέννηση, τη μητρότητα και τούτο εδώ μοιάζει κατά ένα τραγικό τρόπο να είναι το φυσικό τους συμπλήρωμα: η εξύμνηση της ζωής του και του θανάτου. Η τελική μορφή του γλυπτού "Πένθος", το οποίο εκτίθεται στο αίθριο του Μουσείου Άλεξ Μυλωνά περιλαμβάνει μόνο την καθιστή γυναικεία μορφή με έντονα στοιχεία γεωμετρικότητας. Στην πίσω όψη του φύλλου, η καλλιτέχνιδα απεικονίζει στο εσωτερικό ενός χώρου μια σκηνή της καθημερινής ζωής με γυναίκα και πουλί.
-
Πορτραίτο γυναίκας. Η καλλιτέχνιδα με γρήγορες πινελιές ακουαρέλας αποδίδει μονάχα το πρόσωπο μιας γυναικείας μορφής, χωρίς ιδιαίτερες λεπτομέρειες. Χρησιμοποιεί κατά κύριο λόγο μόναχα δύο χρώματα σε ολόκληρη σχεδόν τη σύνθεση. Με αφαιρετική διάθεση και δίνοντας έμφαση στα μάτια και το βλέμμα, με τονισμένο ένα στοιχείο ελληνικότητας που συνδέεται με αναζητήσεις και ζωγραφικούς τρόπους της λεγόμενης γενιάς του '30.
