-
-
-
Βιντεο-εγκατάσταση με 10 βίντεο προβολές (Το Γράμμα, Έρως και Ψυχή, Χωλ, Μάτια, Δωμάτιο Αναμνήσεων, Υπνοδωμάτιο, Δωμάτιο Ανάγνωσης, Καθιστικό, Δωμάτιο Αναμονής)
-
-
Η Μαίρη Ζυγούρη επινοεί μία φανταστική δομή αξιοποιώντας στο έπακρο το στοιχείο της αληθοφάνειας. Το έργο "The Fattening Cells" (Τα Παχυντικά Κελιά) αποτελούν μία εικαστική προσομοίωση των μεθόδων συγκρότησης (ελέγχου, ταξινόμησης, ιεράρχησης, εκπαίδευσης και επιτήρησης) των υποκειμένων από τους σύγχρονους μηχανισμούς διακυβέρνησης που εξασφαλίζουν ευπείθεια και ελεγχόμενη εξέλιξη βασισμένη σε προκαθορισμένες αρχές. Τοποθετώντας τον θεατή στην επισφαλή θέση του έσχατου έγκλειστου, επιτρέπει την αδιάκοπη λειτουργία του συστήματος επιτήρησης, ενώ ταυτόχρονα τον εντάσσει ως οργανικό τμήμα της κατασκευασμένης δομής, επιτυγχάνοντας τη μέγιστη αποτελεσματικότητα και ικανότητα διείσδυσης στη συμπεριφορά των ατόμων.
Το έργο λειτουργεί ταυτόχρονα ως μία υποδόρια επισήμανση της κρίσης διαφάνειας των θεσμών κοινοβουλευτικής αντιπροσώπευσης. Η ‘θεαματικοποίηση’ της λειτουργίας των σύγχρονων πολιτικών θεσμών στην οποία συμμετέχουμε όλοι, είτε ως παραγωγοί, είτε καταναλωτές του θεάματος, οδηγεί αναπόφευκτα στη σκέψη πως η εξασφάλιση της αδιατάρακτης λειτουργίας της εξουσίας προϋποθέτει τη διατήρηση του έγκλειστου σε μία κατάσταση διαρκούς ορατότητας, μόνο που στο κελί μπορεί να ‘φιλοξενείται’ ο καθένας μας.
-
-
Βιβλίο που αποτελείται από 99 σελίδες με ψηφιακά επεξεργασμένες φωτογραφίες
-
-
-
-
O Oppenheim, συνεργαζόμενος στα πρώτα του καλλιτεχνικά βήματα με τον E. Kienholz, δημιουργεί έργα που χαρακτηρίζονται από στοιχεία του Nεοντανταϊσμού και τα οποία στη συνέχεια καταστρέφει. Ολόκληρο το έργο του είναι η έκφραση του προσωπικού του προβληματισμού γύρω από το ρόλο της τέχνης και των ορίων της, του καλλιτέχνη και της επικοινωνίας του με το κοινό, σε μία προσπάθεια απομυθοποίησης των μηχανισμών δυτικής ζωής και δημιουργίας συνείδησης. Έτσι, στο τέλος της δεκαετίας του '60, ο Oppenheim, θεωρώντας περιοριστικούς τους χώρους των γκαλερί για το είδος της τέχνης που μπορεί να εκτεθεί εκεί, ασχολείται με τη Land Art, σε περιοχές μάλιστα εκτός κέντρων καλλιτεχνικής ζωής.
Στη δεκαετία του '70 η ανάγκη να δημιουργήσει έργα έξω από χωρικούς περιορισμούς και γνωστές συμβάσεις φόρμας τον οδηγεί στη χαρτογράφηση των εσωτερικών χώρων της σκέψης και των εννοιών. Αυτό που τον απασχολεί είναι η αναζήτηση της πρόθεσης πίσω από την καλλιτεχνική πράξη (νοητική-αντιληπτική τέχνη), τα εγκεφαλικά ερεθίσματα που κατευθύνουν τον καλλιτέχνη. H σχέση καλλιτέχνη, καλλιτεχνικού προβληματισμού και κοινού αποτυπώνεται καθαρά στα έργα του με θέμα τον καλλιτέχνη-μαριονέτα, μια μαριονέτα της οποίας οι κινήσεις κατευθύνονται από τα αόρατα νήματα της αγοράς, της συμβατικής αντίληψης για το ρόλο του δημιουργού και του κοινού, του αποδέκτη της τέχνης του. Oι εγκαταστάσεις βίντεο, οι ταινίες, οι δράσεις και τα περιβάλλοντα γίνονται το μέσο για την αποτύπωση αυτού του προβληματισμού.
Κυρίαρχο στοιχείο στην όλη καλλιτεχνική δημιουργία του Oppenheim είναι πάντα η προσπάθεια να αποκαλύψει την πράξη της τέχνης στη σύλληψη της: από πού προέρχεται η τέχνη και μέσα από ποιες διεργασίες παράγεται.
-
O Oppenheim, συνεργαζόμενος στα πρώτα του καλλιτεχνικά βήματα με τον E. Kienholz, δημιουργεί έργα που χαρακτηρίζονται από στοιχεία του Nεοντανταϊσμού και τα οποία στη συνέχεια καταστρέφει. Ολόκληρο το έργο του είναι η έκφραση του προσωπικού του προβληματισμού γύρω από το ρόλο της τέχνης και των ορίων της, του καλλιτέχνη και της επικοινωνίας του με το κοινό, σε μία προσπάθεια απομυθοποίησης των μηχανισμών δυτικής ζωής και δημιουργίας συνείδησης. Έτσι, στο τέλος της δεκαετίας του '60, ο Oppenheim, θεωρώντας περιοριστικούς τους χώρους των γκαλερί για το είδος της τέχνης που μπορεί να εκτεθεί εκεί, ασχολείται με τη Land Art, σε περιοχές μάλιστα εκτός κέντρων καλλιτεχνικής ζωής.
Στη δεκαετία του '70 η ανάγκη να δημιουργήσει έργα έξω από χωρικούς περιορισμούς και γνωστές συμβάσεις φόρμας τον οδηγεί στη χαρτογράφηση των εσωτερικών χώρων της σκέψης και των εννοιών. Αυτό που τον απασχολεί είναι η αναζήτηση της πρόθεσης πίσω από την καλλιτεχνική πράξη (νοητική-αντιληπτική τέχνη), τα εγκεφαλικά ερεθίσματα που κατευθύνουν τον καλλιτέχνη. H σχέση καλλιτέχνη, καλλιτεχνικού προβληματισμού και κοινού αποτυπώνεται καθαρά στα έργα του με θέμα τον καλλιτέχνη-μαριονέτα, μια μαριονέτα της οποίας οι κινήσεις κατευθύνονται από τα αόρατα νήματα της αγοράς, της συμβατικής αντίληψης για το ρόλο του δημιουργού και του κοινού, του αποδέκτη της τέχνης του. Oι εγκαταστάσεις βίντεο, οι ταινίες, οι δράσεις και τα περιβάλλοντα γίνονται το μέσο για την αποτύπωση αυτού του προβληματισμού.
Κυρίαρχο στοιχείο στην όλη καλλιτεχνική δημιουργία του Oppenheim είναι πάντα η προσπάθεια να αποκαλύψει την πράξη της τέχνης στη σύλληψη της: από πού προέρχεται η τέχνη και μέσα από ποιες διεργασίες παράγεται.
-
O Oppenheim, συνεργαζόμενος στα πρώτα του καλλιτεχνικά βήματα με τον E. Kienholz, δημιουργεί έργα που χαρακτηρίζονται από στοιχεία του Nεοντανταϊσμού και τα οποία στη συνέχεια καταστρέφει. Ολόκληρο το έργο του είναι η έκφραση του προσωπικού του προβληματισμού γύρω από το ρόλο της τέχνης και των ορίων της, του καλλιτέχνη και της επικοινωνίας του με το κοινό, σε μία προσπάθεια απομυθοποίησης των μηχανισμών δυτικής ζωής και δημιουργίας συνείδησης. Έτσι, στο τέλος της δεκαετίας του '60, ο Oppenheim, θεωρώντας περιοριστικούς τους χώρους των γκαλερί για το είδος της τέχνης που μπορεί να εκτεθεί εκεί, ασχολείται με τη Land Art, σε περιοχές μάλιστα εκτός κέντρων καλλιτεχνικής ζωής.
Στη δεκαετία του '70 η ανάγκη να δημιουργήσει έργα έξω από χωρικούς περιορισμούς και γνωστές συμβάσεις φόρμας τον οδηγεί στη χαρτογράφηση των εσωτερικών χώρων της σκέψης και των εννοιών. Αυτό που τον απασχολεί είναι η αναζήτηση της πρόθεσης πίσω από την καλλιτεχνική πράξη (νοητική-αντιληπτική τέχνη), τα εγκεφαλικά ερεθίσματα που κατευθύνουν τον καλλιτέχνη. H σχέση καλλιτέχνη, καλλιτεχνικού προβληματισμού και κοινού αποτυπώνεται καθαρά στα έργα του με θέμα τον καλλιτέχνη-μαριονέτα, μια μαριονέτα της οποίας οι κινήσεις κατευθύνονται από τα αόρατα νήματα της αγοράς, της συμβατικής αντίληψης για το ρόλο του δημιουργού και του κοινού, του αποδέκτη της τέχνης του. Oι εγκαταστάσεις βίντεο, οι ταινίες, οι δράσεις και τα περιβάλλοντα γίνονται το μέσο για την αποτύπωση αυτού του προβληματισμού.
Κυρίαρχο στοιχείο στην όλη καλλιτεχνική δημιουργία του Oppenheim είναι πάντα η προσπάθεια να αποκαλύψει την πράξη της τέχνης στη σύλληψη της: από πού προέρχεται η τέχνη και μέσα από ποιες διεργασίες παράγεται.
-
Στο έργο «Ιδιωτική κουλτούρα» του Γιώργου Τσεριώνη διακρίνεται η αφηγηματικού τύπου εξιστόρηση της σύνθεσης, η οποία είναι κατά βάση ανθρωποκεντρική. Η συνεχής και επαναλαμβανόμενη «τοποθέτηση» εικόνων, στις οποίες κυριαρχούν οι ανθρώπινες μορφές, τα αντικείμενα και τα επαναλαμβανόμενα μοτίβα λειτουργούν συμπληρωματικά στη διαδικασία αναζήτησης της ταυτότητας μέσα από εσωτερικευμένες μνήμες, ενώ ο συνδυασμός κολάζ και ζωγραφικής ενισχύει την πολυπλοκότητα της αφήγησης.
-
-
Η σειρά Προσωπογραφία αποτελείται από έντεκα ζωγραφικά έργα, ανάμεσά τους και η "Υπόκλιση" και δημιουργήθηκε στο πλαίσιο του συνθετικού έργου "Ο Δρόμος Προς τη Δύση". Πρόκειται για ένα πολυδιάστατο, ελεγειακό έργο που συνδυάζει τη ζωγραφική με το θέατρο, τη φωτογραφία και τον κινηματογράφο για να αφηγηθεί με αφοπλιστική λιτότητα την περιπέτεια της μετανάστευσης, τις προσδοκίες και τις διαψεύσεις ανδρών και γυναικών, την εκπόρνευση και την πολλαπλή εκμετάλλευση των μεταναστών στη χώρα υποδοχής τους, την Ελλάδα. Ο Κυριάκος Κατζουράκης ανανεώνει σκηνογραφικά την παράδοση του κριτικού ρεαλισμού δημιουργώντας εφιαλτικά εσωτερικά, όπου λαμβάνουν χώρα δράματα υποταγής και στέρησης κάθε ίχνους ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Καθώς το φως πέφτει στην πλάτη της σκυμένης γυμνής γυναίκας, ο θεατής μετατρέπεται στον έσχατο μάρτυρα αυτής της ταπεινωτικής εξεταστικής διαδικασίας.
-
-
Σύνθεση με παραλληλόγραμμο αποτελούμενο από μικρότερα παραλληλόγραμμα μέσα στα οποία εικονίζονται ειδώλιο, κόκαλο, πόδι, πρίζα, κλειδί και δύο ελλειψοειδή αντικείμενα.
-
Μονοχρωματική σύνθεση σε μπλε με δοχείο.
-
Σύνθεση με παραλληλόγραμμο που αποτελείται από μικρότερα παραλληλόγραμμα μέσα στα οποία εικονίζονται διάφορα αντικείμενα όπως πρίζα, κόκκαλα, κλειδί, κλειδαριά, αλυσίδα, ειδώλιο.
-
Στο μεγαλύτερο μέρος του έργου της η Σίλεια Δασκοπούλου επικεντρώθηκε στη δημιουργία πορτραίτων, κυρίως γυναικείων, τα οποία αποτελούν ψυχογράφημα και ταυτόχρονα ωδή στη γυναικεία φύση και τη γυναικεία δύναμη. Θέλοντας μέσα από τα έργα της να θέσει στο επίκεντρο ζητήματα, όπως η ισότητα των φύλων με την επακόλουθη ισότητα και προνόμια στον εργασιακό χώρο, η ενδοοικογενειακή βία, το δικαίωμα στην άμβλωση κ.ά. δημιουργεί μέχρι το τέλος της καριέρας της περισσότερα από εκατό γυναικεία πορτραίτα, τα οποία αποτελούν συνάμα καθρέφτη της ψυχολογικής τους κατάστασης.
Ένα από τα ελάχιστα παραδείγματα ανδρικών πορτραίτων αποτελεί το έργο της συλλογής του MOMus-Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης «Ο άνθρωπος με τα σκισμένα μάτια», όπου η καλλιτέχνιδα απεικονίζει σε μαύρο φόντο το πορτραίτο ενός άνδρα με μακριά μαλλιά, γένια και γαλάζια μάτια. Η σύνθεση ακολουθεί το μοτίβο των περισσότερων έργων της καλλιτέχνιδας, με το εικονιζόμενο πρόσωπο να κοιτά κατάματα τον θεατή με απελπιστικά επίμονο βλέμμα.
-
Η γυναικεία μορφή και ειδικότερα τα γυναικεία πορτραίτα αποτελούν το βασικό θέμα στη δουλειά της Σίλειας Δασκοπούλου, η οποία αποτελεί ψυχογράφημα και ταυτόχρονα ωδή στη γυναικεία φύση και τη γυναικεία δύναμη. Θέλοντας μέσα από τα έργα της να θέσει στο επίκεντρο ζητήματα, όπως η ισότητα των φύλων με την επακόλουθη ισότητα και προνόμια στον εργασιακό χώρο, η ενδοοικογενειακή βία, το δικαίωμα στην άμβλωση κ.ά. δημιουργεί μέχρι το τέλος της καριέρας της περισσότερα από εκατό γυναικεία πορτραίτα, τα οποία αποτελούν συνάμα καθρέφτη της ψυχολογικής τους κατάστασης.
-
-
Αφηρημένη σύνθεση με δύο σκούρα γκρι μορφώματα που συνενώνονται. Στο εσωτερικό της μίας, μέσα σε κύκλο που σχηματίζεται από λευκή γραμμή διακρίνεται ένα είδος ασαφούς γραφής.
-
