-
-
Βιντεο-εγκατάσταση με 10 βίντεο προβολές (Το Γράμμα, Έρως και Ψυχή, Χωλ, Μάτια, Δωμάτιο Αναμνήσεων, Υπνοδωμάτιο, Δωμάτιο Ανάγνωσης, Καθιστικό, Δωμάτιο Αναμονής)
-
-
Η Μαίρη Ζυγούρη επινοεί μία φανταστική δομή αξιοποιώντας στο έπακρο το στοιχείο της αληθοφάνειας. Το έργο "The Fattening Cells" (Τα Παχυντικά Κελιά) αποτελούν μία εικαστική προσομοίωση των μεθόδων συγκρότησης (ελέγχου, ταξινόμησης, ιεράρχησης, εκπαίδευσης και επιτήρησης) των υποκειμένων από τους σύγχρονους μηχανισμούς διακυβέρνησης που εξασφαλίζουν ευπείθεια και ελεγχόμενη εξέλιξη βασισμένη σε προκαθορισμένες αρχές. Τοποθετώντας τον θεατή στην επισφαλή θέση του έσχατου έγκλειστου, επιτρέπει την αδιάκοπη λειτουργία του συστήματος επιτήρησης, ενώ ταυτόχρονα τον εντάσσει ως οργανικό τμήμα της κατασκευασμένης δομής, επιτυγχάνοντας τη μέγιστη αποτελεσματικότητα και ικανότητα διείσδυσης στη συμπεριφορά των ατόμων.
Το έργο λειτουργεί ταυτόχρονα ως μία υποδόρια επισήμανση της κρίσης διαφάνειας των θεσμών κοινοβουλευτικής αντιπροσώπευσης. Η ‘θεαματικοποίηση’ της λειτουργίας των σύγχρονων πολιτικών θεσμών στην οποία συμμετέχουμε όλοι, είτε ως παραγωγοί, είτε καταναλωτές του θεάματος, οδηγεί αναπόφευκτα στη σκέψη πως η εξασφάλιση της αδιατάρακτης λειτουργίας της εξουσίας προϋποθέτει τη διατήρηση του έγκλειστου σε μία κατάσταση διαρκούς ορατότητας, μόνο που στο κελί μπορεί να ‘φιλοξενείται’ ο καθένας μας.
-
-
Βιβλίο που αποτελείται από 99 σελίδες με ψηφιακά επεξεργασμένες φωτογραφίες
-
-
-
-
Στο έργο «Ιδιωτική κουλτούρα» του Γιώργου Τσεριώνη διακρίνεται η αφηγηματικού τύπου εξιστόρηση της σύνθεσης, η οποία είναι κατά βάση ανθρωποκεντρική. Η συνεχής και επαναλαμβανόμενη «τοποθέτηση» εικόνων, στις οποίες κυριαρχούν οι ανθρώπινες μορφές, τα αντικείμενα και τα επαναλαμβανόμενα μοτίβα λειτουργούν συμπληρωματικά στη διαδικασία αναζήτησης της ταυτότητας μέσα από εσωτερικευμένες μνήμες, ενώ ο συνδυασμός κολάζ και ζωγραφικής ενισχύει την πολυπλοκότητα της αφήγησης.
-
Η σειρά Προσωπογραφία αποτελείται από έντεκα ζωγραφικά έργα, ανάμεσά τους και η "Υπόκλιση" και δημιουργήθηκε στο πλαίσιο του συνθετικού έργου "Ο Δρόμος Προς τη Δύση". Πρόκειται για ένα πολυδιάστατο, ελεγειακό έργο που συνδυάζει τη ζωγραφική με το θέατρο, τη φωτογραφία και τον κινηματογράφο για να αφηγηθεί με αφοπλιστική λιτότητα την περιπέτεια της μετανάστευσης, τις προσδοκίες και τις διαψεύσεις ανδρών και γυναικών, την εκπόρνευση και την πολλαπλή εκμετάλλευση των μεταναστών στη χώρα υποδοχής τους, την Ελλάδα. Ο Κυριάκος Κατζουράκης ανανεώνει σκηνογραφικά την παράδοση του κριτικού ρεαλισμού δημιουργώντας εφιαλτικά εσωτερικά, όπου λαμβάνουν χώρα δράματα υποταγής και στέρησης κάθε ίχνους ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Καθώς το φως πέφτει στην πλάτη της σκυμένης γυμνής γυναίκας, ο θεατής μετατρέπεται στον έσχατο μάρτυρα αυτής της ταπεινωτικής εξεταστικής διαδικασίας.
-
Σύνθεση με παραλληλόγραμμο που αποτελείται από μικρότερα παραλληλόγραμμα μέσα στα οποία εικονίζονται διάφορα αντικείμενα όπως πρίζα, κόκκαλα, κλειδί, κλειδαριά, αλυσίδα, ειδώλιο.
-
Στο μεγαλύτερο μέρος του έργου της η Σίλεια Δασκοπούλου επικεντρώθηκε στη δημιουργία πορτραίτων, κυρίως γυναικείων, τα οποία αποτελούν ψυχογράφημα και ταυτόχρονα ωδή στη γυναικεία φύση και τη γυναικεία δύναμη. Θέλοντας μέσα από τα έργα της να θέσει στο επίκεντρο ζητήματα, όπως η ισότητα των φύλων με την επακόλουθη ισότητα και προνόμια στον εργασιακό χώρο, η ενδοοικογενειακή βία, το δικαίωμα στην άμβλωση κ.ά. δημιουργεί μέχρι το τέλος της καριέρας της περισσότερα από εκατό γυναικεία πορτραίτα, τα οποία αποτελούν συνάμα καθρέφτη της ψυχολογικής τους κατάστασης.
Ένα από τα ελάχιστα παραδείγματα ανδρικών πορτραίτων αποτελεί το έργο της συλλογής του MOMus-Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης «Ο άνθρωπος με τα σκισμένα μάτια», όπου η καλλιτέχνιδα απεικονίζει σε μαύρο φόντο το πορτραίτο ενός άνδρα με μακριά μαλλιά, γένια και γαλάζια μάτια. Η σύνθεση ακολουθεί το μοτίβο των περισσότερων έργων της καλλιτέχνιδας, με το εικονιζόμενο πρόσωπο να κοιτά κατάματα τον θεατή με απελπιστικά επίμονο βλέμμα.
-
Η γυναικεία μορφή και ειδικότερα τα γυναικεία πορτραίτα αποτελούν το βασικό θέμα στη δουλειά της Σίλειας Δασκοπούλου, η οποία αποτελεί ψυχογράφημα και ταυτόχρονα ωδή στη γυναικεία φύση και τη γυναικεία δύναμη. Θέλοντας μέσα από τα έργα της να θέσει στο επίκεντρο ζητήματα, όπως η ισότητα των φύλων με την επακόλουθη ισότητα και προνόμια στον εργασιακό χώρο, η ενδοοικογενειακή βία, το δικαίωμα στην άμβλωση κ.ά. δημιουργεί μέχρι το τέλος της καριέρας της περισσότερα από εκατό γυναικεία πορτραίτα, τα οποία αποτελούν συνάμα καθρέφτη της ψυχολογικής τους κατάστασης.
-
-
Φωτογραφική σύνθεση που απεικονίζει ανθρώπινο πρόσωπο. Οι μεγάλες μαύρες οπές των ματιών, το στόμα καθώς και η κλίση της κεφαλής προς τα πίσω παραπέμπουν σε απεικόνιση νεκρού.
-
-
Ο Βλάσης Κανιάρης αποτελεί κορυφαίο εκπρόσωπο της λεγόμενης «γενιάς του ‘60», αυτών δηλαδή των δημιουργών που υπερβαίνουν το ιδεολόγημα της «ελληνικότητας» και οι αναζητήσεις τους ανοίγονται στα διεθνή καλλιτεχνικά ρεύματα. Η πρώτη του ατομική έκθεση στην Αθήνα (Γκαλερί Ζυγός, 1958) προκάλεσε αντιδράσεις και έδωσε το έναυσμα μιας εκτενούς αισθητικής συζήτησης σχετικά με την υποδοχή της Αφαίρεσης στην Ελλάδα. Την επόμενη χρονιά, η σειρά «Τιμής ένεκεν στους τοίχους της Αθήνας, 1941-19…» παραπέμπει στα παλίμψηστα των αθηναϊκών τοίχων με τα θαμμένα πολιτικά συνθήματα κάτω από τον ασβέστη. Στις ζωγραφικές συνθέσεις αυτής της ενότητας χρησιμοποιεί αντισυμβατικά υλικά (σύρματα, μεταλλικά δικτυωτά, πανιά, γύψο), η χειρονομιακή γραφή συνδυάζεται με τις συνεχείς επεμβάσεις πάνω στις επιφάνειες, ενώ διαφαίνεται ο κοινωνικός και πολιτικός προβληματισμός της τέχνης του.
-
Ο Ιωάννης Αβραμίδης σπούδασε και εγκαταστάθηκε μόνιμα στη Βιέννη όπου διακρίθηκε, ενώ δίδαξε στην εκεί Ακαδημία Καλών Τεχνών. Η δημιουργική συνδιαλλαγή τόσο με το παρελθόν (π.χ. αρχαϊκή γλυπτική) όσο και με τις σύγχρονές του εικαστικές αναζητήσεις βρίσκονται στον πυρήνα της τέχνης του. Δίνοντας ξεχωριστή σημασία στην τεχνική και στα υλικά, μετασχηματίζει την ανθρώπινη μορφή σ’ ένα είδος κυλινδρικής στήλης με καμπύλες, εξάρσεις και κοιλώματα, οριζόντιες ραβδώσεις και παράλληλες τομές. Η συμμετρία, η αφαίρεση, η πυκνότητα του πλασίματος, η αρμονική σύζευξη των όγκων και η επιβολή ενός οργανικού ρυθμού συντείνουν στον αρχετυπικό χαρακτήρα που επιθυμεί να προσδώσει στη μορφή ο γλύπτης.
-
Αφηρημένη σύνθεση
-
Το έργο «Λόγος» του Δημήτρη Ξόνογλου ανήκει σε μια ευρύτερη ενότητα έργων του καλλιτέχνη, η οποία κινείται σε εννοιολογικό πλαίσιο και πραγματεύεται ζητήματα όπως αυτά της γνώσης, της καταστροφής, της αναγέννησης και της δημιουργίας. Βασικό χαρακτηριστικό αποτελεί το στοιχείο της φωτιάς καθώς δημιουργεί συνθέσεις, οι οποίες αποτελούνται από καμένες σελίδες βιβλίων, τις οποίες οργανώνει συχνά με γεωμετρική αντίληψη και στις οποίες επεμβαίνει με λαμπερά χρώματα, καθώς και με υλικά όπως το φυσικό κερί.
-
Με πολλαπλές αναφορές –από τον Ελ Γκρέκο έως τη βυζαντινή και τη σύγχρονη τέχνη–, η δουλειά του Μανώλη Πολυμέρη συγκροτεί ένα ενδιαφέρον δείγμα εξπρεσιονιστικής γραφής. Η ένταση της χειρονομίας, οι τονισμένες αντιθέσεις και παραμορφώσεις, ο ελλειπτικός χώρος, ο συνδυασμός σκοτεινών και ζεστών χρωματικών τόνων, οι γραφισμοί και οι κειμενικές παραθέσεις συμβάλλουν αποφασιστικά στην αλλόκοτη ατμόσφαιρα των εικόνων του με θέμα, πολλές φορές, τον ίδιο, την οικογένεια και τον ιδιωτικό του χώρο, που έρχονται να μιλήσουν για τους φόβους και τους τρόμους της καθημερινότητας, να αναφερθούν σε υπαρξιακά αδιέξοδα και συναισθηματικές παγιδεύσεις.
-
-
Ο Γιώργος Λαζόγκας ήδη από τα μέσα της δεκαετίας του ’70, στα πρώιμα έργα του,
κολλά στην επιφάνεια φωτοτυπίες και ακανόνιστου μεγέθους διαφανή ή χρωματιστά χαρτιά, πολλά από τα οποία στη συνέχεια ξύνει και αποκολλά, επιθυμώντας να αποδώσει την έννοια του παλίμψηστου. Η ζωγραφική του είναι χειρονομιακή και ενστικτώδης με επίκεντρο το σχέδιο. Με άμεσο τρόπο καταγράφονται ο συναισθηματικός του κόσμος και οι αντιλήψεις του για φιλοσοφικές έννοιες, όπως ο χρόνος, ενώ ταυτόχρονα αναζητά αρχέτυπα και εικόνες απ’ την κλασική αρχαιότητα. Στις αρχές της δεκαετίας του 1990 τα περισσότερα έργα αποτελούνταν από συνθέσεις σε λευκό φόντο, πάνω στις οποίες τοποθετούνταν κομμάτια έγχρωμων φωτογραφιών από λεπτομέρειες της διακόσμησης αγγείων και από αγάλματα της κλασικής περιόδου -όπως αυτό του Απόλλωνα απ’ το αέτωμα του ναού του Δία στην Ολυμπία- στο έργο «Χωρίς τίτλο». Σε αυτά τα έργα το στοιχείο του χρόνου εμφανίζεται με διαφορετική διάσταση: ενώ σε προηγούμενες περιόδους το πέρασμα του περνά μέσα από τα διαδοχικά στρώματα της επιφάνειας, τώρα χρησιμοποιείται περισσότερο η αναδρομή στο ιστορικό καλλιτεχνικό παρελθόν.
-
Ο Δημήτρης Κοντός υπήρξε από τους πρωτοπόρους δημιουργούς της λεγόμενης «γενιάς του ‘60», που συνέβαλε αποφασιστικά στην υποδοχή της Αφαίρεσης στην ελληνική τέχνη καθώς και στον εκσυγχρονισμό και την συμπόρευσή της με τα διεθνή εικαστικά ρεύματα. Η συγκεκριμένη σύνθεση ανήκει στην πρώιμη περίοδο της δημιουργίας του, όταν, εγκατεστημένος (1959-61) στη Ρώμη, πειραματίζεται με υλικά και δουλεύει μια σειρά λαδιών και σχεδίων με τους γενικούς τίτλους Περίπατοι και Μεταμορφώσεις – Σύννεφα – Βροχή, τα οποία στηρίζονται στην παρατήρηση φυσικών φαινομένων και τη μετάπλασή τους σε ολοκληρωτικά αφηρημένες συνθέσεις. Η απομάκρυνση από κάθε παραστατική δέσμευση του παρέχει τη δυνατότητα να διερευνήσει την καθαρά πλαστική συγκρότηση της ζωγραφικής του: την κίνηση, την ματιέρα, το χρώμα, το ρυθμό, την άμεση συγκινησιακή αντίδραση.
