-
Το γλυπτό του Στέργιου Στάμου, «Χωρίς τίτλο», ανήκει στις πρόσφατες ενότητες έργων του, στις οποίες τον απασχολούν σύγχρονα κοινωνικοπολιτικά ζητήματα, όπως η οικονομική κρίση, το προσφυγικό, η ανθρωπιστική καταστροφή, οι συμφορές του πολέμου. Βρισκόμενος σε διαρκή πειραματισμό σε υλικά και εκφραστικούς τρόπους, εντάσσει στις γλυπτικές του εγκαταστάσεις το τσιμέντο και σιδερένιες λεπτές ράβδους βαμμένες σε λαμπερά χρώματα (κόκκινα, κίτρινα, μπλε), εδώ κίτρινο. Εκκινώντας από το χάος και τη συντριβή, από τα χαλάσματα μιας βομβαρδισμένης πόλης επικεντρώνεται στην ιδέα της αναδόμησης, έτσι όπως μέσα από το χάος και τα συντρίμμια προκύπτει η ζωή.
-
Στις αρχές της δεκαετίας του 1980 η Αθηνά Τάχα δημιουργεί σχέδια και μακέτες αρχιτεκτονικών μνημείων που προορίζονταν για «Μνημεία Σφαγής», αφιερωμένα σε γεγονότα που σφράγισαν τη νεότερη και σύγχρονη ιστορία. Τα σχέδια, τα οποία ανήκουν στη συλλογή του Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης, αφορούν: 1) το Μνημείο Χιροσίμας-Ναγκασάκι, 2) το Μνημείο Εβραϊκού Ολοκαυτώματος, 3)το Μνημείο της Κεντρικής Αμερικής, και 4) το Μνημείο Ινδίας-Πακιστάν. Οι προτάσεις αυτές, οι οποίες πραγματοποιήθηκαν το 1983 αλλά δεν υλοποιήθηκαν ποτέ, βάζει στο στόχαστρο τα θύματα των τραγωδιών και επιχειρεί να επουλώσει τις πληγές τους διατηρώντας ζωντανή τη μνήμη τους. Στόχος της είναι να προκαλέσει τη διέγερση της μνήμης του θεατή μέσω της σωματικής εμπειρίας και μέσω μιας προσωπικής διαδρομής που επιχειρεί να διαμορφώσει στις μορφολογίες των μνημείων. Η όλη αυτή της προσέγγιση παρουσιάζει τον τρόπο με τον οποίο η γλύπτρια αντιλαμβάνεται την τέχνη της στο δημόσιο τομέα και πως επιθυμεί να την κάνει προσβάσιμη σε όλους και όχι μόνο σε μια πνευματική ελίτ, η οποία μπορεί να επισκέπτεται μουσεία ή να τη αγοράζει.
-
Στις αρχές της δεκαετίας του 1980 η Αθηνά Τάχα δημιουργεί σχέδια και μακέτες αρχιτεκτονικών μνημείων που προορίζονταν για «Μνημεία Σφαγής», αφιερωμένα σε γεγονότα που σφράγισαν τη νεότερη και σύγχρονη ιστορία. Τα σχέδια, τα οποία ανήκουν στη συλλογή του Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης, αφορούν: 1) το Μνημείο Χιροσίμας-Ναγκασάκι, 2) το Μνημείο Εβραϊκού Ολοκαυτώματος, 3)το Μνημείο της Κεντρικής Αμερικής, και 4) το Μνημείο Ινδίας-Πακιστάν. Οι προτάσεις αυτές, οι οποίες πραγματοποιήθηκαν το 1983 αλλά δεν υλοποιήθηκαν ποτέ, βάζει στο στόχαστρο τα θύματα των τραγωδιών και επιχειρεί να επουλώσει τις πληγές τους διατηρώντας ζωντανή τη μνήμη τους. Στόχος της είναι να προκαλέσει τη διέγερση της μνήμης του θεατή μέσω της σωματικής εμπειρίας και μέσω μιας προσωπικής διαδρομής που επιχειρεί να διαμορφώσει στις μορφολογίες των μνημείων. Η όλη αυτή της προσέγγιση παρουσιάζει τον τρόπο με τον οποίο η γλύπτρια αντιλαμβάνεται την τέχνη της στο δημόσιο τομέα και πως επιθυμεί να την κάνει προσβάσιμη σε όλους και όχι μόνο σε μια πνευματική ελίτ, η οποία μπορεί να επισκέπτεται μουσεία ή να τη αγοράζει.
Το σχέδιο για το "Μνημείο του Εβραϊκού Ολοκαυτώματος", το οποίο έχει μια λαβυρινθοειδή ανάπτυξη, θα προσκαλούσε τον θεατή μέσα από ένα στενό καμπυλόγραμμο μονοπάτι σε μια διαδρομή, όπου θα συναντούσε φωτογραφίες θυμάτων και τόπων μαρτυρίου, καθώς και κόκκινους βράχους ηφαιστειακής λάβας που θα συμβόλιζαν τις φλόγες των κρεματορίων.
-
Στις αρχές της δεκαετίας του 1980 η Αθηνά Τάχα δημιουργεί σχέδια και μακέτες αρχιτεκτονικών μνημείων που προορίζονταν για «Μνημεία Σφαγής», αφιερωμένα σε γεγονότα που σφράγισαν τη νεότερη και σύγχρονη ιστορία. Τα σχέδια, τα οποία ανήκουν στη συλλογή του Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης, αφορούν: 1) το Μνημείο Χιροσίμας-Ναγκασάκι, 2) το Μνημείο Εβραϊκού Ολοκαυτώματος, 3)το Μνημείο της Κεντρικής Αμερικής, και 4) το Μνημείο Ινδίας-Πακιστάν. Οι προτάσεις αυτές, οι οποίες πραγματοποιήθηκαν το 1983 αλλά δεν υλοποιήθηκαν ποτέ, βάζει στο στόχαστρο τα θύματα των τραγωδιών και επιχειρεί να επουλώσει τις πληγές τους διατηρώντας ζωντανή τη μνήμη τους. Στόχος της είναι να προκαλέσει τη διέγερση της μνήμης του θεατή μέσω της σωματικής εμπειρίας και μέσω μιας προσωπικής διαδρομής που επιχειρεί να διαμορφώσει στις μορφολογίες των μνημείων. Η όλη αυτή της προσέγγιση παρουσιάζει τον τρόπο με τον οποίο η γλύπτρια αντιλαμβάνεται την τέχνη της στο δημόσιο τομέα και πως επιθυμεί να την κάνει προσβάσιμη σε όλους και όχι μόνο σε μια πνευματική ελίτ, η οποία μπορεί να επισκέπτεται μουσεία ή να τη αγοράζει.
-
Στις αρχές της δεκαετίας του 1980 η Αθηνά Τάχα δημιουργεί σχέδια και μακέτες αρχιτεκτονικών μνημείων που προορίζονταν για «Μνημεία Σφαγής», αφιερωμένα σε γεγονότα που σφράγισαν τη νεότερη και σύγχρονη ιστορία. Τα σχέδια, τα οποία ανήκουν στη συλλογή του Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης, αφορούν: 1) το Μνημείο Χιροσίμας-Ναγκασάκι, 2) το Μνημείο Εβραϊκού Ολοκαυτώματος, 3)το Μνημείο της Κεντρικής Αμερικής, και 4) το Μνημείο Ινδίας-Πακιστάν. Οι προτάσεις αυτές, οι οποίες πραγματοποιήθηκαν το 1983 αλλά δεν υλοποιήθηκαν ποτέ, βάζει στο στόχαστρο τα θύματα των τραγωδιών και επιχειρεί να επουλώσει τις πληγές τους διατηρώντας ζωντανή τη μνήμη τους. Στόχος της είναι να προκαλέσει τη διέγερση της μνήμης του θεατή μέσω της σωματικής εμπειρίας και μέσω μιας προσωπικής διαδρομής που επιχειρεί να διαμορφώσει στις μορφολογίες των μνημείων. Η όλη αυτή της προσέγγιση παρουσιάζει τον τρόπο με τον οποίο η γλύπτρια αντιλαμβάνεται την τέχνη της στο δημόσιο τομέα και πως επιθυμεί να την κάνει προσβάσιμη σε όλους και όχι μόνο σε μια πνευματική ελίτ, η οποία μπορεί να επισκέπτεται μουσεία ή να τη αγοράζει.
-
Στις αρχές της δεκαετίας του 1980 η Αθηνά Τάχα δημιουργεί σχέδια και μακέτες αρχιτεκτονικών μνημείων που προορίζονταν για «Μνημεία Σφαγής», αφιερωμένα σε γεγονότα που σφράγισαν τη νεότερη και σύγχρονη ιστορία. Τα σχέδια, τα οποία ανήκουν στη συλλογή του Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης, αφορούν: 1) το Μνημείο Χιροσίμας-Ναγκασάκι, 2) το Μνημείο Εβραϊκού Ολοκαυτώματος, 3)το Μνημείο της Κεντρικής Αμερικής, και 4) το Μνημείο Ινδίας-Πακιστάν. Οι προτάσεις αυτές, οι οποίες πραγματοποιήθηκαν το 1983 αλλά δεν υλοποιήθηκαν ποτέ, βάζει στο στόχαστρο τα θύματα των τραγωδιών και επιχειρεί να επουλώσει τις πληγές τους διατηρώντας ζωντανή τη μνήμη τους. Στόχος της είναι να προκαλέσει τη διέγερση της μνήμης του θεατή μέσω της σωματικής εμπειρίας και μέσω μιας προσωπικής διαδρομής που επιχειρεί να διαμορφώσει στις μορφολογίες των μνημείων. Η όλη αυτή της προσέγγιση παρουσιάζει τον τρόπο με τον οποίο η γλύπτρια αντιλαμβάνεται την τέχνη της στο δημόσιο τομέα και πως επιθυμεί να την κάνει προσβάσιμη σε όλους και όχι μόνο σε μια πνευματική ελίτ, η οποία μπορεί να επισκέπτεται μουσεία ή να τη αγοράζει.
Τη δεκαετία του 2000, περισσότερα από 20 χρόνια μετά τα πρώτα σχέδια και μακέτες, δημιουργεί το έργο «Οι Νεκροί του Ιράκ», το οποίο θεωρεί ως συνέχεια των Μνημείων Σφαγής. Έχοντας ως βάση τον χάρτη του Ιράκ και τοποθετώντας σε όλο σχεδόν τον χάρτη της χώρας, εκτός από μερικά μικρά μέρη, μικρές κόκκινες γυαλιστερές χάντρες, επιχειρεί να εικονοποιήσει το αίμα των Ιρακινών ως ροή αίματος.
-
Στις αρχές της δεκαετίας του 1980 η Αθηνά Τάχα δημιουργεί σχέδια και μακέτες αρχιτεκτονικών μνημείων που προορίζονταν για «Μνημεία Σφαγής», αφιερωμένα σε γεγονότα που σφράγισαν τη νεότερη και σύγχρονη ιστορία. Τα σχέδια, τα οποία ανήκουν στη συλλογή του Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης, αφορούν: 1) το Μνημείο Χιροσίμας-Ναγκασάκι, 2) το Μνημείο Εβραϊκού Ολοκαυτώματος, 3)το Μνημείο της Κεντρικής Αμερικής, και 4) το Μνημείο Ινδίας-Πακιστάν. Οι προτάσεις αυτές, οι οποίες πραγματοποιήθηκαν το 1983 αλλά δεν υλοποιήθηκαν ποτέ, βάζει στο στόχαστρο τα θύματα των τραγωδιών και επιχειρεί να επουλώσει τις πληγές τους διατηρώντας ζωντανή τη μνήμη τους. Στόχος της είναι να προκαλέσει τη διέγερση της μνήμης του θεατή μέσω της σωματικής εμπειρίας και μέσω μιας προσωπικής διαδρομής που επιχειρεί να διαμορφώσει στις μορφολογίες των μνημείων. Η όλη αυτή της προσέγγιση παρουσιάζει τον τρόπο με τον οποίο η γλύπτρια αντιλαμβάνεται την τέχνη της στο δημόσιο τομέα και πως επιθυμεί να την κάνει προσβάσιμη σε όλους και όχι μόνο σε μια πνευματική ελίτ, η οποία μπορεί να επισκέπτεται μουσεία ή να τη αγοράζει.
-
Ο Ιωάννης Μπελημπασάκης στην ενότητα έργων του «Κοινοί Τόποι» εφορμά από την εμβληματική ζωγραφική σύνθεση του 19ου αιώνα του Jean-Louis-Theodore Gericault «Σχεδία της Μέδουσας», που απεικονίζει το ναυάγιο της γαλλικής φρεγάτας Μέδουσα στις ακτές της Αφρικής το 1986 και τη δραματική μοίρα όσων επιβιβάστηκαν στη σχεδία που κατασκευάστηκε για τη σωτηρία τους. Ο Μπελημπασάκης αποδομεί τη σχεδία, τα κομμάτια της γίνονται τα θραύσματα ενός κατακερματισμένου κόσμου, ο οποίος έχει χάσει τις σταθερές, τις αξίες και τα σημεία αναφοράς του, επιτείνοντας τις ανισότητες, τις δυσαρμονίες και τις διαχωριστικές γραμμές, την ανασφάλεια και τον φόβο για τις νέες μορφές βίας που αναπηδούν. Παράλληλα, όμως, το έργο παραπέμπει νοηματικά στο πάντα επίκαιρο θέμα των μεταναστευτικών ροών και των τραγικών δυστυχημάτων στον ευρύτερο χώρο της Μεσογείου. Το ισχυρό εννοιολογικό αξίωμα συνυπάρχει με την υψηλή ποιότητα της τεχνικής πραγμάτωσης των έργων, όπου η πλαστικότητα των σχημάτων, οι υφές και οι χρωματικές κλίμακες συνδιαλέγονται μεταξύ τους και προκαλούν δυνατές εντυπώσεις.
-
Ο Ιωάννης Μπελημπασάκης στην ενότητα έργων του «Κοινοί Τόποι» εφορμά από την εμβληματική ζωγραφική σύνθεση του 19ου αιώνα του Jean-Louis-Theodore Gericault «Σχεδία της Μέδουσας», που απεικονίζει το ναυάγιο της γαλλικής φρεγάτας Μέδουσα στις ακτές της Αφρικής το 1986 και τη δραματική μοίρα όσων επιβιβάστηκαν στη σχεδία που κατασκευάστηκε για τη σωτηρία τους. Ο Μπελημπασάκης αποδομεί τη σχεδία, τα κομμάτια της γίνονται τα θραύσματα ενός κατακερματισμένου κόσμου, ο οποίος έχει χάσει τις σταθερές, τις αξίες και τα σημεία αναφοράς του, επιτείνοντας τις ανισότητες, τις δυσαρμονίες και τις διαχωριστικές γραμμές, την ανασφάλεια και τον φόβο για τις νέες μορφές βίας που αναπηδούν. Παράλληλα, όμως, το έργο παραπέμπει νοηματικά στο πάντα επίκαιρο θέμα των μεταναστευτικών ροών και των τραγικών δυστυχημάτων στον ευρύτερο χώρο της Μεσογείου. Το ισχυρό εννοιολογικό αξίωμα συνυπάρχει με την υψηλή ποιότητα της τεχνικής πραγμάτωσης των έργων, όπου η πλαστικότητα των σχημάτων, οι υφές και οι χρωματικές κλίμακες συνδιαλέγονται μεταξύ τους και προκαλούν δυνατές εντυπώσεις.
-
Ο Ιωάννης Μπελημπασάκης στην ενότητα έργων του «Κοινοί Τόποι» εφορμά από την εμβληματική ζωγραφική σύνθεση του 19ου αιώνα του Jean-Louis-Theodore Gericault «Σχεδία της Μέδουσας», που απεικονίζει το ναυάγιο της γαλλικής φρεγάτας Μέδουσα στις ακτές της Αφρικής το 1986 και τη δραματική μοίρα όσων επιβιβάστηκαν στη σχεδία που κατασκευάστηκε για τη σωτηρία τους. Ο Μπελημπασάκης αποδομεί τη σχεδία, τα κομμάτια της γίνονται τα θραύσματα ενός κατακερματισμένου κόσμου, ο οποίος έχει χάσει τις σταθερές, τις αξίες και τα σημεία αναφοράς του, επιτείνοντας τις ανισότητες, τις δυσαρμονίες και τις διαχωριστικές γραμμές, την ανασφάλεια και τον φόβο για τις νέες μορφές βίας που αναπηδούν. Παράλληλα, όμως, το έργο παραπέμπει νοηματικά στο πάντα επίκαιρο θέμα των μεταναστευτικών ροών και των τραγικών δυστυχημάτων στον ευρύτερο χώρο της Μεσογείου. Το ισχυρό εννοιολογικό αξίωμα συνυπάρχει με την υψηλή ποιότητα της τεχνικής πραγμάτωσης των έργων, όπου η πλαστικότητα των σχημάτων, οι υφές και οι χρωματικές κλίμακες συνδιαλέγονται μεταξύ τους και προκαλούν δυνατές εντυπώσεις.
-
Ο Ιωάννης Μπελημπασάκης στην ενότητα έργων του «Κοινοί Τόποι» εφορμά από την εμβληματική ζωγραφική σύνθεση του 19ου αιώνα του Jean-Louis-Theodore Gericault «Σχεδία της Μέδουσας», που απεικονίζει το ναυάγιο της γαλλικής φρεγάτας Μέδουσα στις ακτές της Αφρικής το 1986 και τη δραματική μοίρα όσων επιβιβάστηκαν στη σχεδία που κατασκευάστηκε για τη σωτηρία τους. Ο Μπελημπασάκης αποδομεί τη σχεδία, τα κομμάτια της γίνονται τα θραύσματα ενός κατακερματισμένου κόσμου, ο οποίος έχει χάσει τις σταθερές, τις αξίες και τα σημεία αναφοράς του, επιτείνοντας τις ανισότητες, τις δυσαρμονίες και τις διαχωριστικές γραμμές, την ανασφάλεια και τον φόβο για τις νέες μορφές βίας που αναπηδούν. Παράλληλα, όμως, το έργο παραπέμπει νοηματικά στο πάντα επίκαιρο θέμα των μεταναστευτικών ροών και των τραγικών δυστυχημάτων στον ευρύτερο χώρο της Μεσογείου. Το ισχυρό εννοιολογικό αξίωμα συνυπάρχει με την υψηλή ποιότητα της τεχνικής πραγμάτωσης των έργων, όπου η πλαστικότητα των σχημάτων, οι υφές και οι χρωματικές κλίμακες συνδιαλέγονται μεταξύ τους και προκαλούν δυνατές εντυπώσεις.
-
Ο Ιωάννης Μπελημπασάκης στην ενότητα έργων του «Κοινοί Τόποι» εφορμά από την εμβληματική ζωγραφική σύνθεση του 19ου αιώνα του Jean-Louis-Theodore Gericault «Σχεδία της Μέδουσας», που απεικονίζει το ναυάγιο της γαλλικής φρεγάτας Μέδουσα στις ακτές της Αφρικής το 1986 και τη δραματική μοίρα όσων επιβιβάστηκαν στη σχεδία που κατασκευάστηκε για τη σωτηρία τους. Ο Μπελημπασάκης αποδομεί τη σχεδία, τα κομμάτια της γίνονται τα θραύσματα ενός κατακερματισμένου κόσμου, ο οποίος έχει χάσει τις σταθερές, τις αξίες και τα σημεία αναφοράς του, επιτείνοντας τις ανισότητες, τις δυσαρμονίες και τις διαχωριστικές γραμμές, την ανασφάλεια και τον φόβο για τις νέες μορφές βίας που αναπηδούν. Παράλληλα, όμως, το έργο παραπέμπει νοηματικά στο πάντα επίκαιρο θέμα των μεταναστευτικών ροών και των τραγικών δυστυχημάτων στον ευρύτερο χώρο της Μεσογείου. Το ισχυρό εννοιολογικό αξίωμα συνυπάρχει με την υψηλή ποιότητα της τεχνικής πραγμάτωσης των έργων, όπου η πλαστικότητα των σχημάτων, οι υφές και οι χρωματικές κλίμακες συνδιαλέγονται μεταξύ τους και προκαλούν δυνατές εντυπώσεις.
-
Ο Ιωάννης Μπελημπασάκης στην ενότητα έργων του «Κοινοί Τόποι» εφορμά από την εμβληματική ζωγραφική σύνθεση του 19ου αιώνα του Jean-Louis-Theodore Gericault «Σχεδία της Μέδουσας», που απεικονίζει το ναυάγιο της γαλλικής φρεγάτας Μέδουσα στις ακτές της Αφρικής το 1986 και τη δραματική μοίρα όσων επιβιβάστηκαν στη σχεδία που κατασκευάστηκε για τη σωτηρία τους. Ο Μπελημπασάκης αποδομεί τη σχεδία, τα κομμάτια της γίνονται τα θραύσματα ενός κατακερματισμένου κόσμου, ο οποίος έχει χάσει τις σταθερές, τις αξίες και τα σημεία αναφοράς του, επιτείνοντας τις ανισότητες, τις δυσαρμονίες και τις διαχωριστικές γραμμές, την ανασφάλεια και τον φόβο για τις νέες μορφές βίας που αναπηδούν. Παράλληλα, όμως, το έργο παραπέμπει νοηματικά στο πάντα επίκαιρο θέμα των μεταναστευτικών ροών και των τραγικών δυστυχημάτων στον ευρύτερο χώρο της Μεσογείου. Το ισχυρό εννοιολογικό αξίωμα συνυπάρχει με την υψηλή ποιότητα της τεχνικής πραγμάτωσης των έργων, όπου η πλαστικότητα των σχημάτων, οι υφές και οι χρωματικές κλίμακες συνδιαλέγονται μεταξύ τους και προκαλούν δυνατές εντυπώσεις.
-
Ο Ιωάννης Μπελημπασάκης στην ενότητα έργων του «Κοινοί Τόποι» εφορμά από την εμβληματική ζωγραφική σύνθεση του 19ου αιώνα του Jean-Louis-Theodore Gericault «Σχεδία της Μέδουσας», που απεικονίζει το ναυάγιο της γαλλικής φρεγάτας Μέδουσα στις ακτές της Αφρικής το 1986 και τη δραματική μοίρα όσων επιβιβάστηκαν στη σχεδία που κατασκευάστηκε για τη σωτηρία τους. Ο Μπελημπασάκης αποδομεί τη σχεδία, τα κομμάτια της γίνονται τα θραύσματα ενός κατακερματισμένου κόσμου, ο οποίος έχει χάσει τις σταθερές, τις αξίες και τα σημεία αναφοράς του, επιτείνοντας τις ανισότητες, τις δυσαρμονίες και τις διαχωριστικές γραμμές, την ανασφάλεια και τον φόβο για τις νέες μορφές βίας που αναπηδούν. Παράλληλα, όμως, το έργο παραπέμπει νοηματικά στο πάντα επίκαιρο θέμα των μεταναστευτικών ροών και των τραγικών δυστυχημάτων στον ευρύτερο χώρο της Μεσογείου. Το ισχυρό εννοιολογικό αξίωμα συνυπάρχει με την υψηλή ποιότητα της τεχνικής πραγμάτωσης των έργων, όπου η πλαστικότητα των σχημάτων, οι υφές και οι χρωματικές κλίμακες συνδιαλέγονται μεταξύ τους και προκαλούν δυνατές εντυπώσεις.
-
Στο έργο του "Χωρίς τίτλο" ο Φαζός αποτυπώνει με μολύβι σε χαρτί μια αφηρημένη σύνθεση με στόχο να ιχνογραφήσει μια συνεχόμενη κίνηση της ύλης στον χώρο. Χρησιμοποιεί τη γραμμή, η οποία άλλοτε μπορεί να σηματοδοτεί ένα όριο, όταν πολλαπλασιάζεται όμως σταματά να διαχωρίζει και αρχίζει να δημιουργεί οργανικές συνδέσεις, οι οποίες μέσα από πυκνώσεις και αραιώσεις καταγράφουν ροές που διεμβολίζονται ή διακόπτονται από άξονες δίνοντας την αίσθηση μιας πρισματικής εικόνας. Το έργο αυτό εντάσσεται σε μια ευρύτερη σειρά σχεδίων όπου εντοπίζεται μια επαναλαμβανόμενη κίνηση που παρόλο που κατακερματίζει την εικόνα, μαρτυρά την εμμονή και τη σχολαστικότητα του καλλιτέχνη σε μια διαδικασία που μοιάζει με ιεροτελεστία.
-
Το έργο «Καβάφης» ανήκει στην ευρύτερη ενότητα έργων του καλλιτέχνη «Αθήνα σ’ ακούω», η οποία εκδόθηκε με τον ομώνυμο τίτλο και περιλαμβάνει μια σειρά φωτογραφιών και μικρών αφηγήσεων, καλύπτοντας την περίοδο 1998-2006. Αποτελεί ακόμη την αλληλογραφία μεταξύ δύο φίλων, του καλλιτέχνη και του Αλέξανδρου Μιστριώτη. Μέσα από τον φωτογραφικό του φακό ο Σαλαμέ παρατηρεί, όπως ο ίδιος σημειώνει, το αστικό τοπίο: «…σαν μια έκφραση ενός βιωματικού, άμεσου μη εννοιολογικού βλέμματος. Περιπλανώμενος και βυθιζόμενος στο χάος της Αθήνας, το καταργώ». Σκοπός του είναι να υπογραμμίσει πως μόνο προσλαμβάνοντας το άσχημο, τις αντιφάσεις, τη σύγχυση μπορεί κανείς να τα ξεπεράσει και να δει το όμορφο, το καλό και να αγαπήσεις μια πόλη.
-
Στην ενότητα έργων «Χάος στο μυαλό» η Rinku Choudhary επιχειρεί να κάνει ένα κοινωνικό σχόλιο σχετικά με την ισότητα των δύο φύλων, τη φεμινιστική δυστοπία, καθώς και τη μακρά παράδοση καταπίεσης των συναισθημάτων των γυναικών. Το περιβάλλον του σπιτιού της παίζει καθοριστικό ρόλο στα έργα της. Εντάσσει συνήθως ανδρικές μορφές, έχοντας ως εφαλτήρια σκέψη την πρωτοκαθεδρία των ανδρών σε μια πατριαρχική οικογένεια. Οι σκέψεις της, τα συναισθήματά της είναι αυτά που διοχετεύονται στην κατασκευή ενός χαοτικού περιβάλλοντος στα οποία κυριαρχούν οι αρσενικές μορφές. Τα σχέδια που προκύπτουν από την επικάλυψη ή την τοποθέτηση των σχημάτων και των συνθέσεων είναι αυτά που σχηματίζουν την τελική εικόνα στην οποία αντανακλάται η ευαίσθητη φύση της καλλιτέχνιδας.
-
Στην ενότητα έργων «Χάος στο μυαλό» η Rinku Choudhary επιχειρεί να κάνει ένα κοινωνικό σχόλιο σχετικά με την ισότητα των δύο φύλων, τη φεμινιστική δυστοπία, καθώς και τη μακρά παράδοση καταπίεσης των συναισθημάτων των γυναικών. Το περιβάλλον του σπιτιού της παίζει καθοριστικό ρόλο στα έργα της. Εντάσσει συνήθως ανδρικές μορφές, έχοντας ως εφαλτήρια σκέψη την πρωτοκαθεδρία των ανδρών σε μια πατριαρχική οικογένεια. Οι σκέψεις της, τα συναισθήματά της είναι αυτά που διοχετεύονται στην κατασκευή ενός χαοτικού περιβάλλοντος στα οποία κυριαρχούν οι αρσενικές μορφές. Τα σχέδια που προκύπτουν από την επικάλυψη ή την τοποθέτηση των σχημάτων και των συνθέσεων είναι αυτά που σχηματίζουν την τελική εικόνα στην οποία αντανακλάται η ευαίσθητη φύση της καλλιτέχνιδας.
-
Στην ενότητα έργων «Χάος στο μυαλό» η Rinku Choudhary επιχειρεί να κάνει ένα κοινωνικό σχόλιο σχετικά με την ισότητα των δύο φύλων, τη φεμινιστική δυστοπία, καθώς και τη μακρά παράδοση καταπίεσης των συναισθημάτων των γυναικών. Το περιβάλλον του σπιτιού της παίζει καθοριστικό ρόλο στα έργα της. Εντάσσει συνήθως ανδρικές μορφές, έχοντας ως εφαλτήρια σκέψη την πρωτοκαθεδρία των ανδρών σε μια πατριαρχική οικογένεια. Οι σκέψεις της, τα συναισθήματά της είναι αυτά που διοχετεύονται στην κατασκευή ενός χαοτικού περιβάλλοντος στα οποία κυριαρχούν οι αρσενικές μορφές. Τα σχέδια που προκύπτουν από την επικάλυψη ή την τοποθέτηση των σχημάτων και των συνθέσεων είναι αυτά που σχηματίζουν την τελική εικόνα στην οποία αντανακλάται η ευαίσθητη φύση της καλλιτέχνιδας.
-
Στην ενότητα έργων «Χάος στο μυαλό» η Rinku Choudhary επιχειρεί να κάνει ένα κοινωνικό σχόλιο σχετικά με την ισότητα των δύο φύλων, τη φεμινιστική δυστοπία, καθώς και τη μακρά παράδοση καταπίεσης των συναισθημάτων των γυναικών. Το περιβάλλον του σπιτιού της παίζει καθοριστικό ρόλο στα έργα της. Εντάσσει συνήθως ανδρικές μορφές, έχοντας ως εφαλτήρια σκέψη την πρωτοκαθεδρία των ανδρών σε μια πατριαρχική οικογένεια. Οι σκέψεις της, τα συναισθήματά της είναι αυτά που διοχετεύονται στην κατασκευή ενός χαοτικού περιβάλλοντος στα οποία κυριαρχούν οι αρσενικές μορφές. Τα σχέδια που προκύπτουν από την επικάλυψη ή την τοποθέτηση των σχημάτων και των συνθέσεων είναι αυτά που σχηματίζουν την τελική εικόνα στην οποία αντανακλάται η ευαίσθητη φύση της καλλιτέχνιδας.
-
Κατά τη διάρκεια της πανδημίας ο Κωνσταντίνος Μαρκογιάννης δημιούργησε το φωτογραφικό κολάζ "Hollywood 06", το οποίο κυμαίνεται σε μία ενδιάμεση κατάσταση που αντανακλά τις μετασχηματιστικές λειτουργίες του συλλογικού ψυχισμού. Δεν αποτελεί την πιστή μετάφραση μιας συνεχιζόμενης υγειονομικής κρίσης, ούτε ένα συμβατικό μηχανισμός καταγραφής και τεκμηρίωσης.
-
Το έργο της Tania Bohuslavska “Gala’s Music” που αποτελείται από ένα βίντεο διάρκειας 05:28 λεπτών και πέντε εκτυπώσεις σε φωτογραφικό χαρτί Α3, υμνεί την ιεροτελεστία της επαφής, του αγγίγματος και των συναισθημάτων που εγείρει. Το άγγιγμα είναι μια από τις πρώτες αισθήσεις που βιώνουμε ακόμη και ως έμβρυα μέσα στην μήτρα, ενώ στη συνέχεια αποτελεί το μέσο γνωριμίας μας με τον κόσμο. Αποτελεί έναν από τους πιο θεμελιώδεις τρόπους επικοινωνίας ενεργοποιώντας συναισθήματα αγάπης, ενσυναίσθησης, στήριξης, τρυφερότητας. Είναι αδιαπραγμάτευτα ζωτικής σημασίας, μια έμφυτη ανάγκη και μια πρωταρχική λειτουργία άρρηκτα συνυφασμένη με την αντίληψη, ένας άλλος τρόπος όρασης Ωστόσο, η χειρονομία της επαφής πολλές φορές περιορίζεται ή απαγορεύεται, επ’ αόριστόν διακόπτεται ή για κάποιο χρονικό διάστημα αναβάλλεται. Κατά τον Βρετανό ποιητή John Keats, όμως , «το άγγιγμα έχει μνήμη» καθώς πάνω στο σώμα, το οποίο είναι δεξαμένη γνώσεων και βιωμάτων, αποτυπώνονται οι βαθύτερες ιστορίες μας. Ακόμη και όταν αυτό απουσιάζει, τα σημάδια και οι αναμνήσεις που αφήνει, μένουν ανθεκτικά και ανυπέρβλητα μέσα στο χρόνο.
-
Το έργο της Tania Bohuslavska “Gala’s Music” που αποτελείται από ένα βίντεο διάρκειας 05:28 λεπτών και πέντε εκτυπώσεις σε φωτογραφικό χαρτί Α3, υμνεί την ιεροτελεστία της επαφής, του αγγίγματος και των συναισθημάτων που εγείρει. Το άγγιγμα είναι μια από τις πρώτες αισθήσεις που βιώνουμε ακόμη και ως έμβρυα μέσα στην μήτρα, ενώ στη συνέχεια αποτελεί το μέσο γνωριμίας μας με τον κόσμο. Αποτελεί έναν από τους πιο θεμελιώδεις τρόπους επικοινωνίας ενεργοποιώντας συναισθήματα αγάπης, ενσυναίσθησης, στήριξης, τρυφερότητας. Είναι αδιαπραγμάτευτα ζωτικής σημασίας, μια έμφυτη ανάγκη και μια πρωταρχική λειτουργία άρρηκτα συνυφασμένη με την αντίληψη, ένας άλλος τρόπος όρασης Ωστόσο, η χειρονομία της επαφής πολλές φορές περιορίζεται ή απαγορεύεται, επ’ αόριστόν διακόπτεται ή για κάποιο χρονικό διάστημα αναβάλλεται. Κατά τον Βρετανό ποιητή John Keats, όμως , «το άγγιγμα έχει μνήμη» καθώς πάνω στο σώμα, το οποίο είναι δεξαμένη γνώσεων και βιωμάτων, αποτυπώνονται οι βαθύτερες ιστορίες μας. Ακόμη και όταν αυτό απουσιάζει, τα σημάδια και οι αναμνήσεις που αφήνει, μένουν ανθεκτικά και ανυπέρβλητα μέσα στο χρόνο.
-
Το έργο της Tania Bohuslavska “Gala’s Music” που αποτελείται από ένα βίντεο διάρκειας 05:28 λεπτών και πέντε εκτυπώσεις σε φωτογραφικό χαρτί Α3, υμνεί την ιεροτελεστία της επαφής, του αγγίγματος και των συναισθημάτων που εγείρει. Το άγγιγμα είναι μια από τις πρώτες αισθήσεις που βιώνουμε ακόμη και ως έμβρυα μέσα στην μήτρα, ενώ στη συνέχεια αποτελεί το μέσο γνωριμίας μας με τον κόσμο. Αποτελεί έναν από τους πιο θεμελιώδεις τρόπους επικοινωνίας ενεργοποιώντας συναισθήματα αγάπης, ενσυναίσθησης, στήριξης, τρυφερότητας. Είναι αδιαπραγμάτευτα ζωτικής σημασίας, μια έμφυτη ανάγκη και μια πρωταρχική λειτουργία άρρηκτα συνυφασμένη με την αντίληψη, ένας άλλος τρόπος όρασης Ωστόσο, η χειρονομία της επαφής πολλές φορές περιορίζεται ή απαγορεύεται, επ’ αόριστόν διακόπτεται ή για κάποιο χρονικό διάστημα αναβάλλεται. Κατά τον Βρετανό ποιητή John Keats, όμως , «το άγγιγμα έχει μνήμη» καθώς πάνω στο σώμα, το οποίο είναι δεξαμένη γνώσεων και βιωμάτων, αποτυπώνονται οι βαθύτερες ιστορίες μας. Ακόμη και όταν αυτό απουσιάζει, τα σημάδια και οι αναμνήσεις που αφήνει, μένουν ανθεκτικά και ανυπέρβλητα μέσα στο χρόνο.
-
Το έργο της Tania Bohuslavska “Gala’s Music” που αποτελείται από ένα βίντεο διάρκειας 05:28 λεπτών και πέντε εκτυπώσεις σε φωτογραφικό χαρτί Α3, υμνεί την ιεροτελεστία της επαφής, του αγγίγματος και των συναισθημάτων που εγείρει. Το άγγιγμα είναι μια από τις πρώτες αισθήσεις που βιώνουμε ακόμη και ως έμβρυα μέσα στην μήτρα, ενώ στη συνέχεια αποτελεί το μέσο γνωριμίας μας με τον κόσμο. Αποτελεί έναν από τους πιο θεμελιώδεις τρόπους επικοινωνίας ενεργοποιώντας συναισθήματα αγάπης, ενσυναίσθησης, στήριξης, τρυφερότητας. Είναι αδιαπραγμάτευτα ζωτικής σημασίας, μια έμφυτη ανάγκη και μια πρωταρχική λειτουργία άρρηκτα συνυφασμένη με την αντίληψη, ένας άλλος τρόπος όρασης Ωστόσο, η χειρονομία της επαφής πολλές φορές περιορίζεται ή απαγορεύεται, επ’ αόριστόν διακόπτεται ή για κάποιο χρονικό διάστημα αναβάλλεται. Κατά τον Βρετανό ποιητή John Keats, όμως , «το άγγιγμα έχει μνήμη» καθώς πάνω στο σώμα, το οποίο είναι δεξαμένη γνώσεων και βιωμάτων, αποτυπώνονται οι βαθύτερες ιστορίες μας. Ακόμη και όταν αυτό απουσιάζει, τα σημάδια και οι αναμνήσεις που αφήνει, μένουν ανθεκτικά και ανυπέρβλητα μέσα στο χρόνο.
