-
Περιγραφή έργου
-
el
Η Μαίρη Ζυγούρη επινοεί μία φανταστική δομή αξιοποιώντας στο έπακρο το στοιχείο της αληθοφάνειας. Το έργο "The Fattening Cells" (Τα Παχυντικά Κελιά) αποτελούν μία εικαστική προσομοίωση των μεθόδων συγκρότησης (ελέγχου, ταξινόμησης, ιεράρχησης, εκπαίδευσης και επιτήρησης) των υποκειμένων από τους σύγχρονους μηχανισμούς διακυβέρνησης που εξασφαλίζουν ευπείθεια και ελεγχόμενη εξέλιξη βασισμένη σε προκαθορισμένες αρχές. Τοποθετώντας τον θεατή στην επισφαλή θέση του έσχατου έγκλειστου, επιτρέπει την αδιάκοπη λειτουργία του συστήματος επιτήρησης, ενώ ταυτόχρονα τον εντάσσει ως οργανικό τμήμα της κατασκευασμένης δομής, επιτυγχάνοντας τη μέγιστη αποτελεσματικότητα και ικανότητα διείσδυσης στη συμπεριφορά των ατόμων.
Το έργο λειτουργεί ταυτόχρονα ως μία υποδόρια επισήμανση της κρίσης διαφάνειας των θεσμών κοινοβουλευτικής αντιπροσώπευσης. Η ‘θεαματικοποίηση’ της λειτουργίας των σύγχρονων πολιτικών θεσμών στην οποία συμμετέχουμε όλοι, είτε ως παραγωγοί, είτε καταναλωτές του θεάματος, οδηγεί αναπόφευκτα στη σκέψη πως η εξασφάλιση της αδιατάρακτης λειτουργίας της εξουσίας προϋποθέτει τη διατήρηση του έγκλειστου σε μία κατάσταση διαρκούς ορατότητας, μόνο που στο κελί μπορεί να ‘φιλοξενείται’ ο καθένας μας.
-
en
Mary Zygouri conceives an imaginary structure taking full advantage of the element of plausibility. "Fattening Cells" constitute a visual equivalence of the structural methods (control, classification, hierarchy, education, surveillance) liable to contemporary governing methods that guarantee docility and controlled development based on predetermined principles. Placing the spectator in the marginal position of the utmost confined, allows the incessant function of the surveillance system, and at the same time places the spectator within the relevant framework as an organic part of the structure, achieving the ultimate efficiency and faculty of penetrating human behavior.
At the same time the work functions as an allusion to the crisis noted regarding the credibility of the institutions of parliamentary representation. The element of the ‘spectacular’ noted in the contemporary political institutions where every one of us participates, either as a producer or as a consumer of the spectacle, unavoidably leads to the thought that the safeguarding of the imperturbable function of power presupposes the maintenance of the enclosed in a condition of permanent visibility, taking into consideration that the cell can be the host to every one of us.
