-
Περιγραφή έργου
-
el
Η Χρύσα μεταβαίνει το 1954 στο Σαν Φρανσίσκο, σπουδάζει για σύντομο διάστημα στο California School of Fine Arts για να καταλήξει στη Νέα Υόρκη. Εκεί γοητεύεται από τα σύμβολα και νοιώθει έλξη για ό,τι σχετίζεται με την επικοινωνία, τη γλώσσα και τη γραφή: από τα απλά γράμματα σε εφημερίδες, από τα ονόματα σε εισόδους κτηρίων, από τις μεταλλικές πινακίδες σε εξωτερικούς χώρους και αργότερα από τις διαφημιστικές πινακίδες με νέον.
Στις αρχές της δεκαετίας του ’60 ξεκινά τις συνθέσεις της με γράμματα, απομονώνοντας μια λέξη από ένα σύνολο λέξεων, έπειτα ένα γράμμα ή ένα σύνολο γραμμάτων μετατρέποντάς τα σε θέματα-πλαστικά σχήματα, χρησιμοποιώντας μόνο γράμματα του λατινικού αλφαβήτου. Αρχίζει να δουλεύει τα πρώτα «κουτιά με νέον», να δίνει συνθέσεις με λεπτούς σωλήνες νέον και να «αναλύει» γράμματα. Στην ενότητα Μαίανδροι πειραματίζεται διαρκώς με τα χρώματα και επιδιώκει τη μεταξύ τους ισορροπία και αρμονία, καθώς και την ένταση της φωτεινότητάς τους με τη χρήση σωλήνων νέον διαφορετικών τύπων. Τα γλυπτά εγκιβωτίζονται σε κουτιά από πλεξιγκλάς, για τα οποία επιλέγει ένα βαθύ γκρι χρώμα και τοποθετούνται σε βάθρα που βάφονται με το ίδιο γκρι ή μαύρο χρώμα και εμπεριέχουν τον τεχνολογικό εξοπλισμό (ροοστάτες, μετασχηματιστές), καθώς η Χρύσα επιθυμεί να είναι ορατός ο εξοπλισμός αυτός. Τα κουτιά αποτελούν λειτουργικό-αναπόσπαστο μέρος των γλυπτών: αφενός προστατεύουν τους εύθραυστους σωλήνες και αφετέρου δημιουργούν νυχτερινή ατμόσφαιρα υποβάλλοντας τη δραματική αντίθεση ανάμεσα στο φως και το σκοτάδι. Για να ενισχύσει αυτήν την αντίθεση η Χρύσα τοποθετεί έναν χρονοδιακόπτη μέσα στο βάθρο και τον ρυθμίζει ώστε να διακόπτει ανά διαστήματα τη συνεχή ροή του φωτός, δημιουργώντας στιγμές σκοταδιού. Ή άλλοτε να διακόπτει τη ροή σε μέρος της σύνθεσης, ενώ το υπόλοιπο μέρος παραμένει φωτεινό. Για να ρυθμίσει το χρονική απόκλιση του χρονοδιακόπτη κάνει κάποιες μαγνητοφωνήσεις, τις οποίες ονομάζει «σχέδια»: σε αυτές χρησιμοποιεί το αλφάβητο ή ένα μόνο γράμμα του, αλλάζοντας κάθε φορά τη χρονική διάρκεια μέτρησης μεταξύ των γραμμάτων. Για τη Χρύσα, όμως, δεν είναι μόνο η έννοια του χρόνου, του ρυθμού ή του μέτρου της γλώσσας της, η ιδέα της αναπνοής, αλλά και η πίστη της ότι τα γλυπτά της μπορούν να υπάρξουν αυτόνομα, χωρίς την τεχνολογία.
-
en
In 1954, Chryssa relocated to San Francisco for a brief period, where she studied at the California School of Fine Arts, eventually making her way to New York City. There she became fascinated by symbols and was attracted to everything related to communication, language and writing: from simple letters in newspapers, to names on building entrances, to metal signs outdoors and later to neon billboards.
In the early 1960s, she began her compositions using letters, isolating individual words from a group of words and then single letters or groups of letters, transforming them into thematic plastic shapes. She exclusively used letters from the Latin alphabet. She started working on her first "neon boxes," creating compositions with delicate neon tubes, and "analysing" letters in different ways. In the section "Maeanders," Chrysa constantly experiments with colours, aiming to achieve a balance and harmony between them, as well as intensity in their brightness using various types of neon tubes. The sculptures are enclosed in plexiglass boxes, for which she selects a deep grey colour, and they are placed on pedestals painted with the same grey or black colour, incorporating the technological equipment (dimmer switches, transformers), as Chrysa wants this equipment to be visible. The boxes constitute a functional and integral part of the sculptures: on the one hand, they protect the delicate neon tubes, and on the other, they create a nocturnal atmosphere, emphasizing the dramatic contrast between light and darkness. To enhance this contrast, Chrysa places a timer inside the pedestal and adjusts it to intermittently interrupt the continuous flow of light, creating moments of darkness. At times, she interrupts the flow in one part of the composition while the rest remains illuminated. To adjust the timing of the timer, she records some audio tapes, which she calls " drawings" In these recordings, she uses the alphabet or a single letter, changing the duration of measurement between the letters each time. For Chrysa, however, it's not just about the concept of time, rhythm, or the measurement of language; it's also about the idea of breathing and her belief that her sculptures can exist autonomously, without technology.
