-
Ο ορθολογισμός και η συγκίνηση είναι δύο στοιχεία που συνυπάρχουν στην παραγωγή της καλλιτέχνιδας και που χαρακτηρίζουν το σύνολο του έργου της. Η μελέτη της προοπτικής, η γεωμετρική δομή, η χρήση σχημάτων, η τρίτη διάσταση, το πλακάτο χρώμα και οι εναλλαγές σκιάς και φωτός, είναι μερικά από τα χαρακτηριστικά που συνιστούν τον γενικότερο εικαστικό της προβληματισμό, ο οποίος βρίσκει το αποκορύφωμά του στον συνδυασμό γραμμικής προοπτικής και οπτικής ψευδαίσθησης.
Στο έργο της Κόκκινη Κολόνα η Όπυ Ζούνη δημιουργεί μια κατακόρυφη κατασκευή, χαρακτηριστική του προσωπικού της στυλ, που χωρίζεται με μαύρες ταινίες σε επάλληλες ζώνες, από τις οποίες η τελευταία είναι χρωματισμένη κόκκινη. Ο γεωμετρικά χτισμένος όγκος κορυφώνεται με μια ζωγραφική επιφάνεια, η οποία ξεκινά από απαλούς τόνους για να φτάσει στους πιο έντονους και να καταλήξει στη μονοχρωμία.
-
Η καθαρότητα και η λιτότητα της φόρμας χαρακτηρίζει τις εγκαταστάσεις και τις κατασκευές του Δημήτρη Ντοκατζή, που τοποθετούνται στο πλαίσιο του Mινιμαλισμού. Συνδυάζει την αρχιτεκτονική με τη γλυπτική και χρησιμοποιεί κυρίως τον σίδηρο, τον οποίο φέρνει συχνά σε αντιπαράθεση με υλικά όπως ηλεκτρικές λυχνίες, δέρμα, νερό, αλάτι, κρύσταλλο κ.ά. Η μεταφυσική προσέγγιση του μύθου και οι καθημερινές ιστορίες, υπαρξιακά και μεταφυσικά ερωτηματικά χαρακτηρίζουν την έρευνα του. Το έργο Κλυταιμνήστρα αποτελεί χαρακτηριστικό δείγμα της έρευνας που πραγματοποιεί ο Δημήτρης Ντοκατζής. Το έργο με την υποβλητικότητά του επιτίθεται στην κυριολεξία στις αισθήσεις του θεατή. Η μνημειακότητα του γλυπτικού όγκου μέσα από την καθαρότητα της γραμμής, η σύνδεση του παρελθόντος με το παρόν, ο αρχιτεκτονικός σχεδιασμός με τη γλυπτική επιβολή στο χώρο συνθέτουν το έργο του. Η επίθεση στις αισθήσεις αποκτά σχεδόν τελετουργικές συντεταγμένες, καθώς ο χώρος φορτίζεται άμεσα, ανακαλώντας μνήμες από το συλλογικό ασυνείδητο.
-
Η Άλεξ Μυλωνά στα μέσα της δεκαετίας του ’80 δουλεύει μια ενότητα σχεδίων με στόχο τη δημιουργία μιας σειράς γλυπτών στα οποία θα εικονοποιούνταν με όγκους-γράμματα λέξεις, οι οποίες αποτελούν πρωταρχικές αξίες της ανθρώπινης ζωής, νοήματα που πρέπει να διέπουν την ανθρώπινη κοινωνία και τις σχέσεις των μελών της. Οι λέξεις-αξίες που η Μυλωνά πραγματεύεται είναι: Αγάπη, Αλήθεια, Δίκαιο, Δικαιοσύνη, Ειρήνη, Έρως.
Εικονοποιεί τη λέξη ΑΓΑΠΗ, δημιουργώντας ένα μεγάλο έργο στον δημόσιο χώρο. Τέσσερα λευκά στοιχεία συνθέτουν το γλυπτό με τίτλο ΑΓΑΠΗ (1986), τοποθετημένο στους εξωτερικούς χώρους του MOMus - Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης μέσα στο εκθεσιακό πάρκο της ΔΕΘ-HELEXPO. Τα κεφαλαία γράμματα Α, Γ, Η παρουσιάζονται ολόκληρα, ενώ το γράμμα Π υπονοείται, καθώς σχηματίζεται από τις κάθετες πλευρές από το γράμμα Γ και το γράμμα Η. Με όποιο τρόπο προσπαθήσεις να «διαβάσεις» το έργο, είναι βέβαιο ότι θα νοηματοδοτήσει τον βαθύτατο ανθρώπινο χαρακτήρα της δουλειάς της δημιουργού, καθώς όπως έχει πει η ίδια, «η ζωή δεν μπαίνει στο έργο τέχνης, βρίσκεται, ενυπάρχει μέσα του».
-
-
-
Βιντεο-εγκατάσταση με 10 βίντεο προβολές (Το Γράμμα, Έρως και Ψυχή, Χωλ, Μάτια, Δωμάτιο Αναμνήσεων, Υπνοδωμάτιο, Δωμάτιο Ανάγνωσης, Καθιστικό, Δωμάτιο Αναμονής)
-
-
Η Μαίρη Ζυγούρη επινοεί μία φανταστική δομή αξιοποιώντας στο έπακρο το στοιχείο της αληθοφάνειας. Το έργο "The Fattening Cells" (Τα Παχυντικά Κελιά) αποτελούν μία εικαστική προσομοίωση των μεθόδων συγκρότησης (ελέγχου, ταξινόμησης, ιεράρχησης, εκπαίδευσης και επιτήρησης) των υποκειμένων από τους σύγχρονους μηχανισμούς διακυβέρνησης που εξασφαλίζουν ευπείθεια και ελεγχόμενη εξέλιξη βασισμένη σε προκαθορισμένες αρχές. Τοποθετώντας τον θεατή στην επισφαλή θέση του έσχατου έγκλειστου, επιτρέπει την αδιάκοπη λειτουργία του συστήματος επιτήρησης, ενώ ταυτόχρονα τον εντάσσει ως οργανικό τμήμα της κατασκευασμένης δομής, επιτυγχάνοντας τη μέγιστη αποτελεσματικότητα και ικανότητα διείσδυσης στη συμπεριφορά των ατόμων.
Το έργο λειτουργεί ταυτόχρονα ως μία υποδόρια επισήμανση της κρίσης διαφάνειας των θεσμών κοινοβουλευτικής αντιπροσώπευσης. Η ‘θεαματικοποίηση’ της λειτουργίας των σύγχρονων πολιτικών θεσμών στην οποία συμμετέχουμε όλοι, είτε ως παραγωγοί, είτε καταναλωτές του θεάματος, οδηγεί αναπόφευκτα στη σκέψη πως η εξασφάλιση της αδιατάρακτης λειτουργίας της εξουσίας προϋποθέτει τη διατήρηση του έγκλειστου σε μία κατάσταση διαρκούς ορατότητας, μόνο που στο κελί μπορεί να ‘φιλοξενείται’ ο καθένας μας.
-
-
Βιβλίο που αποτελείται από 99 σελίδες με ψηφιακά επεξεργασμένες φωτογραφίες
-
-
-
-
O Oppenheim, συνεργαζόμενος στα πρώτα του καλλιτεχνικά βήματα με τον E. Kienholz, δημιουργεί έργα που χαρακτηρίζονται από στοιχεία του Nεοντανταϊσμού και τα οποία στη συνέχεια καταστρέφει. Ολόκληρο το έργο του είναι η έκφραση του προσωπικού του προβληματισμού γύρω από το ρόλο της τέχνης και των ορίων της, του καλλιτέχνη και της επικοινωνίας του με το κοινό, σε μία προσπάθεια απομυθοποίησης των μηχανισμών δυτικής ζωής και δημιουργίας συνείδησης. Έτσι, στο τέλος της δεκαετίας του '60, ο Oppenheim, θεωρώντας περιοριστικούς τους χώρους των γκαλερί για το είδος της τέχνης που μπορεί να εκτεθεί εκεί, ασχολείται με τη Land Art, σε περιοχές μάλιστα εκτός κέντρων καλλιτεχνικής ζωής.
Στη δεκαετία του '70 η ανάγκη να δημιουργήσει έργα έξω από χωρικούς περιορισμούς και γνωστές συμβάσεις φόρμας τον οδηγεί στη χαρτογράφηση των εσωτερικών χώρων της σκέψης και των εννοιών. Αυτό που τον απασχολεί είναι η αναζήτηση της πρόθεσης πίσω από την καλλιτεχνική πράξη (νοητική-αντιληπτική τέχνη), τα εγκεφαλικά ερεθίσματα που κατευθύνουν τον καλλιτέχνη. H σχέση καλλιτέχνη, καλλιτεχνικού προβληματισμού και κοινού αποτυπώνεται καθαρά στα έργα του με θέμα τον καλλιτέχνη-μαριονέτα, μια μαριονέτα της οποίας οι κινήσεις κατευθύνονται από τα αόρατα νήματα της αγοράς, της συμβατικής αντίληψης για το ρόλο του δημιουργού και του κοινού, του αποδέκτη της τέχνης του. Oι εγκαταστάσεις βίντεο, οι ταινίες, οι δράσεις και τα περιβάλλοντα γίνονται το μέσο για την αποτύπωση αυτού του προβληματισμού.
Κυρίαρχο στοιχείο στην όλη καλλιτεχνική δημιουργία του Oppenheim είναι πάντα η προσπάθεια να αποκαλύψει την πράξη της τέχνης στη σύλληψη της: από πού προέρχεται η τέχνη και μέσα από ποιες διεργασίες παράγεται.
-
O Oppenheim, συνεργαζόμενος στα πρώτα του καλλιτεχνικά βήματα με τον E. Kienholz, δημιουργεί έργα που χαρακτηρίζονται από στοιχεία του Nεοντανταϊσμού και τα οποία στη συνέχεια καταστρέφει. Ολόκληρο το έργο του είναι η έκφραση του προσωπικού του προβληματισμού γύρω από το ρόλο της τέχνης και των ορίων της, του καλλιτέχνη και της επικοινωνίας του με το κοινό, σε μία προσπάθεια απομυθοποίησης των μηχανισμών δυτικής ζωής και δημιουργίας συνείδησης. Έτσι, στο τέλος της δεκαετίας του '60, ο Oppenheim, θεωρώντας περιοριστικούς τους χώρους των γκαλερί για το είδος της τέχνης που μπορεί να εκτεθεί εκεί, ασχολείται με τη Land Art, σε περιοχές μάλιστα εκτός κέντρων καλλιτεχνικής ζωής.
Στη δεκαετία του '70 η ανάγκη να δημιουργήσει έργα έξω από χωρικούς περιορισμούς και γνωστές συμβάσεις φόρμας τον οδηγεί στη χαρτογράφηση των εσωτερικών χώρων της σκέψης και των εννοιών. Αυτό που τον απασχολεί είναι η αναζήτηση της πρόθεσης πίσω από την καλλιτεχνική πράξη (νοητική-αντιληπτική τέχνη), τα εγκεφαλικά ερεθίσματα που κατευθύνουν τον καλλιτέχνη. H σχέση καλλιτέχνη, καλλιτεχνικού προβληματισμού και κοινού αποτυπώνεται καθαρά στα έργα του με θέμα τον καλλιτέχνη-μαριονέτα, μια μαριονέτα της οποίας οι κινήσεις κατευθύνονται από τα αόρατα νήματα της αγοράς, της συμβατικής αντίληψης για το ρόλο του δημιουργού και του κοινού, του αποδέκτη της τέχνης του. Oι εγκαταστάσεις βίντεο, οι ταινίες, οι δράσεις και τα περιβάλλοντα γίνονται το μέσο για την αποτύπωση αυτού του προβληματισμού.
Κυρίαρχο στοιχείο στην όλη καλλιτεχνική δημιουργία του Oppenheim είναι πάντα η προσπάθεια να αποκαλύψει την πράξη της τέχνης στη σύλληψη της: από πού προέρχεται η τέχνη και μέσα από ποιες διεργασίες παράγεται.
-
O Oppenheim, συνεργαζόμενος στα πρώτα του καλλιτεχνικά βήματα με τον E. Kienholz, δημιουργεί έργα που χαρακτηρίζονται από στοιχεία του Nεοντανταϊσμού και τα οποία στη συνέχεια καταστρέφει. Ολόκληρο το έργο του είναι η έκφραση του προσωπικού του προβληματισμού γύρω από το ρόλο της τέχνης και των ορίων της, του καλλιτέχνη και της επικοινωνίας του με το κοινό, σε μία προσπάθεια απομυθοποίησης των μηχανισμών δυτικής ζωής και δημιουργίας συνείδησης. Έτσι, στο τέλος της δεκαετίας του '60, ο Oppenheim, θεωρώντας περιοριστικούς τους χώρους των γκαλερί για το είδος της τέχνης που μπορεί να εκτεθεί εκεί, ασχολείται με τη Land Art, σε περιοχές μάλιστα εκτός κέντρων καλλιτεχνικής ζωής.
Στη δεκαετία του '70 η ανάγκη να δημιουργήσει έργα έξω από χωρικούς περιορισμούς και γνωστές συμβάσεις φόρμας τον οδηγεί στη χαρτογράφηση των εσωτερικών χώρων της σκέψης και των εννοιών. Αυτό που τον απασχολεί είναι η αναζήτηση της πρόθεσης πίσω από την καλλιτεχνική πράξη (νοητική-αντιληπτική τέχνη), τα εγκεφαλικά ερεθίσματα που κατευθύνουν τον καλλιτέχνη. H σχέση καλλιτέχνη, καλλιτεχνικού προβληματισμού και κοινού αποτυπώνεται καθαρά στα έργα του με θέμα τον καλλιτέχνη-μαριονέτα, μια μαριονέτα της οποίας οι κινήσεις κατευθύνονται από τα αόρατα νήματα της αγοράς, της συμβατικής αντίληψης για το ρόλο του δημιουργού και του κοινού, του αποδέκτη της τέχνης του. Oι εγκαταστάσεις βίντεο, οι ταινίες, οι δράσεις και τα περιβάλλοντα γίνονται το μέσο για την αποτύπωση αυτού του προβληματισμού.
Κυρίαρχο στοιχείο στην όλη καλλιτεχνική δημιουργία του Oppenheim είναι πάντα η προσπάθεια να αποκαλύψει την πράξη της τέχνης στη σύλληψη της: από πού προέρχεται η τέχνη και μέσα από ποιες διεργασίες παράγεται.
-
Στο έργο «Ιδιωτική κουλτούρα» του Γιώργου Τσεριώνη διακρίνεται η αφηγηματικού τύπου εξιστόρηση της σύνθεσης, η οποία είναι κατά βάση ανθρωποκεντρική. Η συνεχής και επαναλαμβανόμενη «τοποθέτηση» εικόνων, στις οποίες κυριαρχούν οι ανθρώπινες μορφές, τα αντικείμενα και τα επαναλαμβανόμενα μοτίβα λειτουργούν συμπληρωματικά στη διαδικασία αναζήτησης της ταυτότητας μέσα από εσωτερικευμένες μνήμες, ενώ ο συνδυασμός κολάζ και ζωγραφικής ενισχύει την πολυπλοκότητα της αφήγησης.
-
-
Η σειρά Προσωπογραφία αποτελείται από έντεκα ζωγραφικά έργα, ανάμεσά τους και η "Υπόκλιση" και δημιουργήθηκε στο πλαίσιο του συνθετικού έργου "Ο Δρόμος Προς τη Δύση". Πρόκειται για ένα πολυδιάστατο, ελεγειακό έργο που συνδυάζει τη ζωγραφική με το θέατρο, τη φωτογραφία και τον κινηματογράφο για να αφηγηθεί με αφοπλιστική λιτότητα την περιπέτεια της μετανάστευσης, τις προσδοκίες και τις διαψεύσεις ανδρών και γυναικών, την εκπόρνευση και την πολλαπλή εκμετάλλευση των μεταναστών στη χώρα υποδοχής τους, την Ελλάδα. Ο Κυριάκος Κατζουράκης ανανεώνει σκηνογραφικά την παράδοση του κριτικού ρεαλισμού δημιουργώντας εφιαλτικά εσωτερικά, όπου λαμβάνουν χώρα δράματα υποταγής και στέρησης κάθε ίχνους ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Καθώς το φως πέφτει στην πλάτη της σκυμένης γυμνής γυναίκας, ο θεατής μετατρέπεται στον έσχατο μάρτυρα αυτής της ταπεινωτικής εξεταστικής διαδικασίας.
-
-
Σύνθεση με παραλληλόγραμμο αποτελούμενο από μικρότερα παραλληλόγραμμα μέσα στα οποία εικονίζονται ειδώλιο, κόκαλο, πόδι, πρίζα, κλειδί και δύο ελλειψοειδή αντικείμενα.
-
Μονοχρωματική σύνθεση σε μπλε με δοχείο.
-
Σύνθεση με παραλληλόγραμμο που αποτελείται από μικρότερα παραλληλόγραμμα μέσα στα οποία εικονίζονται διάφορα αντικείμενα όπως πρίζα, κόκκαλα, κλειδί, κλειδαριά, αλυσίδα, ειδώλιο.
-
Ο Georgy Litichevsky στην καλλιτεχνική πρακτική του χρησιμοποιεί την αισθητική του κόμικ, μέθοδος η οποία του επιτρέπει να διαχειρίζεται μια ευρεία γκάμα υλικών και να αποτυπώνει διαφορετικές θεματικές. Με σπουδές στον τομέα της αρχαίας ιστορίας αφηγείται στα έργα του γεγονότα του παρελθόντος, τα οποία εμπλουτίζει με φιλοσοφικές εικασίες καθώς και με προβληματισμούς που αφορούν κατά κύριο λόγο τη ρωσική λαογραφία και ιστορία. Τα έργα του αποτελούν πλήρεις και ενίοτε ειρωνικές ιστορίες, που λειτουργούν ως παράθυρα σε παράλληλους κόσμους, οι οποίοι συνδέονται συχνά με τον δικό μας.
-
Στο μεγαλύτερο μέρος του έργου της η Σίλεια Δασκοπούλου επικεντρώθηκε στη δημιουργία πορτραίτων, κυρίως γυναικείων, τα οποία αποτελούν ψυχογράφημα και ταυτόχρονα ωδή στη γυναικεία φύση και τη γυναικεία δύναμη. Θέλοντας μέσα από τα έργα της να θέσει στο επίκεντρο ζητήματα, όπως η ισότητα των φύλων με την επακόλουθη ισότητα και προνόμια στον εργασιακό χώρο, η ενδοοικογενειακή βία, το δικαίωμα στην άμβλωση κ.ά. δημιουργεί μέχρι το τέλος της καριέρας της περισσότερα από εκατό γυναικεία πορτραίτα, τα οποία αποτελούν συνάμα καθρέφτη της ψυχολογικής τους κατάστασης.
Ένα από τα ελάχιστα παραδείγματα ανδρικών πορτραίτων αποτελεί το έργο της συλλογής του MOMus-Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης «Ο άνθρωπος με τα σκισμένα μάτια», όπου η καλλιτέχνιδα απεικονίζει σε μαύρο φόντο το πορτραίτο ενός άνδρα με μακριά μαλλιά, γένια και γαλάζια μάτια. Η σύνθεση ακολουθεί το μοτίβο των περισσότερων έργων της καλλιτέχνιδας, με το εικονιζόμενο πρόσωπο να κοιτά κατάματα τον θεατή με απελπιστικά επίμονο βλέμμα.
