-
Η μεικτής τεχνικής προτομή XXXL Necklace του Λεωνίδα Γεροντίδη προκαλεί στον θεατή διφορούμενες σκέψεις: Από τη μία παραπέμπει πιθανόν στη φυλή Kayan της Μιανμάρ και στο λεγόμενο λαιμός της καμηλοπάρδαλης, όπου οι γυναίκες της φυλής επιλέγουν να επιμηκύνουν τον λαιμό τους ως μια διαδικασίας καλλωπισμού και ομορφιάς και αποτελεί μια προγονική συνήθεια και παράδοση. Αφετέρου, το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό υλικό που χρησιμοποιεί, οι καρφίτσες και ο αιχμηρός τους χαρακτήρας φαίνεται να λειτουργούν ως ένα μέσο καταστολής της ελευθερίας μιας γυναίκας: της ελευθερίας κίνησης, ομιλίας σαν να πρέπει με αυτόν τον τρόπο να της επιβληθούν περιορισμοί.
-
Η γλυπτική σύνθεση «Χωρίς τίτλο» βασίζεται στο γεωμετρικό λεξιλόγιο και τις κονστρουκτιβιστικές αξίες. Με μια απόλυτα πειθαρχημένη-λογική αντίληψη, η οποία εκκινεί από μαθηματικές σχέσεις και θεωρίες, ο καλλιτέχνης οργανώνει τη σύνθεση με ακρίβεια και καθαρότητα, επιλέγει την ένταση και την κίνηση, την ισορροπία και τον διάλογο των γραμμών και των σχημάτων, δημιουργώντας μια εκφραστική γλώσσα που διακρίνεται για την ασφάλειά της.
-
Το έργο «Χειροβομβίδα» αποτελεί τμήμα του Νέου Μουσείου της Βαγδάτης, μιας εκτεταμένης εγκατάστασης που αντλεί την έμπνευσή της από τον πόλεμο του Ιράκ, την εισβολή των Αμερικανών, το βομβαρδισμό, τη λεηλασία και την οργανωμένη καταστροφή του Μουσείου της Βαγδάτης. Ο καλλιτέχνης παρουσιάζει την πραγματικότητα ενός νέου μουσείου, όπου πλέον εκτίθενται τα τεκμήρια του τρόμου: πολεμικά αντικείμενα σε μικρή κλίμακα, φιλοτεχνημένα από εφημερίδες. Το Νέο Μουσείο της Βαγδάτης είναι μια κατάθεση ψυχής, ένα ανάγνωσμα για τις επόμενες γενιές αλλά και μια πολυσήμαντη προσέγγιση στις έννοιες της βίας, του πολέμου, της σύγκρουσης και του διχασμού Ανατολής-Δύσης, όπως επίσης στην ανθρώπινη μοίρα και στο δράμα της ύπαρξης.
-
Το γλυπτό «Αλέξανδρος 4 μάτια» ανήκει στη σειρά έργων Μελλοντική Αρχαιολογία, όπου ο καλλιτέχνης ανακατασκευάζει κλασικές αρχαιοελληνικές και ρωμαϊκές γλυπτικές μορφές σε νέες απρόσμενες παραμορφωμένες συνθέσεις.
-
Στη ζωγραφική του Philip Tsiaras επανέρχονται συχνά ορισμένα μοτίβα, όπως: το άλογο, το αεροπλάνο, το όπλο δημιουργώντας αυτόνομες ενότητες. Στη σειρά «Τοπολογίες», όπου πρωταγωνιστεί «το αεροπλάνο» ξεχωρίζει το έργο “Burning Bird”. Μια εξπρεσιονιστική έκρηξη χρωματικών όγκων που έρχεται σε ευθεία αντιστοιχία με τις μορφοπλαστικές αναζητήσεις της χειρονομιακής ζωγραφικής (action painting ) και του αφηρημένου εξπρεσιονισμού, παρόλο που το θέμα είναι αναγνωρίσιμο. Ο χώρος είναι απροσδιόριστος, παραπέμπει σε ένα φανταστικό αστρικό τοπίο, πιθανότατα στον κόσμο του διαστήματος, μαγνητίζει τον θεατή και μπορεί να ερμηνευτεί ως ανταπόκριση του καλλιτέχνη στην καταιγιστική πραγματικότητα που βιώνει.
-
Στη «Σύνθεση X 237” διακρίνονται ξεκάθαρα οι επιρροές του καλλιτέχνη από τον κονστρουκτιβισμό και τη γεωμετρική αφαίρεση. Σε ένα ομόχρωμο φόντο, όπου είναι εμφανής η ισορροπία και ο διάλογος των γραμμών, ο καλλιτέχνης αποδίδει μια σύνθεση δίνοντας έμφαση τους συνδυασμούς καθέτων, οριζοντίων και διαγώνιων στοιχείων.
-
Κολάζ-μακέτα για την αφίσα της έκθεσης της Χρύσας "Light Negative Positive" που πραγματοποιήθηκε στο Robinson Hall του Πανεπιστημίου του Harvard το 1968. Απεικονίζονται σπουδές της καλλιτέχνιδας που αφορούν στην ανάλυση γραμμάτων και του συμβόλου & που παρουσιάστηκαν στην έκθεση.
-
Η ζωγραφική σύνθεση «Πρώιμη Άνοιξη» αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα της γραφής του Άλκη Πιερράκου, η οποία αγγίζει τα όρια του αφηρημένου εξπρεσιονισμού και της λυρικής αφαίρεσης. Έργο της ώριμης περιόδου του καλλιτέχνη, ο οποίος μετά από μια μακρά περίοδο έντονων πειραματισμών, πολλαπλών και ευρύτερων αναζητήσεων παραμένει πιστός στη ζωγραφική διαδικασία ως έκφραση, εντάσσει στη ζωγραφική επιφάνεια καμπύλα και διαγώνια θέματα, ορμητικές συστρεφόμενες πινελιές, τολμηρές αφαιρετικές σχηματοποιήσεις, εξπρεσιονιστικές αντιθέσεις. Η ρευστότητα, αλλά κυρίως η πυκνότητα της χρωματικής ύλης, δημιουργεί ανάγλυφες επιφάνειες με εμφανή την κίνηση και τη διαδρομή του πινέλου πάνω στο εικαστικό πεδίο.
-
Το έργο «Old Age XVIII» αποτελεί μέρος της ενότητας “Old Age” στην οποία ο καλλιτέχνης δημιουργεί σχέδια με μολύβι που παρουσιάζουν όπως λέει χαρακτηριστικά ο ίδιος «…αυτό που θα μπορούσαμε να αποκαλέσουμε η τραγωδία του να γερνάς». Σκιαγραφεί με εξαιρετική λεπτομέρεια στα πρόσωπα, πορτραίτα ανθρώπων προσδίδοντας στις συνθέσεις σατυρικά στοιχεία, όπως τμήματα που φυτρώνουν μέσα από τον οργανισμό, θέλοντας να επινοήσει μια διαδικασία καταστροφική, όπως η φύση επιφυλάσσει για όλους τους ζωντανούς οργανισμούς. Θέλει να υπερτονίσει τη δύναμη που καταστρέφει το πρόσωπο και όχι το ίδιο το πρόσωπο. Μέσα από τις μνήμες της νεαρής του ηλικίας, όταν είχε επισκεφθεί τον παππού του σε οίκο ευγηρίας, αποδίδει τις λεπτομέρειες της έκφρασης των προσώπων που σκιαγραφεί, καθώς προέρχονται από την ανάμνηση μιας γυναίκας που είχε εκεί συναντήσει. Προσπαθεί να αντιμετωπίσει το κάθε άτομο στα σχέδια με τη μέγιστη δυνατή συμπόνια, καθώς η διαδικασία της γήρανσης είναι κάτι αναπόφευκτο που κανείς δεν μπορεί να κάνει κάτι για να τη σταματήσει.
-
To 1931 o John Vassos εξέδωσε τη Φοβία (Phobia), ένα βιβλίο που ο ίδιος θεωρούσε ως «το σημαντικότερο έργο της ζωής του». Το έργο αυτό, το οποίο αποτελείται από 24 ασπρόμαυρες εικονογραφήσεις, περιγράφει τις κυριότερες φοβίες του σύγχρονου ανθρώπου. Η κάθε εικόνα συνοδεύεται από ένα κείμενο-περιγραφή της κάθε φοβίας, που συνέταξε ο δημιουργός σε συνεργασία με τον διακεκριμένο ψυχίατρο Harry Stack Sullivan. Στην επονομαζόμενη φωτολιθογραφία "Batophobia", ο άνθρωπος έχει τον φόβο να βρίσκεται δίπλα σε ψηλά κτήρια με τον κίνδυνο να πέσουν αντικείμενα πάνω του.
-
To 1931 o John Vassos εξέδωσε τη Φοβία (Phobia), ένα βιβλίο που ο ίδιος θεωρούσε ως «το σημαντικότερο έργο της ζωής του». Το έργο αυτό, το οποίο αποτελείται από 24 ασπρόμαυρες εικονογραφήσεις, περιγράφει τις κυριότερες φοβίες του σύγχρονου ανθρώπου. Η κάθε εικόνα συνοδεύεται από ένα κείμενο-περιγραφή της κάθε φοβίας, που συνέταξε ο δημιουργός σε συνεργασία με τον διακεκριμένο ψυχίατρο Harry Stack Sullivan. Στη συγκεκριμένη φωτολιθογραφία ο καλλιτέχνης απεικονίζει την "Κλειστοφοβία", τη φοβία των σύγχρονων ανθρώπων για τους κλειστούς χώρους.
-
To 1931 o John Vassos εξέδωσε τη Φοβία (Phobia), ένα βιβλίο που ο ίδιος θεωρούσε ως «το σημαντικότερο έργο της ζωής του». Το έργο αυτό, το οποίο αποτελείται από 24 ασπρόμαυρες εικονογραφήσεις, περιγράφει τις κυριότερες φοβίες του σύγχρονου ανθρώπου. Η κάθε εικόνα συνοδεύεται από ένα κείμενο-περιγραφή της κάθε φοβίας, που συνέταξε ο δημιουργός σε συνεργασία με τον διακεκριμένο ψυχίατρο Harry Stack Sullivan. Εδώ παρουσιάζεται η φωτολιθογραφία με την ονομασία "Συφιλοφοβία", ο φόβος των ανθρώπων για τη σύφιλη, η οποία μέχρι και τις πρώτες δεκαετίες του 20ού αιώνα δεν είχε σίγουρη και αποτελεσματική θεραπεία.
-
To 1931 o John Vassos εξέδωσε τη Φοβία (Phobia), ένα βιβλίο που ο ίδιος θεωρούσε ως «το σημαντικότερο έργο της ζωής του». Το έργο αυτό, το οποίο αποτελείται από 24 ασπρόμαυρες εικονογραφήσεις, περιγράφει τις κυριότερες φοβίες του σύγχρονου ανθρώπου. Η κάθε εικόνα συνοδεύεται από ένα κείμενο-περιγραφή της κάθε φοβίας, που συνέταξε ο δημιουργός σε συνεργασία με τον διακεκριμένο ψυχίατρο Harry Stack Sullivan.
-
To 1931 o John Vassos εξέδωσε τη Φοβία (Phobia), ένα βιβλίο που ο ίδιος θεωρούσε ως «το σημαντικότερο έργο της ζωής του». Το έργο αυτό, το οποίο αποτελείται από 24 ασπρόμαυρες εικονογραφήσεις, περιγράφει τις κυριότερες φοβίες του σύγχρονου ανθρώπου. Η κάθε εικόνα συνοδεύεται από ένα κείμενο-περιγραφή της κάθε φοβίας, που συνέταξε ο δημιουργός σε συνεργασία με τον διακεκριμένο ψυχίατρο Harry Stack Sullivan. Εδώ, η Αστρoφοβία, απεικονίζει τον φόβο για τις καιρικές συνθήκες και ειδικότερα τις καταιγίδες.
-
To 1931 o John Vassos εξέδωσε τη Φοβία (Phobia), ένα βιβλίο που ο ίδιος θεωρούσε ως «το σημαντικότερο έργο της ζωής του». Το έργο αυτό, το οποίο αποτελείται από 24 ασπρόμαυρες εικονογραφήσεις, περιγράφει τις κυριότερες φοβίες του σύγχρονου ανθρώπου. Η κάθε εικόνα συνοδεύεται από ένα κείμενο-περιγραφή της κάθε φοβίας, που συνέταξε ο δημιουργός σε συνεργασία με τον διακεκριμένο ψυχίατρο Harry Stack Sullivan. Στη συγκεκριμένη φωτολιθογραφία απεικονίζεται η Μηχανοφοβία, ο φόβος για τα μηχανήματα.
-
Ο Μιχάλης Λεκάκης παράλληλα με τη γλυπτική ασχολήθηκε και με τη ζωγραφική. Οι ζωγραφικές του συνθέσεις αρχικά είναι πιο παραστατικές, το θέμα είναι ευδιάκριτο, συχνά ρεαλιστικά αποδοσμένο, ενώ κινούνται σε μια χαμηλόφωνη χρωματική κλίμακα, κυρίως σε γήινους τόνους. Σταδιακά, όμως, τα έργα γίνονται πιο αφαιρετικά, χρωματικά κυριαρχούν το λευκό και το μαύρο και προχωρά εν τέλει σε μια μεγάλη σειρά έργων που κινείται στο χώρο της γεωμετρικής αφαίρεσης, όπως τα δύο έργα «Χωρίς τίτλο» που ανήκουν στις συλλογές του Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης.
-
Ο Μιχάλης Λεκάκης παράλληλα με τη γλυπτική ασχολήθηκε και με τη ζωγραφική. Οι ζωγραφικές του συνθέσεις αρχικά είναι πιο παραστατικές, το θέμα είναι ευδιάκριτο, συχνά ρεαλιστικά αποδοσμένο, ενώ κινούνται σε μια χαμηλόφωνη χρωματική κλίμακα, κυρίως σε γήινους τόνους. Σταδιακά, όμως, τα έργα γίνονται πιο αφαιρετικά, χρωματικά κυριαρχούν το λευκό και το μαύρο και προχωρά εν τέλει σε μια μεγάλη σειρά έργων που κινείται στο χώρο της γεωμετρικής αφαίρεσης, όπως τα δύο έργα «Χωρίς τίτλο» που ανήκουν στις συλλογές του Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης.
-
Η θεματολογία του ζωγραφικού έργου του Γιώργου Βακαλο περιλαμβάνει τοπία, φυτά, πουλιά, φανταστικά όντα, θαλάσσιους βυθούς, αφηρημένες συνθέσεις και κινείται στο πλαίσιο ενός ιδιότυπου ποιητικού σουρεαλισμού. Οι ετερόκλητοι συνδυασμοί του, η εξωπραγματική ατμόσφαιρα και η ονειρική διάσταση του χώρου σε συνδυασμό με την πιστότητα απόδοσης των λεπτομερειών, τη συγκρατημένη χρωματική κλίμακα και μια εμφανή διακοσμητική διάθεση χαρακτηρίζουν τα έργα του, τα οποία αφηγούνται παράδοξες και απροσδόκητες ιστορίες.
-
Τα πρώιμα έργα της Νίκης Καναγκίνη χαρακτηρίζονται από ένα έντονα αφαιρετικό στοιχείο που αντανακλά τις προσπάθειες και τους προβληματισμούς της καλλιτέχνιδας για τις αρχές του μοντερνισμού. Το ενδιαφέρον της στις αρχές της δεκαετίας του 1960 για το ένδυμα, το ύφασμα και τις ποιότητες του την στρέφουν προς την τεχνική της ταπισσερί. Η σειρά σχεδίων της που ανήκει στη συλλογή του Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης και χρονολογείται στα μέσα της δεκαετίας του ’60 μαρτυρά τις επιρροές της καλλιτέχνιδας από την υφαντική και τις πλαστικές ιδιότητες που αυτή φέρει, συνάμα όμως επιτρέπει να διαφανούν το στοιχείο του ρυθμού, της επανάληψης, της χειρονομίας και της έντασης του μαύρου χρώματος στη λευκή επιφάνεια.
-
Τα πρώιμα έργα της Νίκης Καναγκίνη χαρακτηρίζονται από ένα έντονα αφαιρετικό στοιχείο που αντανακλά τις προσπάθειες και τους προβληματισμούς της καλλιτέχνιδας για τις αρχές του μοντερνισμού. Το ενδιαφέρον της στις αρχές της δεκαετίας του 1960 για το ένδυμα, το ύφασμα και τις ποιότητες του την στρέφουν προς την τεχνική της ταπισσερί. Η σειρά σχεδίων της που ανήκει στη συλλογή του Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης και χρονολογείται στα μέσα της δεκαετίας του ’60 μαρτυρά τις επιρροές της καλλιτέχνιδας από την υφαντική και τις πλαστικές ιδιότητες που αυτή φέρει, συνάμα όμως επιτρέπει να διαφανούν το στοιχείο του ρυθμού, της επανάληψης, της χειρονομίας και της έντασης του μαύρου χρώματος στη λευκή επιφάνεια.
-
Τα πρώιμα έργα της Νίκης Καναγκίνη χαρακτηρίζονται από ένα έντονα αφαιρετικό στοιχείο που αντανακλά τις προσπάθειες και τους προβληματισμούς της καλλιτέχνιδας για τις αρχές του μοντερνισμού. Το ενδιαφέρον της στις αρχές της δεκαετίας του 1960 για το ένδυμα, το ύφασμα και τις ποιότητες του την στρέφουν προς την τεχνική της ταπισσερί. Η σειρά σχεδίων της που ανήκει στη συλλογή του Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης και χρονολογείται στα μέσα της δεκαετίας του ’60 μαρτυρά τις επιρροές της καλλιτέχνιδας από την υφαντική και τις πλαστικές ιδιότητες που αυτή φέρει, συνάμα όμως επιτρέπει να διαφανούν το στοιχείο του ρυθμού, της επανάληψης, της χειρονομίας και της έντασης του μαύρου χρώματος στη λευκή επιφάνεια.
-
Τα πρώιμα έργα της Νίκης Καναγκίνη χαρακτηρίζονται από ένα έντονα αφαιρετικό στοιχείο που αντανακλά τις προσπάθειες και τους προβληματισμούς της καλλιτέχνιδας για τις αρχές του μοντερνισμού. Το ενδιαφέρον της στις αρχές της δεκαετίας του 1960 για το ένδυμα, το ύφασμα και τις ποιότητες του την στρέφουν προς την τεχνική της ταπισσερί. Η σειρά σχεδίων της που ανήκει στη συλλογή του Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης και χρονολογείται στα μέσα της δεκαετίας του ’60 μαρτυρά τις επιρροές της καλλιτέχνιδας από την υφαντική και τις πλαστικές ιδιότητες που αυτή φέρει, συνάμα όμως επιτρέπει να διαφανούν το στοιχείο του ρυθμού, της επανάληψης, της χειρονομίας και της έντασης του μαύρου χρώματος στη λευκή επιφάνεια.
-
Τα πρώιμα έργα της Νίκης Καναγκίνη χαρακτηρίζονται από ένα έντονα αφαιρετικό στοιχείο που αντανακλά τις προσπάθειες και τους προβληματισμούς της καλλιτέχνιδας για τις αρχές του μοντερνισμού. Το ενδιαφέρον της στις αρχές της δεκαετίας του 1960 για το ένδυμα, το ύφασμα και τις ποιότητές του, την στρέφουν προς την τεχνική της ταπισσερί. Η σειρά σχεδίων της που ανήκει στη συλλογή του Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης και χρονολογείται στα μέσα της δεκαετίας του ’60 μαρτυρά τις επιρροές της καλλιτέχνιδας από την υφαντική και τις πλαστικές ιδιότητες που αυτή φέρει, συνάμα όμως επιτρέπει να διαφανούν το στοιχείο του ρυθμού, της επανάληψης, της χειρονομίας και της έντασης του μαύρου χρώματος στη λευκή επιφάνεια.
-
Η «Ολυμπιακή Σημαία» αποτελεί μέρος της χειροποίητης σειράς μεταξοτυπιών «Book Flags» που τύπωσε η καλλιτέχνιδα σε χαρτί 300 gsm στο Λονδίνο το χρονικό διάστημα 2011-2012. Στη σειρά αυτή απεικονίζονται εννέα γνωστά Σύμβολα/Σημαίες που αντιπαραθέτουν έννοιες της εκπαίδευσης, σε σχέση με τα συστήματα πίστης που αντιπροσωπεύονται σε αυτά τα παγκόσμια σύμβολα. Η καλλιτέχνιδα χρησιμοποιεί τη συλλογή βιβλίων της ως δομικό υλικό σε μια προσπάθεια να τονιστεί η ανάγκη για ανασυγκρότηση αυτών των ιδεολογιών. Το σχήμα και ο τρόπος λειτουργίας του βιβλίου έχουν αναδιοργανωθεί σχολαστικά και δημιουργούν μια σύνθεση που τείνει να προσεγγίζει σε αρχιτεκτονική κάτοψη ή σε σχέδιο.
-
Το έργο «Τετράγωνο και Πυξίδα-Τεκτονισμός» αποτελεί μέρος της χειροποίητης σειράς μεταξοτυπιών «Book Flags» που τύπωσε η καλλιτέχνιδα σε χαρτί 300 gsm στο Λονδίνο το χρονικό διάστημα 2011-2012. Στη σειρά αυτή απεικονίζονται εννέα γνωστά Σύμβολα/Σημαίες που αντιπαραθέτουν έννοιες της εκπαίδευσης, σε σχέση με τα συστήματα πίστης που αντιπροσωπεύονται σε αυτά τα παγκόσμια σύμβολα. Η καλλιτέχνιδα χρησιμοποιεί τη συλλογή βιβλίων της ως δομικό υλικό σε μια προσπάθεια να τονιστεί η ανάγκη για ανασυγκρότηση αυτών των ιδεολογιών. Το σχήμα και ο τρόπος λειτουργίας του βιβλίου έχουν αναδιοργανωθεί σχολαστικά και δημιουργούν μια σύνθεση που τείνει να προσεγγίζει σε αρχιτεκτονική κάτοψη ή σε σχέδιο.
