-
Η λίμνη Αράλη, μια λίμνη 5 εκατομμυρίων ετών, βρίσκεται στην κεντρική Ασία μεταξύ του Καζακστάν και του Ουζμπεκιστάν. Λόγω του μεγάλου της μεγέθους, υπήρξε η τέταρτη μεγαλύτερη λίμνη στον κόσμο, και του αλμυρού της νερού πήρε το όνομα αυτό που σημαίνει «θάλασσα νησιών». Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1960 όταν αποφασίστηκε η εκτροπή των ποταμών Αμούν Ντάρια και Σιρ Ντάρια που τροφοδοτούσαν την Αράλη προς τις ερήμους της Κεντρικής Ασίας για να ενισχυθεί η αναπτυσσόμενη τότε βιομηχανία βαμβακιού, η στάθμη της λίμνης έπεσε και το τμήμα της λίμνης που βρισκόταν στην πλευρά του Ουζμπεκιστάν σταδιακά αποστραγγίστηκε και μεταβλήθηκε σε έρημο. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να καταρρεύσει η αλιεία και οι γύρω περιοχές που εξαρτώνταν από αυτήν, να εξαφανιστούν τα φυτά και τα ζώα και να μεταβληθεί το μέρος σε ένα τεράστιο νεκροταφείο καραβιών. Επιπρόσθετα, το αλμυρό νερό της λίμνης που είχε μολυνθεί με φυτοφάρμακα και λιπάσματα, όταν αποστραγγίστηκε και έγινε σκόνη, μεταφερόταν με τον αέρα στις γύρω περιοχές καθιστώντας την περιοχή επικίνδυνη για τη δημόσια υγεία. Ο Tursun Ali σε συνεργασία με τον Viktor An αποτυπώνουν με τον φακό τους την οικολογική καταστροφή που έχει συντελεστεί.
-
Στην ενότητα έργων «Leisure Time» η Ελένη Μουζακίτη επικεντρώνεται στην απεικόνιση δημόσιων χώρων αναψυχής (π.χ. πάρκα, παραλίες, καφέ). Όπως η ίδια η καλλιτέχνιδα σημειώνει: «Μέσω της παρουσίας των ανθρώπων στους χώρους αυτούς επιχειρώ να καταγράψω ορατές εκδηλώσεις της έννοιας της απορρόφησης και της καταλλαγής που εδώ μοιάζει να κυριαρχεί. Επιχειρώ τέλος να διερευνήσω τις πιθανές κρυμμένες πολιτικές συνδηλώσεις της γεωγραφίας του ελεύθερου χρόνου».
-
Στην ενότητα έργων «Leisure Time» η Ελένη Μουζακίτη επικεντρώνεται στην απεικόνιση δημόσιων χώρων αναψυχής (π.χ. πάρκα, παραλίες, καφέ). Όπως η ίδια η καλλιτέχνιδα σημειώνει: «Μέσω της παρουσίας των ανθρώπων στους χώρους αυτούς επιχειρώ να καταγράψω ορατές εκδηλώσεις της έννοιας της απορρόφησης και της καταλλαγής που εδώ μοιάζει να κυριαρχεί. Επιχειρώ τέλος να διερευνήσω τις πιθανές κρυμμένες πολιτικές συνδηλώσεις της γεωγραφίας του ελεύθερου χρόνου».
-
Στα έργα της περιόδου 2010-2012 ο Νίκος Τριανταφύλλου δημιουργεί «σκανογραφήματα»: σκανάρει σε υψηλή ανάλυση και εκτυπώσει σε αρχειακό χαρτί συνθέσεις με λουλούδια, ρούχα, βιβλία και άλλα διακοσμητικά αντικείμενα. Δημιουργεί νεκρές φύσεις, ονειρικές εικόνες που περιέχουν αντικείμενα συμβολικά φορτισμένα, όπου η επιπεδότητα της εικόνας ενισχύει τον ανοίκειο χαρακτήρα μιας δουλειάς που βασικά στοχεύει στην προσωπική ενδοσκόπηση.
-
Στα έργα της περιόδου 2010-2012 ο Νίκος Τριανταφύλλου δημιουργεί «σκανογραφήματα»: σκανάρει σε υψηλή ανάλυση και εκτυπώσει σε αρχειακό χαρτί συνθέσεις με λουλούδια, ρούχα, βιβλία και άλλα διακοσμητικά αντικείμενα. Δημιουργεί νεκρές φύσεις, ονειρικές εικόνες που περιέχουν αντικείμενα συμβολικά φορτισμένα, όπου η επιπεδότητα της εικόνας ενισχύει τον ανοίκειο χαρακτήρα μιας δουλειάς που βασικά στοχεύει στην προσωπική ενδοσκόπηση.
-
Στα έργα της περιόδου 2010-2012 ο Νίκος Τριανταφύλλου δημιουργεί «σκανογραφήματα»: σκανάρει σε υψηλή ανάλυση και εκτυπώσει σε αρχειακό χαρτί συνθέσεις με λουλούδια, ρούχα, βιβλία και άλλα διακοσμητικά αντικείμενα. Στη σύνθεση "The Gates of Paradise. Still Life after Jan van Kessel", όπως μαρτυρά και ο ίδιος ο τίτλος, είναι εμφανείς οι επιρροές από τον φλαμανδό καλλιτέχνη. Η νεκρή φύση που αποτυπώνεται στο χαρτί με τα αντικείμενα που έχουν συμβολικό περιεχόμενο σκιαγραφούν μία ζωγραφική επιφάνεια, όπου η επιπεδότητα της εικόνας ενισχύει τον ανοίκειο χαρακτήρα μιας δουλειάς που βασικά στοχεύει στην προσωπική ενδοσκόπηση.
-
Στα έργα της περιόδου 2010-2012 ο Νίκος Τριανταφύλλου δημιουργεί «σκανογραφήματα»: σκανάρει σε υψηλή ανάλυση και εκτυπώσει σε αρχειακό χαρτί συνθέσεις με λουλούδια, ρούχα, βιβλία και άλλα διακοσμητικά αντικείμενα. Δημιουργεί νεκρές φύσεις, ονειρικές εικόνες που περιέχουν αντικείμενα συμβολικά φορτισμένα, όπου η επιπεδότητα της εικόνας ενισχύει τον ανοίκειο χαρακτήρα μιας δουλειάς που βασικά στοχεύει στην προσωπική ενδοσκόπηση.
-
Στα έργα της περιόδου 2010-2012 ο Νίκος Τριανταφύλλου δημιουργεί «σκανογραφήματα»: σκανάρει σε υψηλή ανάλυση και εκτυπώσει σε αρχειακό χαρτί συνθέσεις με λουλούδια, ρούχα, βιβλία και άλλα διακοσμητικά αντικείμενα. Δημιουργεί νεκρές φύσεις, ονειρικές εικόνες που περιέχουν αντικείμενα συμβολικά φορτισμένα, όπου η επιπεδότητα της εικόνας ενισχύει τον ανοίκειο χαρακτήρα μιας δουλειάς που βασικά στοχεύει στην προσωπική ενδοσκόπηση.
-
Στις φωτογραφικές συνθέσεις της Caroline May απεικονίζονται κατά κύριο λόγο ανδρικά πορτραίτα και ενίοτε αρχιτεκτονικά στοιχεία και τοπία στη φύση. Οι δημόσιοι εξωτερικοί χώροι, όπως πάρκα ψυχαγωγίας, κήποι αστικών περιοχών και τοπία της υπαίθρου αποτελούν κοινό χαρακτηριστικό του περιβάλλοντος χώρου. Σε υπαίθριο τοπίο απεικονίζονται, άλλωστε, και τα ημίγυμνα ανδρικά πορτραίτα της σειράς έργων «Hustler», όπου η ανδρική παρουσία θέτει στο επίκεντρο την ανδρική ταυτότητα μέσω της μεταμφίεσης, αλλά και μέσω υπαινιγμών σαδομαζοχιστικής αισθητικής, καθώς τα μοντέλα ποζάρουν με καλυμμένα τα πρόσωπά τους με μαύρες δερμάτινες μάσκες.
-
Στις φωτογραφικές συνθέσεις της Caroline May απεικονίζονται κατά κύριο λόγο ανδρικά πορτραίτα και ενίοτε αρχιτεκτονικά στοιχεία και τοπία στη φύση. Οι δημόσιοι εξωτερικοί χώροι, όπως πάρκα ψυχαγωγίας, κήποι αστικών περιοχών και τοπία της υπαίθρου αποτελούν κοινό χαρακτηριστικό του περιβάλλοντος χώρου. Σε υπαίθριο τοπίο απεικονίζονται, άλλωστε, και τα ημίγυμνα ανδρικά πορτραίτα της σειράς έργων «Hustler», όπου η ανδρική παρουσία θέτει στο επίκεντρο την ανδρική ταυτότητα μέσω της μεταμφίεσης, αλλά και μέσω υπαινιγμών σαδομαζοχιστικής αισθητικής, καθώς τα μοντέλα ποζάρουν με καλυμμένα τα πρόσωπά τους με μαύρες δερμάτινες μάσκες.
-
Η σειρά εικόνων «Μπέη Χαμάμ» είναι αφιερωμένες στα ομώνυμα Λουτρά της Θεσσαλονίκης που δεσπόζουν στο κέντρο της πόλης. Η σημαντική του γεωγραφική θέση και ο αρχικός ρόλος τους αποτελούν το κύριο φωτογραφικό ενδιαφέρον του καλλιτέχνη, ο οποίος αναζητά να προσδιορίσει το κυρίαρχο πολιτιστικό ίχνος που αποτυπώνουν οι χώροι αυτοί. Η λειτουργία του χαμάμ ως στοιχείο της καθημερινής ζωής που έχει ωστόσο εκλείψει εδώ και δεκαετίες καθώς επίσης και η αρχιτεκτονική του αποτελούν για τον καλλιτέχνη ένα σημείο στο χώρο και το χρόνο, ένα σύνορο μεταξύ δύο πολιτισμών, το οποίο μπορεί και πρέπει να προσεγγιστεί από πολλαπλές προοπτικές.
-
Η σειρά εικόνων «Μπέη Χαμάμ» είναι αφιερωμένες στα ομώνυμα Λουτρά της Θεσσαλονίκης που δεσπόζουν στο κέντρο της πόλης. Η σημαντική του γεωγραφική θέση και ο αρχικός ρόλος τους αποτελούν το κύριο φωτογραφικό ενδιαφέρον του καλλιτέχνη, ο οποίος αναζητά να προσδιορίσει το κυρίαρχο πολιτιστικό ίχνος που αποτυπώνουν οι χώροι αυτοί. Η λειτουργία του χαμάμ ως στοιχείο της καθημερινής ζωής που έχει ωστόσο εκλείψει εδώ και δεκαετίες καθώς επίσης και η αρχιτεκτονική του αποτελούν για τον καλλιτέχνη ένα σημείο στο χώρο και το χρόνο, ένα σύνορο μεταξύ δύο πολιτισμών, το οποίο μπορεί και πρέπει να προσεγγιστεί από πολλαπλές προοπτικές.
-
Το έργο της Ελένης Παυλοπούλου «La Vestale» ανήκει σε ένα ευρύτερο κύκλο έργων που έχουν ως αφετηρία τους τις σύγχρονες συμφορές και τα δράματα στον κόσμο. Συνδυάζει ιδιότητες που μοιάζουν αντίθετες, όπως ευαισθησία οξύτητα, λυρισμό και σφρίγος και δημιουργεί αλληγορικές συνθέσεις όπου κυριαρχεί το μπλε ελεγειακό χρώμα. Ενσωματώνει πρόσωπα της ιστορικής προσωπογραφίας και σε συνδυασμό με τα μηνύματα και τις επιρροές που δέχεται από το περιβάλλον της προκύπτουν συναντήσεις, οι οποίες ενισχύουν την αφηγηματική δράση στους πίνακες που παρασύρουν τον θεατή σε τοπία εκρηκτικής εκφραστικότητας.
-
Το έργο του Κώστα Βαρώτσου με τίτλο «L’ Approdo, Opera all’ Umanita Migrante” («Άφιξη, έργο για τη μεταναστεύουσα ανθρωπότητα») βρίσκεται στο Οτράντο της Απουλίας. Ο καλλιτέχνης δίνοντας ζωή με γυαλί και σίδερο στο κουφάρι ενός πλοίου, το οποίο βούλιαξε το 1997 μετά από σύγκρουση με ένα ιταλικό τορπιλικό σκορπώντας τον θάνατο σε 81 ανθρώπους, στην πλειοψηφία τους γυναίκες και παιδιά, επιχειρεί να πραγματοποιήσει ένα ισχυρό κοινωνικοπολιτικό σχόλιο σχετικά με το μεταναστευτικό που παραμένει πάντα επίκαιρο. Σύμφωνα με τον ίδιο τον καλλιτέχνη: «Στόχος μου ήταν να ανασύρω μέσα από την τραγωδία κάτι θετικό, την αισιοδοξία. Ήθελα να θυμόμαστε με αποτροπιασμό το γεγονός, αλλά παράλληλα να κάνω αυτό το καράβι να ταξιδέψει ξανά».
Στη συλλογή του MOMus-Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης η φωτογραφία “L’Approdo” λειτουργεί ως ένα αυτόνομο έργο τέχνης, αλλά ταυτόχρονα ως ντοκουμέντο του πρωτότυπου γλυπτού-εγκατάστασης στο Οτράντο.
-
Σε αυτή τη σειρά έργων του Yang Yonglang στην οποία αποτυπώνονται θραύσματα της αρχαίας ελληνικής κλασικής κληρονομιάς είναι εμφανείς οι επιρροές του καλλιτέχνη από αρχαίους παραδοσιακούς πολιτισμούς. Η επίσκεψη του στην Ελλάδα και δη στην Ακρόπολη των Αθηνών και τη γύρω περιοχή του φέρνει μνήμες από τις αρχαίες πόλεις της Κίνας, μιας χώρας με αντίστοιχα μεγαλειώδες πολιτισμό.
Ο καλλιτέχνης αποτυπώνει θραύσματα κιόνων και κιονόκρανων θέλοντας να υπερτονίσει το μάρμαρο ως ένα υλικό που μαρτυρά την ακμάζουσα παλαιότερη εποχή. Δημιουργεί, ωστόσο, με τις διάφορες τεχνικές νέων μέσων ψηφιακά μοντάζ στα οποία ξεπροβάλλουν στοιχεία της σύγχρονης πόλης, θέλοντας να συγκεράσει το παλιό με το νέο, την αρχαία με τη σύγχρονη πόλη τονίζοντας τις ομοιότητες και τις διαφορές τους αλλά ταυτόχρονα επιδιώκοντας να δείξει την εξέλιξη τους.
-
Σε αυτή τη σειρά έργων του Yang Yonglang στην οποία αποτυπώνονται θραύσματα της αρχαίας ελληνικής κλασικής κληρονομιάς είναι εμφανείς οι επιρροές του καλλιτέχνη από αρχαίους παραδοσιακούς πολιτισμούς. Η επίσκεψη του στην Ελλάδα και δη στην Ακρόπολη των Αθηνών και τη γύρω περιοχή του φέρνει μνήμες από τις αρχαίες πόλεις της Κίνας, μιας χώρας με αντίστοιχα μεγαλειώδες πολιτισμό.
Ο καλλιτέχνης αποτυπώνει θραύσματα κιόνων και κιονόκρανων θέλοντας να υπερτονίσει το μάρμαρο ως ένα υλικό που μαρτυρά την ακμάζουσα παλαιότερη εποχή. Δημιουργεί, ωστόσο, με τις διάφορες τεχνικές νέων μέσων ψηφιακά μοντάζ στα οποία ξεπροβάλλουν στοιχεία της σύγχρονης πόλης, θέλοντας να συγκεράσει το παλιό με το νέο, την αρχαία με τη σύγχρονη πόλη τονίζοντας τις ομοιότητες και τις διαφορές τους αλλά ταυτόχρονα επιδιώκοντας να δείξει την εξέλιξη τους.
-
Σε αυτή τη σειρά έργων του Yang Yonglang στην οποία αποτυπώνονται θραύσματα της αρχαίας ελληνικής κλασικής κληρονομιάς είναι εμφανείς οι επιρροές του καλλιτέχνη από αρχαίους παραδοσιακούς πολιτισμούς. Η επίσκεψη του στην Ελλάδα και δη στην Ακρόπολη των Αθηνών και τη γύρω περιοχή του φέρνει μνήμες από τις αρχαίες πόλεις της Κίνας, μιας χώρας με αντίστοιχα μεγαλειώδες πολιτισμό.
Ο καλλιτέχνης αποτυπώνει θραύσματα κιόνων και κιονόκρανων θέλοντας να υπερτονίσει το μάρμαρο ως ένα υλικό που μαρτυρά την ακμάζουσα παλαιότερη εποχή. Δημιουργεί, ωστόσο, με τις διάφορες τεχνικές νέων μέσων ψηφιακά μοντάζ στα οποία ξεπροβάλλουν στοιχεία της σύγχρονης πόλης, θέλοντας να συγκεράσει το παλιό με το νέο, την αρχαία με τη σύγχρονη πόλη τονίζοντας τις ομοιότητες και τις διαφορές τους αλλά ταυτόχρονα επιδιώκοντας να δείξει την εξέλιξη τους.
-
Σε αυτή τη σειρά έργων του Yang Yonglang στην οποία αποτυπώνονται θραύσματα της αρχαίας ελληνικής κλασικής κληρονομιάς είναι εμφανείς οι επιρροές του καλλιτέχνη από αρχαίους παραδοσιακούς πολιτισμούς. Η επίσκεψη του στην Ελλάδα και δη στην Ακρόπολη των Αθηνών και τη γύρω περιοχή του φέρνει μνήμες από τις αρχαίες πόλεις της Κίνας, μιας χώρας με αντίστοιχα μεγαλειώδες πολιτισμό.
Ο καλλιτέχνης αποτυπώνει θραύσματα κιόνων και κιονόκρανων θέλοντας να υπερτονίσει το μάρμαρο ως ένα υλικό που μαρτυρά την ακμάζουσα παλαιότερη εποχή. Δημιουργεί, ωστόσο, με τις διάφορες τεχνικές νέων μέσων ψηφιακά μοντάζ στα οποία ξεπροβάλλουν στοιχεία της σύγχρονης πόλης, θέλοντας να συγκεράσει το παλιό με το νέο, την αρχαία με τη σύγχρονη πόλη τονίζοντας τις ομοιότητες και τις διαφορές τους αλλά ταυτόχρονα επιδιώκοντας να δείξει την εξέλιξη τους.
-
Η ενότητα έργων του Διονύση Χριστοφιλογιάννη “Feels like home”, που αποτελείται από φωτογραφικά κολάζ-φωτομοντάζ παρουσιάζει εικόνες ενός δυστοπικού κόσμου, μιας ανοίκειας πραγματικότητας. Απόψεις της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης, σημεία ξεχωριστά και χαρακτηριστικά των δυο αυτών πόλεων (Η Ακρόπολη και η Παραλία της Θεσσαλονίκης με τον Λευκό Πύργο αντίστοιχα) συνδυάζονται με απόψεις του βομβαρδισμένου και εγκαταλελειμμένου πλέον αστικού τοπίου της Δαμασκού. Ο καλλιτέχνης δημιουργεί αυτές τις αποκαλυπτικές εικόνες μιας παράλογης εποχής, οι οποίες αποτυπώνουν αφενός τις συνέπειες τις βίαιης επέμβασης και του πολέμου στη Συρία και αφετέρου προκαλούν ερωτήματα και σκέψεις στον θεατή σχετικά με την «υποτιθέμενη» ασφάλεια που μπορεί να νιώθει κανείς στη χώρα του, αλλά και με την εν δυνάμει πιθανότητα να είμαστε ή να γίνουμε όλοι πρόσφυγες.
-
Η ενότητα έργων του Διονύση Χριστοφιλογιάννη “Feels like home”, που αποτελείται από φωτογραφικά κολάζ-φωτομοντάζ παρουσιάζει εικόνες ενός δυστοπικού κόσμου, μιας ανοίκειας πραγματικότητας. Απόψεις της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης, σημεία ξεχωριστά και χαρακτηριστικά των δυο αυτών πόλεων (Η Ακρόπολη και η Παραλία της Θεσσαλονίκης με τον Λευκό Πύργο αντίστοιχα) συνδυάζονται με απόψεις του βομβαρδισμένου και εγκαταλελειμμένου πλέον αστικού τοπίου της Δαμασκού. Ο καλλιτέχνης δημιουργεί αυτές τις αποκαλυπτικές εικόνες μιας παράλογης εποχής, οι οποίες αποτυπώνουν αφενός τις συνέπειες τις βίαιης επέμβασης και του πολέμου στη Συρία και αφετέρου προκαλούν ερωτήματα και σκέψεις στον θεατή σχετικά με την «υποτιθέμενη» ασφάλεια που μπορεί να νιώθει κανείς στη χώρα του, αλλά και με την εν δυνάμει πιθανότητα να είμαστε ή να γίνουμε όλοι πρόσφυγες.
-
Η ενότητα έργων του Διονύση Χριστοφιλογιάννη “Feels like home”, που αποτελείται από φωτογραφικά κολάζ-φωτομοντάζ παρουσιάζει εικόνες ενός δυστοπικού κόσμου, μιας ανοίκειας πραγματικότητας. Απόψεις της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης, σημεία ξεχωριστά και χαρακτηριστικά των δυο αυτών πόλεων (Η Ακρόπολη και η Παραλία της Θεσσαλονίκης με τον Λευκό Πύργο αντίστοιχα) συνδυάζονται με απόψεις του βομβαρδισμένου και εγκαταλελειμμένου πλέον αστικού τοπίου της Δαμασκού. Ο καλλιτέχνης δημιουργεί αυτές τις αποκαλυπτικές εικόνες μιας παράλογης εποχής, οι οποίες αποτυπώνουν αφενός τις συνέπειες τις βίαιης επέμβασης και του πολέμου στη Συρία και αφετέρου προκαλούν ερωτήματα και σκέψεις στον θεατή σχετικά με την «υποτιθέμενη» ασφάλεια που μπορεί να νιώθει κανείς στη χώρα του, αλλά και με την εν δυνάμει πιθανότητα να είμαστε ή να γίνουμε όλοι πρόσφυγες.
-
Το 2007 και λίγο πριν την οριστική μεταφορά των γλυπτών από το παλαιό μουσείο της Ακρόπολης στο νέο, η Λίζη Καλλιγά αιτείται να της επιτραπεί η πρόσβαση στο παλαιό για να φωτογραφήσει όλη τη διαδικασία της προετοιμασίας για τη μεταφορά των εκθεμάτων. Στόχος της ήταν να διατηρήσει στη μνήμη τόσο τη δική της όσο και των θεατών μέρος από την ατμόσφαιρα ενός χώρου ιστορικού, σημαντικού και συναισθηματικά φορτισμένου για την ίδια.
Επικεντρώθηκε κατά κύριο λόγο στην αίθουσα με τις Κόρες, οι οποίες ήταν τοποθετημένες σε ημικύκλιο έχοντας ως φόντο το σκούρο μπλε χρώμα της αίθουσας που τις περιέβαλλε. Ο φακός της εστίασε στα ίδια τα γλυπτά, τα οποία τυλιγμένα μέσα σε λευκά υφάσματα περίμεναν καρτερικά την μεταφορά τους. Επέλεξε κατά κύριο λόγο ολόσωμες απόψεις ή τμήματα μελών των γλυπτών και σπανιότερα αποθανάτισε μια συνάθροιση αγαλμάτων. Οι λεπτομέρειες που αποτυπώνει ο φακός, όπως τα υλικά συσκευασίας ή η αρίθμηση του βάθρου ή του κιβωτίου όπου πρόκειται να εγκιβωτιστούν δημιουργούν διάφορα οπτικά ερεθίσματα έχοντας ως στόχο την πρόκληση συναισθημάτων αφενός για τον αποχαιρετισμό και τον αποχωρισμό από το μέχρι τότε «σπίτι» τους, αφετέρου όμως και για την προσμονή και τις προσδοκίες που φέρνει η μετακόμιση σε ένα νέο, μεγαλύτερο, καινούριο.
-
Το 2007 και λίγο πριν την οριστική μεταφορά των γλυπτών από το παλαιό μουσείο της Ακρόπολης στο νέο, η Λίζη Καλλιγά αιτείται να της επιτραπεί η πρόσβαση στο παλαιό για να φωτογραφήσει όλη τη διαδικασία της προετοιμασίας για τη μεταφορά των εκθεμάτων. Στόχος της ήταν να διατηρήσει στη μνήμη τόσο τη δική της όσο και των θεατών μέρος από την ατμόσφαιρα ενός χώρου ιστορικού, σημαντικού και συναισθηματικά φορτισμένου για την ίδια.
Επικεντρώθηκε κατά κύριο λόγο στην αίθουσα με τις Κόρες, οι οποίες ήταν τοποθετημένες σε ημικύκλιο έχοντας ως φόντο το σκούρο μπλε χρώμα της αίθουσας που τις περιέβαλλε. Ο φακός της εστίασε στα ίδια τα γλυπτά, τα οποία τυλιγμένα μέσα σε λευκά υφάσματα περίμεναν καρτερικά την μεταφορά τους. Επέλεξε κατά κύριο λόγο ολόσωμες απόψεις ή τμήματα μελών των γλυπτών και σπανιότερα αποθανάτισε μια συνάθροιση αγαλμάτων. Οι λεπτομέρειες που αποτυπώνει ο φακός, όπως τα υλικά συσκευασίας ή η αρίθμηση του βάθρου ή του κιβωτίου όπου πρόκειται να εγκιβωτιστούν δημιουργούν διάφορα οπτικά ερεθίσματα έχοντας ως στόχο την πρόκληση συναισθημάτων αφενός για τον αποχαιρετισμό και τον αποχωρισμό από το μέχρι τότε «σπίτι» τους, αφετέρου όμως και για την προσμονή και τις προσδοκίες που φέρνει η μετακόμιση σε ένα νέο, μεγαλύτερο, καινούριο.
-
Το 2007 και λίγο πριν την οριστική μεταφορά των γλυπτών από το παλαιό μουσείο της Ακρόπολης στο νέο, η Λίζη Καλλιγά αιτείται να της επιτραπεί η πρόσβαση στο παλαιό για να φωτογραφήσει όλη τη διαδικασία της προετοιμασίας για τη μεταφορά των εκθεμάτων. Στόχος της ήταν να διατηρήσει στη μνήμη τόσο τη δική της όσο και των θεατών μέρος από την ατμόσφαιρα ενός χώρου ιστορικού, σημαντικού και συναισθηματικά φορτισμένου για την ίδια.
Επικεντρώθηκε κατά κύριο λόγο στην αίθουσα με τις Κόρες, οι οποίες ήταν τοποθετημένες σε ημικύκλιο έχοντας ως φόντο το σκούρο μπλε χρώμα της αίθουσας που τις περιέβαλλε. Ο φακός της εστίασε στα ίδια τα γλυπτά, τα οποία τυλιγμένα μέσα σε λευκά υφάσματα περίμεναν καρτερικά την μεταφορά τους. Επέλεξε κατά κύριο λόγο ολόσωμες απόψεις ή τμήματα μελών των γλυπτών και σπανιότερα αποθανάτισε μια συνάθροιση αγαλμάτων. Οι λεπτομέρειες που αποτυπώνει ο φακός, όπως τα υλικά συσκευασίας ή η αρίθμηση του βάθρου ή του κιβωτίου όπου πρόκειται να εγκιβωτιστούν δημιουργούν διάφορα οπτικά ερεθίσματα έχοντας ως στόχο την πρόκληση συναισθημάτων αφενός για τον αποχαιρετισμό και τον αποχωρισμό από το μέχρι τότε «σπίτι» τους, αφετέρου όμως και για την προσμονή και τις προσδοκίες που φέρνει η μετακόμιση σε ένα νέο, μεγαλύτερο, καινούριο.
-
Το 2007 και λίγο πριν την οριστική μεταφορά των γλυπτών από το παλαιό μουσείο της Ακρόπολης στο νέο, η Λίζη Καλλιγά αιτείται να της επιτραπεί η πρόσβαση στο παλαιό για να φωτογραφήσει όλη τη διαδικασία της προετοιμασίας για τη μεταφορά των εκθεμάτων. Στόχος της ήταν να διατηρήσει στη μνήμη τόσο τη δική της όσο και των θεατών μέρος από την ατμόσφαιρα ενός χώρου ιστορικού, σημαντικού και συναισθηματικά φορτισμένου για την ίδια.
Επικεντρώθηκε κατά κύριο λόγο στην αίθουσα με τις Κόρες, οι οποίες ήταν τοποθετημένες σε ημικύκλιο έχοντας ως φόντο το σκούρο μπλε χρώμα της αίθουσας που τις περιέβαλλε. Ο φακός της εστίασε στα ίδια τα γλυπτά, τα οποία τυλιγμένα μέσα σε λευκά υφάσματα περίμεναν καρτερικά την μεταφορά τους. Επέλεξε κατά κύριο λόγο ολόσωμες απόψεις ή τμήματα μελών των γλυπτών και σπανιότερα αποθανάτισε μια συνάθροιση αγαλμάτων. Οι λεπτομέρειες που αποτυπώνει ο φακός, όπως τα υλικά συσκευασίας ή η αρίθμηση του βάθρου ή του κιβωτίου όπου πρόκειται να εγκιβωτιστούν δημιουργούν διάφορα οπτικά ερεθίσματα έχοντας ως στόχο την πρόκληση συναισθημάτων αφενός για τον αποχαιρετισμό και τον αποχωρισμό από το μέχρι τότε «σπίτι» τους, αφετέρου όμως και για την προσμονή και τις προσδοκίες που φέρνει η μετακόμιση σε ένα νέο, μεγαλύτερο, καινούριο.
