-
Στην ενότητα έργων «Εσωτερικοί Κόσμοι/Εξωτερικοί Κόσμοι», η οποία αποτελείται από φωτογραφίες μεγάλων διαστάσεων, η Ursula Kelm προσπαθεί να προσεγγίσει την εξωτερική πραγματικότητα, ακροβατώντας μεταξύ αντικειμενικού-υποκειμενικού και εσωτερικού-εξωτερικού. Έχοντας ως περιβάλλοντα χώρο της σύνθεσης αποσπάσματα του φυσικού χώρου, αντιπαραβάλλει άλλοτε πιο φανερά και άλλοτε πιο αμυδρά μέρη του σώματος ή του προσώπου της, θέλοντας να προσεγγίσει πως ο άνθρωπος αντιλαμβάνεται των εξωτερικό χώρο/πραγματικότητα, αλλά ταυτόχρονα πως ο άνθρωπος γίνεται μέρος του όλου και αντιληπτός μέσα στον εξωτερικό χώρο/ πραγματικότητα, αλλά και πως ο εσωτερικός χώρος μοιάζει να περιβάλλει τον εξωτερικό. Η συνύπαρξη αυτή φαντάζει δύσκολη και ορισμένες φορές προβληματική, ειδικά αν αναλογιστεί κανείς τα αποτελέσματα αυτής της βιωματικής σχέσης.
-
Στην ενότητα έργων «Εσωτερικοί Κόσμοι/Εξωτερικοί Κόσμοι», η οποία αποτελείται από φωτογραφίες μεγάλων διαστάσεων, η Ursula Kelm προσπαθεί να προσεγγίσει την εξωτερική πραγματικότητα, ακροβατώντας μεταξύ αντικειμενικού-υποκειμενικού και εσωτερικού-εξωτερικού. Έχοντας ως περιβάλλοντα χώρο της σύνθεσης αποσπάσματα του φυσικού χώρου, αντιπαραβάλλει άλλοτε πιο φανερά και άλλοτε πιο αμυδρά μέρη του σώματος ή του προσώπου της, θέλοντας να προσεγγίσει πως ο άνθρωπος αντιλαμβάνεται των εξωτερικό χώρο/πραγματικότητα, αλλά ταυτόχρονα πως ο άνθρωπος γίνεται μέρος του όλου και αντιληπτός μέσα στον εξωτερικό χώρο/ πραγματικότητα, αλλά και πως ο εσωτερικός χώρος μοιάζει να περιβάλλει τον εξωτερικό. Η συνύπαρξη αυτή φαντάζει δύσκολη και ορισμένες φορές προβληματική, ειδικά αν αναλογιστεί κανείς τα αποτελέσματα αυτής της βιωματικής σχέσης.
-
Στην ενότητα έργων «Εσωτερικοί Κόσμοι/Εξωτερικοί Κόσμοι», η οποία αποτελείται από φωτογραφίες μεγάλων διαστάσεων, η Ursula Kelm προσπαθεί να προσεγγίσει την εξωτερική πραγματικότητα, ακροβατώντας μεταξύ αντικειμενικού-υποκειμενικού και εσωτερικού-εξωτερικού. Έχοντας ως περιβάλλοντα χώρο της σύνθεσης αποσπάσματα του φυσικού χώρου, αντιπαραβάλλει άλλοτε πιο φανερά και άλλοτε πιο αμυδρά μέρη του σώματος ή του προσώπου της, θέλοντας να προσεγγίσει πως ο άνθρωπος αντιλαμβάνεται των εξωτερικό χώρο/πραγματικότητα, αλλά ταυτόχρονα πως ο άνθρωπος γίνεται μέρος του όλου και αντιληπτός μέσα στον εξωτερικό χώρο/ πραγματικότητα, αλλά και πως ο εσωτερικός χώρος μοιάζει να περιβάλλει τον εξωτερικό. Η συνύπαρξη αυτή φαντάζει δύσκολη και ορισμένες φορές προβληματική, ειδικά αν αναλογιστεί κανείς τα αποτελέσματα αυτής της βιωματικής σχέσης.
-
Στην ενότητα έργων «Εσωτερικοί Κόσμοι/Εξωτερικοί Κόσμοι», η οποία αποτελείται από φωτογραφίες μεγάλων διαστάσεων, η Ursula Kelm προσπαθεί να προσεγγίσει την εξωτερική πραγματικότητα, ακροβατώντας μεταξύ αντικειμενικού-υποκειμενικού και εσωτερικού-εξωτερικού. Έχοντας ως περιβάλλοντα χώρο της σύνθεσης αποσπάσματα του φυσικού χώρου, αντιπαραβάλλει άλλοτε πιο φανερά και άλλοτε πιο αμυδρά μέρη του σώματος ή του προσώπου της, θέλοντας να προσεγγίσει πως ο άνθρωπος αντιλαμβάνεται των εξωτερικό χώρο/πραγματικότητα, αλλά ταυτόχρονα πως ο άνθρωπος γίνεται μέρος του όλου και αντιληπτός μέσα στον εξωτερικό χώρο/ πραγματικότητα, αλλά και πως ο εσωτερικός χώρος μοιάζει να περιβάλλει τον εξωτερικό. Η συνύπαρξη αυτή φαντάζει δύσκολη και ορισμένες φορές προβληματική, ειδικά αν αναλογιστεί κανείς τα αποτελέσματα αυτής της βιωματικής σχέσης.
-
Στην ενότητα έργων «Εσωτερικοί Κόσμοι/Εξωτερικοί Κόσμοι», η οποία αποτελείται από φωτογραφίες μεγάλων διαστάσεων, η Ursula Kelm προσπαθεί να προσεγγίσει την εξωτερική πραγματικότητα, ακροβατώντας μεταξύ αντικειμενικού-υποκειμενικού και εσωτερικού-εξωτερικού. Έχοντας ως περιβάλλοντα χώρο της σύνθεσης αποσπάσματα του φυσικού χώρου, αντιπαραβάλλει άλλοτε πιο φανερά και άλλοτε πιο αμυδρά μέρη του σώματος ή του προσώπου της, θέλοντας να προσεγγίσει πως ο άνθρωπος αντιλαμβάνεται των εξωτερικό χώρο/πραγματικότητα, αλλά ταυτόχρονα πως ο άνθρωπος γίνεται μέρος του όλου και αντιληπτός μέσα στον εξωτερικό χώρο/ πραγματικότητα, αλλά και πως ο εσωτερικός χώρος μοιάζει να περιβάλλει τον εξωτερικό. Η συνύπαρξη αυτή φαντάζει δύσκολη και ορισμένες φορές προβληματική, ειδικά αν αναλογιστεί κανείς τα αποτελέσματα αυτής της βιωματικής σχέσης.
-
Στην ενότητα έργων «Εσωτερικοί Κόσμοι/Εξωτερικοί Κόσμοι», η οποία αποτελείται από φωτογραφίες μεγάλων διαστάσεων, η Ursula Kelm προσπαθεί να προσεγγίσει την εξωτερική πραγματικότητα, ακροβατώντας μεταξύ αντικειμενικού-υποκειμενικού και εσωτερικού-εξωτερικού. Έχοντας ως περιβάλλοντα χώρο της σύνθεσης αποσπάσματα του φυσικού χώρου, αντιπαραβάλλει άλλοτε πιο φανερά και άλλοτε πιο αμυδρά μέρη του σώματος ή του προσώπου της, θέλοντας να προσεγγίσει πως ο άνθρωπος αντιλαμβάνεται των εξωτερικό χώρο/πραγματικότητα, αλλά ταυτόχρονα πως ο άνθρωπος γίνεται μέρος του όλου και αντιληπτός μέσα στον εξωτερικό χώρο/ πραγματικότητα, αλλά και πως ο εσωτερικός χώρος μοιάζει να περιβάλλει τον εξωτερικό. Η συνύπαρξη αυτή φαντάζει δύσκολη και ορισμένες φορές προβληματική, ειδικά αν αναλογιστεί κανείς τα αποτελέσματα αυτής της βιωματικής σχέσης.
-
Στην ενότητα έργων «Εσωτερικοί Κόσμοι/Εξωτερικοί Κόσμοι», η οποία αποτελείται από φωτογραφίες μεγάλων διαστάσεων, η Ursula Kelm προσπαθεί να προσεγγίσει την εξωτερική πραγματικότητα, ακροβατώντας μεταξύ αντικειμενικού-υποκειμενικού και εσωτερικού-εξωτερικού. Έχοντας ως περιβάλλοντα χώρο της σύνθεσης αποσπάσματα του φυσικού χώρου, αντιπαραβάλλει άλλοτε πιο φανερά και άλλοτε πιο αμυδρά μέρη του σώματος ή του προσώπου της, θέλοντας να προσεγγίσει πως ο άνθρωπος αντιλαμβάνεται των εξωτερικό χώρο/πραγματικότητα, αλλά ταυτόχρονα πως ο άνθρωπος γίνεται μέρος του όλου και αντιληπτός μέσα στον εξωτερικό χώρο/ πραγματικότητα, αλλά και πως ο εσωτερικός χώρος μοιάζει να περιβάλλει τον εξωτερικό. Η συνύπαρξη αυτή φαντάζει δύσκολη και ορισμένες φορές προβληματική, ειδικά αν αναλογιστεί κανείς τα αποτελέσματα αυτής της βιωματικής σχέσης.
-
Στην ενότητα έργων «Εσωτερικοί Κόσμοι/Εξωτερικοί Κόσμοι», η οποία αποτελείται από φωτογραφίες μεγάλων διαστάσεων, η Ursula Kelm προσπαθεί να προσεγγίσει την εξωτερική πραγματικότητα, ακροβατώντας μεταξύ αντικειμενικού-υποκειμενικού και εσωτερικού-εξωτερικού. Έχοντας ως περιβάλλοντα χώρο της σύνθεσης αποσπάσματα του φυσικού χώρου, αντιπαραβάλλει άλλοτε πιο φανερά και άλλοτε πιο αμυδρά μέρη του σώματος ή του προσώπου της, θέλοντας να προσεγγίσει πως ο άνθρωπος αντιλαμβάνεται των εξωτερικό χώρο/πραγματικότητα, αλλά ταυτόχρονα πως ο άνθρωπος γίνεται μέρος του όλου και αντιληπτός μέσα στον εξωτερικό χώρο/ πραγματικότητα, αλλά και πως ο εσωτερικός χώρος μοιάζει να περιβάλλει τον εξωτερικό. Η συνύπαρξη αυτή φαντάζει δύσκολη και ορισμένες φορές προβληματική, ειδικά αν αναλογιστεί κανείς τα αποτελέσματα αυτής της βιωματικής σχέσης.
-
Στην ενότητα έργων «Εσωτερικοί Κόσμοι/Εξωτερικοί Κόσμοι», η οποία αποτελείται από φωτογραφίες μεγάλων διαστάσεων, η Ursula Kelm προσπαθεί να προσεγγίσει την εξωτερική πραγματικότητα, ακροβατώντας μεταξύ αντικειμενικού-υποκειμενικού και εσωτερικού-εξωτερικού. Έχοντας ως περιβάλλοντα χώρο της σύνθεσης αποσπάσματα του φυσικού χώρου, αντιπαραβάλλει άλλοτε πιο φανερά και άλλοτε πιο αμυδρά μέρη του σώματος ή του προσώπου της, θέλοντας να προσεγγίσει πως ο άνθρωπος αντιλαμβάνεται των εξωτερικό χώρο/πραγματικότητα, αλλά ταυτόχρονα πως ο άνθρωπος γίνεται μέρος του όλου και αντιληπτός μέσα στον εξωτερικό χώρο/ πραγματικότητα, αλλά και πως ο εσωτερικός χώρος μοιάζει να περιβάλλει τον εξωτερικό. Η συνύπαρξη αυτή φαντάζει δύσκολη και ορισμένες φορές προβληματική, ειδικά αν αναλογιστεί κανείς τα αποτελέσματα αυτής της βιωματικής σχέσης.
-
O Raymond Hains υπήρξε μέλος της ομάδας των Νέων Ρεαλιστών, που συγκρότησε ο Pierre Restany τον Οκτώβριο του 1960. Κοινό τους χαρακτηριστικό το εφήμερο και τα υλικά που ήταν κάθε άλλο παρά «ευγενή». Χρησιμοποιούσαν μέταλλο, χαρτί, σκουπίδια, αφίσες κάθε είδους (διαφημιστικές, κινηματογραφικές, πολιτικές), βιομηχανικά απόβλητα, αναλώσιμα προϊόντα σουπερμάρκετ, λαμαρίνες, σκεύη καθημερινής χρήσης και εστίαζαν στην αχρονικότητα. Ο Hains χρησιμοποίησε στο έργο του κατά κύριο λόγο σκισμένες αφίσες, τις οποίες αποσπούσε από τα σημεία που ήταν αναρτημένες. Ανέπτυξε την τεχνική του décollage, η οποία προκύπτει από την κοπή, το σχίσιμο ή με απομάκρυνση κομματιών από την αρχική εικόνα. Στοιβάζοντας αφίσες τη μία πάνω στην άλλη και σχίζοντας αυτές που βρίσκονταν στην κορυφή, αποκαλύπτονταν αυτές που βρίσκονταν σε χαμηλότερο σημείο. με τον τρόπο αυτό κατασκεύαζε τις εικόνες που ήθελε.
-
Η Ζωή Κεραμέα ασχολήθηκε κατ’ εξοχήν με τη χαρακτική σε μέταλλο και επινόησε μια τεχνική που η ίδια την αποκαλεί «Ζωητυπία». Η ίδια την περιγράφει ως μια τεχνική χαρακτικής: «…που περιλαμβάνει τη μεταφορά εικόνων από μια επεξεργασμένη μεταλλική πλάκα στο χαρτί μέσω μιας υφασμάτινης μήτρας, είτε απευθείας είτε με επαναφαροά σε μια δεύτερη μεταλλική πλάκα. Αυτή η διαδικασία δίνει στο τύπωμα ένα πολύ μεγαλύτερο εύρος τονικών εφέ. Η μήτρα μπορεί να δώσει ένα αιχμηρό ανάγλυφο είτε με την τυπωμένη πλευρά της είτε με τη μη τυπωμένη ή μπορεί να χρησιμοποιηθούν και οι δυο σε συνδυασμό».
Στο έργο «Οιωνοί» ανασύρει εικόνες από την επιφάνεια μιας επεξεργασμένης πλάκας μετάλλου και τις ανασυνθέτει στο χαρτί, δίνοντάς τους απροσδόκητα καινούριες φόρμες. Απομακρύνεται από τη ρεαλιστική εξέλιξη και προχωρά σε ένα αφαιρετικό λεξιλόγιο, το οποίο βασίζεται στη γεωμετρία και στην αρμονία.
-
Η Ζωή Κεραμέα ασχολήθηκε κατ’ εξοχήν με τη χαρακτική σε μέταλλο και επινόησε μια τεχνική που η ίδια την αποκαλεί «Ζωητυπία». Η ίδια την περιγράφει ως μια τεχνική χαρακτικής: «…που περιλαμβάνει τη μεταφορά εικόνων από μια επεξεργασμένη μεταλλική πλάκα στο χαρτί μέσω μιας υφασμάτινης μήτρας, είτε απευθείας είτε με επαναφαροά σε μια δεύτερη μεταλλική πλάκα. Αυτή η διαδικασία δίνει στο τύπωμα ένα πολύ μεγαλύτερο εύρος τονικών εφέ. Η μήτρα μπορεί να δώσει ένα αιχμηρό ανάγλυφο είτε με την τυπωμένη πλευρά της είτε με τη μη τυπωμένη ή μπορεί να χρησιμοποιηθούν και οι δυο σε συνδυασμό».
Στην περίπτωση του έργου «Φιγούρα σε αναζήτηση πλαισίου» χρησιμοποιεί ένα καθημερινό αντικείμενο, μια κορδέλα, και αποτυπώνει τις παραλλαγές που μπορούν να προκύψουν, όταν αυτή κυρτώνεται, συστρέφεται και διαπλέκεται. Η σχεδιαστική λεπτομέρεια, η ρεαλιστική διάθεση και η ακρίβεια στην περιγραφή δεσπόζουν στη λιτή σύνθεση.
-
Στις αρχές της δεκαετίας του 1960 ο Φασιανός, μετά τις σπουδές του στην Α.Σ.Κ.Τ., μεταβαίνει στο Παρίσι και με υποτροφία της γαλλικής κυβέρνησης σπουδάζει λιθογραφία στη Σχολή Καλών Τεχνών του Παρισιού. Η αναπαραγωγή της εικόνας σε πολλαπλά αντίτυπα είναι το στοιχείο που τον έλκει στη λιθογραφία και με τις σπουδές κατοχυρώνει τη στέρεη τεχνική και τον έλεγχο της διαδικασίας, από την ποιότητα του χαρτιού και των χρωμάτων μέχρι το τελικό αποτέλεσμα.
Η σύνθεση «Χωρίς τίτλο» με τις σχηματοποιημένες φιγούρες με τα στρογγυλά πρόσωπα που θυμίζουν παιδικά σχέδια, χαρακτηρίζεται από τη χρωματική λιτότητα με τις εντάσσεις των λευκών περιοχών που διαμορφώνει το σχέδιο, σε συνδυασμό με τα εξπρεσιονιστικά στοιχεία της σύνθεσης.
-
Η θεματολογία του ζωγραφικού έργου του Γιώργου Βακαλο περιλαμβάνει τοπία, φυτά, πουλιά, φανταστικά όντα, θαλάσσιους βυθούς, αφηρημένες συνθέσεις και κινείται στο πλαίσιο ενός ιδιότυπου ποιητικού σουρεαλισμού. Οι ετερόκλητοι συνδυασμοί του, η εξωπραγματική ατμόσφαιρα και η ονειρική διάσταση του χώρου σε συνδυασμό με την πιστότητα απόδοσης των λεπτομερειών, τη συγκρατημένη χρωματική κλίμακα και μια εμφανή διακοσμητική διάθεση χαρακτηρίζουν τα έργα του, τα οποία αφηγούνται παράδοξες και απροσδόκητες ιστορίες.
Το "Μπλε Φεγγάρι" αποτελεί ένα από τα έργα της τελευταίας καλλιτεχνικής περιόδου του Γιώργου Βακαλού, όπου το σουρεαλιστικό υπόβαθρο της σύνθεσης συνδέεται με ρευστές, ρυθμικές φόρμες.
-
Η θεματολογία του ζωγραφικού έργου του Γιώργου Βακαλο περιλαμβάνει τοπία, φυτά, πουλιά, φανταστικά όντα, θαλάσσιους βυθούς, αφηρημένες συνθέσεις και κινείται στο πλαίσιο ενός ιδιότυπου ποιητικού σουρεαλισμού. Οι ετερόκλητοι συνδυασμοί του, η εξωπραγματική ατμόσφαιρα και η ονειρική διάσταση του χώρου σε συνδυασμό με την πιστότητα απόδοσης των λεπτομερειών, τη συγκρατημένη χρωματική κλίμακα και μια εμφανή διακοσμητική διάθεση χαρακτηρίζουν τα έργα του, τα οποία αφηγούνται παράδοξες και απροσδόκητες ιστορίες. Το έργο "Νεφέλες" συνδέεται με την τελευταία περίοδο της καλλιτεχνικής του δημιουργίας, όπου οι μορφές αναδύονται από το ίδιο το υλικό μέσα από τη διαδικασία της επεξεργασίας του, συνενώνοντας το σουρεαλιστικό υπόβαθρο της γραφής με ρευστές, ρυθμικές φόρμες.
-
Στο έργο του Βαγγέλη Δημητρέα είναι εμφανείς η πειθαρχία και η λιτότητα των εκφραστικών μέσων καθώς η ακρίβεια του σχεδίου και οι αυστηρά δομημένες συνθέσεις είναι βασικά χαρακτηριστικά. Από τα πρώιμα έργα του φάνηκε η προτίμησή του στο σχέδιο με παντελή απουσία χρώματος, καθώς η καθαρή γραφή του μαύρου επάνω στο λευκό του δίνει τη δυνατότητα να ορίσει τη φόρμα ως τρισδιάστατο στοιχείο, αλλά συγχρόνως ταιριάζει καλύτερα και με το κριτικό περιεχόμενο των έργων του. Παράλληλα, όμως, με αυτήν την «τεχνική» ο Δημητρέας επιτυγχάνει και κάτι ακόμη: να απεικονίσει υποκειμενικά και όχι να περιγράψει τις μορφές που συλλαμβάνει η ματιά του, γεγονός που διαπιστώνει ο θεατής στα δύο σχέδια «Χωρίς τίτλο» που ανήκουν στη συλλογή του Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης.
-
Το έργο "Αφισοκόλληση" αποτελεί μια αφηρημένη σύνθεση στην οποία ο καλλιτέχνης εισάγει διαφόρων ειδών ύλες και αντικείμενα στη ζωγραφική επιφάνεια. Ο όγκος και οι υφές των αντικειμένων που χρησιμοποιεί δημιουργούν την αίσθηση της τρίτης διάστασης, ενώ η χρήση του χρώματος έχει βασικό ρόλο και αποτελεί αναπόσταστο μέρος της όλης σύνθεσης.
-
Ο Μπαχαριάν την περίοδο 1972-1974, μέσα στα σκληρά χρόνια της δικτατορίας, δημιουργεί έργα με λάδι, τα οποία απεικόνιζαν σκηνές από την καθημερινή ζωή των πολιτικών κρατουμένων στη φυλακή. Ο ίδιος υπήρξε, άλλωστε, πολιτικός κρατούμενος λόγω των πολιτικών πεποιθήσεων από το 1945 έως το 1960. Επανέρχεται σε αυτή τη θεματολογία ως ωδή «στον άγνωστο πολιτικό κρατούμενο» μέσα από μια νέα οπτική και με διαφορετική χρωματική επεξεργασία σε σχέση με τα προγενέστερά του έργα, ως συμβολικές αναφορές στην πρόσφατη ιστορική συγκυρία. Η ενότητα αυτών των έργων του εκτέθηκε σε ατομική έκθεση του που διοργανώθηκε αμέσως μετά την πτώση της Χούντας το 1974 στο Καλλιτεχνικό Πνευματικό Κέντρο «Ώρα».
-
Ο Αλέκος Φασιανός τη δεκαετία του 1960 διαμορφώνει το προσωπικό ύφος της γραφής του τόσο θεματολογικά όσο και στυλιστικά, το οποίο ακολουθεί στο μεγαλύτερο μέρος της καλλιτεχνικής του πορείας, εξελίσσοντάς το. Με επιρροές από την αρχαία αγγειογραφία, τον ευρωπαϊκό μοντερνισμό, από τις βυζαντινές εικόνες και τη λαϊκή τέχνη, τον Θεόφιλο και το Τσαρούχη, τον Καραγκιόζη και το θέατρο σκιών αναπτύσσει την ποιητική και το όραμά του, που αντανακλάται στα έργα του.
Στη ζωγραφική σύνθεση «Αδάμ και Εύα», η απεικόνιση του ζευγαριού κυριαρχεί σε ολόκληρη σχεδόν τη ζωγραφική επιφάνεια, αφήνοντας μόνο ένα μικρό χώρο στο μονόχρωμο φόντο, το οποίο φέρει λιτά διακοσμητικά μοτίβα, που παραπέμπου σε ταπετσαρία τοίχου αστικού σπιτιού. Το σχέδιο αναδεικνύεται σε κυρίαρχο στοιχείο της δουλειάς του, που υλοποιεί τον χώρο, εντείνει την πλαστικότητα και τη μνημειακότητα των μορφών, την αίσθηση του ρυθμού και της κίνησης. Το χρώμα των μορφών, έντονο μπλε, ενιαίο, επίπεδο και με καθαρές γραμμές που μοιάζουν εγχάρακτες, ορίζει τα περιγράμματα των σωμάτων και τις βασικές τους λεπτομέρειες. Τα διακοσμητικά μοτίβα, το φουλάρι και το λουλούδι, καθώς και η κίνηση των μαλλιών της Εύας λειτουργούν σκηνογραφικά και πληροφορούν για τα πρόσωπα και την ιστορία που εκτυλίσσεται.
-
Τα έργα του Robert Suermondt έχουν ως εικονογραφική βάση τους φωτογραφίες κινήσεων του πλήθους ή μεμονωμένων ατόμων, όπως στην περίπτωση του έργου “Jockey”, σε αθλητικά, πολεμικά και πολεμικά πλαίσια. Εστιάζει την προσοχή σε ανώνυμες χειρονομίες ατόμων, καθώς απεικονίζεται μέρος του σώματός τους, συνήθως ο κορμός, και το υπόλοιπο σώμα τους είναι κομμένο. Παρέχοντας ποικίλες και πολύπλοκες αναγνώσεις, το έργο χωρίς πρόσωπο δεν έχει άλλο αντικείμενο/υποκείμενο από τον ίδιο του τον εαυτό, δηλαδή την εγγενή του ικανότητα να διατυπώνει το ορατό, με άλλα λόγια το κατανοητό.
-
Η ενότητα έργων της Λίνας Πηγαδιώτη-Τζήμα «Το χθες, το σήμερα, το αύριο» περιλαμβάνει μια σειρά σχεδίων μεικτής τεχνικής σε χαρτί που συνδυάζουν ένα παιχνίδι χαρακτικής και χειρονομιακής ζωγραφικής σε μια γήινη χρωματική παλέτα. Η καλλιτέχνιδα δημιουργεί έργα που συνδυάζουν διάφορα εκφραστικά μέσα επιδιώκοντας μέσα από αυτά να διατυπώσει εικαστικά τη σημασία του χρόνου. Για την Πηγαδιώτη-Τζήμα οι έννοιες του χρόνου, της φθοράς, της τάξης και της αταξίας είναι έννοιες που την απασχολούν και την γοητεύουν. Θεωρεί πω η ζωή είναι ένα συνεχές μπρος-πίσω, ζώντας στο τώρα, σκεπτόμενοι το παρελθόν και οργανώνοντας το αύριο με τις συνθήκες που δημιουργήσαμε χτες. Στη σειρά αυτή χρησιμοποιεί ως καμβάδες των έργων γραμμικά σχέδια, κατόψεις και σπουδές αρχιτεκτονημάτων που είχε εκπονήσει στο παρελθόν. Στη συνέχεια μεταφέρει οργανικές δομές σε χαρακτικά και τα τυπώνει επάνω τους, θέλοντας με αυτό να σημάνει το παρόν, αλλά ταυτόχρονα να χτίσει και το αύριο.
-
Η ενότητα έργων της Λίνας Πηγαδιώτη-Τζήμα «Το χθες, το σήμερα, το αύριο» περιλαμβάνει μια σειρά σχεδίων μεικτής τεχνικής σε χαρτί που συνδυάζουν ένα παιχνίδι χαρακτικής και χειρονομιακής ζωγραφικής σε μια γήινη χρωματική παλέτα. Η καλλιτέχνιδα δημιουργεί έργα που συνδυάζουν διάφορα εκφραστικά μέσα επιδιώκοντας μέσα από αυτά να διατυπώσει εικαστικά τη σημασία του χρόνου. Για την Πηγαδιώτη-Τζήμα οι έννοιες του χρόνου, της φθοράς, της τάξης και της αταξίας είναι έννοιες που την απασχολούν και την γοητεύουν. Θεωρεί πω η ζωή είναι ένα συνεχές μπρος-πίσω, ζώντας στο τώρα, σκεπτόμενοι το παρελθόν και οργανώνοντας το αύριο με τις συνθήκες που δημιουργήσαμε χτες. Στη σειρά αυτή χρησιμοποιεί ως καμβάδες των έργων γραμμικά σχέδια, κατόψεις και σπουδές αρχιτεκτονημάτων που είχε εκπονήσει στο παρελθόν. Στη συνέχεια μεταφέρει οργανικές δομές σε χαρακτικά και τα τυπώνει επάνω τους, θέλοντας με αυτό να σημάνει το παρόν, αλλά ταυτόχρονα να χτίσει και το αύριο.
-
Η ενότητα έργων της Λίνας Πηγαδιώτη-Τζήμα «Το χθες, το σήμερα, το αύριο» περιλαμβάνει μια σειρά σχεδίων μεικτής τεχνικής σε χαρτί που συνδυάζουν ένα παιχνίδι χαρακτικής και χειρονομιακής ζωγραφικής σε μια γήινη χρωματική παλέτα. Η καλλιτέχνιδα δημιουργεί έργα που συνδυάζουν διάφορα εκφραστικά μέσα επιδιώκοντας μέσα από αυτά να διατυπώσει εικαστικά τη σημασία του χρόνου. Για την Πηγαδιώτη-Τζήμα οι έννοιες του χρόνου, της φθοράς, της τάξης και της αταξίας είναι έννοιες που την απασχολούν και την γοητεύουν. Θεωρεί πω η ζωή είναι ένα συνεχές μπρος-πίσω, ζώντας στο τώρα, σκεπτόμενοι το παρελθόν και οργανώνοντας το αύριο με τις συνθήκες που δημιουργήσαμε χτες. Στη σειρά αυτή χρησιμοποιεί ως καμβάδες των έργων γραμμικά σχέδια, κατόψεις και σπουδές αρχιτεκτονημάτων που είχε εκπονήσει στο παρελθόν. Στη συνέχεια μεταφέρει οργανικές δομές σε χαρακτικά και τα τυπώνει επάνω τους, θέλοντας με αυτό να σημάνει το παρόν, αλλά ταυτόχρονα να χτίσει και το αύριο.
-
Η ενότητα έργων της Λίνας Πηγαδιώτη-Τζήμα «Το χθες, το σήμερα, το αύριο» περιλαμβάνει μια σειρά σχεδίων μεικτής τεχνικής σε χαρτί που συνδυάζουν ένα παιχνίδι χαρακτικής και χειρονομιακής ζωγραφικής σε μια γήινη χρωματική παλέτα. Η καλλιτέχνιδα δημιουργεί έργα που συνδυάζουν διάφορα εκφραστικά μέσα επιδιώκοντας μέσα από αυτά να διατυπώσει εικαστικά τη σημασία του χρόνου. Για την Πηγαδιώτη-Τζήμα οι έννοιες του χρόνου, της φθοράς, της τάξης και της αταξίας είναι έννοιες που την απασχολούν και την γοητεύουν. Θεωρεί πω η ζωή είναι ένα συνεχές μπρος-πίσω, ζώντας στο τώρα, σκεπτόμενοι το παρελθόν και οργανώνοντας το αύριο με τις συνθήκες που δημιουργήσαμε χτες. Στη σειρά αυτή χρησιμοποιεί ως καμβάδες των έργων γραμμικά σχέδια, κατόψεις και σπουδές αρχιτεκτονημάτων που είχε εκπονήσει στο παρελθόν. Στη συνέχεια μεταφέρει οργανικές δομές σε χαρακτικά και τα τυπώνει επάνω τους, θέλοντας με αυτό να σημάνει το παρόν, αλλά ταυτόχρονα να χτίσει και το αύριο.
-
Η ενότητα έργων της Λίνας Πηγαδιώτη-Τζήμα «Το χθες, το σήμερα, το αύριο» περιλαμβάνει μια σειρά σχεδίων μεικτής τεχνικής σε χαρτί που συνδυάζουν ένα παιχνίδι χαρακτικής και χειρονομιακής ζωγραφικής σε μια γήινη χρωματική παλέτα. Η καλλιτέχνιδα δημιουργεί έργα που συνδυάζουν διάφορα εκφραστικά μέσα επιδιώκοντας μέσα από αυτά να διατυπώσει εικαστικά τη σημασία του χρόνου. Για την Πηγαδιώτη-Τζήμα οι έννοιες του χρόνου, της φθοράς, της τάξης και της αταξίας είναι έννοιες που την απασχολούν και την γοητεύουν. Θεωρεί πω η ζωή είναι ένα συνεχές μπρος-πίσω, ζώντας στο τώρα, σκεπτόμενοι το παρελθόν και οργανώνοντας το αύριο με τις συνθήκες που δημιουργήσαμε χτες. Στη σειρά αυτή χρησιμοποιεί ως καμβάδες των έργων γραμμικά σχέδια, κατόψεις και σπουδές αρχιτεκτονημάτων που είχε εκπονήσει στο παρελθόν. Στη συνέχεια μεταφέρει οργανικές δομές σε χαρακτικά και τα τυπώνει επάνω τους, θέλοντας με αυτό να σημάνει το παρόν, αλλά ταυτόχρονα να χτίσει και το αύριο.
