-
Το 2007 και λίγο πριν την οριστική μεταφορά των γλυπτών από το παλαιό μουσείο της Ακρόπολης στο νέο, η Λίζη Καλλιγά αιτείται να της επιτραπεί η πρόσβαση στο παλαιό για να φωτογραφήσει όλη τη διαδικασία της προετοιμασίας για τη μεταφορά των εκθεμάτων. Στόχος της ήταν να διατηρήσει στη μνήμη τόσο τη δική της όσο και των θεατών μέρος από την ατμόσφαιρα ενός χώρου ιστορικού, σημαντικού και συναισθηματικά φορτισμένου για την ίδια.
Επικεντρώθηκε κατά κύριο λόγο στην αίθουσα με τις Κόρες, οι οποίες ήταν τοποθετημένες σε ημικύκλιο έχοντας ως φόντο το σκούρο μπλε χρώμα της αίθουσας που τις περιέβαλλε. Ο φακός της εστίασε στα ίδια τα γλυπτά, τα οποία τυλιγμένα μέσα σε λευκά υφάσματα περίμεναν καρτερικά την μεταφορά τους. Επέλεξε κατά κύριο λόγο ολόσωμες απόψεις ή τμήματα μελών των γλυπτών και σπανιότερα αποθανάτισε μια συνάθροιση αγαλμάτων. Οι λεπτομέρειες που αποτυπώνει ο φακός, όπως τα υλικά συσκευασίας ή η αρίθμηση του βάθρου ή του κιβωτίου όπου πρόκειται να εγκιβωτιστούν δημιουργούν διάφορα οπτικά ερεθίσματα έχοντας ως στόχο την πρόκληση συναισθημάτων αφενός για τον αποχαιρετισμό και τον αποχωρισμό από το μέχρι τότε «σπίτι» τους, αφετέρου όμως και για την προσμονή και τις προσδοκίες που φέρνει η μετακόμιση σε ένα νέο, μεγαλύτερο, καινούριο.
-
Το 2007 και λίγο πριν την οριστική μεταφορά των γλυπτών από το παλαιό μουσείο της Ακρόπολης στο νέο, η Λίζη Καλλιγά αιτείται να της επιτραπεί η πρόσβαση στο παλαιό για να φωτογραφήσει όλη τη διαδικασία της προετοιμασίας για τη μεταφορά των εκθεμάτων. Στόχος της ήταν να διατηρήσει στη μνήμη τόσο τη δική της όσο και των θεατών μέρος από την ατμόσφαιρα ενός χώρου ιστορικού, σημαντικού και συναισθηματικά φορτισμένου για την ίδια.
Επικεντρώθηκε κατά κύριο λόγο στην αίθουσα με τις Κόρες, οι οποίες ήταν τοποθετημένες σε ημικύκλιο έχοντας ως φόντο το σκούρο μπλε χρώμα της αίθουσας που τις περιέβαλλε. Ο φακός της εστίασε στα ίδια τα γλυπτά, τα οποία τυλιγμένα μέσα σε λευκά υφάσματα περίμεναν καρτερικά την μεταφορά τους. Επέλεξε κατά κύριο λόγο ολόσωμες απόψεις ή τμήματα μελών των γλυπτών και σπανιότερα αποθανάτισε μια συνάθροιση αγαλμάτων. Οι λεπτομέρειες που αποτυπώνει ο φακός, όπως τα υλικά συσκευασίας ή η αρίθμηση του βάθρου ή του κιβωτίου όπου πρόκειται να εγκιβωτιστούν δημιουργούν διάφορα οπτικά ερεθίσματα έχοντας ως στόχο την πρόκληση συναισθημάτων αφενός για τον αποχαιρετισμό και τον αποχωρισμό από το μέχρι τότε «σπίτι» τους, αφετέρου όμως και για την προσμονή και τις προσδοκίες που φέρνει η μετακόμιση σε ένα νέο, μεγαλύτερο, καινούριο.
-
Το 2007 και λίγο πριν την οριστική μεταφορά των γλυπτών από το παλαιό μουσείο της Ακρόπολης στο νέο, η Λίζη Καλλιγά αιτείται να της επιτραπεί η πρόσβαση στο παλαιό για να φωτογραφήσει όλη τη διαδικασία της προετοιμασίας για τη μεταφορά των εκθεμάτων. Στόχος της ήταν να διατηρήσει στη μνήμη τόσο τη δική της όσο και των θεατών μέρος από την ατμόσφαιρα ενός χώρου ιστορικού, σημαντικού και συναισθηματικά φορτισμένου για την ίδια.
Επικεντρώθηκε κατά κύριο λόγο στην αίθουσα με τις Κόρες, οι οποίες ήταν τοποθετημένες σε ημικύκλιο έχοντας ως φόντο το σκούρο μπλε χρώμα της αίθουσας που τις περιέβαλλε. Ο φακός της εστίασε στα ίδια τα γλυπτά, τα οποία τυλιγμένα μέσα σε λευκά υφάσματα περίμεναν καρτερικά την μεταφορά τους. Επέλεξε κατά κύριο λόγο ολόσωμες απόψεις ή τμήματα μελών των γλυπτών και σπανιότερα αποθανάτισε μια συνάθροιση αγαλμάτων. Οι λεπτομέρειες που αποτυπώνει ο φακός, όπως τα υλικά συσκευασίας ή η αρίθμηση του βάθρου ή του κιβωτίου όπου πρόκειται να εγκιβωτιστούν δημιουργούν διάφορα οπτικά ερεθίσματα έχοντας ως στόχο την πρόκληση συναισθημάτων αφενός για τον αποχαιρετισμό και τον αποχωρισμό από το μέχρι τότε «σπίτι» τους, αφετέρου όμως και για την προσμονή και τις προσδοκίες που φέρνει η μετακόμιση σε ένα νέο, μεγαλύτερο, καινούριο.
-
Το 2007 και λίγο πριν την οριστική μεταφορά των γλυπτών από το παλαιό μουσείο της Ακρόπολης στο νέο, η Λίζη Καλλιγά αιτείται να της επιτραπεί η πρόσβαση στο παλαιό για να φωτογραφήσει όλη τη διαδικασία της προετοιμασίας για τη μεταφορά των εκθεμάτων. Στόχος της ήταν να διατηρήσει στη μνήμη τόσο τη δική της όσο και των θεατών μέρος από την ατμόσφαιρα ενός χώρου ιστορικού, σημαντικού και συναισθηματικά φορτισμένου για την ίδια.
Επικεντρώθηκε κατά κύριο λόγο στην αίθουσα με τις Κόρες, οι οποίες ήταν τοποθετημένες σε ημικύκλιο έχοντας ως φόντο το σκούρο μπλε χρώμα της αίθουσας που τις περιέβαλλε. Ο φακός της εστίασε στα ίδια τα γλυπτά, τα οποία τυλιγμένα μέσα σε λευκά υφάσματα περίμεναν καρτερικά την μεταφορά τους. Επέλεξε κατά κύριο λόγο ολόσωμες απόψεις ή τμήματα μελών των γλυπτών και σπανιότερα αποθανάτισε μια συνάθροιση αγαλμάτων. Οι λεπτομέρειες που αποτυπώνει ο φακός, όπως τα υλικά συσκευασίας ή η αρίθμηση του βάθρου ή του κιβωτίου όπου πρόκειται να εγκιβωτιστούν δημιουργούν διάφορα οπτικά ερεθίσματα έχοντας ως στόχο την πρόκληση συναισθημάτων αφενός για τον αποχαιρετισμό και τον αποχωρισμό από το μέχρι τότε «σπίτι» τους, αφετέρου όμως και για την προσμονή και τις προσδοκίες που φέρνει η μετακόμιση σε ένα νέο, μεγαλύτερο, καινούριο.
-
Το 2007 και λίγο πριν την οριστική μεταφορά των γλυπτών από το παλαιό μουσείο της Ακρόπολης στο νέο, η Λίζη Καλλιγά αιτείται να της επιτραπεί η πρόσβαση στο παλαιό για να φωτογραφήσει όλη τη διαδικασία της προετοιμασίας για τη μεταφορά των εκθεμάτων. Στόχος της ήταν να διατηρήσει στη μνήμη τόσο τη δική της όσο και των θεατών μέρος από την ατμόσφαιρα ενός χώρου ιστορικού, σημαντικού και συναισθηματικά φορτισμένου για την ίδια.
Επικεντρώθηκε κατά κύριο λόγο στην αίθουσα με τις Κόρες, οι οποίες ήταν τοποθετημένες σε ημικύκλιο έχοντας ως φόντο το σκούρο μπλε χρώμα της αίθουσας που τις περιέβαλλε. Ο φακός της εστίασε στα ίδια τα γλυπτά, τα οποία τυλιγμένα μέσα σε λευκά υφάσματα περίμεναν καρτερικά την μεταφορά τους. Επέλεξε κατά κύριο λόγο ολόσωμες απόψεις ή τμήματα μελών των γλυπτών και σπανιότερα αποθανάτισε μια συνάθροιση αγαλμάτων. Οι λεπτομέρειες που αποτυπώνει ο φακός, όπως τα υλικά συσκευασίας ή η αρίθμηση του βάθρου ή του κιβωτίου όπου πρόκειται να εγκιβωτιστούν δημιουργούν διάφορα οπτικά ερεθίσματα έχοντας ως στόχο την πρόκληση συναισθημάτων αφενός για τον αποχαιρετισμό και τον αποχωρισμό από το μέχρι τότε «σπίτι» τους, αφετέρου όμως και για την προσμονή και τις προσδοκίες που φέρνει η μετακόμιση σε ένα νέο, μεγαλύτερο, καινούριο.
-
Το 2007 και λίγο πριν την οριστική μεταφορά των γλυπτών από το παλαιό μουσείο της Ακρόπολης στο νέο, η Λίζη Καλλιγά αιτείται να της επιτραπεί η πρόσβαση στο παλαιό για να φωτογραφήσει όλη τη διαδικασία της προετοιμασίας για τη μεταφορά των εκθεμάτων. Στόχος της ήταν να διατηρήσει στη μνήμη τόσο τη δική της όσο και των θεατών μέρος από την ατμόσφαιρα ενός χώρου ιστορικού, σημαντικού και συναισθηματικά φορτισμένου για την ίδια.
Επικεντρώθηκε κατά κύριο λόγο στην αίθουσα με τις Κόρες, οι οποίες ήταν τοποθετημένες σε ημικύκλιο έχοντας ως φόντο το σκούρο μπλε χρώμα της αίθουσας που τις περιέβαλλε. Ο φακός της εστίασε στα ίδια τα γλυπτά, τα οποία τυλιγμένα μέσα σε λευκά υφάσματα περίμεναν καρτερικά την μεταφορά τους. Επέλεξε κατά κύριο λόγο ολόσωμες απόψεις ή τμήματα μελών των γλυπτών και σπανιότερα αποθανάτισε μια συνάθροιση αγαλμάτων. Οι λεπτομέρειες που αποτυπώνει ο φακός, όπως τα υλικά συσκευασίας ή η αρίθμηση του βάθρου ή του κιβωτίου όπου πρόκειται να εγκιβωτιστούν δημιουργούν διάφορα οπτικά ερεθίσματα έχοντας ως στόχο την πρόκληση συναισθημάτων αφενός για τον αποχαιρετισμό και τον αποχωρισμό από το μέχρι τότε «σπίτι» τους, αφετέρου όμως και για την προσμονή και τις προσδοκίες που φέρνει η μετακόμιση σε ένα νέο, μεγαλύτερο, καινούριο.
-
Το 2007 και λίγο πριν την οριστική μεταφορά των γλυπτών από το παλαιό μουσείο της Ακρόπολης στο νέο, η Λίζη Καλλιγά αιτείται να της επιτραπεί η πρόσβαση στο παλαιό για να φωτογραφήσει όλη τη διαδικασία της προετοιμασίας για τη μεταφορά των εκθεμάτων. Στόχος της ήταν να διατηρήσει στη μνήμη τόσο τη δική της όσο και των θεατών μέρος από την ατμόσφαιρα ενός χώρου ιστορικού, σημαντικού και συναισθηματικά φορτισμένου για την ίδια.
Επικεντρώθηκε κατά κύριο λόγο στην αίθουσα με τις Κόρες, οι οποίες ήταν τοποθετημένες σε ημικύκλιο έχοντας ως φόντο το σκούρο μπλε χρώμα της αίθουσας που τις περιέβαλλε. Ο φακός της εστίασε στα ίδια τα γλυπτά, τα οποία τυλιγμένα μέσα σε λευκά υφάσματα περίμεναν καρτερικά την μεταφορά τους. Επέλεξε κατά κύριο λόγο ολόσωμες απόψεις ή τμήματα μελών των γλυπτών και σπανιότερα αποθανάτισε μια συνάθροιση αγαλμάτων. Οι λεπτομέρειες που αποτυπώνει ο φακός, όπως τα υλικά συσκευασίας ή η αρίθμηση του βάθρου ή του κιβωτίου όπου πρόκειται να εγκιβωτιστούν δημιουργούν διάφορα οπτικά ερεθίσματα έχοντας ως στόχο την πρόκληση συναισθημάτων αφενός για τον αποχαιρετισμό και τον αποχωρισμό από το μέχρι τότε «σπίτι» τους, αφετέρου όμως και για την προσμονή και τις προσδοκίες που φέρνει η μετακόμιση σε ένα νέο, μεγαλύτερο, καινούριο.
-
Το 2007 και λίγο πριν την οριστική μεταφορά των γλυπτών από το παλαιό μουσείο της Ακρόπολης στο νέο, η Λίζη Καλλιγά αιτείται να της επιτραπεί η πρόσβαση στο παλαιό για να φωτογραφήσει όλη τη διαδικασία της προετοιμασίας για τη μεταφορά των εκθεμάτων. Στόχος της ήταν να διατηρήσει στη μνήμη τόσο τη δική της όσο και των θεατών μέρος από την ατμόσφαιρα ενός χώρου ιστορικού, σημαντικού και συναισθηματικά φορτισμένου για την ίδια.
Επικεντρώθηκε κατά κύριο λόγο στην αίθουσα με τις Κόρες, οι οποίες ήταν τοποθετημένες σε ημικύκλιο έχοντας ως φόντο το σκούρο μπλε χρώμα της αίθουσας που τις περιέβαλλε. Ο φακός της εστίασε στα ίδια τα γλυπτά, τα οποία τυλιγμένα μέσα σε λευκά υφάσματα περίμεναν καρτερικά την μεταφορά τους. Επέλεξε κατά κύριο λόγο ολόσωμες απόψεις ή τμήματα μελών των γλυπτών και σπανιότερα αποθανάτισε μια συνάθροιση αγαλμάτων. Οι λεπτομέρειες που αποτυπώνει ο φακός, όπως τα υλικά συσκευασίας ή η αρίθμηση του βάθρου ή του κιβωτίου όπου πρόκειται να εγκιβωτιστούν δημιουργούν διάφορα οπτικά ερεθίσματα έχοντας ως στόχο την πρόκληση συναισθημάτων αφενός για τον αποχαιρετισμό και τον αποχωρισμό από το μέχρι τότε «σπίτι» τους, αφετέρου όμως και για την προσμονή και τις προσδοκίες που φέρνει η μετακόμιση σε ένα νέο, μεγαλύτερο, καινούριο.
-
Το 2007 και λίγο πριν την οριστική μεταφορά των γλυπτών από το παλαιό μουσείο της Ακρόπολης στο νέο, η Λίζη Καλλιγά αιτείται να της επιτραπεί η πρόσβαση στο παλαιό για να φωτογραφήσει όλη τη διαδικασία της προετοιμασίας για τη μεταφορά των εκθεμάτων. Στόχος της ήταν να διατηρήσει στη μνήμη τόσο τη δική της όσο και των θεατών μέρος από την ατμόσφαιρα ενός χώρου ιστορικού, σημαντικού και συναισθηματικά φορτισμένου για την ίδια.
Επικεντρώθηκε κατά κύριο λόγο στην αίθουσα με τις Κόρες, οι οποίες ήταν τοποθετημένες σε ημικύκλιο έχοντας ως φόντο το σκούρο μπλε χρώμα της αίθουσας που τις περιέβαλλε. Ο φακός της εστίασε στα ίδια τα γλυπτά, τα οποία τυλιγμένα μέσα σε λευκά υφάσματα περίμεναν καρτερικά την μεταφορά τους. Επέλεξε κατά κύριο λόγο ολόσωμες απόψεις ή τμήματα μελών των γλυπτών και σπανιότερα αποθανάτισε μια συνάθροιση αγαλμάτων. Οι λεπτομέρειες που αποτυπώνει ο φακός, όπως τα υλικά συσκευασίας ή η αρίθμηση του βάθρου ή του κιβωτίου όπου πρόκειται να εγκιβωτιστούν δημιουργούν διάφορα οπτικά ερεθίσματα έχοντας ως στόχο την πρόκληση συναισθημάτων αφενός για τον αποχαιρετισμό και τον αποχωρισμό από το μέχρι τότε «σπίτι» τους, αφετέρου όμως και για την προσμονή και τις προσδοκίες που φέρνει η μετακόμιση σε ένα νέο, μεγαλύτερο, καινούριο.
-
Το 2007 και λίγο πριν την οριστική μεταφορά των γλυπτών από το παλαιό μουσείο της Ακρόπολης στο νέο, η Λίζη Καλλιγά αιτείται να της επιτραπεί η πρόσβαση στο παλαιό για να φωτογραφήσει όλη τη διαδικασία της προετοιμασίας για τη μεταφορά των εκθεμάτων. Στόχος της ήταν να διατηρήσει στη μνήμη τόσο τη δική της όσο και των θεατών μέρος από την ατμόσφαιρα ενός χώρου ιστορικού, σημαντικού και συναισθηματικά φορτισμένου για την ίδια.
Επικεντρώθηκε κατά κύριο λόγο στην αίθουσα με τις Κόρες, οι οποίες ήταν τοποθετημένες σε ημικύκλιο έχοντας ως φόντο το σκούρο μπλε χρώμα της αίθουσας που τις περιέβαλλε. Ο φακός της εστίασε στα ίδια τα γλυπτά, τα οποία τυλιγμένα μέσα σε λευκά υφάσματα περίμεναν καρτερικά την μεταφορά τους. Επέλεξε κατά κύριο λόγο ολόσωμες απόψεις ή τμήματα μελών των γλυπτών και σπανιότερα αποθανάτισε μια συνάθροιση αγαλμάτων. Οι λεπτομέρειες που αποτυπώνει ο φακός, όπως τα υλικά συσκευασίας ή η αρίθμηση του βάθρου ή του κιβωτίου όπου πρόκειται να εγκιβωτιστούν δημιουργούν διάφορα οπτικά ερεθίσματα έχοντας ως στόχο την πρόκληση συναισθημάτων αφενός για τον αποχαιρετισμό και τον αποχωρισμό από το μέχρι τότε «σπίτι» τους, αφετέρου όμως και για την προσμονή και τις προσδοκίες που φέρνει η μετακόμιση σε ένα νέο, μεγαλύτερο, καινούριο.
-
Το 2007 και λίγο πριν την οριστική μεταφορά των γλυπτών από το παλαιό μουσείο της Ακρόπολης στο νέο, η Λίζη Καλλιγά αιτείται να της επιτραπεί η πρόσβαση στο παλαιό για να φωτογραφήσει όλη τη διαδικασία της προετοιμασίας για τη μεταφορά των εκθεμάτων. Στόχος της ήταν να διατηρήσει στη μνήμη τόσο τη δική της όσο και των θεατών μέρος από την ατμόσφαιρα ενός χώρου ιστορικού, σημαντικού και συναισθηματικά φορτισμένου για την ίδια.
Επικεντρώθηκε κατά κύριο λόγο στην αίθουσα με τις Κόρες, οι οποίες ήταν τοποθετημένες σε ημικύκλιο έχοντας ως φόντο το σκούρο μπλε χρώμα της αίθουσας που τις περιέβαλλε. Ο φακός της εστίασε στα ίδια τα γλυπτά, τα οποία τυλιγμένα μέσα σε λευκά υφάσματα περίμεναν καρτερικά την μεταφορά τους. Επέλεξε κατά κύριο λόγο ολόσωμες απόψεις ή τμήματα μελών των γλυπτών και σπανιότερα αποθανάτισε μια συνάθροιση αγαλμάτων. Οι λεπτομέρειες που αποτυπώνει ο φακός, όπως τα υλικά συσκευασίας ή η αρίθμηση του βάθρου ή του κιβωτίου όπου πρόκειται να εγκιβωτιστούν δημιουργούν διάφορα οπτικά ερεθίσματα έχοντας ως στόχο την πρόκληση συναισθημάτων αφενός για τον αποχαιρετισμό και τον αποχωρισμό από το μέχρι τότε «σπίτι» τους, αφετέρου όμως και για την προσμονή και τις προσδοκίες που φέρνει η μετακόμιση σε ένα νέο, μεγαλύτερο, καινούριο.
-
Το 2007 και λίγο πριν την οριστική μεταφορά των γλυπτών από το παλαιό μουσείο της Ακρόπολης στο νέο, η Λίζη Καλλιγά αιτείται να της επιτραπεί η πρόσβαση στο παλαιό για να φωτογραφήσει όλη τη διαδικασία της προετοιμασίας για τη μεταφορά των εκθεμάτων. Στόχος της ήταν να διατηρήσει στη μνήμη τόσο τη δική της όσο και των θεατών μέρος από την ατμόσφαιρα ενός χώρου ιστορικού, σημαντικού και συναισθηματικά φορτισμένου για την ίδια.
Επικεντρώθηκε κατά κύριο λόγο στην αίθουσα με τις Κόρες, οι οποίες ήταν τοποθετημένες σε ημικύκλιο έχοντας ως φόντο το σκούρο μπλε χρώμα της αίθουσας που τις περιέβαλλε. Ο φακός της εστίασε στα ίδια τα γλυπτά, τα οποία τυλιγμένα μέσα σε λευκά υφάσματα περίμεναν καρτερικά την μεταφορά τους. Επέλεξε κατά κύριο λόγο ολόσωμες απόψεις ή τμήματα μελών των γλυπτών και σπανιότερα αποθανάτισε μια συνάθροιση αγαλμάτων. Οι λεπτομέρειες που αποτυπώνει ο φακός, όπως τα υλικά συσκευασίας ή η αρίθμηση του βάθρου ή του κιβωτίου όπου πρόκειται να εγκιβωτιστούν δημιουργούν διάφορα οπτικά ερεθίσματα έχοντας ως στόχο την πρόκληση συναισθημάτων αφενός για τον αποχαιρετισμό και τον αποχωρισμό από το μέχρι τότε «σπίτι» τους, αφετέρου όμως και για την προσμονή και τις προσδοκίες που φέρνει η μετακόμιση σε ένα νέο, μεγαλύτερο, καινούριο.
-
Το 2007 και λίγο πριν την οριστική μεταφορά των γλυπτών από το παλαιό μουσείο της Ακρόπολης στο νέο, η Λίζη Καλλιγά αιτείται να της επιτραπεί η πρόσβαση στο παλαιό για να φωτογραφήσει όλη τη διαδικασία της προετοιμασίας για τη μεταφορά των εκθεμάτων. Στόχος της ήταν να διατηρήσει στη μνήμη τόσο τη δική της όσο και των θεατών μέρος από την ατμόσφαιρα ενός χώρου ιστορικού, σημαντικού και συναισθηματικά φορτισμένου για την ίδια.
Επικεντρώθηκε κατά κύριο λόγο στην αίθουσα με τις Κόρες, οι οποίες ήταν τοποθετημένες σε ημικύκλιο έχοντας ως φόντο το σκούρο μπλε χρώμα της αίθουσας που τις περιέβαλλε. Ο φακός της εστίασε στα ίδια τα γλυπτά, τα οποία τυλιγμένα μέσα σε λευκά υφάσματα περίμεναν καρτερικά την μεταφορά τους. Επέλεξε κατά κύριο λόγο ολόσωμες απόψεις ή τμήματα μελών των γλυπτών και σπανιότερα αποθανάτισε μια συνάθροιση αγαλμάτων. Οι λεπτομέρειες που αποτυπώνει ο φακός, όπως τα υλικά συσκευασίας ή η αρίθμηση του βάθρου ή του κιβωτίου όπου πρόκειται να εγκιβωτιστούν δημιουργούν διάφορα οπτικά ερεθίσματα έχοντας ως στόχο την πρόκληση συναισθημάτων αφενός για τον αποχαιρετισμό και τον αποχωρισμό από το μέχρι τότε «σπίτι» τους, αφετέρου όμως και για την προσμονή και τις προσδοκίες που φέρνει η μετακόμιση σε ένα νέο, μεγαλύτερο, καινούριο.
-
Το 2007 και λίγο πριν την οριστική μεταφορά των γλυπτών από το παλαιό μουσείο της Ακρόπολης στο νέο, η Λίζη Καλλιγά αιτείται να της επιτραπεί η πρόσβαση στο παλαιό για να φωτογραφήσει όλη τη διαδικασία της προετοιμασίας για τη μεταφορά των εκθεμάτων. Στόχος της ήταν να διατηρήσει στη μνήμη τόσο τη δική της όσο και των θεατών μέρος από την ατμόσφαιρα ενός χώρου ιστορικού, σημαντικού και συναισθηματικά φορτισμένου για την ίδια.
Επικεντρώθηκε κατά κύριο λόγο στην αίθουσα με τις Κόρες, οι οποίες ήταν τοποθετημένες σε ημικύκλιο έχοντας ως φόντο το σκούρο μπλε χρώμα της αίθουσας που τις περιέβαλλε. Ο φακός της εστίασε στα ίδια τα γλυπτά, τα οποία τυλιγμένα μέσα σε λευκά υφάσματα περίμεναν καρτερικά την μεταφορά τους. Επέλεξε κατά κύριο λόγο ολόσωμες απόψεις ή τμήματα μελών των γλυπτών και σπανιότερα αποθανάτισε μια συνάθροιση αγαλμάτων. Οι λεπτομέρειες που αποτυπώνει ο φακός, όπως τα υλικά συσκευασίας ή η αρίθμηση του βάθρου ή του κιβωτίου όπου πρόκειται να εγκιβωτιστούν δημιουργούν διάφορα οπτικά ερεθίσματα έχοντας ως στόχο την πρόκληση συναισθημάτων αφενός για τον αποχαιρετισμό και τον αποχωρισμό από το μέχρι τότε «σπίτι» τους, αφετέρου όμως και για την προσμονή και τις προσδοκίες που φέρνει η μετακόμιση σε ένα νέο, μεγαλύτερο, καινούριο.
-
Το 2007 και λίγο πριν την οριστική μεταφορά των γλυπτών από το παλαιό μουσείο της Ακρόπολης στο νέο, η Λίζη Καλλιγά αιτείται να της επιτραπεί η πρόσβαση στο παλαιό για να φωτογραφήσει όλη τη διαδικασία της προετοιμασίας για τη μεταφορά των εκθεμάτων. Στόχος της ήταν να διατηρήσει στη μνήμη τόσο τη δική της όσο και των θεατών μέρος από την ατμόσφαιρα ενός χώρου ιστορικού, σημαντικού και συναισθηματικά φορτισμένου για την ίδια.
Επικεντρώθηκε κατά κύριο λόγο στην αίθουσα με τις Κόρες, οι οποίες ήταν τοποθετημένες σε ημικύκλιο έχοντας ως φόντο το σκούρο μπλε χρώμα της αίθουσας που τις περιέβαλλε. Ο φακός της εστίασε στα ίδια τα γλυπτά, τα οποία τυλιγμένα μέσα σε λευκά υφάσματα περίμεναν καρτερικά την μεταφορά τους. Επέλεξε κατά κύριο λόγο ολόσωμες απόψεις ή τμήματα μελών των γλυπτών και σπανιότερα αποθανάτισε μια συνάθροιση αγαλμάτων. Οι λεπτομέρειες που αποτυπώνει ο φακός, όπως τα υλικά συσκευασίας ή η αρίθμηση του βάθρου ή του κιβωτίου όπου πρόκειται να εγκιβωτιστούν δημιουργούν διάφορα οπτικά ερεθίσματα έχοντας ως στόχο την πρόκληση συναισθημάτων αφενός για τον αποχαιρετισμό και τον αποχωρισμό από το μέχρι τότε «σπίτι» τους, αφετέρου όμως και για την προσμονή και τις προσδοκίες που φέρνει η μετακόμιση σε ένα νέο, μεγαλύτερο, καινούριο.
-
Το 2007 και λίγο πριν την οριστική μεταφορά των γλυπτών από το παλαιό μουσείο της Ακρόπολης στο νέο, η Λίζη Καλλιγά αιτείται να της επιτραπεί η πρόσβαση στο παλαιό για να φωτογραφήσει όλη τη διαδικασία της προετοιμασίας για τη μεταφορά των εκθεμάτων. Στόχος της ήταν να διατηρήσει στη μνήμη τόσο τη δική της όσο και των θεατών μέρος από την ατμόσφαιρα ενός χώρου ιστορικού, σημαντικού και συναισθηματικά φορτισμένου για την ίδια.
Επικεντρώθηκε κατά κύριο λόγο στην αίθουσα με τις Κόρες, οι οποίες ήταν τοποθετημένες σε ημικύκλιο έχοντας ως φόντο το σκούρο μπλε χρώμα της αίθουσας που τις περιέβαλλε. Ο φακός της εστίασε στα ίδια τα γλυπτά, τα οποία τυλιγμένα μέσα σε λευκά υφάσματα περίμεναν καρτερικά την μεταφορά τους. Επέλεξε κατά κύριο λόγο ολόσωμες απόψεις ή τμήματα μελών των γλυπτών και σπανιότερα αποθανάτισε μια συνάθροιση αγαλμάτων. Οι λεπτομέρειες που αποτυπώνει ο φακός, όπως τα υλικά συσκευασίας ή η αρίθμηση του βάθρου ή του κιβωτίου όπου πρόκειται να εγκιβωτιστούν δημιουργούν διάφορα οπτικά ερεθίσματα έχοντας ως στόχο την πρόκληση συναισθημάτων αφενός για τον αποχαιρετισμό και τον αποχωρισμό από το μέχρι τότε «σπίτι» τους, αφετέρου όμως και για την προσμονή και τις προσδοκίες που φέρνει η μετακόμιση σε ένα νέο, μεγαλύτερο, καινούριο.
-
Το 2007 και λίγο πριν την οριστική μεταφορά των γλυπτών από το παλαιό μουσείο της Ακρόπολης στο νέο, η Λίζη Καλλιγά αιτείται να της επιτραπεί η πρόσβαση στο παλαιό για να φωτογραφήσει όλη τη διαδικασία της προετοιμασίας για τη μεταφορά των εκθεμάτων. Στόχος της ήταν να διατηρήσει στη μνήμη τόσο τη δική της όσο και των θεατών μέρος από την ατμόσφαιρα ενός χώρου ιστορικού, σημαντικού και συναισθηματικά φορτισμένου για την ίδια.
Επικεντρώθηκε κατά κύριο λόγο στην αίθουσα με τις Κόρες, οι οποίες ήταν τοποθετημένες σε ημικύκλιο έχοντας ως φόντο το σκούρο μπλε χρώμα της αίθουσας που τις περιέβαλλε. Ο φακός της εστίασε στα ίδια τα γλυπτά, τα οποία τυλιγμένα μέσα σε λευκά υφάσματα περίμεναν καρτερικά την μεταφορά τους. Επέλεξε κατά κύριο λόγο ολόσωμες απόψεις ή τμήματα μελών των γλυπτών και σπανιότερα αποθανάτισε μια συνάθροιση αγαλμάτων. Οι λεπτομέρειες που αποτυπώνει ο φακός, όπως τα υλικά συσκευασίας ή η αρίθμηση του βάθρου ή του κιβωτίου όπου πρόκειται να εγκιβωτιστούν δημιουργούν διάφορα οπτικά ερεθίσματα έχοντας ως στόχο την πρόκληση συναισθημάτων αφενός για τον αποχαιρετισμό και τον αποχωρισμό από το μέχρι τότε «σπίτι» τους, αφετέρου όμως και για την προσμονή και τις προσδοκίες που φέρνει η μετακόμιση σε ένα νέο, μεγαλύτερο, καινούριο.
-
Το 2007 και λίγο πριν την οριστική μεταφορά των γλυπτών από το παλαιό μουσείο της Ακρόπολης στο νέο, η Λίζη Καλλιγά αιτείται να της επιτραπεί η πρόσβαση στο παλαιό για να φωτογραφήσει όλη τη διαδικασία της προετοιμασίας για τη μεταφορά των εκθεμάτων. Στόχος της ήταν να διατηρήσει στη μνήμη τόσο τη δική της όσο και των θεατών μέρος από την ατμόσφαιρα ενός χώρου ιστορικού, σημαντικού και συναισθηματικά φορτισμένου για την ίδια.
Επικεντρώθηκε κατά κύριο λόγο στην αίθουσα με τις Κόρες, οι οποίες ήταν τοποθετημένες σε ημικύκλιο έχοντας ως φόντο το σκούρο μπλε χρώμα της αίθουσας που τις περιέβαλλε. Ο φακός της εστίασε στα ίδια τα γλυπτά, τα οποία τυλιγμένα μέσα σε λευκά υφάσματα περίμεναν καρτερικά την μεταφορά τους. Επέλεξε κατά κύριο λόγο ολόσωμες απόψεις ή τμήματα μελών των γλυπτών και σπανιότερα αποθανάτισε μια συνάθροιση αγαλμάτων. Οι λεπτομέρειες που αποτυπώνει ο φακός, όπως τα υλικά συσκευασίας ή η αρίθμηση του βάθρου ή του κιβωτίου όπου πρόκειται να εγκιβωτιστούν δημιουργούν διάφορα οπτικά ερεθίσματα έχοντας ως στόχο την πρόκληση συναισθημάτων αφενός για τον αποχαιρετισμό και τον αποχωρισμό από το μέχρι τότε «σπίτι» τους, αφετέρου όμως και για την προσμονή και τις προσδοκίες που φέρνει η μετακόμιση σε ένα νέο, μεγαλύτερο, καινούριο.
-
Το 2007 και λίγο πριν την οριστική μεταφορά των γλυπτών από το παλαιό μουσείο της Ακρόπολης στο νέο, η Λίζη Καλλιγά αιτείται να της επιτραπεί η πρόσβαση στο παλαιό για να φωτογραφήσει όλη τη διαδικασία της προετοιμασίας για τη μεταφορά των εκθεμάτων. Στόχος της ήταν να διατηρήσει στη μνήμη τόσο τη δική της όσο και των θεατών μέρος από την ατμόσφαιρα ενός χώρου ιστορικού, σημαντικού και συναισθηματικά φορτισμένου για την ίδια.
Επικεντρώθηκε κατά κύριο λόγο στην αίθουσα με τις Κόρες, οι οποίες ήταν τοποθετημένες σε ημικύκλιο έχοντας ως φόντο το σκούρο μπλε χρώμα της αίθουσας που τις περιέβαλλε. Ο φακός της εστίασε στα ίδια τα γλυπτά, τα οποία τυλιγμένα μέσα σε λευκά υφάσματα περίμεναν καρτερικά την μεταφορά τους. Επέλεξε κατά κύριο λόγο ολόσωμες απόψεις ή τμήματα μελών των γλυπτών και σπανιότερα αποθανάτισε μια συνάθροιση αγαλμάτων. Οι λεπτομέρειες που αποτυπώνει ο φακός, όπως τα υλικά συσκευασίας ή η αρίθμηση του βάθρου ή του κιβωτίου όπου πρόκειται να εγκιβωτιστούν δημιουργούν διάφορα οπτικά ερεθίσματα έχοντας ως στόχο την πρόκληση συναισθημάτων αφενός για τον αποχαιρετισμό και τον αποχωρισμό από το μέχρι τότε «σπίτι» τους, αφετέρου όμως και για την προσμονή και τις προσδοκίες που φέρνει η μετακόμιση σε ένα νέο, μεγαλύτερο, καινούριο.
-
Το 2007 και λίγο πριν την οριστική μεταφορά των γλυπτών από το παλαιό μουσείο της Ακρόπολης στο νέο, η Λίζη Καλλιγά αιτείται να της επιτραπεί η πρόσβαση στο παλαιό για να φωτογραφήσει όλη τη διαδικασία της προετοιμασίας για τη μεταφορά των εκθεμάτων. Στόχος της ήταν να διατηρήσει στη μνήμη τόσο τη δική της όσο και των θεατών μέρος από την ατμόσφαιρα ενός χώρου ιστορικού, σημαντικού και συναισθηματικά φορτισμένου για την ίδια.
Επικεντρώθηκε κατά κύριο λόγο στην αίθουσα με τις Κόρες, οι οποίες ήταν τοποθετημένες σε ημικύκλιο έχοντας ως φόντο το σκούρο μπλε χρώμα της αίθουσας που τις περιέβαλλε. Ο φακός της εστίασε στα ίδια τα γλυπτά, τα οποία τυλιγμένα μέσα σε λευκά υφάσματα περίμεναν καρτερικά την μεταφορά τους. Επέλεξε κατά κύριο λόγο ολόσωμες απόψεις ή τμήματα μελών των γλυπτών και σπανιότερα αποθανάτισε μια συνάθροιση αγαλμάτων. Οι λεπτομέρειες που αποτυπώνει ο φακός, όπως τα υλικά συσκευασίας ή η αρίθμηση του βάθρου ή του κιβωτίου όπου πρόκειται να εγκιβωτιστούν δημιουργούν διάφορα οπτικά ερεθίσματα έχοντας ως στόχο την πρόκληση συναισθημάτων αφενός για τον αποχαιρετισμό και τον αποχωρισμό από το μέχρι τότε «σπίτι» τους, αφετέρου όμως και για την προσμονή και τις προσδοκίες που φέρνει η μετακόμιση σε ένα νέο, μεγαλύτερο, καινούριο.
-
Το 2007 και λίγο πριν την οριστική μεταφορά των γλυπτών από το παλαιό μουσείο της Ακρόπολης στο νέο, η Λίζη Καλλιγά αιτείται να της επιτραπεί η πρόσβαση στο παλαιό για να φωτογραφήσει όλη τη διαδικασία της προετοιμασίας για τη μεταφορά των εκθεμάτων. Στόχος της ήταν να διατηρήσει στη μνήμη τόσο τη δική της όσο και των θεατών μέρος από την ατμόσφαιρα ενός χώρου ιστορικού, σημαντικού και συναισθηματικά φορτισμένου για την ίδια.
Επικεντρώθηκε κατά κύριο λόγο στην αίθουσα με τις Κόρες, οι οποίες ήταν τοποθετημένες σε ημικύκλιο έχοντας ως φόντο το σκούρο μπλε χρώμα της αίθουσας που τις περιέβαλλε. Ο φακός της εστίασε στα ίδια τα γλυπτά, τα οποία τυλιγμένα μέσα σε λευκά υφάσματα περίμεναν καρτερικά την μεταφορά τους. Επέλεξε κατά κύριο λόγο ολόσωμες απόψεις ή τμήματα μελών των γλυπτών και σπανιότερα αποθανάτισε μια συνάθροιση αγαλμάτων. Οι λεπτομέρειες που αποτυπώνει ο φακός, όπως τα υλικά συσκευασίας ή η αρίθμηση του βάθρου ή του κιβωτίου όπου πρόκειται να εγκιβωτιστούν δημιουργούν διάφορα οπτικά ερεθίσματα έχοντας ως στόχο την πρόκληση συναισθημάτων αφενός για τον αποχαιρετισμό και τον αποχωρισμό από το μέχρι τότε «σπίτι» τους, αφετέρου όμως και για την προσμονή και τις προσδοκίες που φέρνει η μετακόμιση σε ένα νέο, μεγαλύτερο, καινούριο.
-
Η λειτουργία του χρώματος αποτελεί μία από τις βασικές ιδιότητες του έργου της Μαρίας Κομπατσιάρη, το οποίο χαρακτηρίζεται ακόμη από συνέπεια και συνεχή πειραματισμό. Οργανώνει έναν αυτοσημαινόμενο χώρο, ο οποίος κινείται ανάμεσα στη λογική και την ευαισθησία, το συναίσθημα και τη διαίσθηση, τις έννοιες της συμμετρίας και της ασυμμετρίας και προτείνει στον θεατή διαφορετικές αναγνώσεις και αφηγήσεις του έργου της, οι οποίες βρίσκονται σε συνάρτηση με προσωπικά βιώματα και συμπεριφορές.
-
Η Χρύσα μεταβαίνει το 1954 στο Σαν Φρανσίσκο, σπουδάζει για σύντομο διάστημα στο California School of Fine Arts για να καταλήξει στη Νέα Υόρκη. Εκεί γοητεύεται από τα σύμβολα και νοιώθει έλξη για ό,τι σχετίζεται με την επικοινωνία, τη γλώσσα και τη γραφή: από τα απλά γράμματα σε εφημερίδες, από τα ονόματα σε εισόδους κτηρίων, από τις μεταλλικές πινακίδες σε εξωτερικούς χώρους και αργότερα από τις διαφημιστικές πινακίδες με νέον.
Στις αρχές της δεκαετίας του ’60 ξεκινά τις συνθέσεις της με γράμματα, απομονώνοντας μια λέξη από ένα σύνολο λέξεων, έπειτα ένα γράμμα ή ένα σύνολο γραμμάτων μετατρέποντάς τα σε θέματα-πλαστικά σχήματα, χρησιμοποιώντας μόνο γράμματα του λατινικού αλφαβήτου. Αρχίζει να δουλεύει τα πρώτα «κουτιά με νέον», να δίνει συνθέσεις με λεπτούς σωλήνες νέον και να «αναλύει» γράμματα. Το 1967 δημιουργεί ένα ελεύθερο γλυπτό με τους σωλήνες του νέον να ακτινοβολούν black light με δυνατούς μπλε σωλήνες φωσφορισμού, τη Σπουδή για τις Πύλες αρ.14, το οποίο είναι γνωστό και με τον τίτλο Κλυταιμνήστρα. Στη σύνθεση αυτή η Χρύσα αξιοποιεί το σχήμα του διπλού S, το οποίο αντιπαρατίθεται και επαναλαμβάνεται διαγώνια ως ηχώ στον χώρο οκτώ φορές. Στις μελέτες που πραγματοποιεί φαίνεται αυτή της η προσπάθεια να «εκμεταλλευτεί» στην τελική σύνθεση τα πλεονεκτήματα και τις καμπύλες του συγκεκριμένου γράμματος. Ταυτόχρονα, όμως, γίνεται αντιληπτό πως αυτές οι φόρμες που επιλέγει η Χρύσα, με τις καμπύλες και τις αιχμηρές απολήξεις τους, μορφοποιούν συμβολικά όχι μόνο το θηλυκό σώμα, αλλά και εκφάνσεις της γυναικείας φύσης αναφορικά με την ταυτότητα, τη σεξουαλικότητα, τις σχέσεις της γυναίκας με τον άντρα, τις συμπεριφορές και τον ψυχισμό της. Από αυτήν τη σκοπιά άλλωστε προκύπτει και η δεύτερη ονομασία του έργου, καθώς η Χρύσα επιθυμεί να εικονοποιήσει με αφηρημένο τρόπο τον θρήνο της μυθικής βασίλισσας, το κυρτωμένο και συντετριμμένο από τον σπαραγμό σώμα της, την ώρα που η κόρη της Ιφιγένεια θυσιάζεται.
-
Η Χρύσα μεταβαίνει το 1954 στο Σαν Φρανσίσκο, σπουδάζει για σύντομο διάστημα στο California School of Fine Arts για να καταλήξει στη Νέα Υόρκη. Εκεί γοητεύεται από τα σύμβολα και νοιώθει έλξη για ό,τι σχετίζεται με την επικοινωνία, τη γλώσσα και τη γραφή: από τα απλά γράμματα σε εφημερίδες, από τα ονόματα σε εισόδους κτηρίων, από τις μεταλλικές πινακίδες σε εξωτερικούς χώρους και αργότερα από τις διαφημιστικές πινακίδες με νέον.
Στις αρχές της δεκαετίας του ’60 ξεκινά τις συνθέσεις της με γράμματα, απομονώνοντας μια λέξη από ένα σύνολο λέξεων, έπειτα ένα γράμμα ή ένα σύνολο γραμμάτων μετατρέποντάς τα σε θέματα-πλαστικά σχήματα, χρησιμοποιώντας μόνο γράμματα του λατινικού αλφαβήτου. Αρχίζει να δουλεύει τα πρώτα «κουτιά με νέον», να δίνει συνθέσεις με λεπτούς σωλήνες νέον και να «αναλύει» γράμματα. Το 1967 δημιουργεί ένα ελεύθερο γλυπτό με τους σωλήνες του νέον να ακτινοβολούν black light με δυνατούς μπλε σωλήνες φωσφορισμού, τη Σπουδή για τις Πύλες αρ.14, το οποίο είναι γνωστό και με τον τίτλο Κλυταιμνήστρα. Στη σύνθεση αυτή η Χρύσα αξιοποιεί το σχήμα του διπλού S, το οποίο αντιπαρατίθεται και επαναλαμβάνεται διαγώνια ως ηχώ στον χώρο οκτώ φορές. Στις μελέτες που πραγματοποιεί φαίνεται αυτή της η προσπάθεια να «εκμεταλλευτεί» στην τελική σύνθεση τα πλεονεκτήματα και τις καμπύλες του συγκεκριμένου γράμματος. Ταυτόχρονα, όμως, γίνεται αντιληπτό πως αυτές οι φόρμες που επιλέγει η Χρύσα, με τις καμπύλες και τις αιχμηρές απολήξεις τους, μορφοποιούν συμβολικά όχι μόνο το θηλυκό σώμα, αλλά και εκφάνσεις της γυναικείας φύσης αναφορικά με την ταυτότητα, τη σεξουαλικότητα, τις σχέσεις της γυναίκας με τον άντρα, τις συμπεριφορές και τον ψυχισμό της. Από αυτήν τη σκοπιά άλλωστε προκύπτει και η δεύτερη ονομασία του έργου, καθώς η Χρύσα επιθυμεί να εικονοποιήσει με αφηρημένο τρόπο τον θρήνο της μυθικής βασίλισσας, το κυρτωμένο και συντετριμμένο από τον σπαραγμό σώμα της, την ώρα που η κόρη της Ιφιγένεια θυσιάζεται.
-
Η Χρύσα μεταβαίνει το 1954 στο Σαν Φρανσίσκο, σπουδάζει για σύντομο διάστημα στο California School of Fine Arts για να καταλήξει στη Νέα Υόρκη. Εκεί γοητεύεται από τα σύμβολα και νοιώθει έλξη για ό,τι σχετίζεται με την επικοινωνία, τη γλώσσα και τη γραφή: από τα απλά γράμματα σε εφημερίδες, από τα ονόματα σε εισόδους κτηρίων, από τις μεταλλικές πινακίδες σε εξωτερικούς χώρους και αργότερα από τις διαφημιστικές πινακίδες με νέον.
Στις αρχές της δεκαετίας του ’60 ξεκινά τις συνθέσεις της με γράμματα, απομονώνοντας μια λέξη από ένα σύνολο λέξεων, έπειτα ένα γράμμα ή ένα σύνολο γραμμάτων μετατρέποντάς τα σε θέματα-πλαστικά σχήματα, χρησιμοποιώντας μόνο γράμματα του λατινικού αλφαβήτου. Αρχίζει να δουλεύει τα πρώτα «κουτιά με νέον», να δίνει συνθέσεις με λεπτούς σωλήνες νέον και να «αναλύει» γράμματα. Το 1967 δημιουργεί ένα ελεύθερο γλυπτό με τους σωλήνες του νέον να ακτινοβολούν black light με δυνατούς μπλε σωλήνες φωσφορισμού, τη Σπουδή για τις Πύλες αρ.14, το οποίο είναι γνωστό και με τον τίτλο Κλυταιμνήστρα. Στη σύνθεση αυτή η Χρύσα αξιοποιεί το σχήμα του διπλού S, το οποίο αντιπαρατίθεται και επαναλαμβάνεται διαγώνια ως ηχώ στον χώρο οκτώ φορές. Στις μελέτες που πραγματοποιεί φαίνεται αυτή της η προσπάθεια να «εκμεταλλευτεί» στην τελική σύνθεση τα πλεονεκτήματα και τις καμπύλες του συγκεκριμένου γράμματος. Ταυτόχρονα, όμως, γίνεται αντιληπτό πως αυτές οι φόρμες που επιλέγει η Χρύσα, με τις καμπύλες και τις αιχμηρές απολήξεις τους, μορφοποιούν συμβολικά όχι μόνο το θηλυκό σώμα, αλλά και εκφάνσεις της γυναικείας φύσης αναφορικά με την ταυτότητα, τη σεξουαλικότητα, τις σχέσεις της γυναίκας με τον άντρα, τις συμπεριφορές και τον ψυχισμό της. Από αυτήν τη σκοπιά άλλωστε προκύπτει και η δεύτερη ονομασία του έργου, καθώς η Χρύσα επιθυμεί να εικονοποιήσει με αφηρημένο τρόπο τον θρήνο της μυθικής βασίλισσας, το κυρτωμένο και συντετριμμένο από τον σπαραγμό σώμα της, την ώρα που η κόρη της Ιφιγένεια θυσιάζεται.
