-
Ο Γιώργος Λαζόγκας ασχολήθηκε από νωρίς με το σχέδιο καθώς σύμφωνα με τον ίδιο «το σχέδιο αποτελεί ολοκληρωμένο έργο, ανεξαρτήτως κλίμακας, καθώς δεν ορίζουν οι διαστάσεις το έργο». Το ενδιαφέρον του επικεντρώθηκε στη δομή της έννοιας του σχεδίου, της εικόνας και της γραμμής με τις περιπέτειές της, οι οποίες ορίζουν κατευθύνσεις που άλλοτε συγκλίνουν προς το κέντρο και άλλοτε ωθούνται προς τα έξω.
Θεματολογικά τα σχέδια κινούνται σε πολλαπλές κατευθύνσεις: γυναικείες μορφές, μυθολογικές φιγούρες, προσωπικές στιγμές. Ίχνη γραφής που αποτυπώνουν πρόσωπα με τα οποία έζησε, φάκελοι αλληλογραφίας, τυπωμένες αναγγελίες εφήμερων γεγονότων, σακούλες, κάθε καθημερινό κομμάτι της ζωής, το οποίο αιχμαλώτισε πάνω σε οποιαδήποτε επιφάνεια χαρτιού. Συχνά επαναλαμβάνει και επαναδιατυπώνει κάποιες σχεδιαστικές του εκφράσεις και προκύπτει κάτι διαφορετικό.
Στο πέρασμα των χρόνων δεν περιορίζεται μόνο στη ζωγραφική αποτύπωση: σκίζει τα σχέδια σε επιμέρους, τα επανασυγκολλεί και η επανασυγκόλληση αυτή είναι η καταστροφή που συντελεί επιμειξίες. Πολύ συχνά τα κομματιασμένα μέρη προέρχονται από διαφορετικές περιόδους. Ακόμη, ανακαλύπτει το καρμπόν, το οποίο λειτουργεί ως μήτρα, καθώς η γραφή αποκολλάται από τη μαύρη επιφάνεια και αποτυπώνεται στο λευκό χαρτί, δημιουργώντας ένα ιδιότυπο τύπωμα εκφράζοντας το αρνητικό-θετικό.
-
Ο Γιώργος Λαζόγκας ασχολήθηκε από νωρίς με το σχέδιο καθώς σύμφωνα με τον ίδιο «το σχέδιο αποτελεί ολοκληρωμένο έργο, ανεξαρτήτως κλίμακας, καθώς δεν ορίζουν οι διαστάσεις το έργο». Το ενδιαφέρον του επικεντρώθηκε στη δομή της έννοιας του σχεδίου, της εικόνας και της γραμμής με τις περιπέτειές της, οι οποίες ορίζουν κατευθύνσεις που άλλοτε συγκλίνουν προς το κέντρο και άλλοτε ωθούνται προς τα έξω.
Θεματολογικά τα σχέδια κινούνται σε πολλαπλές κατευθύνσεις: γυναικείες μορφές, μυθολογικές φιγούρες, προσωπικές στιγμές. Ίχνη γραφής που αποτυπώνουν πρόσωπα με τα οποία έζησε, φάκελοι αλληλογραφίας, τυπωμένες αναγγελίες εφήμερων γεγονότων, σακούλες, κάθε καθημερινό κομμάτι της ζωής, το οποίο αιχμαλώτισε πάνω σε οποιαδήποτε επιφάνεια χαρτιού. Συχνά επαναλαμβάνει και επαναδιατυπώνει κάποιες σχεδιαστικές του εκφράσεις και προκύπτει κάτι διαφορετικό.
Στο πέρασμα των χρόνων δεν περιορίζεται μόνο στη ζωγραφική αποτύπωση: σκίζει τα σχέδια σε επιμέρους, τα επανασυγκολλεί και η επανασυγκόλληση αυτή είναι η καταστροφή που συντελεί επιμειξίες. Πολύ συχνά τα κομματιασμένα μέρη προέρχονται από διαφορετικές περιόδους. Ακόμη, ανακαλύπτει το καρμπόν, το οποίο λειτουργεί ως μήτρα, καθώς η γραφή αποκολλάται από τη μαύρη επιφάνεια και αποτυπώνεται στο λευκό χαρτί, δημιουργώντας ένα ιδιότυπο τύπωμα εκφράζοντας το αρνητικό-θετικό.
-
Ο Γιώργος Λαζόγκας ασχολήθηκε από νωρίς με το σχέδιο καθώς σύμφωνα με τον ίδιο «το σχέδιο αποτελεί ολοκληρωμένο έργο, ανεξαρτήτως κλίμακας, καθώς δεν ορίζουν οι διαστάσεις το έργο». Το ενδιαφέρον του επικεντρώθηκε στη δομή της έννοιας του σχεδίου, της εικόνας και της γραμμής με τις περιπέτειές της, οι οποίες ορίζουν κατευθύνσεις που άλλοτε συγκλίνουν προς το κέντρο και άλλοτε ωθούνται προς τα έξω.
Θεματολογικά τα σχέδια κινούνται σε πολλαπλές κατευθύνσεις: γυναικείες μορφές, μυθολογικές φιγούρες, προσωπικές στιγμές. Ίχνη γραφής που αποτυπώνουν πρόσωπα με τα οποία έζησε, φάκελοι αλληλογραφίας, τυπωμένες αναγγελίες εφήμερων γεγονότων, σακούλες, κάθε καθημερινό κομμάτι της ζωής, το οποίο αιχμαλώτισε πάνω σε οποιαδήποτε επιφάνεια χαρτιού. Συχνά επαναλαμβάνει και επαναδιατυπώνει κάποιες σχεδιαστικές του εκφράσεις και προκύπτει κάτι διαφορετικό.
Στο πέρασμα των χρόνων δεν περιορίζεται μόνο στη ζωγραφική αποτύπωση: σκίζει τα σχέδια σε επιμέρους, τα επανασυγκολλεί και η επανασυγκόλληση αυτή είναι η καταστροφή που συντελεί επιμειξίες. Πολύ συχνά τα κομματιασμένα μέρη προέρχονται από διαφορετικές περιόδους. Ακόμη, ανακαλύπτει το καρμπόν, το οποίο λειτουργεί ως μήτρα, καθώς η γραφή αποκολλάται από τη μαύρη επιφάνεια και αποτυπώνεται στο λευκό χαρτί, δημιουργώντας ένα ιδιότυπο τύπωμα εκφράζοντας το αρνητικό-θετικό.
-
Ο Γιώργος Λαζόγκας ασχολήθηκε από νωρίς με το σχέδιο καθώς σύμφωνα με τον ίδιο «το σχέδιο αποτελεί ολοκληρωμένο έργο, ανεξαρτήτως κλίμακας, καθώς δεν ορίζουν οι διαστάσεις το έργο». Το ενδιαφέρον του επικεντρώθηκε στη δομή της έννοιας του σχεδίου, της εικόνας και της γραμμής με τις περιπέτειές της, οι οποίες ορίζουν κατευθύνσεις που άλλοτε συγκλίνουν προς το κέντρο και άλλοτε ωθούνται προς τα έξω.
Θεματολογικά τα σχέδια κινούνται σε πολλαπλές κατευθύνσεις: γυναικείες μορφές, μυθολογικές φιγούρες, προσωπικές στιγμές. Ίχνη γραφής που αποτυπώνουν πρόσωπα με τα οποία έζησε, φάκελοι αλληλογραφίας, τυπωμένες αναγγελίες εφήμερων γεγονότων, σακούλες, κάθε καθημερινό κομμάτι της ζωής, το οποίο αιχμαλώτισε πάνω σε οποιαδήποτε επιφάνεια χαρτιού. Συχνά επαναλαμβάνει και επαναδιατυπώνει κάποιες σχεδιαστικές του εκφράσεις και προκύπτει κάτι διαφορετικό.
Στο πέρασμα των χρόνων δεν περιορίζεται μόνο στη ζωγραφική αποτύπωση: σκίζει τα σχέδια σε επιμέρους, τα επανασυγκολλεί και η επανασυγκόλληση αυτή είναι η καταστροφή που συντελεί επιμειξίες. Πολύ συχνά τα κομματιασμένα μέρη προέρχονται από διαφορετικές περιόδους. Ακόμη, ανακαλύπτει το καρμπόν, το οποίο λειτουργεί ως μήτρα, καθώς η γραφή αποκολλάται από τη μαύρη επιφάνεια και αποτυπώνεται στο λευκό χαρτί, δημιουργώντας ένα ιδιότυπο τύπωμα εκφράζοντας το αρνητικό-θετικό.
-
Ο Γιώργος Λαζόγκας ασχολήθηκε από νωρίς με το σχέδιο καθώς σύμφωνα με τον ίδιο «το σχέδιο αποτελεί ολοκληρωμένο έργο, ανεξαρτήτως κλίμακας, καθώς δεν ορίζουν οι διαστάσεις το έργο». Το ενδιαφέρον του επικεντρώθηκε στη δομή της έννοιας του σχεδίου, της εικόνας και της γραμμής με τις περιπέτειές της, οι οποίες ορίζουν κατευθύνσεις που άλλοτε συγκλίνουν προς το κέντρο και άλλοτε ωθούνται προς τα έξω.
Θεματολογικά τα σχέδια κινούνται σε πολλαπλές κατευθύνσεις: γυναικείες μορφές, μυθολογικές φιγούρες, προσωπικές στιγμές. Ίχνη γραφής που αποτυπώνουν πρόσωπα με τα οποία έζησε, φάκελοι αλληλογραφίας, τυπωμένες αναγγελίες εφήμερων γεγονότων, σακούλες, κάθε καθημερινό κομμάτι της ζωής, το οποίο αιχμαλώτισε πάνω σε οποιαδήποτε επιφάνεια χαρτιού. Συχνά επαναλαμβάνει και επαναδιατυπώνει κάποιες σχεδιαστικές του εκφράσεις και προκύπτει κάτι διαφορετικό.
Στο πέρασμα των χρόνων δεν περιορίζεται μόνο στη ζωγραφική αποτύπωση: σκίζει τα σχέδια σε επιμέρους, τα επανασυγκολλεί και η επανασυγκόλληση αυτή είναι η καταστροφή που συντελεί επιμειξίες. Πολύ συχνά τα κομματιασμένα μέρη προέρχονται από διαφορετικές περιόδους. Ακόμη, ανακαλύπτει το καρμπόν, το οποίο λειτουργεί ως μήτρα, καθώς η γραφή αποκολλάται από τη μαύρη επιφάνεια και αποτυπώνεται στο λευκό χαρτί, δημιουργώντας ένα ιδιότυπο τύπωμα εκφράζοντας το αρνητικό-θετικό.
-
Ο Γιώργος Λαζόγκας ασχολήθηκε από νωρίς με το σχέδιο καθώς σύμφωνα με τον ίδιο «το σχέδιο αποτελεί ολοκληρωμένο έργο, ανεξαρτήτως κλίμακας, καθώς δεν ορίζουν οι διαστάσεις το έργο». Το ενδιαφέρον του επικεντρώθηκε στη δομή της έννοιας του σχεδίου, της εικόνας και της γραμμής με τις περιπέτειές της, οι οποίες ορίζουν κατευθύνσεις που άλλοτε συγκλίνουν προς το κέντρο και άλλοτε ωθούνται προς τα έξω.
Θεματολογικά τα σχέδια κινούνται σε πολλαπλές κατευθύνσεις: γυναικείες μορφές, μυθολογικές φιγούρες, προσωπικές στιγμές. Ίχνη γραφής που αποτυπώνουν πρόσωπα με τα οποία έζησε, φάκελοι αλληλογραφίας, τυπωμένες αναγγελίες εφήμερων γεγονότων, σακούλες, κάθε καθημερινό κομμάτι της ζωής, το οποίο αιχμαλώτισε πάνω σε οποιαδήποτε επιφάνεια χαρτιού. Συχνά επαναλαμβάνει και επαναδιατυπώνει κάποιες σχεδιαστικές του εκφράσεις και προκύπτει κάτι διαφορετικό.
Στο πέρασμα των χρόνων δεν περιορίζεται μόνο στη ζωγραφική αποτύπωση: σκίζει τα σχέδια σε επιμέρους, τα επανασυγκολλεί και η επανασυγκόλληση αυτή είναι η καταστροφή που συντελεί επιμειξίες. Πολύ συχνά τα κομματιασμένα μέρη προέρχονται από διαφορετικές περιόδους. Ακόμη, ανακαλύπτει το καρμπόν, το οποίο λειτουργεί ως μήτρα, καθώς η γραφή αποκολλάται από τη μαύρη επιφάνεια και αποτυπώνεται στο λευκό χαρτί, δημιουργώντας ένα ιδιότυπο τύπωμα εκφράζοντας το αρνητικό-θετικό.
-
Ο Γιώργος Λαζόγκας ασχολήθηκε από νωρίς με το σχέδιο καθώς σύμφωνα με τον ίδιο «το σχέδιο αποτελεί ολοκληρωμένο έργο, ανεξαρτήτως κλίμακας, καθώς δεν ορίζουν οι διαστάσεις το έργο». Το ενδιαφέρον του επικεντρώθηκε στη δομή της έννοιας του σχεδίου, της εικόνας και της γραμμής με τις περιπέτειές της, οι οποίες ορίζουν κατευθύνσεις που άλλοτε συγκλίνουν προς το κέντρο και άλλοτε ωθούνται προς τα έξω.
Θεματολογικά τα σχέδια κινούνται σε πολλαπλές κατευθύνσεις: γυναικείες μορφές, μυθολογικές φιγούρες, προσωπικές στιγμές. Ίχνη γραφής που αποτυπώνουν πρόσωπα με τα οποία έζησε, φάκελοι αλληλογραφίας, τυπωμένες αναγγελίες εφήμερων γεγονότων, σακούλες, κάθε καθημερινό κομμάτι της ζωής, το οποίο αιχμαλώτισε πάνω σε οποιαδήποτε επιφάνεια χαρτιού. Συχνά επαναλαμβάνει και επαναδιατυπώνει κάποιες σχεδιαστικές του εκφράσεις και προκύπτει κάτι διαφορετικό.
Στο πέρασμα των χρόνων δεν περιορίζεται μόνο στη ζωγραφική αποτύπωση: σκίζει τα σχέδια σε επιμέρους, τα επανασυγκολλεί και η επανασυγκόλληση αυτή είναι η καταστροφή που συντελεί επιμειξίες. Πολύ συχνά τα κομματιασμένα μέρη προέρχονται από διαφορετικές περιόδους. Ακόμη, ανακαλύπτει το καρμπόν, το οποίο λειτουργεί ως μήτρα, καθώς η γραφή αποκολλάται από τη μαύρη επιφάνεια και αποτυπώνεται στο λευκό χαρτί, δημιουργώντας ένα ιδιότυπο τύπωμα εκφράζοντας το αρνητικό-θετικό.
-
Η Χρύσα Ρωμανού στα πρώιμα έργα της στα μέσα της δεκαετίας του 1950 προσπαθεί να αποδεσμευτεί από την παραστατική απεικόνιση. Καθώς το έργο της εξελίσσεται, οι συνθέσεις της χαρακτηρίζονται από έντονα στοιχεία αφαίρεσης, καθώς αναζητά ένα σύγχρονο προσωπικό ιδίωμα, το οποίο διερευνά στις αναζητήσεις της ευρωπαϊκής και αμερικανικής τέχνης της δεκαετίας του 1960, όπως αποτυπώνεται και στη λιθογραφία "Χωρίς τίτλο" που ανήκει στη συλλογή του Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης.
-
Τα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του 1970 η Χρύσα Ρωμανού δημιουργεί μια σειρά αριθμημένων μεταξοτυπιών για να συνθέσει ένα είδος οπτικού διηγήματος από αυτόνομες εικόνες που συγκεντρώνονται σε “folios”. Πρόκειται για καθαρά αυτοβιογραφικά έργα, τα οποία εμπερικλείουν σκηνές από την προσωπική και επαγγελματική της ζωή, συνδυάζοντας συχνά εικόνα και λόγο, δίνοντας με αυτόν τον τρόπο τη δυνατότητα στον θεατή να «εισβάλλει» στον καθημερινό της κόσμο. Οι συνθέσεις πολύπλοκες, χτίζονται σε αλλεπάλληλες επιφάνειες, διεισδύοντας το ένα στρώμα στο άλλο: εισάγει κείμενα και χειρόγραφες σημειώσεις, φωτογραφίες δικές της και προσφιλών της προσώπων, προσχέδια των γνωστών κατασκευών της Mecano. Τέσσερις από τις συνολικά έξι που συγκρότησαν την έκδοση «Μερικές σελίδες ημερολογίου, με ένα υστερόγραφο του Πιερ Ρεστανύ» ανήκουν στη Συλλογή του Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης.
-
Τα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του 1970 η Χρύσα Ρωμανού δημιουργεί μια σειρά αριθμημένων μεταξοτυπιών για να συνθέσει ένα είδος οπτικού διηγήματος από αυτόνομες εικόνες που συγκεντρώνονται σε “folios”. Πρόκειται για καθαρά αυτοβιογραφικά έργα, τα οποία εμπερικλείουν σκηνές από την προσωπική και επαγγελματική της ζωή, συνδυάζοντας συχνά εικόνα και λόγο, δίνοντας με αυτόν τον τρόπο τη δυνατότητα στον θεατή να «εισβάλλει» στον καθημερινό της κόσμο. Οι συνθέσεις πολύπλοκες, χτίζονται σε αλλεπάλληλες επιφάνειες, διεισδύοντας το ένα στρώμα στο άλλο: εισάγει κείμενα και χειρόγραφες σημειώσεις, φωτογραφίες δικές της και προσφιλών της προσώπων, προσχέδια των γνωστών κατασκευών της Mecano. Τέσσερις από τις συνολικά έξι που συγκρότησαν την έκδοση «Μερικές σελίδες ημερολογίου, με ένα υστερόγραφο του Πιερ Ρεστανύ» ανήκουν στη Συλλογή του Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης.
-
Τα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του 1970 η Χρύσα Ρωμανού δημιουργεί μια σειρά αριθμημένων μεταξοτυπιών για να συνθέσει ένα είδος οπτικού διηγήματος από αυτόνομες εικόνες που συγκεντρώνονται σε “folios”. Πρόκειται για καθαρά αυτοβιογραφικά έργα, τα οποία εμπερικλείουν σκηνές από την προσωπική και επαγγελματική της ζωή, συνδυάζοντας συχνά εικόνα και λόγο, δίνοντας με αυτόν τον τρόπο τη δυνατότητα στον θεατή να «εισβάλλει» στον καθημερινό της κόσμο. Οι συνθέσεις πολύπλοκες, χτίζονται σε αλλεπάλληλες επιφάνειες, διεισδύοντας το ένα στρώμα στο άλλο: εισάγει κείμενα και χειρόγραφες σημειώσεις, φωτογραφίες δικές της και προσφιλών της προσώπων, προσχέδια των γνωστών κατασκευών της Mecano. Τέσσερις από τις συνολικά έξι που συγκρότησαν την έκδοση «Μερικές σελίδες ημερολογίου, με ένα υστερόγραφο του Πιερ Ρεστανύ» ανήκουν στη Συλλογή του Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης.
-
Τα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του 1970 η Χρύσα Ρωμανού δημιουργεί μια σειρά αριθμημένων μεταξοτυπιών για να συνθέσει ένα είδος οπτικού διηγήματος από αυτόνομες εικόνες που συγκεντρώνονται σε “folios”. Πρόκειται για καθαρά αυτοβιογραφικά έργα, τα οποία εμπερικλείουν σκηνές από την προσωπική και επαγγελματική της ζωή, συνδυάζοντας συχνά εικόνα και λόγο, δίνοντας με αυτόν τον τρόπο τη δυνατότητα στον θεατή να «εισβάλλει» στον καθημερινό της κόσμο. Οι συνθέσεις πολύπλοκες, χτίζονται σε αλλεπάλληλες επιφάνειες, διεισδύοντας το ένα στρώμα στο άλλο: εισάγει κείμενα και χειρόγραφες σημειώσεις, φωτογραφίες δικές της και προσφιλών της προσώπων, προσχέδια των γνωστών κατασκευών της Mecano. Τέσσερις από τις συνολικά έξι που συγκρότησαν την έκδοση «Μερικές σελίδες ημερολογίου, με ένα υστερόγραφο του Πιερ Ρεστανύ» ανήκουν στη Συλλογή του Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης.
-
Από τα τέλη της δεκαετίας του 1950 η Χρύσα Ρωμανού πειραματίζεται με την τεχνική της μονοτυπίας. Χρησιμοποιώντας αραιωμένο μελάνι δημιουργεί μια σειρά τυπωμάτων όπου απεικονίζονται αφηρημένες συνθέσεις και στη συνέχεια ένα κολάζ μονοτυπιών, όπως στην περίπτωση του έργου "Ημερολόγιο (Calendier)" στη συλλογή του Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης, παράγει συνθέσεις, οι οποίες αντιστοιχούν στην ενότητα έργων της "Επαναλήψεις".
-
Από τα τέλη της δεκαετίας του 1950 η Χρύσα Ρωμανού πειραματίζεται με την τεχνική της μονοτυπίας. Χρησιμοποιώντας αραιωμένο μελάνι δημιουργεί μια σειρά τυπωμάτων όπου απεικονίζονται αφηρημένες συνθέσεις και στη συνέχεια ένα κολάζ μονοτυπιών, όπως στην περίπτωση του έργου "Μορφές" στη συλλογή του Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης, παράγει συνθέσεις, οι οποίες αντιστοιχούν στην ενότητα έργων της "Επαναλήψεις".
-
Τα έργα του, τα οποία στην πλειοψηφία τους είναι τέμπερες μικρών διαστάσεων, μπορούν να χωριστούν σε διάφορες θεματογραφικές ενότητες: συνθέσεις φυσικού και αστικού τοπίου, εκκλησάκια, στρατώνες, ανθρώπους του μόχθου, Μακεδονομάχους, ιερωμένους κ.ά. Διακρίνονται οι επιρροές από τη ζωγραφική του Νίκου Γαβριήλ Πεντζίκη και του Νίκου Φωτάκι, ενώ συχνά τόσο το ζωγραφικό του ύφος όσο και η τεχνοτροπία του επηρεάζονται έντονα από την ψυχική του διάθεση, γεγονός που έχει ως αποτέλεσμα να εφαρμόζει στα έργα του στοιχεία διαφόρων ρευμάτων, δημιουργώντας συνθέσεις άλλοτε λυρικές και άλλοτε εξπρεσιονιστικές. Ζωγραφίζει από μια εσωτερική ανάγκη να αποδώσει τις εικόνες που βλέπει γύρω του. Με κοφτή πινελιά, χωρίς προοπτική και φωτοσκιάσεις δημιουργεί έργα όπου τον πρωτεύοντα ρόλο έχουν το χρώμα και η αναγνώριση του θέματος και όχι τόσο η λεπτομέρεια στο σχέδιο.
-
Τα έργα του, τα οποία στην πλειοψηφία τους είναι τέμπερες μικρών διαστάσεων, μπορούν να χωριστούν σε διάφορες θεματογραφικές ενότητες: συνθέσεις φυσικού και αστικού τοπίου, εκκλησάκια, στρατώνες, ανθρώπους του μόχθου, Μακεδονομάχους, ιερωμένους κ.ά. Διακρίνονται οι επιρροές από τη ζωγραφική του Νίκου Γαβριήλ Πεντζίκη και του Νίκου Φωτάκι, ενώ συχνά τόσο το ζωγραφικό του ύφος όσο και η τεχνοτροπία του επηρεάζονται έντονα από την ψυχική του διάθεση, γεγονός που έχει ως αποτέλεσμα να εφαρμόζει στα έργα του στοιχεία διαφόρων ρευμάτων, δημιουργώντας συνθέσεις άλλοτε λυρικές και άλλοτε εξπρεσιονιστικές. Ζωγραφίζει από μια εσωτερική ανάγκη να αποδώσει τις εικόνες που βλέπει γύρω του. Με κοφτή πινελιά, χωρίς προοπτική και φωτοσκιάσεις δημιουργεί έργα όπου τον πρωτεύοντα ρόλο έχουν το χρώμα και η αναγνώριση του θέματος και όχι τόσο η λεπτομέρεια στο σχέδιο.
-
Τα έργα του, τα οποία στην πλειοψηφία τους είναι τέμπερες μικρών διαστάσεων, μπορούν να χωριστούν σε διάφορες θεματογραφικές ενότητες: συνθέσεις φυσικού και αστικού τοπίου, εκκλησάκια, στρατώνες, ανθρώπους του μόχθου, Μακεδονομάχους, ιερωμένους κ.ά. Διακρίνονται οι επιρροές από τη ζωγραφική του Νίκου Γαβριήλ Πεντζίκη και του Νίκου Φωτάκι, ενώ συχνά τόσο το ζωγραφικό του ύφος όσο και η τεχνοτροπία του επηρεάζονται έντονα από την ψυχική του διάθεση, γεγονός που έχει ως αποτέλεσμα να εφαρμόζει στα έργα του στοιχεία διαφόρων ρευμάτων, δημιουργώντας συνθέσεις άλλοτε λυρικές και άλλοτε εξπρεσιονιστικές. Ζωγραφίζει από μια εσωτερική ανάγκη να αποδώσει τις εικόνες που βλέπει γύρω του. Με κοφτή πινελιά, χωρίς προοπτική και φωτοσκιάσεις δημιουργεί έργα όπου τον πρωτεύοντα ρόλο έχουν το χρώμα και η αναγνώριση του θέματος και όχι τόσο η λεπτομέρεια στο σχέδιο.
-
Τα έργα του, τα οποία στην πλειοψηφία τους είναι τέμπερες μικρών διαστάσεων, μπορούν να χωριστούν σε διάφορες θεματογραφικές ενότητες: συνθέσεις φυσικού και αστικού τοπίου, εκκλησάκια, στρατώνες, ανθρώπους του μόχθου, Μακεδονομάχους, ιερωμένους κ.ά. Διακρίνονται οι επιρροές από τη ζωγραφική του Νίκου Γαβριήλ Πεντζίκη και του Νίκου Φωτάκι, ενώ συχνά τόσο το ζωγραφικό του ύφος όσο και η τεχνοτροπία του επηρεάζονται έντονα από την ψυχική του διάθεση, γεγονός που έχει ως αποτέλεσμα να εφαρμόζει στα έργα του στοιχεία διαφόρων ρευμάτων, δημιουργώντας συνθέσεις άλλοτε λυρικές και άλλοτε εξπρεσιονιστικές. Ζωγραφίζει από μια εσωτερική ανάγκη να αποδώσει τις εικόνες που βλέπει γύρω του. Με κοφτή πινελιά, χωρίς προοπτική και φωτοσκιάσεις δημιουργεί έργα όπου τον πρωτεύοντα ρόλο έχουν το χρώμα και η αναγνώριση του θέματος και όχι τόσο η λεπτομέρεια στο σχέδιο.
-
Τα έργα του, τα οποία στην πλειοψηφία τους είναι τέμπερες μικρών διαστάσεων, μπορούν να χωριστούν σε διάφορες θεματογραφικές ενότητες: συνθέσεις φυσικού και αστικού τοπίου, εκκλησάκια, στρατώνες, ανθρώπους του μόχθου, Μακεδονομάχους, ιερωμένους κ.ά. Διακρίνονται οι επιρροές από τη ζωγραφική του Νίκου Γαβριήλ Πεντζίκη και του Νίκου Φωτάκι, ενώ συχνά τόσο το ζωγραφικό του ύφος όσο και η τεχνοτροπία του επηρεάζονται έντονα από την ψυχική του διάθεση, γεγονός που έχει ως αποτέλεσμα να εφαρμόζει στα έργα του στοιχεία διαφόρων ρευμάτων, δημιουργώντας συνθέσεις άλλοτε λυρικές και άλλοτε εξπρεσιονιστικές. Ζωγραφίζει από μια εσωτερική ανάγκη να αποδώσει τις εικόνες που βλέπει γύρω του. Με κοφτή πινελιά, χωρίς προοπτική και φωτοσκιάσεις δημιουργεί έργα όπου τον πρωτεύοντα ρόλο έχουν το χρώμα και η αναγνώριση του θέματος και όχι τόσο η λεπτομέρεια στο σχέδιο.
-
Τα έργα του, τα οποία στην πλειοψηφία τους είναι τέμπερες μικρών διαστάσεων, μπορούν να χωριστούν σε διάφορες θεματογραφικές ενότητες: συνθέσεις φυσικού και αστικού τοπίου, εκκλησάκια, στρατώνες, ανθρώπους του μόχθου, Μακεδονομάχους, ιερωμένους κ.ά. Διακρίνονται οι επιρροές από τη ζωγραφική του Νίκου Γαβριήλ Πεντζίκη και του Νίκου Φωτάκι, ενώ συχνά τόσο το ζωγραφικό του ύφος όσο και η τεχνοτροπία του επηρεάζονται έντονα από την ψυχική του διάθεση, γεγονός που έχει ως αποτέλεσμα να εφαρμόζει στα έργα του στοιχεία διαφόρων ρευμάτων, δημιουργώντας συνθέσεις άλλοτε λυρικές και άλλοτε εξπρεσιονιστικές. Ζωγραφίζει από μια εσωτερική ανάγκη να αποδώσει τις εικόνες που βλέπει γύρω του. Με κοφτή πινελιά, χωρίς προοπτική και φωτοσκιάσεις δημιουργεί έργα όπου τον πρωτεύοντα ρόλο έχουν το χρώμα και η αναγνώριση του θέματος και όχι τόσο η λεπτομέρεια στο σχέδιο.
-
Τα έργα του, τα οποία στην πλειοψηφία τους είναι τέμπερες μικρών διαστάσεων, μπορούν να χωριστούν σε διάφορες θεματογραφικές ενότητες: συνθέσεις φυσικού και αστικού τοπίου, εκκλησάκια, στρατώνες, ανθρώπους του μόχθου, Μακεδονομάχους, ιερωμένους κ.ά. Διακρίνονται οι επιρροές από τη ζωγραφική του Νίκου Γαβριήλ Πεντζίκη και του Νίκου Φωτάκι, ενώ συχνά τόσο το ζωγραφικό του ύφος όσο και η τεχνοτροπία του επηρεάζονται έντονα από την ψυχική του διάθεση, γεγονός που έχει ως αποτέλεσμα να εφαρμόζει στα έργα του στοιχεία διαφόρων ρευμάτων, δημιουργώντας συνθέσεις άλλοτε λυρικές και άλλοτε εξπρεσιονιστικές. Ζωγραφίζει από μια εσωτερική ανάγκη να αποδώσει τις εικόνες που βλέπει γύρω του. Με κοφτή πινελιά, χωρίς προοπτική και φωτοσκιάσεις δημιουργεί έργα όπου τον πρωτεύοντα ρόλο έχουν το χρώμα και η αναγνώριση του θέματος και όχι τόσο η λεπτομέρεια στο σχέδιο.
-
Τα εννέα τυπώματα υφάσματος, διαστάσεων 35 x 27 εκ. το καθένα, που απαρτίζουν την εγκατάσταση μεταβλητών διαστάσεων «Βοήθειααααα ή Χορός» της Χρύσας Μπεζιργιαννίδου αποτελούν μέρος ενός ευρύτερου κύκλου δουλειάς, στην οποία η καλλιτέχνιδα μέσω των τυπωμάτων και των χαρακτικών επιχειρεί να διατυπώσει τη στάση της στις σύγχρονες δυσκολίες. Μέσα από την απουσία της ανθρώπινης φιγούρας προσπαθεί με περίτεχνο τρόπο να περιστοιχίσει την ανθρώπινη υπόσταση. Σύμφωνα με την καλλιτέχνιδα η απουσία της με τον κυριολεκτικό και τον συμβολικό της χαρακτήρα καταδεικνύει την συμπαράταξή της με την πλευρά του ανθρωπισμού που στόχο του έχει την ανάδειξη του ατόμου ως μοναδικό ρυθμιστή της τύχης και της υπόστασης του.
-
Η θεματολογία του ζωγραφικού έργου του Γιώργου Βακαλο περιλαμβάνει τοπία, φυτά, πουλιά, φανταστικά όντα, θαλάσσιους βυθούς, αφηρημένες συνθέσεις και κινείται στο πλαίσιο ενός ιδιότυπου ποιητικού σουρεαλισμού. Οι ετερόκλητοι συνδυασμοί του, η εξωπραγματική ατμόσφαιρα και η ονειρική διάσταση του χώρου σε συνδυασμό με την πιστότητα απόδοσης των λεπτομερειών, τη συγκρατημένη χρωματική κλίμακα και μια εμφανή διακοσμητική διάθεση χαρακτηρίζουν τα έργα του, τα οποία αφηγούνται παράδοξες και απροσδόκητες ιστορίες.
-
Το Παρεκκλήσι της Ουράνιας Κλίμακας πρωτοπαρουσιάστηκε το 1997 στην 47η Μπιενάλε της Βενετίας (εθν. επίτροπος Έφη Στρούζα) ως ένα από τα έργα της ελληνικής συμμετοχής. Σχεδιάστηκε το 1995 από τον Στήβεν Αντωνάκο έχοντας ως έμπνευση τη βυζαντινή εικόνα της Ουράνιας Κλίμακας της Μονής της Αγίας Αικατερίνης του Σινά, την οποία φιλοτέχνησε ο μοναχός Ιωάννης της Κλίμακος.
Αποτελείται από μια τετράγωνη στιβαρή κατασκευαστική δομή από σκουριασμένο σίδερο, η οποία αντέχει στις καιρικές συνθήκες. Στην είσοδο του διακρίνονται 12 σταυροί ως αναφορά στους 12 αποστόλους, ενώ από την οροφή που έχει σχήμα ελληνικού σταυρού εξέρχεται χρυσή κλίμακα που συμβάλλει στην σύνδεση της γης με τον ουρανό. Το στέγαστρο της εισόδου καλύπτεται από κόκκινο νέον ενώ στο περίγραμμα του ανοίγματος της οροφής έχει τοποθετηθεί μπλε τετράγωνο νέον. Σύμφωνα με τον καλλιτέχνη «…αυτά τα δύο χρώματα είναι στην ουσία, το άλφα και το ωμέγα της τέχνης μου». Πρόθεση του καλλιτέχνη ήταν καθώς ο επισκέπτης εισέρχεται στο σκοτεινό εσωτερικό που δημιουργεί μια αποπνικτική ατμόσφαιρα να βρίσκει «διέξοδο» στη θέα της σκάλας που υψώνεται πάνω από το άνοιγμα της οροφής και φωτίζεται με νέον προξενώντας εν τέλει μια πνευματική εμπειρία, ένα αίσθημα ανάτασης, υπέρβασης και απελευθέρωσης.
Μετά τη λήξη της Μπιενάλε της Βενετίας, το Παρεκκλήσι δωρίθηκε από τον καλλιτέχνη στον ελληνικό λαό και εγκαταστάθηκε στον προαύλιο χώρο του Κρατικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης της Θεσσαλονίκης [σήμερα MOMus-Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης-Συλλογή Κωστάκη] στη Μονή Λαζαριστών.
-
Στον πυρήνα της τέχνης του Ιωάννη Αβραμίδη συνυπάρχει η δημιουργική συνδιαλλαγή τόσο με το παρελθόν (αρχαϊκή γλυπτική) όσο και με τις σύγχρονες εικαστικές αναζητήσεις. Δίνοντας ξεχωριστή σημασία στην τεχνική και στα υλικά, μετασχηματίζει την ανθρώπινη μορφή σ’ ένα είδος κυλινδρικής στήλης με καμπύλες, εξάρσεις και κοιλώματα, οριζόντιες ραβδώσεις και παράλληλες τομές. Η συμμετρία, η αφαίρεση, η πυκνότητα του πλασίματος, η αρμονική σύζευξη των όγκων και η επιβολή ενός οργανικού ρυθμού συντείνουν στον αρχετυπικό χαρακτήρα που επιθυμεί να προσδώσει στη μορφή ο γλύπτης. Στα τέλη της δεκαετίας του 1950 προχωρά στη σύνθεση περισσότερων μορφών σε μια ενότητα, όπως το έργο «Ομάδα τεσσάρων μορφών», διατηρώντας τα ίδια χαρακτηριστικά και δίνοντας έμφαση στις ίδιες πλαστικές αξίες. Οι κάθετοι άξονες και οι οριζόντιες τομές που δημιουργεί δίνουν την αίσθηση, όπως και οι μεμονωμένες φιγούρες, πως κτίζονται από κάτω προς τα πάνω κατά πατώματα.
