-
Τα έργα του, τα οποία στην πλειοψηφία τους είναι τέμπερες μικρών διαστάσεων, μπορούν να χωριστούν σε διάφορες θεματογραφικές ενότητες: συνθέσεις φυσικού και αστικού τοπίου, εκκλησάκια, στρατώνες, ανθρώπους του μόχθου, Μακεδονομάχους, ιερωμένους κ.ά. Διακρίνονται οι επιρροές από τη ζωγραφική του Νίκου Γαβριήλ Πεντζίκη και του Νίκου Φωτάκι, ενώ συχνά τόσο το ζωγραφικό του ύφος όσο και η τεχνοτροπία του επηρεάζονται έντονα από την ψυχική του διάθεση, γεγονός που έχει ως αποτέλεσμα να εφαρμόζει στα έργα του στοιχεία διαφόρων ρευμάτων, δημιουργώντας συνθέσεις άλλοτε λυρικές και άλλοτε εξπρεσιονιστικές. Ζωγραφίζει από μια εσωτερική ανάγκη να αποδώσει τις εικόνες που βλέπει γύρω του. Με κοφτή πινελιά, χωρίς προοπτική και φωτοσκιάσεις δημιουργεί έργα όπου τον πρωτεύοντα ρόλο έχουν το χρώμα και η αναγνώριση του θέματος και όχι τόσο η λεπτομέρεια στο σχέδιο.
-
Τα έργα του, τα οποία στην πλειοψηφία τους είναι τέμπερες μικρών διαστάσεων, μπορούν να χωριστούν σε διάφορες θεματογραφικές ενότητες: συνθέσεις φυσικού και αστικού τοπίου, εκκλησάκια, στρατώνες, ανθρώπους του μόχθου, Μακεδονομάχους, ιερωμένους κ.ά. Διακρίνονται οι επιρροές από τη ζωγραφική του Νίκου Γαβριήλ Πεντζίκη και του Νίκου Φωτάκι, ενώ συχνά τόσο το ζωγραφικό του ύφος όσο και η τεχνοτροπία του επηρεάζονται έντονα από την ψυχική του διάθεση, γεγονός που έχει ως αποτέλεσμα να εφαρμόζει στα έργα του στοιχεία διαφόρων ρευμάτων, δημιουργώντας συνθέσεις άλλοτε λυρικές και άλλοτε εξπρεσιονιστικές. Ζωγραφίζει από μια εσωτερική ανάγκη να αποδώσει τις εικόνες που βλέπει γύρω του. Με κοφτή πινελιά, χωρίς προοπτική και φωτοσκιάσεις δημιουργεί έργα όπου τον πρωτεύοντα ρόλο έχουν το χρώμα και η αναγνώριση του θέματος και όχι τόσο η λεπτομέρεια στο σχέδιο.
-
Τα έργα του, τα οποία στην πλειοψηφία τους είναι τέμπερες μικρών διαστάσεων, μπορούν να χωριστούν σε διάφορες θεματογραφικές ενότητες: συνθέσεις φυσικού και αστικού τοπίου, εκκλησάκια, στρατώνες, ανθρώπους του μόχθου, Μακεδονομάχους, ιερωμένους κ.ά. Διακρίνονται οι επιρροές από τη ζωγραφική του Νίκου Γαβριήλ Πεντζίκη και του Νίκου Φωτάκι, ενώ συχνά τόσο το ζωγραφικό του ύφος όσο και η τεχνοτροπία του επηρεάζονται έντονα από την ψυχική του διάθεση, γεγονός που έχει ως αποτέλεσμα να εφαρμόζει στα έργα του στοιχεία διαφόρων ρευμάτων, δημιουργώντας συνθέσεις άλλοτε λυρικές και άλλοτε εξπρεσιονιστικές. Ζωγραφίζει από μια εσωτερική ανάγκη να αποδώσει τις εικόνες που βλέπει γύρω του. Με κοφτή πινελιά, χωρίς προοπτική και φωτοσκιάσεις δημιουργεί έργα όπου τον πρωτεύοντα ρόλο έχουν το χρώμα και η αναγνώριση του θέματος και όχι τόσο η λεπτομέρεια στο σχέδιο.
-
Τα έργα του, τα οποία στην πλειοψηφία τους είναι τέμπερες μικρών διαστάσεων, μπορούν να χωριστούν σε διάφορες θεματογραφικές ενότητες: συνθέσεις φυσικού και αστικού τοπίου, εκκλησάκια, στρατώνες, ανθρώπους του μόχθου, Μακεδονομάχους, ιερωμένους κ.ά. Διακρίνονται οι επιρροές από τη ζωγραφική του Νίκου Γαβριήλ Πεντζίκη και του Νίκου Φωτάκι, ενώ συχνά τόσο το ζωγραφικό του ύφος όσο και η τεχνοτροπία του επηρεάζονται έντονα από την ψυχική του διάθεση, γεγονός που έχει ως αποτέλεσμα να εφαρμόζει στα έργα του στοιχεία διαφόρων ρευμάτων, δημιουργώντας συνθέσεις άλλοτε λυρικές και άλλοτε εξπρεσιονιστικές. Ζωγραφίζει από μια εσωτερική ανάγκη να αποδώσει τις εικόνες που βλέπει γύρω του. Με κοφτή πινελιά, χωρίς προοπτική και φωτοσκιάσεις δημιουργεί έργα όπου τον πρωτεύοντα ρόλο έχουν το χρώμα και η αναγνώριση του θέματος και όχι τόσο η λεπτομέρεια στο σχέδιο.
-
Οι συνθέσεις του αστικού τοπίου με σκηνές της καθημερινής ζωής αποτελούν ένα προσφιλές θέμα στη ζωγραφική του Πάνου Παπανάκου. Το "Καπνιστήριο" αποτελεί ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτής της θεματολογίας του καλλιτέχνη, όπου αποδίδει με έντονο χρώμα τους όγκους των κτηρίων που αποτυπώνονται στη ζωγραφική επιφάνεια, χωρίς να δίνει ιδιαίτερη βαρύτητα στην απόδοση της προοπτικής, αλλά θέλοντας να υπερτονίσει τη δραστηριότητα που αναπτύσσεται στο μπροστινό τμήμα της σύνθεσης.
-
Η ζωγραφική του Πάνου Παπανάκου, απλή και ξεκάθαρη, διακρίνεται από την εσωτερική ανάγκη του καλλιτέχνη να αποδώσει αυτό που βλέπει. Στο έργο "Λόφος" ζωγραφίζει με κοφτή πινελιά . Το χρώμα και η άμεση αναγνώριση του θέματος έχουν τον πρωτεύοντα ρόλα και όχι τόσο η λεπτομέρεια στο σχέδιο.
-
Το έργο «Χωρίς τίτλο» αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα της μεθόδου της ψηφαρίθμησης που εφαρμόζει στη δεύτερη περίοδο της δουλειάς του. Χρησιμοποιώντας συνήθως τα συναξάρια προσπάθησε να αποδώσει χρωματικά τη λεκτική αρμονία που υπάρχει στα ιερά κείμενα. Οι λέξεις αποδομούνται σε γράμματα και τα γράμματα μεταφράζονταν σε αριθμούς. Άθροιζε τις αριθμητικές τιμές των γραμμάτων κάθε λέξης, παράλληλα μετρούσε την ποιότητα των γραμμάτων της (ένρινα, χειλικά, ουρανικά κ.λπ.) και προχωρούσε και σε ξεχωριστή κατάταξη των λέξεων σε ουσιαστικά, επίθετα, ρήματα και άλλα μέρη του λόγου για να αποφασίσει τους χρωματικούς τόνους που θα κυριαρχούσαν στον έργο. Σε κάθε έναν από τους εννέα αριθμούς αντιστοιχούσε και ένα χρώμα: Π.χ. ο αριθμός 1 αντιστοιχούσε στο μπλε, το 2 στο κίτρινο, το 3 στο ροζ ή το ανοιχτό λιλά κ.ο.κ.
Όλο το υλικό που προέκυπτε από τη μελέτη των γραμμάτων, των λέξεων και των μερών του λόγου ανασυντίθονταν συνήθως σε μια επιφάνεια καθορισμένων διαστάσεων, περίπου 25 x 30 εκ., στην οποία είχε προηγουμένως αντιγράψει το αρχικό σχέδιο με ριζόχαρτο.
-
Η ενότητα Πλατωνικός Έρως παραπέμπει στο Συμπόσιο του Πλάτωνα και τις νεοπλατωνικές θεωρίες για το «Είδος» ως το πρότυπο του συνόλου των σκέψεων, των εννοιών, των πραγμάτων και της αντανάκλασής τους. Μιας αντανάκλασης, η οποία εμφανίζεται ελλιπής και βυθίζεται ολοένα και βαθύτερα στο τέλμα του υλικού κόσμου, υποφέρει και επιδιώκει να ενωθεί εκ νέου με το πλήρωμα του «Είδους». Με τον τρόπο αυτόν προκύπτει ο «Πλατωνικός Έρως». Ο καλλιτέχνης επιλέγει διάφορα ζεύγη αντικειμένων για να απεικονίσει αυτή τη θεωρία, τα οποία χωρίζονται σε τρεις κατηγορίες: τα φυσικά (πέτρα, κοχύλι, κλαδί, ντομάτα, καρότο), τα γενικής χρήσεως (μαχαίρι, πηρούνι, κουτάλι) και τα προσωπικά (οδοντόβουρτσα, πορτοφόλι, κλειδί). Έτσι, κατά την παρουσίαση τους βρίσκονται τα δύο ίδια ζωγραφικά αντικείμενα, στη συγκεκριμένη περίπτωση τα δύο σχέδια με τη ντομάτα και ανάμεσα στο ζεύγος σχεδίων βρίσκεται αναρτημένο σε φυσική μορφή και το υποτιθέμενο «Είδος» τους, μία πραγματική ντομάτα.
-
Η θεματική των έργων του Dylan Graham είναι σε γενικές γραμμές δραματικά παγκόσμια γεγονότα ιδωμένα μέσα από την προσωπική του οπτική αλλά και μέσα από ένα ιστορικό-πολιτικό πλαίσιο. Οι μορφές αποδίδονται κατά κύριο λόγο με μια περίπλοκη σκιαγράφηση ενώ η σύνθεση εμπλουτίζεται με στοιχεία από παραδοσιακούς μύθους από όλο τον κόσμο. Στο Murmansk II τα βομβαρδιστικά που πετούν πάνω από το φαινομενικά ειδυλλιακό τοπίο αποτελούν ένα νεύμα του ρόλου της πρώην σοβιετικής πόλης ως σημαντική τοποθεσία για στρατιωτικό εμπόριο κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.
-
Ένα από τα βασικά θέματα που πραγματεύεται η Νατάσσα Παπαδοπούλου στα έργα της είναι η θέση της γυναίκας στη μεταφεμινιστική εποχή, κινούμενη συχνά ανάμεσα στην πραγματικότητα και τον παραλογισμό. Στη φωτογραφική σειρά Caroatid αποδομεί τη στερεοτυπική εικόνα της γυναικείας ομορφιάς δημιουργώντας 3 φωτογραφικά κολάζ, στα οποία τα άκρα μιας γυναίκας μετατρέπονται σε καρότα, συστρέφονται και συμπλέκονται σε μια προσπάθεια να προστατέψει το γυμνό της σώμα από τα φιλήδονα βλέμματα που θα την περιεργαστούν. Κάτι που πετυχαίνει στην πραγματικότητα, καθώς η ηδονή χάνεται όταν κάποιος παρατηρεί το «ειρωνικό υβρίδιο» που κατασκευάζει.
-
Ένα από τα βασικά θέματα που πραγματεύεται η Νατάσσα Παπαδοπούλου στα έργα της είναι η θέση της γυναίκας στη μεταφεμινιστική εποχή, κινούμενη συχνά ανάμεσα στην πραγματικότητα και τον παραλογισμό. Στη φωτογραφική σειρά Caroatid αποδομεί τη στερεοτυπική εικόνα της γυναικείας ομορφιάς δημιουργώντας 3 φωτογραφικά κολάζ, στα οποία τα άκρα μιας γυναίκας μετατρέπονται σε καρότα, συστρέφονται και συμπλέκονται σε μια προσπάθεια να προστατέψει το γυμνό της σώμα από τα φιλήδονα βλέμματα που θα την περιεργαστούν. Κάτι που πετυχαίνει στην πραγματικότητα, καθώς η ηδονή χάνεται όταν κάποιος παρατηρεί το «ειρωνικό υβρίδιο» που κατασκευάζει.
-
Ένα από τα βασικά θέματα που πραγματεύεται η Νατάσσα Παπαδοπούλου στα έργα της είναι η θέση της γυναίκας στη μεταφεμινιστική εποχή, κινούμενη συχνά ανάμεσα στην πραγματικότητα και τον παραλογισμό. Στη φωτογραφική σειρά Caroatid αποδομεί τη στερεοτυπική εικόνα της γυναικείας ομορφιάς δημιουργώντας 3 φωτογραφικά κολάζ, στα οποία τα άκρα μιας γυναίκας μετατρέπονται σε καρότα, συστρέφονται και συμπλέκονται σε μια προσπάθεια να προστατέψει το γυμνό της σώμα από τα φιλήδονα βλέμματα που θα την περιεργαστούν. Κάτι που πετυχαίνει στην πραγματικότητα, καθώς η ηδονή χάνεται όταν κάποιος παρατηρεί το «ειρωνικό υβρίδιο» που κατασκευάζει.
-
Αναφορικά με το έργο του “Dada or not Dada” ο καλλιτέχνης βρίσκει έναυσμα στην έκθεση DADA, που πραγματοποιήθηκε 5 Οκτωβρίου 2004 – 9 Ιανουαρίου 2005 στο Center Pompidou, και στην βασική μουσειογραφική της ιδέα, η οποία θεωρήθηκε ιδιαίτερα επιτυχημένη, καθώς κατάφερε να προσπελάσει το τεράστιο υλικό τόσο χρονολογικά όσο και γεωγραφικά. Όπως ο ίδιος αναφέρει: «Πολλοί επισκέπτες συνδύασαν τις δυο διαδρομές και δημιούργησαν έτσι διαφορετικές εκδοχές του πνεύματος-κινήματος DADA (…). Την ίδια εποχή ο δακτύλιος του Παρισιού, καθώς και τα προάστια άλλων πόλεων της Γαλλίας, εφλέγετο. Ένα αίσθημα απειλής από τους εξεγερμένους νεαρούς βάραινε τους κατοίκους στα κέντρα των πόλεων, και ιδιαίτερα τους Παριζιάνους. Δύο ερώτημα κυριαρχούσαν. Το πρώτο, γιατί οι νεαροί εξεγερμένοι δεν εγκαταλείπουν τους χώρους παραμονής τους και δεν έρχονται στο κέντρο των πόλεων – εντέλει καταστρέφουν την υποδομή των συνοικιών τους και αφήνουν άθικτες τις υποδομές των «εχθρών» τους; Το δεύτερο, πού είναι το πραγματικό πνεύμα DADA στις αίθουσες του μουσείου ή στις νυχτερινές δράσεις των νεαρών επαναστατών; Μήπως η ακαδημαϊκή (έγκυρη αναμφίβολα) έκθεση, ήταν η απόδειξη της αποδυνάμωσης του DADA, αλλά και κάθε πρωτοπορίας; (…). Η φωτογραφία με τη γιαπωνέζα και την προσθήκη των ψηφιακών γραμμάτων υποδεικνύει την τύχη του παγκοσμιοποιημένου κόσμου, το επείγον του προβληματισμού αλλά και τη δυνατότητα παραγωγής έργου τέχνης μέσα από τις δυνάμεις της τεχνο-επιστήμης, που δεν παύουν να λειτουργούν ως βηματοδότες των μεταβολών στο σύγχρονο κόσμο. Η εικόνα υπονοεί ότι αν είναι να υπάρξει το DADA θα είναι DADA του σήμερα και του αύριο».
-
Η ενότητα Πλατωνικός Έρως παραπέμπει στο Συμπόσιο του Πλάτωνα και τις νεοπλατωνικές θεωρίες για το «Είδος» ως το πρότυπο του συνόλου των σκέψεων, των εννοιών, των πραγμάτων και της αντανάκλασής τους. Μιας αντανάκλασης, η οποία εμφανίζεται ελλιπής και βυθίζεται ολοένα και βαθύτερα στο τέλμα του υλικού κόσμου, υποφέρει και επιδιώκει να ενωθεί εκ νέου με το πλήρωμα του «Είδους». Με τον τρόπο αυτόν προκύπτει ο «Πλατωνικός Έρως». Ο καλλιτέχνης επιλέγει διάφορα ζεύγη αντικειμένων για να απεικονίσει αυτή τη θεωρία, τα οποία χωρίζονται σε τρεις κατηγορίες: τα φυσικά (πέτρα, κοχύλι, κλαδί, ντομάτα, καρότο), τα γενικής χρήσεως (μαχαίρι, πηρούνι, κουτάλι) και τα προσωπικά (οδοντόβουρτσα, πορτοφόλι, κλειδί). Έτσι, κατά την παρουσίαση τους βρίσκονται τα δύο ίδια ζωγραφικά αντικείμενα, στη συγκεκριμένη περίπτωση τα δύο σχέδια με την πέτρα και ανάμεσα στο ζεύγος σχεδίων βρίσκεται αναρτημένο σε φυσική μορφή και το υποτιθέμενο «Είδος» τους, μια πραγματική πέτρα.
-
Η ενότητα Πλατωνικός Έρως παραπέμπει στο Συμπόσιο του Πλάτωνα και τις νεοπλατωνικές θεωρίες για το «Είδος» ως το πρότυπο του συνόλου των σκέψεων, των εννοιών, των πραγμάτων και της αντανάκλασής τους. Μιας αντανάκλασης, η οποία εμφανίζεται ελλιπής και βυθίζεται ολοένα και βαθύτερα στο τέλμα του υλικού κόσμου, υποφέρει και επιδιώκει να ενωθεί εκ νέου με το πλήρωμα του «Είδους». Με τον τρόπο αυτόν προκύπτει ο «Πλατωνικός Έρως». Ο καλλιτέχνης επιλέγει διάφορα ζεύγη αντικειμένων για να απεικονίσει αυτή τη θεωρία, τα οποία χωρίζονται σε τρεις κατηγορίες: τα φυσικά (πέτρα, κοχύλι, κλαδί, ντομάτα, καρότο), τα γενικής χρήσεως (μαχαίρι, πηρούνι, κουτάλι) και τα προσωπικά (οδοντόβουρτσα, πορτοφόλι, κλειδί). Έτσι, κατά την παρουσίαση τους βρίσκονται τα δύο ίδια ζωγραφικά αντικείμενα, στη συγκεκριμένη περίπτωση τα δύο σχέδια με το κλαδί και ανάμεσα στο ζεύγος σχεδίων βρίσκεται αναρτημένο σε φυσική μορφή και το υποτιθέμενο «Είδος» τους, ένα πραγματικό κλαδί.
-
Η ενότητα Πλατωνικός Έρως παραπέμπει στο Συμπόσιο του Πλάτωνα και τις νεοπλατωνικές θεωρίες για το «Είδος» ως το πρότυπο του συνόλου των σκέψεων, των εννοιών, των πραγμάτων και της αντανάκλασής τους. Μιας αντανάκλασης, η οποία εμφανίζεται ελλιπής και βυθίζεται ολοένα και βαθύτερα στο τέλμα του υλικού κόσμου, υποφέρει και επιδιώκει να ενωθεί εκ νέου με το πλήρωμα του «Είδους». Με τον τρόπο αυτόν προκύπτει ο «Πλατωνικός Έρως». Ο καλλιτέχνης επιλέγει διάφορα ζεύγη αντικειμένων για να απεικονίσει αυτή τη θεωρία, τα οποία χωρίζονται σε τρεις κατηγορίες: τα φυσικά (πέτρα, κοχύλι, κλαδί, ντομάτα, καρότο), τα γενικής χρήσεως (μαχαίρι, πηρούνι, κουτάλι) και τα προσωπικά (οδοντόβουρτσα, πορτοφόλι, κλειδί). Έτσι, κατά την παρουσίαση τους βρίσκονται τα δύο ίδια ζωγραφικά αντικείμενα, στη συγκεκριμένη περίπτωση τα δύο σχέδια με τη ντομάτα και ανάμεσα στο ζεύγος σχεδίων βρίσκεται αναρτημένο σε φυσική μορφή και το υποτιθέμενο «Είδος» τους, μια πραγματική ντομάτα.
-
Η ενότητα Πλατωνικός Έρως παραπέμπει στο Συμπόσιο του Πλάτωνα και τις νεοπλατωνικές θεωρίες για το «Είδος» ως το πρότυπο του συνόλου των σκέψεων, των εννοιών, των πραγμάτων και της αντανάκλασής τους. Μιας αντανάκλασης, η οποία εμφανίζεται ελλιπής και βυθίζεται ολοένα και βαθύτερα στο τέλμα του υλικού κόσμου, υποφέρει και επιδιώκει να ενωθεί εκ νέου με το πλήρωμα του «Είδους». Με τον τρόπο αυτόν προκύπτει ο «Πλατωνικός Έρως». Ο καλλιτέχνης επιλέγει διάφορα ζεύγη αντικειμένων για να απεικονίσει αυτή τη θεωρία, τα οποία χωρίζονται σε τρεις κατηγορίες: τα φυσικά (πέτρα, κοχύλι, κλαδί, ντομάτα, καρότο), τα γενικής χρήσεως (μαχαίρι, πηρούνι, κουτάλι) και τα προσωπικά (οδοντόβουρτσα, πορτοφόλι, κλειδί). Έτσι, κατά την παρουσίαση τους βρίσκονται τα δύο ίδια ζωγραφικά αντικείμενα, στη συγκεκριμένη περίπτωση τα δύο σχέδια με το πορτοκάλι και ανάμεσα στο ζεύγος σχεδίων βρίσκεται αναρτημένο σε φυσική μορφή και το υποτιθέμενο «Είδος» τους, ένα πραγματικό πορτοκάλι.
-
Η ενότητα Πλατωνικός Έρως παραπέμπει στο Συμπόσιο του Πλάτωνα και τις νεοπλατωνικές θεωρίες για το «Είδος» ως το πρότυπο του συνόλου των σκέψεων, των εννοιών, των πραγμάτων και της αντανάκλασής τους. Μιας αντανάκλασης, η οποία εμφανίζεται ελλιπής και βυθίζεται ολοένα και βαθύτερα στο τέλμα του υλικού κόσμου, υποφέρει και επιδιώκει να ενωθεί εκ νέου με το πλήρωμα του «Είδους». Με τον τρόπο αυτόν προκύπτει ο «Πλατωνικός Έρως». Ο καλλιτέχνης επιλέγει διάφορα ζεύγη αντικειμένων για να απεικονίσει αυτή τη θεωρία, τα οποία χωρίζονται σε τρεις κατηγορίες: τα φυσικά (πέτρα, κοχύλι, κλαδί, ντομάτα, καρότο), τα γενικής χρήσεως (μαχαίρι, πηρούνι, κουτάλι) και τα προσωπικά (οδοντόβουρτσα, πορτοφόλι, κλειδί). Έτσι, κατά την παρουσίαση τους βρίσκονται τα δύο ίδια ζωγραφικά αντικείμενα, στη συγκεκριμένη περίπτωση τα δύο σχέδια με το κλαδί και ανάμεσα στο ζεύγος σχεδίων βρίσκεται αναρτημένο σε φυσική μορφή και το υποτιθέμενο «Είδος» τους, ένα πραγματικό κλαδί.
-
Η ενότητα Πλατωνικός Έρως παραπέμπει στο Συμπόσιο του Πλάτωνα και τις νεοπλατωνικές θεωρίες για το «Είδος» ως το πρότυπο του συνόλου των σκέψεων, των εννοιών, των πραγμάτων και της αντανάκλασής τους. Μιας αντανάκλασης, η οποία εμφανίζεται ελλιπής και βυθίζεται ολοένα και βαθύτερα στο τέλμα του υλικού κόσμου, υποφέρει και επιδιώκει να ενωθεί εκ νέου με το πλήρωμα του «Είδους». Με τον τρόπο αυτόν προκύπτει ο «Πλατωνικός Έρως». Ο καλλιτέχνης επιλέγει διάφορα ζεύγη αντικειμένων για να απεικονίσει αυτή τη θεωρία, τα οποία χωρίζονται σε τρεις κατηγορίες: τα φυσικά (πέτρα, κοχύλι, κλαδί, ντομάτα, καρότο), τα γενικής χρήσεως (μαχαίρι, πηρούνι, κουτάλι) και τα προσωπικά (οδοντόβουρτσα, πορτοφόλι, κλειδί). Έτσι, κατά την παρουσίαση τους βρίσκονται τα δύο ίδια ζωγραφικά αντικείμενα, στη συγκεκριμένη περίπτωση τα δύο σχέδια με την πέτρα και ανάμεσα στο ζεύγος σχεδίων βρίσκεται αναρτημένο σε φυσική μορφή και το υποτιθέμενο «Είδος» τους, μία πραγματική πέτρα.
-
Η ενότητα Πλατωνικός Έρως παραπέμπει στο Συμπόσιο του Πλάτωνα και τις νεοπλατωνικές θεωρίες για το «Είδος» ως το πρότυπο του συνόλου των σκέψεων, των εννοιών, των πραγμάτων και της αντανάκλασής τους. Μιας αντανάκλασης, η οποία εμφανίζεται ελλιπής και βυθίζεται ολοένα και βαθύτερα στο τέλμα του υλικού κόσμου, υποφέρει και επιδιώκει να ενωθεί εκ νέου με το πλήρωμα του «Είδους». Με τον τρόπο αυτόν προκύπτει ο «Πλατωνικός Έρως». Ο καλλιτέχνης επιλέγει διάφορα ζεύγη αντικειμένων για να απεικονίσει αυτή τη θεωρία, τα οποία χωρίζονται σε τρεις κατηγορίες: τα φυσικά (πέτρα, κοχύλι, κλαδί, ντομάτα, καρότο), τα γενικής χρήσεως (μαχαίρι, πηρούνι, κουτάλι) και τα προσωπικά (οδοντόβουρτσα, πορτοφόλι, κλειδί). Έτσι, κατά την παρουσίαση τους βρίσκονται τα δύο ίδια ζωγραφικά αντικείμενα, στη συγκεκριμένη περίπτωση τα δύο σχέδια με το κλειδί και ανάμεσα στο ζεύγος σχεδίων βρίσκεται αναρτημένο σε φυσική μορφή και το υποτιθέμενο «Είδος» τους, ένα πραγματικό κλειδί.
-
Η ενότητα Πλατωνικός Έρως παραπέμπει στο Συμπόσιο του Πλάτωνα και τις νεοπλατωνικές θεωρίες για το «Είδος» ως το πρότυπο του συνόλου των σκέψεων, των εννοιών, των πραγμάτων και της αντανάκλασής τους. Μιας αντανάκλασης, η οποία εμφανίζεται ελλιπής και βυθίζεται ολοένα και βαθύτερα στο τέλμα του υλικού κόσμου, υποφέρει και επιδιώκει να ενωθεί εκ νέου με το πλήρωμα του «Είδους». Με τον τρόπο αυτόν προκύπτει ο «Πλατωνικός Έρως». Ο καλλιτέχνης επιλέγει διάφορα ζεύγη αντικειμένων για να απεικονίσει αυτή τη θεωρία, τα οποία χωρίζονται σε τρεις κατηγορίες: τα φυσικά (πέτρα, κοχύλι, κλαδί, ντομάτα, καρότο), τα γενικής χρήσεως (μαχαίρι, πηρούνι, κουτάλι) και τα προσωπικά (οδοντόβουρτσα, πορτοφόλι, κλειδί). Έτσι, κατά την παρουσίαση τους βρίσκονται τα δύο ίδια ζωγραφικά αντικείμενα και ανάμεσα στο ζεύγος σχεδίων βρίσκεται αναρτημένο σε φυσική μορφή και το υποτιθέμενο «Είδος» τους.
-
Η ενότητα Πλατωνικός Έρως παραπέμπει στο Συμπόσιο του Πλάτωνα και τις νεοπλατωνικές θεωρίες για το «Είδος» ως το πρότυπο του συνόλου των σκέψεων, των εννοιών, των πραγμάτων και της αντανάκλασής τους. Μιας αντανάκλασης, η οποία εμφανίζεται ελλιπής και βυθίζεται ολοένα και βαθύτερα στο τέλμα του υλικού κόσμου, υποφέρει και επιδιώκει να ενωθεί εκ νέου με το πλήρωμα του «Είδους». Με τον τρόπο αυτόν προκύπτει ο «Πλατωνικός Έρως». Ο καλλιτέχνης επιλέγει διάφορα ζεύγη αντικειμένων για να απεικονίσει αυτή τη θεωρία, τα οποία χωρίζονται σε τρεις κατηγορίες: τα φυσικά (πέτρα, κοχύλι, κλαδί, ντομάτα, καρότο), τα γενικής χρήσεως (μαχαίρι, πηρούνι, κουτάλι) και τα προσωπικά (οδοντόβουρτσα, πορτοφόλι, κλειδί). Έτσι, κατά την παρουσίαση τους βρίσκονται τα δύο ίδια ζωγραφικά αντικείμενα, στη συγκεκριμένη περίπτωση τα δύο σχέδια με το κλειδί και ανάμεσα στο ζεύγος σχεδίων βρίσκεται αναρτημένο σε φυσική μορφή και το υποτιθέμενο «Είδος» τους, ένα πραγματικό κλειδί.
-
Η ενότητα Πλατωνικός Έρως παραπέμπει στο Συμπόσιο του Πλάτωνα και τις νεοπλατωνικές θεωρίες για το «Είδος» ως το πρότυπο του συνόλου των σκέψεων, των εννοιών, των πραγμάτων και της αντανάκλασής τους. Μιας αντανάκλασης, η οποία εμφανίζεται ελλιπής και βυθίζεται ολοένα και βαθύτερα στο τέλμα του υλικού κόσμου, υποφέρει και επιδιώκει να ενωθεί εκ νέου με το πλήρωμα του «Είδους». Με τον τρόπο αυτόν προκύπτει ο «Πλατωνικός Έρως». Ο καλλιτέχνης επιλέγει διάφορα ζεύγη αντικειμένων για να απεικονίσει αυτή τη θεωρία, τα οποία χωρίζονται σε τρεις κατηγορίες: τα φυσικά (πέτρα, κοχύλι, κλαδί, ντομάτα, καρότο), τα γενικής χρήσεως (μαχαίρι, πηρούνι, κουτάλι) και τα προσωπικά (οδοντόβουρτσα, πορτοφόλι, κλειδί). Έτσι, κατά την παρουσίαση τους βρίσκονται τα δύο ίδια ζωγραφικά αντικείμενα, στη συγκεκριμένη περίπτωση τα δύο σχέδια με την οδοντόβουρτσα και ανάμεσα στο ζεύγος σχεδίων βρίσκεται αναρτημένο σε φυσική μορφή και το υποτιθέμενο «Είδος» τους, μια πραγματική οδοντόβουρτσα.
-
Η ενότητα Πλατωνικός Έρως παραπέμπει στο Συμπόσιο του Πλάτωνα και τις νεοπλατωνικές θεωρίες για το «Είδος» ως το πρότυπο του συνόλου των σκέψεων, των εννοιών, των πραγμάτων και της αντανάκλασής τους. Μιας αντανάκλασης, η οποία εμφανίζεται ελλιπής και βυθίζεται ολοένα και βαθύτερα στο τέλμα του υλικού κόσμου, υποφέρει και επιδιώκει να ενωθεί εκ νέου με το πλήρωμα του «Είδους». Με τον τρόπο αυτόν προκύπτει ο «Πλατωνικός Έρως». Ο καλλιτέχνης επιλέγει διάφορα ζεύγη αντικειμένων για να απεικονίσει αυτή τη θεωρία, τα οποία χωρίζονται σε τρεις κατηγορίες: τα φυσικά (πέτρα, κοχύλι, κλαδί, ντομάτα, καρότο), τα γενικής χρήσεως (μαχαίρι, πηρούνι, κουτάλι) και τα προσωπικά (οδοντόβουρτσα, πορτοφόλι, κλειδί). Έτσι, κατά την παρουσίαση τους βρίσκονται τα δύο ίδια ζωγραφικά αντικείμενα, στη συγκεκριμένη περίπτωση τα δύο σχέδια με την οδοντόβουρτσα και ανάμεσα στο ζεύγος σχεδίων βρίσκεται αναρτημένο σε φυσική μορφή και το υποτιθέμενο «Είδος» τους, μία πραγματική οδοντόβουρτσα.
-
Η ενότητα Πλατωνικός Έρως παραπέμπει στο Συμπόσιο του Πλάτωνα και τις νεοπλατωνικές θεωρίες για το «Είδος» ως το πρότυπο του συνόλου των σκέψεων, των εννοιών, των πραγμάτων και της αντανάκλασής τους. Μιας αντανάκλασης, η οποία εμφανίζεται ελλιπής και βυθίζεται ολοένα και βαθύτερα στο τέλμα του υλικού κόσμου, υποφέρει και επιδιώκει να ενωθεί εκ νέου με το πλήρωμα του «Είδους». Με τον τρόπο αυτόν προκύπτει ο «Πλατωνικός Έρως». Ο καλλιτέχνης επιλέγει διάφορα ζεύγη αντικειμένων για να απεικονίσει αυτή τη θεωρία, τα οποία χωρίζονται σε τρεις κατηγορίες: τα φυσικά (πέτρα, κοχύλι, κλαδί, ντομάτα, καρότο), τα γενικής χρήσεως (μαχαίρι, πηρούνι, κουτάλι) και τα προσωπικά (οδοντόβουρτσα, πορτοφόλι, κλειδί). Έτσι, κατά την παρουσίαση τους βρίσκονται τα δύο ίδια ζωγραφικά αντικείμενα, στη συγκεκριμένη περίπτωση τα δύο σχέδια με το πορτοφόλι και ανάμεσα στο ζεύγος σχεδίων βρίσκεται αναρτημένο σε φυσική μορφή και το υποτιθέμενο «Είδος» τους, ένα πραγματικό πορτοφόλι.
