-
Η γυναικεία μορφή και ειδικότερα τα γυναικεία πορτραίτα αποτελούν το βασικό θέμα στη δουλειά της Σίλειας Δασκοπούλου, η οποία αποτελεί ψυχογράφημα και ταυτόχρονα ωδή στη γυναικεία φύση και τη γυναικεία δύναμη. Θέλοντας μέσα από τα έργα της να θέσει στο επίκεντρο ζητήματα, όπως η ισότητα των φύλων με την επακόλουθη ισότητα και προνόμια στον εργασιακό χώρο, η ενδοοικογενειακή βία, το δικαίωμα στην άμβλωση κ.ά. δημιουργεί μέχρι το τέλος της καριέρας της περισσότερα από εκατό γυναικεία πορτραίτα, τα οποία αποτελούν συνάμα καθρέφτη της ψυχολογικής τους κατάστασης.
-
-
Αφηρημένη σύνθεση με δύο σκούρα γκρι μορφώματα που συνενώνονται. Στο εσωτερικό της μίας, μέσα σε κύκλο που σχηματίζεται από λευκή γραμμή διακρίνεται ένα είδος ασαφούς γραφής.
-
-
Φωτογραφική σύνθεση που απεικονίζει ανθρώπινο πρόσωπο. Οι μεγάλες μαύρες οπές των ματιών, το στόμα καθώς και η κλίση της κεφαλής προς τα πίσω παραπέμπουν σε απεικόνιση νεκρού.
-
-
Ο Βλάσης Κανιάρης αποτελεί κορυφαίο εκπρόσωπο της λεγόμενης «γενιάς του ‘60», αυτών δηλαδή των δημιουργών που υπερβαίνουν το ιδεολόγημα της «ελληνικότητας» και οι αναζητήσεις τους ανοίγονται στα διεθνή καλλιτεχνικά ρεύματα. Η πρώτη του ατομική έκθεση στην Αθήνα (Γκαλερί Ζυγός, 1958) προκάλεσε αντιδράσεις και έδωσε το έναυσμα μιας εκτενούς αισθητικής συζήτησης σχετικά με την υποδοχή της Αφαίρεσης στην Ελλάδα. Την επόμενη χρονιά, η σειρά «Τιμής ένεκεν στους τοίχους της Αθήνας, 1941-19…» παραπέμπει στα παλίμψηστα των αθηναϊκών τοίχων με τα θαμμένα πολιτικά συνθήματα κάτω από τον ασβέστη. Στις ζωγραφικές συνθέσεις αυτής της ενότητας χρησιμοποιεί αντισυμβατικά υλικά (σύρματα, μεταλλικά δικτυωτά, πανιά, γύψο), η χειρονομιακή γραφή συνδυάζεται με τις συνεχείς επεμβάσεις πάνω στις επιφάνειες, ενώ διαφαίνεται ο κοινωνικός και πολιτικός προβληματισμός της τέχνης του.
-
Ο Ιωάννης Αβραμίδης σπούδασε και εγκαταστάθηκε μόνιμα στη Βιέννη όπου διακρίθηκε, ενώ δίδαξε στην εκεί Ακαδημία Καλών Τεχνών. Η δημιουργική συνδιαλλαγή τόσο με το παρελθόν (π.χ. αρχαϊκή γλυπτική) όσο και με τις σύγχρονές του εικαστικές αναζητήσεις βρίσκονται στον πυρήνα της τέχνης του. Δίνοντας ξεχωριστή σημασία στην τεχνική και στα υλικά, μετασχηματίζει την ανθρώπινη μορφή σ’ ένα είδος κυλινδρικής στήλης με καμπύλες, εξάρσεις και κοιλώματα, οριζόντιες ραβδώσεις και παράλληλες τομές. Η συμμετρία, η αφαίρεση, η πυκνότητα του πλασίματος, η αρμονική σύζευξη των όγκων και η επιβολή ενός οργανικού ρυθμού συντείνουν στον αρχετυπικό χαρακτήρα που επιθυμεί να προσδώσει στη μορφή ο γλύπτης.
-
Αφηρημένη σύνθεση
-
Το έργο «Λόγος» του Δημήτρη Ξόνογλου ανήκει σε μια ευρύτερη ενότητα έργων του καλλιτέχνη, η οποία κινείται σε εννοιολογικό πλαίσιο και πραγματεύεται ζητήματα όπως αυτά της γνώσης, της καταστροφής, της αναγέννησης και της δημιουργίας. Βασικό χαρακτηριστικό αποτελεί το στοιχείο της φωτιάς καθώς δημιουργεί συνθέσεις, οι οποίες αποτελούνται από καμένες σελίδες βιβλίων, τις οποίες οργανώνει συχνά με γεωμετρική αντίληψη και στις οποίες επεμβαίνει με λαμπερά χρώματα, καθώς και με υλικά όπως το φυσικό κερί.
-
-
-
Αφηρημένη σύνθεση
-
Μονοχρωματική σύνθεση σε μπλε με απεικόνιση φεγγαριού που φωτίζεται με νέον και ένθετο κομμάτι ξύλου.
-
Με πολλαπλές αναφορές –από τον Ελ Γκρέκο έως τη βυζαντινή και τη σύγχρονη τέχνη–, η δουλειά του Μανώλη Πολυμέρη συγκροτεί ένα ενδιαφέρον δείγμα εξπρεσιονιστικής γραφής. Η ένταση της χειρονομίας, οι τονισμένες αντιθέσεις και παραμορφώσεις, ο ελλειπτικός χώρος, ο συνδυασμός σκοτεινών και ζεστών χρωματικών τόνων, οι γραφισμοί και οι κειμενικές παραθέσεις συμβάλλουν αποφασιστικά στην αλλόκοτη ατμόσφαιρα των εικόνων του με θέμα, πολλές φορές, τον ίδιο, την οικογένεια και τον ιδιωτικό του χώρο, που έρχονται να μιλήσουν για τους φόβους και τους τρόμους της καθημερινότητας, να αναφερθούν σε υπαρξιακά αδιέξοδα και συναισθηματικές παγιδεύσεις.
-
-
Ο Γιώργος Λαζόγκας ήδη από τα μέσα της δεκαετίας του ’70, στα πρώιμα έργα του,
κολλά στην επιφάνεια φωτοτυπίες και ακανόνιστου μεγέθους διαφανή ή χρωματιστά χαρτιά, πολλά από τα οποία στη συνέχεια ξύνει και αποκολλά, επιθυμώντας να αποδώσει την έννοια του παλίμψηστου. Η ζωγραφική του είναι χειρονομιακή και ενστικτώδης με επίκεντρο το σχέδιο. Με άμεσο τρόπο καταγράφονται ο συναισθηματικός του κόσμος και οι αντιλήψεις του για φιλοσοφικές έννοιες, όπως ο χρόνος, ενώ ταυτόχρονα αναζητά αρχέτυπα και εικόνες απ’ την κλασική αρχαιότητα. Στις αρχές της δεκαετίας του 1990 τα περισσότερα έργα αποτελούνταν από συνθέσεις σε λευκό φόντο, πάνω στις οποίες τοποθετούνταν κομμάτια έγχρωμων φωτογραφιών από λεπτομέρειες της διακόσμησης αγγείων και από αγάλματα της κλασικής περιόδου -όπως αυτό του Απόλλωνα απ’ το αέτωμα του ναού του Δία στην Ολυμπία- στο έργο «Χωρίς τίτλο». Σε αυτά τα έργα το στοιχείο του χρόνου εμφανίζεται με διαφορετική διάσταση: ενώ σε προηγούμενες περιόδους το πέρασμα του περνά μέσα από τα διαδοχικά στρώματα της επιφάνειας, τώρα χρησιμοποιείται περισσότερο η αναδρομή στο ιστορικό καλλιτεχνικό παρελθόν.
-
Ο Δημήτρης Κοντός υπήρξε από τους πρωτοπόρους δημιουργούς της λεγόμενης «γενιάς του ‘60», που συνέβαλε αποφασιστικά στην υποδοχή της Αφαίρεσης στην ελληνική τέχνη καθώς και στον εκσυγχρονισμό και την συμπόρευσή της με τα διεθνή εικαστικά ρεύματα. Η συγκεκριμένη σύνθεση ανήκει στην πρώιμη περίοδο της δημιουργίας του, όταν, εγκατεστημένος (1959-61) στη Ρώμη, πειραματίζεται με υλικά και δουλεύει μια σειρά λαδιών και σχεδίων με τους γενικούς τίτλους Περίπατοι και Μεταμορφώσεις – Σύννεφα – Βροχή, τα οποία στηρίζονται στην παρατήρηση φυσικών φαινομένων και τη μετάπλασή τους σε ολοκληρωτικά αφηρημένες συνθέσεις. Η απομάκρυνση από κάθε παραστατική δέσμευση του παρέχει τη δυνατότητα να διερευνήσει την καθαρά πλαστική συγκρότηση της ζωγραφικής του: την κίνηση, την ματιέρα, το χρώμα, το ρυθμό, την άμεση συγκινησιακή αντίδραση.
-
-
-
-
-
Το έργο του Όμηρου Γεωργιάδη «Χωρίς τίτλο» χαρακτηρίζεται από την εσωτερικότητα του χρώματος και τις λυρικές προεκτάσεις, την έντονη εξπρεσιονιστική γραφή του και την έμφαση στην οριζόντια διάταξη του θέματος.
-
Η ανθρώπινη, και ειδικά η γυναικεία μορφή, αποτελεί το κύριο θέμα του έργου του Γιάννη Μόραλη. Το ακαδημαϊκό ύφος των αρχών της πορείας του, αντικατέστησαν, στη δεκαετία του '50, περισσότερο αφαιρετικές διατυπώσεις. Επιδιώκοντας, σύμφωνα με την ουσία του πνεύματος της κλασικής αρχαιότητας, την αρμονία και την ισορροπία της σύνθεσης, ο καλλιτέχνης επέλεξε τη γεωμετρία ως το ιδανικό μέσο απόδοσης του χώρου και των μορφών. Ο ρυθμός, η τάξη, η αποφυγή λεπτομερειών και περιγραφών και τα λιτά χρώματα που επιβλήθηκαν σταδιακά, μέσα από μια οργανική εξέλιξη, υπογραμμίζουν μια αρχαϊκή αίσθηση μεγαλοπρέπειας και πληρότητας.
-
Η ανθρώπινη, και ειδικά η γυναικεία μορφή, αποτελεί το κύριο θέμα του έργου του Γιάννη Μόραλη. Το ακαδημαϊκό ύφος των αρχών της πορείας του, αντικατέστησαν, στη δεκαετία του '50, περισσότερο αφαιρετικές διατυπώσεις. Επιδιώκοντας, σύμφωνα με την ουσία του πνεύματος της κλασικής αρχαιότητας, την αρμονία και την ισορροπία της σύνθεσης, ο καλλιτέχνης επέλεξε τη γεωμετρία ως το ιδανικό μέσο απόδοσης του χώρου και των μορφών. Ο ρυθμός, η τάξη, η αποφυγή λεπτομερειών και περιγραφών και τα λιτά χρώματα που επιβλήθηκαν σταδιακά, μέσα από μια οργανική εξέλιξη, υπογραμμίζουν μια αρχαϊκή αίσθηση μεγαλοπρέπειας και πληρότητας.
