-
-
Η γλυπτική σύνθεση του Κλέαρχου Λουκόπουλου «Χωρίς τίτλο» χαρακτηρίζεται από τη λιτότητα των γραμμών, τη στιβαρή δομή των συνθέσεων και την αυστηρά ισορροπημένη διάταξή της στο χώρο.
-
Βιντεο-εγκατάσταση με 10 βίντεο προβολές (Το Γράμμα, Έρως και Ψυχή, Χωλ, Μάτια, Δωμάτιο Αναμνήσεων, Υπνοδωμάτιο, Δωμάτιο Ανάγνωσης, Καθιστικό, Δωμάτιο Αναμονής)
-
Ο Κώστας Τσόκλης είναι από τις χαρακτηριστικές περιπτώσεις καλλιτεχνών που το έργο τους δύσκολα εντάσσεται σε διακριτές καλλιτεχνικές τεχνοτροπίες. Ωστόσο, σύμφωνα με τα όσα επέτασσαν η διεθνής και ελληνική κριτική, Minimal Art, Arte Povera, Conceptual Art, Pop Art και Nouveau Realisme, είναι μερικά παραδείγματα ρευμάτων που διεκδίκησαν μέρος του έργου του.
Αν και παραμένοντας πιστός στη ζωγραφική πράξη, προσπάθησε να ξεφύγει από τον περιορισμό των δύο διαστάσεων και ασχολήθηκε παράλληλα με τη γλυπτική, τις εγκαταστάσεις, το βίντεο και τα νέα τεχνολογικά μέσα αλλά και τις δράσεις, ενώ αρκετές ήταν οι φορές που υπήρχε στενή σύνδεση μεταξύ των διάφορων μέσων σε έργα του.
Βασικό εργαλείο στην εικαστική του πορεία αποτέλεσε η διερεύνηση των ορίων της πραγματικότητας και της αναπαράστασής της. Σημαντική και διαρκώς παρούσα στο έργο του είναι η ικανότητα να περνάει από το υλικό πράγμα στο όνειρο και την ψευδαίσθηση.
Το σχέδιο «Χωρίς τίτλο» της συλλογής του MOMus-Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης αποτελεί μελέτη για project στο πλαίσιο των εκδηλώσεων «Θεσσαλονίκη Πολιτιστική Πρωτεύουσα ‘97», το οποίο όμως, όπως σημειώνει ο ίδιος ο καλλιτέχνης, δεν εκτελέστηκε. Αποτυπώνεται στο χαρτί ένα θέμα, που συναντάται και σε παλιότερα έργα του καλλιτέχνη. Ένας υπερμεγέθης δράκος/πύθωνας, λαβωμένος από αιχμηρά κοντάρια γίνεται αντικείμενο μελέτης και παρατήρησης από ανθρώπινες μορφές, οι οποίες στέκουν ολόγυρα. Η σύνθεση παραπέμπει στο έργο του καλλιτέχνη «Αϊ Γιώργης», μια μεγάλων διαστάσεων εγκατάσταση- περιβάλλον, η οποία αποτελείται από ένα μεγάλων διαστάσεων πίνακα, ένα υπερμεγέθη γλυπτό 18μ. από αλουμίνιο και δύο monitors. Ο απεικονιζόμενος στον καμβά έφιππος Αϊ Γιώργης καμακώνει των 18 μέτρων δράκο-φίδι με ένα κοντάρι, το οποίο ξεπροβάλλει αυτούσιο από τον πίνακα, ενώ τα μάτια του ερπετού αντικαθίστανται από τηλεοράσεις που «παίζουν» χιόνια. Ο καλλιτέχνης με το έργο αυτό στρέφει το ενδιαφέρον από τα θέματα της εφήμερης καθημερινότητας που πραγματεύεται μέχρι τότε (1990) σε θρησκευτικά και μυθολογικά.
-
Η Μαίρη Ζυγούρη επινοεί μία φανταστική δομή αξιοποιώντας στο έπακρο το στοιχείο της αληθοφάνειας. Το έργο "The Fattening Cells" (Τα Παχυντικά Κελιά) αποτελούν μία εικαστική προσομοίωση των μεθόδων συγκρότησης (ελέγχου, ταξινόμησης, ιεράρχησης, εκπαίδευσης και επιτήρησης) των υποκειμένων από τους σύγχρονους μηχανισμούς διακυβέρνησης που εξασφαλίζουν ευπείθεια και ελεγχόμενη εξέλιξη βασισμένη σε προκαθορισμένες αρχές. Τοποθετώντας τον θεατή στην επισφαλή θέση του έσχατου έγκλειστου, επιτρέπει την αδιάκοπη λειτουργία του συστήματος επιτήρησης, ενώ ταυτόχρονα τον εντάσσει ως οργανικό τμήμα της κατασκευασμένης δομής, επιτυγχάνοντας τη μέγιστη αποτελεσματικότητα και ικανότητα διείσδυσης στη συμπεριφορά των ατόμων.
Το έργο λειτουργεί ταυτόχρονα ως μία υποδόρια επισήμανση της κρίσης διαφάνειας των θεσμών κοινοβουλευτικής αντιπροσώπευσης. Η ‘θεαματικοποίηση’ της λειτουργίας των σύγχρονων πολιτικών θεσμών στην οποία συμμετέχουμε όλοι, είτε ως παραγωγοί, είτε καταναλωτές του θεάματος, οδηγεί αναπόφευκτα στη σκέψη πως η εξασφάλιση της αδιατάρακτης λειτουργίας της εξουσίας προϋποθέτει τη διατήρηση του έγκλειστου σε μία κατάσταση διαρκούς ορατότητας, μόνο που στο κελί μπορεί να ‘φιλοξενείται’ ο καθένας μας.
-
-
Βιβλίο που αποτελείται από 99 σελίδες με ψηφιακά επεξεργασμένες φωτογραφίες
-
-
-
-
Το έργο της Μαρίας Λοϊζίδου, La Dantellière αποτελεί παραγωγή της 2ης Μπιενάλε Σύγχρονης Τέχνης Θεσσαλονίκης. Μια χάρτινη γυναικεία μορφή κλεισμένη μέσα σε μια γυάλινη προθήκη σαν μουσειακό έκθεμα, παρουσιάζεται στενά συνυφασμένη με το εργόχειρό της, καθώς εκείνο ρέει σαν φυσική προέκταση του σώματός της. Η μορφή συντίθεται μπροστά στα μάτια του θεατή μέσω διαδοχικών γυάλινων στρωμάτων που λειτουργούν ταυτόχρονα ως επιφάνειες στήριξης και τεμαχισμού. Η μορφή εύθραυστη και συνάμα αυστηρή τονίζεται επιπρόσθετα από τον αριστοτεχνικό χειρισμό του υλικού.
-
O Oppenheim, συνεργαζόμενος στα πρώτα του καλλιτεχνικά βήματα με τον E. Kienholz, δημιουργεί έργα που χαρακτηρίζονται από στοιχεία του Nεοντανταϊσμού και τα οποία στη συνέχεια καταστρέφει. Ολόκληρο το έργο του είναι η έκφραση του προσωπικού του προβληματισμού γύρω από το ρόλο της τέχνης και των ορίων της, του καλλιτέχνη και της επικοινωνίας του με το κοινό, σε μία προσπάθεια απομυθοποίησης των μηχανισμών δυτικής ζωής και δημιουργίας συνείδησης. Έτσι, στο τέλος της δεκαετίας του '60, ο Oppenheim, θεωρώντας περιοριστικούς τους χώρους των γκαλερί για το είδος της τέχνης που μπορεί να εκτεθεί εκεί, ασχολείται με τη Land Art, σε περιοχές μάλιστα εκτός κέντρων καλλιτεχνικής ζωής.
Στη δεκαετία του '70 η ανάγκη να δημιουργήσει έργα έξω από χωρικούς περιορισμούς και γνωστές συμβάσεις φόρμας τον οδηγεί στη χαρτογράφηση των εσωτερικών χώρων της σκέψης και των εννοιών. Αυτό που τον απασχολεί είναι η αναζήτηση της πρόθεσης πίσω από την καλλιτεχνική πράξη (νοητική-αντιληπτική τέχνη), τα εγκεφαλικά ερεθίσματα που κατευθύνουν τον καλλιτέχνη. H σχέση καλλιτέχνη, καλλιτεχνικού προβληματισμού και κοινού αποτυπώνεται καθαρά στα έργα του με θέμα τον καλλιτέχνη-μαριονέτα, μια μαριονέτα της οποίας οι κινήσεις κατευθύνονται από τα αόρατα νήματα της αγοράς, της συμβατικής αντίληψης για το ρόλο του δημιουργού και του κοινού, του αποδέκτη της τέχνης του. Oι εγκαταστάσεις βίντεο, οι ταινίες, οι δράσεις και τα περιβάλλοντα γίνονται το μέσο για την αποτύπωση αυτού του προβληματισμού.
Κυρίαρχο στοιχείο στην όλη καλλιτεχνική δημιουργία του Oppenheim είναι πάντα η προσπάθεια να αποκαλύψει την πράξη της τέχνης στη σύλληψη της: από πού προέρχεται η τέχνη και μέσα από ποιες διεργασίες παράγεται.
-
O Oppenheim, συνεργαζόμενος στα πρώτα του καλλιτεχνικά βήματα με τον E. Kienholz, δημιουργεί έργα που χαρακτηρίζονται από στοιχεία του Nεοντανταϊσμού και τα οποία στη συνέχεια καταστρέφει. Ολόκληρο το έργο του είναι η έκφραση του προσωπικού του προβληματισμού γύρω από το ρόλο της τέχνης και των ορίων της, του καλλιτέχνη και της επικοινωνίας του με το κοινό, σε μία προσπάθεια απομυθοποίησης των μηχανισμών δυτικής ζωής και δημιουργίας συνείδησης. Έτσι, στο τέλος της δεκαετίας του '60, ο Oppenheim, θεωρώντας περιοριστικούς τους χώρους των γκαλερί για το είδος της τέχνης που μπορεί να εκτεθεί εκεί, ασχολείται με τη Land Art, σε περιοχές μάλιστα εκτός κέντρων καλλιτεχνικής ζωής.
Στη δεκαετία του '70 η ανάγκη να δημιουργήσει έργα έξω από χωρικούς περιορισμούς και γνωστές συμβάσεις φόρμας τον οδηγεί στη χαρτογράφηση των εσωτερικών χώρων της σκέψης και των εννοιών. Αυτό που τον απασχολεί είναι η αναζήτηση της πρόθεσης πίσω από την καλλιτεχνική πράξη (νοητική-αντιληπτική τέχνη), τα εγκεφαλικά ερεθίσματα που κατευθύνουν τον καλλιτέχνη. H σχέση καλλιτέχνη, καλλιτεχνικού προβληματισμού και κοινού αποτυπώνεται καθαρά στα έργα του με θέμα τον καλλιτέχνη-μαριονέτα, μια μαριονέτα της οποίας οι κινήσεις κατευθύνονται από τα αόρατα νήματα της αγοράς, της συμβατικής αντίληψης για το ρόλο του δημιουργού και του κοινού, του αποδέκτη της τέχνης του. Oι εγκαταστάσεις βίντεο, οι ταινίες, οι δράσεις και τα περιβάλλοντα γίνονται το μέσο για την αποτύπωση αυτού του προβληματισμού.
Κυρίαρχο στοιχείο στην όλη καλλιτεχνική δημιουργία του Oppenheim είναι πάντα η προσπάθεια να αποκαλύψει την πράξη της τέχνης στη σύλληψη της: από πού προέρχεται η τέχνη και μέσα από ποιες διεργασίες παράγεται.
-
O Oppenheim, συνεργαζόμενος στα πρώτα του καλλιτεχνικά βήματα με τον E. Kienholz, δημιουργεί έργα που χαρακτηρίζονται από στοιχεία του Nεοντανταϊσμού και τα οποία στη συνέχεια καταστρέφει. Ολόκληρο το έργο του είναι η έκφραση του προσωπικού του προβληματισμού γύρω από το ρόλο της τέχνης και των ορίων της, του καλλιτέχνη και της επικοινωνίας του με το κοινό, σε μία προσπάθεια απομυθοποίησης των μηχανισμών δυτικής ζωής και δημιουργίας συνείδησης. Έτσι, στο τέλος της δεκαετίας του '60, ο Oppenheim, θεωρώντας περιοριστικούς τους χώρους των γκαλερί για το είδος της τέχνης που μπορεί να εκτεθεί εκεί, ασχολείται με τη Land Art, σε περιοχές μάλιστα εκτός κέντρων καλλιτεχνικής ζωής.
Στη δεκαετία του '70 η ανάγκη να δημιουργήσει έργα έξω από χωρικούς περιορισμούς και γνωστές συμβάσεις φόρμας τον οδηγεί στη χαρτογράφηση των εσωτερικών χώρων της σκέψης και των εννοιών. Αυτό που τον απασχολεί είναι η αναζήτηση της πρόθεσης πίσω από την καλλιτεχνική πράξη (νοητική-αντιληπτική τέχνη), τα εγκεφαλικά ερεθίσματα που κατευθύνουν τον καλλιτέχνη. H σχέση καλλιτέχνη, καλλιτεχνικού προβληματισμού και κοινού αποτυπώνεται καθαρά στα έργα του με θέμα τον καλλιτέχνη-μαριονέτα, μια μαριονέτα της οποίας οι κινήσεις κατευθύνονται από τα αόρατα νήματα της αγοράς, της συμβατικής αντίληψης για το ρόλο του δημιουργού και του κοινού, του αποδέκτη της τέχνης του. Oι εγκαταστάσεις βίντεο, οι ταινίες, οι δράσεις και τα περιβάλλοντα γίνονται το μέσο για την αποτύπωση αυτού του προβληματισμού.
Κυρίαρχο στοιχείο στην όλη καλλιτεχνική δημιουργία του Oppenheim είναι πάντα η προσπάθεια να αποκαλύψει την πράξη της τέχνης στη σύλληψη της: από πού προέρχεται η τέχνη και μέσα από ποιες διεργασίες παράγεται.
-
Η εγκατάσταση μεταβλητών διαστάσεων "Αυτοπροσωπογραφία με κλειστά μάτια" αποτελείται από μία σειρά πλακιδίων που φέρουν τη γραφή του συστήματος Μπράιγ, και στα οποία αποτυπώνονται οι περιγραφές έργων ζωγραφικής του Βαν Γκογκ, οι οποίες γράφτηκαν από το ίδιο τον Βαν Γκογκ στις επιστολές προς τον αδερφό του Τέο. Οι περιγραφές αυτές, οι οποίες ξαναγράφτηκαν με το σύστημα γραφής και ανάγνωσης για τους τυφλούς, απευθύνονται τόσο στους κοινούς επισκέπτες των εκθέσεων όσο και πιο εξειδικευμένα σε άτομα χωρίς όραση, δημιουργώντας ταυτόχρονα δύο δυνατότητες πρόσληψης του έργου: αφενός μόνο οι τυφλοί επισκέπτες και όσοι γνωρίζουν τη γραφή Μπράιγ μπορούν να διαβάσουν τα κείμενα, αφετέρου οι υπόλοιποι μπορούν να εκτιμήσουν τις αισθητικές αξίες της εγκατάστασης υπό το πρίσμα της σύγχρονης τέχνης. Το έργο πραγματοποιήθηκε στη Θεσσαλονίκη με τη βοήθεια της Σχολής Τυφλών "Ήλιος".
-
Στο έργο «Ιδιωτική κουλτούρα» του Γιώργου Τσεριώνη διακρίνεται η αφηγηματικού τύπου εξιστόρηση της σύνθεσης, η οποία είναι κατά βάση ανθρωποκεντρική. Η συνεχής και επαναλαμβανόμενη «τοποθέτηση» εικόνων, στις οποίες κυριαρχούν οι ανθρώπινες μορφές, τα αντικείμενα και τα επαναλαμβανόμενα μοτίβα λειτουργούν συμπληρωματικά στη διαδικασία αναζήτησης της ταυτότητας μέσα από εσωτερικευμένες μνήμες, ενώ ο συνδυασμός κολάζ και ζωγραφικής ενισχύει την πολυπλοκότητα της αφήγησης.
-
-
Η σειρά Προσωπογραφία αποτελείται από έντεκα ζωγραφικά έργα, ανάμεσά τους και η "Υπόκλιση" και δημιουργήθηκε στο πλαίσιο του συνθετικού έργου "Ο Δρόμος Προς τη Δύση". Πρόκειται για ένα πολυδιάστατο, ελεγειακό έργο που συνδυάζει τη ζωγραφική με το θέατρο, τη φωτογραφία και τον κινηματογράφο για να αφηγηθεί με αφοπλιστική λιτότητα την περιπέτεια της μετανάστευσης, τις προσδοκίες και τις διαψεύσεις ανδρών και γυναικών, την εκπόρνευση και την πολλαπλή εκμετάλλευση των μεταναστών στη χώρα υποδοχής τους, την Ελλάδα. Ο Κυριάκος Κατζουράκης ανανεώνει σκηνογραφικά την παράδοση του κριτικού ρεαλισμού δημιουργώντας εφιαλτικά εσωτερικά, όπου λαμβάνουν χώρα δράματα υποταγής και στέρησης κάθε ίχνους ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Καθώς το φως πέφτει στην πλάτη της σκυμένης γυμνής γυναίκας, ο θεατής μετατρέπεται στον έσχατο μάρτυρα αυτής της ταπεινωτικής εξεταστικής διαδικασίας.
-
-
Σύνθεση με παραλληλόγραμμο αποτελούμενο από μικρότερα παραλληλόγραμμα μέσα στα οποία εικονίζονται ειδώλιο, κόκαλο, πόδι, πρίζα, κλειδί και δύο ελλειψοειδή αντικείμενα.
-
Μονοχρωματική σύνθεση σε μπλε με δοχείο.
-
Σύνθεση με παραλληλόγραμμο που αποτελείται από μικρότερα παραλληλόγραμμα μέσα στα οποία εικονίζονται διάφορα αντικείμενα όπως πρίζα, κόκκαλα, κλειδί, κλειδαριά, αλυσίδα, ειδώλιο.
-
Ο Georgy Litichevsky στην καλλιτεχνική πρακτική του χρησιμοποιεί την αισθητική του κόμικ, μέθοδος η οποία του επιτρέπει να διαχειρίζεται μια ευρεία γκάμα υλικών και να αποτυπώνει διαφορετικές θεματικές. Με σπουδές στον τομέα της αρχαίας ιστορίας αφηγείται στα έργα του γεγονότα του παρελθόντος, τα οποία εμπλουτίζει με φιλοσοφικές εικασίες καθώς και με προβληματισμούς που αφορούν κατά κύριο λόγο τη ρωσική λαογραφία και ιστορία. Τα έργα του αποτελούν πλήρεις και ενίοτε ειρωνικές ιστορίες, που λειτουργούν ως παράθυρα σε παράλληλους κόσμους, οι οποίοι συνδέονται συχνά με τον δικό μας.
-
Στο μεγαλύτερο μέρος του έργου της η Σίλεια Δασκοπούλου επικεντρώθηκε στη δημιουργία πορτραίτων, κυρίως γυναικείων, τα οποία αποτελούν ψυχογράφημα και ταυτόχρονα ωδή στη γυναικεία φύση και τη γυναικεία δύναμη. Θέλοντας μέσα από τα έργα της να θέσει στο επίκεντρο ζητήματα, όπως η ισότητα των φύλων με την επακόλουθη ισότητα και προνόμια στον εργασιακό χώρο, η ενδοοικογενειακή βία, το δικαίωμα στην άμβλωση κ.ά. δημιουργεί μέχρι το τέλος της καριέρας της περισσότερα από εκατό γυναικεία πορτραίτα, τα οποία αποτελούν συνάμα καθρέφτη της ψυχολογικής τους κατάστασης.
Ένα από τα ελάχιστα παραδείγματα ανδρικών πορτραίτων αποτελεί το έργο της συλλογής του MOMus-Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης «Ο άνθρωπος με τα σκισμένα μάτια», όπου η καλλιτέχνιδα απεικονίζει σε μαύρο φόντο το πορτραίτο ενός άνδρα με μακριά μαλλιά, γένια και γαλάζια μάτια. Η σύνθεση ακολουθεί το μοτίβο των περισσότερων έργων της καλλιτέχνιδας, με το εικονιζόμενο πρόσωπο να κοιτά κατάματα τον θεατή με απελπιστικά επίμονο βλέμμα.
-
Η γυναικεία μορφή και ειδικότερα τα γυναικεία πορτραίτα αποτελούν το βασικό θέμα στη δουλειά της Σίλειας Δασκοπούλου, η οποία αποτελεί ψυχογράφημα και ταυτόχρονα ωδή στη γυναικεία φύση και τη γυναικεία δύναμη. Θέλοντας μέσα από τα έργα της να θέσει στο επίκεντρο ζητήματα, όπως η ισότητα των φύλων με την επακόλουθη ισότητα και προνόμια στον εργασιακό χώρο, η ενδοοικογενειακή βία, το δικαίωμα στην άμβλωση κ.ά. δημιουργεί μέχρι το τέλος της καριέρας της περισσότερα από εκατό γυναικεία πορτραίτα, τα οποία αποτελούν συνάμα καθρέφτη της ψυχολογικής τους κατάστασης.
