-
Η Αλέκα Τσιρώνη κατά τη διάρκεια της πρώτης φάσης της πανδημίας του Sars-CoV-2 δημιουργεί μια σειρά φωτογραφικών πορτρέτων αγνώστων, που περιμένουν σε στάσεις λεωφορείων, στις οποίες έχουν επικολληθεί αφίσες για τα μέτρα πρόληψης για την αποφυγή της διάδοσης του ιού Covid-19. Οι διαφημιστικές αυτές αφίσες υπήρξες μέρος δράσης μιας μη κερδοσκοπικής εταιρείας και είτε βανδαλίστηκαν είτε αποτέλεσαν βάσεις επικόλλησης ανακοινώσεων, αγγελιών κ.λπ. Μέσω αυτού του project η Τσιρώνη πραγματεύεται αφενός το ζήτημα της παραδοχής της ύπαρξης της πανδημίας, της αποδοχής των προληπτικών μέτρων και της διαχείρισης της υγειονομικής κρίσης και αφετέρου της συναίνεσης στην «περιστολή» των ατομικών ελευθεριών. Σύμφωνα με την καλλιτέχνιδα «η χρησιμοποίηση αυτών των έργων στον δημόσιο χώρο (για τον οποίο ούτως ή άλλως προορίζονταν) και η δημιουργία νέων, μέσω αυτών, είναι μέσα στο πλαίσιο της (προδιαγεγραμμένης) πορείας τους, μέχρι την οριστική τους καταστροφή.».
-
Η Αλέκα Τσιρώνη κατά τη διάρκεια της πρώτης φάσης της πανδημίας του Sars-CoV-2 δημιουργεί μια σειρά φωτογραφικών πορτρέτων αγνώστων, που περιμένουν σε στάσεις λεωφορείων, στις οποίες έχουν επικολληθεί αφίσες για τα μέτρα πρόληψης για την αποφυγή της διάδοσης του ιού Covid-19. Οι διαφημιστικές αυτές αφίσες υπήρξες μέρος δράσης μιας μη κερδοσκοπικής εταιρείας και είτε βανδαλίστηκαν είτε αποτέλεσαν βάσεις επικόλλησης ανακοινώσεων, αγγελιών κ.λπ. Μέσω αυτού του project η Τσιρώνη πραγματεύεται αφενός το ζήτημα της παραδοχής της ύπαρξης της πανδημίας, της αποδοχής των προληπτικών μέτρων και της διαχείρισης της υγειονομικής κρίσης και αφετέρου της συναίνεσης στην «περιστολή» των ατομικών ελευθεριών. Σύμφωνα με την καλλιτέχνιδα «η χρησιμοποίηση αυτών των έργων στον δημόσιο χώρο (για τον οποίο ούτως ή άλλως προορίζονταν) και η δημιουργία νέων, μέσω αυτών, είναι μέσα στο πλαίσιο της (προδιαγεγραμμένης) πορείας τους, μέχρι την οριστική τους καταστροφή.».
-
Ο Bernhard Quade στα έργα του επικεντρώνεται, όπως ο ίδιος μαρτυρεί, «στα ουσιώδη-στη Φύση» και επιθυμεί να παρατηρήσει πως η φύση αλλάζει τους ανθρώπους, πως οι άνθρωποι με τις ενέργειες τους αλλάζουν τη φύση και πως όλο αυτό πάλι αλλάζει τους ανθρώπους. Επιλέγει να φωτογραφίσει τοπία και τόπους από τους οποίους απουσιάζει παντελώς η ανθρώπινη μορφή επιδιώκοντας να προσελκύσει τον θεατή να εισέλθει σε ένα νέο κόσμο, ο οποίος θα δημιουργήσει στον θεατή σιωπή και ένταση. Μέσα από εικόνες που χαρακτηρίζονται από σιωπή και ακινησία, επιχειρεί να αποκαλύψει την κίνηση και την ένταση που υπάρχει γύρω μας. Συχνά τραβά πολλαπλές λήψεις του ίδιο θέματος σε διαφορετικές συνθήκες φωτός και συνδυάζει αυτές τις διαφορετικές λήψεις προκειμένου να επιτύχει ανέφικτες συνθήκες φωτισμού, οι οποίες δημιουργούν την ατμόσφαιρα που επιθυμεί.
-
Ο Bernhard Quade στα έργα του επικεντρώνεται, όπως ο ίδιος μαρτυρεί, «στα ουσιώδη-στη Φύση» και επιθυμεί να παρατηρήσει πως η φύση αλλάζει τους ανθρώπους, πως οι άνθρωποι με τις ενέργειες τους αλλάζουν τη φύση και πως όλο αυτό πάλι αλλάζει τους ανθρώπους. Επιλέγει να φωτογραφίσει τοπία και τόπους από τους οποίους απουσιάζει παντελώς η ανθρώπινη μορφή επιδιώκοντας να προσελκύσει τον θεατή να εισέλθει σε ένα νέο κόσμο, ο οποίος θα δημιουργήσει στον θεατή σιωπή και ένταση. Μέσα από εικόνες που χαρακτηρίζονται από σιωπή και ακινησία, επιχειρεί να αποκαλύψει την κίνηση και την ένταση που υπάρχει γύρω μας. Συχνά τραβά πολλαπλές λήψεις του ίδιο θέματος σε διαφορετικές συνθήκες φωτός και συνδυάζει αυτές τις διαφορετικές λήψεις προκειμένου να επιτύχει ανέφικτες συνθήκες φωτισμού, οι οποίες δημιουργούν την ατμόσφαιρα που επιθυμεί.
-
H Sanyaa Mehrotra δημιουργεί μια σειρά έργων τέχνης, στην οποία οπτικοποιεί τους στοχασμούς και τους εφιάλτες της που αφορμούνται από τη συνεχή καταστροφή του περιβάλλοντος. Από μικρή ηλικία αυτό ήταν ένα θέμα που υποσυνείδητα την απασχολούσε διαρκώς και αποτυπώνονταν στα όνειρά της με πολλαπλούς τρόπους αγωνίας και καταστροφών: πλημμύρες, πυρκαγιές, πολέμους, αλλά και πιο ακραίες και απίθανες συνθήκες, όπως εισβολή εξωγήινων, από τα οποία ξυπνούσε και προσπαθούσε διαρκώς να βρει τρόπους για να προστατεύσει την οικογένειά της. Χρησιμοποιώντας τα όνειρά της ως έμπνευση και διαπιστώνοντας ότι αυτά εξελίσσονται και στη σύγχρονη πραγματικότητα, δημιουργεί συνθέσεις που δείχνουν να προοιωνίζουν μια αναπόφευκτη αποκάλυψη που δεν εξαιρεί κανέναν.
-
H Sanyaa Mehrotra δημιουργεί μια σειρά έργων τέχνης, στην οποία οπτικοποιεί τους στοχασμούς και τους εφιάλτες της που αφορμούνται από τη συνεχή καταστροφή του περιβάλλοντος. Από μικρή ηλικία αυτό ήταν ένα θέμα που υποσυνείδητα την απασχολούσε διαρκώς και αποτυπώνονταν στα όνειρά της με πολλαπλούς τρόπους αγωνίας και καταστροφών: πλημμύρες, πυρκαγιές, πολέμους, αλλά και πιο ακραίες και απίθανες συνθήκες, όπως εισβολή εξωγήινων, από τα οποία ξυπνούσε και προσπαθούσε διαρκώς να βρει τρόπους για να προστατεύσει την οικογένειά της. Χρησιμοποιώντας τα όνειρά της ως έμπνευση και διαπιστώνοντας ότι αυτά εξελίσσονται και στη σύγχρονη πραγματικότητα, δημιουργεί συνθέσεις που δείχνουν να προοιωνίζουν μια αναπόφευκτη αποκάλυψη που δεν εξαιρεί κανέναν.
-
H Sanyaa Mehrotra δημιουργεί μια σειρά έργων τέχνης, στην οποία οπτικοποιεί τους στοχασμούς και τους εφιάλτες της που αφορμούνται από τη συνεχή καταστροφή του περιβάλλοντος. Από μικρή ηλικία αυτό ήταν ένα θέμα που υποσυνείδητα την απασχολούσε διαρκώς και αποτυπώνονταν στα όνειρά της με πολλαπλούς τρόπους αγωνίας και καταστροφών: πλημμύρες, πυρκαγιές, πολέμους, αλλά και πιο ακραίες και απίθανες συνθήκες, όπως εισβολή εξωγήινων, από τα οποία ξυπνούσε και προσπαθούσε διαρκώς να βρει τρόπους για να προστατεύσει την οικογένειά της. Χρησιμοποιώντας τα όνειρά της ως έμπνευση και διαπιστώνοντας ότι αυτά εξελίσσονται και στη σύγχρονη πραγματικότητα, δημιουργεί συνθέσεις που δείχνουν να προοιωνίζουν μια αναπόφευκτη αποκάλυψη που δεν εξαιρεί κανέναν.
-
H Sanyaa Mehrotra δημιουργεί μια σειρά έργων τέχνης, στην οποία οπτικοποιεί τους στοχασμούς και τους εφιάλτες της που αφορμούνται από τη συνεχή καταστροφή του περιβάλλοντος. Από μικρή ηλικία αυτό ήταν ένα θέμα που υποσυνείδητα την απασχολούσε διαρκώς και αποτυπώνονταν στα όνειρά της με πολλαπλούς τρόπους αγωνίας και καταστροφών: πλημμύρες, πυρκαγιές, πολέμους, αλλά και πιο ακραίες και απίθανες συνθήκες, όπως εισβολή εξωγήινων, από τα οποία ξυπνούσε και προσπαθούσε διαρκώς να βρει τρόπους για να προστατεύσει την οικογένειά της. Χρησιμοποιώντας τα όνειρά της ως έμπνευση και διαπιστώνοντας ότι αυτά εξελίσσονται και στη σύγχρονη πραγματικότητα, δημιουργεί συνθέσεις που δείχνουν να προοιωνίζουν μια αναπόφευκτη αποκάλυψη που δεν εξαιρεί κανέναν.
-
Στο έργο Prométhée ο Άλκης Μπούτλης εφορμάται από το γνωστό μύθο του Προμηθέα, ο οποίος έκλεψε τη φωτιά και τη δώρισε στους ανθρώπους και για την πράξη του αυτή οι θεοί τον τιμώρησαν και ο Ήφαιστος τον έδεσε με αλυσίδες σε μια κορυφή του Καυκάσου, ενώ ένας αετός κατάτρωγε όλη μέρα το συκώτι του, το οποίο ανανεωνόταν τη νύχτα. Απεικονίζει το δακρυσμένο πορτραίτο του Προμηθέα, το οποίο κυριαρχεί στο μεγαλύτερο μέρος της ζωγραφικής επιφάνειας, σε ένα περιβάλλον σκοτεινό, απόκοσμο και αινιγματικό, την κορυφή του Καυκάσου, θέλοντας να προτείνει μια νέα ερμηνεία για έναν «παλαιό» τόπο. Χρησιμοποιώντας τεχνικές της αναπαραστατικής τέχνης σε συνδυασμό με εκείνες του 15ου αιώνα, δημιουργεί μια σύνθεση, η οποία εισάγει έναν διάλογο ανάμεσα στην παράδοση και στη νεωτερικότητα.
-
Ο Βασίλης Μπότουλας χρησιμοποιεί στα έργα του κυρίως μολύβι και με σχολαστική και λεπτομερή ακρίβεια δημιουργεί συνθέσεις μικρής κλίμακας και μεγάλης καθαρότητας ως προς τη φόρμα, οι οποίες χαρακτηρίζονται από απόλυτη γεωμετρία και κονστρουκτιβιστική διάθεση.
-
Ο Βασίλης Μπότουλας χρησιμοποιεί στα έργα του κυρίως μολύβι και με σχολαστική και λεπτομερή ακρίβεια δημιουργεί συνθέσεις μικρής κλίμακας και μεγάλης καθαρότητας ως προς τη φόρμα, οι οποίες χαρακτηρίζονται από απόλυτη γεωμετρία και κονστρουκτιβιστική διάθεση.
-
Η ενότητα έργων «Άτλαντας των Σκιών» αποτελείται από μια σειρά έργων μικρής συνήθως κλίμακας, τα οποία χαρακτηρίζονται από την επιμελή και μεθοδική επανάληψη γραμμών και τελειών σε σχεδόν αποκλειστικά μαύρο ή κόκκινο μελάνι. Ο καλλιτέχνης με τη γραφίδα του εντρυφύει σε μια διαδικασία λεπτομερή και χρονοβόρα από την οποία προκύπτουν έργα στα οποία, σύμφωνα με τον ίδιο, «…αποτυπώνει μεγάλη πυκνότητα χειρονομίας και εργασίας, κάτι που συμβάλλει στην αμεσότητα και τη δύναμη του κάθε έργου».
-
Μετά από πρόσκληση του Μακεδονικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης ο Lionel Estève και ο Αλέξανδρος Τζάννης συμμετείχαν στο πρόγραμμα Inspire 2012. Το πρόγραμμα περιλάμβανε επταήμερο workshop νέων καλλιτεχνών, τις διαλέξεις των δύο κεντρικών καλλιτεχνών, την έκθεση των έργων που δημιούργησαν οι νέοι καλλιτέχνες στο χώρο του μουσείου και την ατομική έκθεση των επικεφαλής καλλιτεχνών με αναγνωρισμένα έργα τους, καθώς και με αυτά που φιλοτέχνησαν in situ.
Η εγκατάσταση “Dead Can Smile” είναι ένα από τα έργα που φιλοτέχνησε ο Lionel Estève in situ στον εκθεσιακό χώρο του Μακεδονικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης, εμπνεόμενος από το περιβάλλον του. Το έργο, μια εγκατάσταση μεγάλων μεταβλητών διαστάσεων, στρέφει το βλέμμα του θεατή στο ίδιο το έργο, αλλά ταυτόχρονα μέσω της διαφάνειας του υφάσματος τον οδηγεί να παρατηρήσει τον εξωτερικό άλλα και εσωτερικό αρχιτεκτονημένο χώρο.
-
Η Niki de Saint Phalle στα τέλη της δεκαετίας του 1960 και στις αρχές της δεκαετίας του 1970 δημιουργεί μια σειρά μεταξοτυπιών, οι οποίες μπορούν να ερμηνευτούν ως ένα είδος προσωπικού ημερολογίου και στις οποίες αντικατοπτρίζεται το δυσλειτουργικό οικογενειακό περιβάλλον στο οποίο μεγάλωσε. Αρκετά χρόνια αργότερα, στην εικονογραφημένη αυτοβιογραφία της με τίτλο “Mon secret” περιγράφει το «Καλοκαίρι των ερπετών» και αποκαλύπτει πως σε ηλικία 11 ετών πέφτει θύμα βιασμού από τον πατέρα της. Στη μεταξοτυπία που ανήκει στη συλλογή του Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης, τα ερπετά κυριαρχούν στη σύνθεση: αποτελούν σύμβολα του καλοκαιριού των ερπετών και της κακοποίησης που υπέστη και του φόβου που κατάφερε να τιθασεύσει μέσα από την τέχνη της.
-
Στα μέσα της δεκαετίας του 1960 η De Saint Phalle ξεκινά να δημιουργεί μια σειρά έργων που εγκαταλείπουν το επίπεδο και απλώνονται στον τρισδιάστατο χώρο. Είναι η περίοδος των ανώνυμων μαύρων γυναικών και των Nanas της, των χοντρών ευτυχισμένων γυναικών που προκύπτουν έχοντας ως μοντέλο μια φίλη της έγκυο. Τα πρώτα έργα ήταν κατασκευασμένα από υφάσματα πάνω σε έναν ευλύγιστο σκελετό, στη συνέχεια όμως υιοθετείται ο πολυεστέρας, το πεπιεσμένο χαρτί, στα οποία η De Saint Phalle επεμβαίνει με λαμπερά χρώματα. Παραδείγματα αυτής της περιόδου αποτελούν τα έργα «Αδάμ» και «Εύα» του 1968, στα οποία διακρίνονται ορισμένα μόνιμα στοιχεία, όπως τα υπερμεγέθη σώματα με τις έντονες παραμορφώσεις, τα μικρά κεφάλια και τα υπερτονισμένα γεννητικά όργανα, χαρακτηριστικά που ακολουθούν ολόκληρη τη σειρά των έργων.
-
Στα μέσα της δεκαετίας του 1960 η De Saint Phalle ξεκινά να δημιουργεί μια σειρά έργων που εγκαταλείπουν το επίπεδο και απλώνονται στον τρισδιάστατο χώρο. Είναι η περίοδος των ανώνυμων μαύρων γυναικών και των Nanas της, των χοντρών ευτυχισμένων γυναικών που προκύπτουν έχοντας ως μοντέλο μια φίλη της έγκυο. Τα πρώτα έργα ήταν κατασκευασμένα από υφάσματα πάνω σε έναν ευλύγιστο σκελετό, στη συνέχεια όμως υιοθετείται ο πολυεστέρας, το πεπιεσμένο χαρτί, στα οποία η De Saint Phalle επεμβαίνει με λαμπερά χρώματα. Παραδείγματα αυτής της περιόδου αποτελούν τα έργα «Αδάμ» και «Εύα» του 1968, στα οποία διακρίνονται ορισμένα μόνιμα στοιχεία, όπως τα υπερμεγέθη σώματα με τις έντονες παραμορφώσεις, τα μικρά κεφάλια και τα υπερτονισμένα γεννητικά όργανα, χαρακτηριστικά που ακολουθούν ολόκληρη τη σειρά των έργων.
-
Από τα πρώιμα έργα του Φιλόλαου Τλούπα διακρίνεται το ενδιαφέρον του για την αξιοποίηση της γλυπτικής προς τη βελτίωση της αισθητικής και της ποιότητας ζωής των ανθρώπων στο αστικό περιβάλλον. Ο συνδυασμός επεξεργασμένου σκυροδέματος με λεπτές λωρίδες ανοξείδωτου χάλυβα και χαλίκια του έδωσε τη δυνατότητα δημιουργίας μνημειωδών γλυπτών για το δημόσιο χώρο, όπως το έργο στον προαύλιο χώρο του MOMus-Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης. Όταν το 1998 το Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης αποφάσισε τη διαμόρφωση του περιβάλλοντος χώρου του Μουσείου, το ΥΠΕΧΩΔΕ ανέθεσε το έργο στον Φιλόλαο Τλούπα, ο οποίος δημιούργησε μια σύνθεση, η οποία αποτελείται από πολλά γλυπτά-θάμνους, καθώς και ένα βαθμιδωτό ημικύκλιο, που προορίζεται να λειτουργεί ως ένα μικρό αμφιθέατρο και να θυμίζει ένα μικρό πάρκο ανάπαυσης. Η συνολική σύνθεση που έχει πραγματοποιήσει ο καλλιτέχνης εναρμόζεται απόλυτα με το συνολικό αρχιτεκτόνημα καθώς αφενός κρατά τη χρήση του χώρου αλλά μιμείται εικαστικά και το φυσικό περιβάλλον με υλικά τον χάλυβα και την πέτρα, πετυχαίνοντας αρμονία, ισορροπία και γαλήνη.
-
Το καλλιτεχνικό έργο του Παύλου αποτελεί μία από τις πιο προοδευτικές εργασίες των καλλιτεχνών εκείνων που εμφανίζονται τη δεκαετία του 1950 και κατευθύνονται στο εξωτερικό για σπουδές. Παρόλο που οι αναζητήσεις του ομοιάζουν με εκείνες των καλλιτεχνών της pop art και των νεορεαλιστών, στην πραγματικότητα δεν εντάχθηκε σε κανένα κίνημα. Από τα πρώιμα έργα του στα τέλη της δεκαετίας του 1950 χρησιμοποίησε ως υποδομή του έργου τα κομμένα χαρτιά περιοδικών και στη συνέχεια αφισών. Χρησιμοποίησε μόνο καινούριες αφίσες, τεμαχισμένες σε μακρόστενες λωρίδες σε σύμπλεγμα, μορφοποιημένες και διατηρημένες μέσα σε πλεξιγκλάς. Ένα τέτοιο χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί το έργο «Τα Φτερά» του 1970, το οποίο δωρίθηκε στο Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης, όπως αντίστοιχα και το έργο «Κυπαρίσσι» στη μνήμη δύο πρόωρα αδικοχαμένων παιδιών. Η χρήση της αφίσας, με ό,τι εννοιολογικό και υλικό υπονοεί αυτή στην υφή της, αποκάλυψε τις καλλιτεχνικές δυνατότητες μιας γλώσσας της ύλης που εκδηλώνεται ταυτόχρονα με τις διαδικασίες των διαδοχικών του επεμβάσεων.
-
Το καλλιτεχνικό έργο του Παύλου αποτελεί μία από τις πιο προοδευτικές εργασίες των καλλιτεχνών εκείνων που εμφανίζονται τη δεκαετία του 1950 και κατευθύνονται στο εξωτερικό για σπουδές. Παρόλο που οι αναζητήσεις του ομοιάζουν με εκείνες των καλλιτεχνών της pop art και των νεορεαλιστών, στην πραγματικότητα δεν εντάχθηκε σε κανένα κίνημα. Από τα πρώιμα έργα του στα τέλη της δεκαετίας του 1950 χρησιμοποίησε ως υποδομή του έργου τα κομμένα χαρτιά περιοδικών και στη συνέχεια αφισών. Χρησιμοποίησε μόνο καινούριες αφίσες, κακέκτυπες που προμηθευόταν από τα μεγάλα τυπογραφεία. Τις έκοβε σε μακρόστενες, ισόπαχες λωρίδες, τις οποίες στη συνέχεια τις συνέθετε, όχι σε δισδιάστατες επιφάνειες όπως συμβαίνει με την τεχνική του collage, αλλά για να διαμορφώσει τρισδιάστατα αντικείμενα. Ένα τέτοιο χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί το έργο «Κυπαρίσσι» του 1991, το οποίο δωρίθηκε στο Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης, όπως αντίστοιχα και το έργο «Τα φτερά» στη μνήμη δύο πρόωρα αδικοχαμένων παιδιών. Η χρήση της αφίσας, με ό,τι εννοιολογικό και υλικό υπονοεί αυτή στην υφή της, αποκάλυψε τις καλλιτεχνικές δυνατότητες μιας γλώσσας της ύλης που εκδηλώνεται ταυτόχρονα με τις διαδικασίες των διαδοχικών του επεμβάσεων.
-
Ο Pino Pascali συνδέθηκε με τον μεταμινιμαλισμό και το ιταλικό κίνημα της Arte Povera. Στο έργο του χρησιμοποιούσε καθημερινά φυσικά και ανορθόδοξα υλικά, ενώ στα μέσα της δεκαετίας του 1960 δημιούργησε «ψεύτικα γλυπτά», τα οποία φαίνονται ως συμπαγείς κατασκευές, στην πραγματικότητα όμως πρόκειται για τρισδιάστατους καμβάδες διαφόρων σχημάτων, των οποίων οι μορφές υποδηλώνουν ζώα, στοιχεία της φύσης, ανατομικά στοιχεία. Ένα τέτοιο παράδειγμα αποτελεί το έργο «Βάρκα που βυθίζεται» που ανήκει και εκτίθεται στη μόνιμη συλλογή έργων του MOMus-Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης, όπου η μεταφορά σε σχεδόν πραγματική κλίμακα μιας λευκής βάρκας που βυθίζεται αποτελεί μια ποιητική ανακατασκευή της πραγματικότητας με λιτό όσο και δραματικό τρόπο.
-
Το έργο "Μοναχική Καρέκλα" που αποτελείται από πορσελάνη καλυμμένη με ρητίνη, αναπαριστά ένα πλαστικά αποδοσμένο πανωφόρι που καλύπτει πλήρως μια καρέκλα σε λευκό χρώμα. Αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα της γλυπτικής της καλλιτέχνιδας, καθώς η ίδια χρησιμοποιεί συχνά την πρακτική της κάλυψης αντικειμένων με υφάσματα, δημιουργώντας αναφορές στη γλυπτική της αρχαιότητας, όπου κρίνονταν η αρτιότητα της απόδοσης των πτυχώσεων των υφασμάτων. Εδώ το ύφασμα αποδίδεται ρεαλιστικά, διαμορφώνει πτυχώσεις και τσακίσματα σε έντονο ανάγλυφο, ακολουθώντας το σχήμα της καρέκλας, η οποία δεν γίνεται άμεσα ορατή.
Η συνολική σύνθεση αποπνέει έντονη θεατρικότητα, ενώ αντίθετες έννοιες και διφορούμενες εικόνες πηγάζουν από την επαφή με το έργο: σκληρότητα και ρευστότητα, παρουσία και απουσία, σκοτάδι και φως, μοναξιά και πρόσκληση.
-
Η εγκατάσταση με νέον του Στήβεν Αντωνάκου αποτελείται από τρεις βασικές φόρμες: τη γραμμή, τον κύκλο και τη γωνία. Σύμφωνα με τον ίδιο τον καλλιτέχνη, επέλεξε αυτές τις τρεις αγαπημένες του φόρμες και τα πιο βασικά του χρώματα -πράσινο, μπλε και κόκκινο- και τα συνδύασε με την παρουσία του φωτισμού με νέον για να παρέχει στο γλυπτό μια φυσική σύνδεση με τον χρόνο, την ημέρα και τη νύχτα.
Επιλέγει τη συγκεκριμένη σύνθεση για την είσοδο του τότε Μακεδονικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης, νύν MOMus-Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης για τρεις λόγους, όπως ο ίδιος σημειώνει: "για τα μορφολογικά της χαρακτηριστικά, τη λειτουργία της και τον συμβολισμό της". "Η πόρτα, η είσοδος ενός χώρου αποτελεί έναν τόπο ανταλλαγών: αντιπροσωπεύει το κρίσιμο σημείο ανάμεσα στο "εντός" και το "εκτός" μιας δομής, όπως το σώμα μας είναι το όριο μεταξύ της εσωτερικής μας ζωής και της εμπειρίας μας από τον κόσμο που μας περιβάλλει".
Ακόμη, δίνει τον τίτλο "ΤΡΙΑ" στο συγκεκριμένο γλυπτό προς τιμήν των τριών στοιχείων που πάντοτε ευελπιστεί να έχει το έργο του: "...την ορθότητα της ίδιας της τέχνης, το ανοιχτό πνεύμα του θεατή και (το πιο συναρπαστικό) τον διάλογο ή τη μεταξύ τους ροή ενέργειας μέσα στον χώρο που μοιράζονται".
-
Στα τέλη της δεκαετίας του 1990 και στις αρχές της δεκαετίας του 2000 ο Στάμος, χωρίς να εγκαταλείπει τις ζωγραφικές συνθέσεις, εισάγει στο έργο του τις επιτοίχιες κατασκευές και εγκαταστάσεις. Έχοντας καθιερώσει ήδη από τους προηγούμενους κύκλους δουλειάς τα όρθια τελάρα, όπου παρουσιάζει τοπιογραφίες, κρατά αυτόν τον όρθιο προσανατολισμό και δημιουργεί συχνά δίπτυχα, τα οποία έχουν την αίσθηση ενός «ανοιχτού βιβλίου». Ενσωματώνει την αναγραφή κειμένου πάνω στις ζωγραφικές επιφάνειες, στις οποίες υπάρχουν είτε σχεδιαστές επεμβάσεις είτε άλλα υλικά, όχι μόνο για να τονώσει την εικόνα, αλλά ως αναφορά σε μια αρχετυπική μορφή επικοινωνίας. Χρησιμοποιώντας κατά κύριο λόγο γήινα χρώματα, μέσα από τα οποία ξεπροβάλλουν οι εκρήξεις των μαύρων ή πορφυρών περιοχών, τονίζεται ο ρόλος του φωτός σε συνδυασμό με τη χειρονομιακή λειτουργία.
-
Στα τέλη της δεκαετίας του 1990 και στις αρχές της δεκαετίας του 2000 ο Στάμος, χωρίς να εγκαταλείπει τις ζωγραφικές συνθέσεις, εισάγει στο έργο του τις επιτοίχιες κατασκευές και εγκαταστάσεις. Έχοντας καθιερώσει ήδη από τους προηγούμενους κύκλους δουλειάς τα όρθια τελάρα, όπου παρουσιάζει τοπιογραφίες, κρατά αυτόν τον όρθιο προσανατολισμό και δημιουργεί συχνά δίπτυχα, τα οποία έχουν την αίσθηση ενός «ανοιχτού βιβλίου». Στη συγκεκριμένη σύνθεση, όπου καθένα τεμάχιο είναι διαστάσεων 180 x 150 εκ., ενσωματώνει την αναγραφή κειμένου πάνω στις ζωγραφικές επιφάνειες, στις οποίες υπάρχουν είτε σχεδιαστές επεμβάσεις είτε άλλα υλικά, όχι μόνο για να τονώσει την εικόνα, αλλά ως αναφορά σε μια αρχετυπική μορφή επικοινωνίας. Χρησιμοποιώντας κατά κύριο λόγο γήινα χρώματα, μέσα από τα οποία ξεπροβάλλουν οι εκρήξεις των μαύρων ή πορφυρών περιοχών, τονίζεται ο ρόλος του φωτός σε συνδυασμό με τη χειρονομιακή λειτουργία.
-
Στο έργο του Βαγγέλη Δημητρέα είναι εμφανείς η πειθαρχία και η λιτότητα των εκφραστικών μέσων καθώς η ακρίβεια του σχεδίου και οι αυστηρά δομημένες συνθέσεις είναι βασικά χαρακτηριστικά. Από τα πρώιμα έργα του φάνηκε η προτίμησή του στο σχέδιο με παντελή απουσία χρώματος, καθώς η καθαρή γραφή του μαύρου επάνω στο λευκό του δίνει τη δυνατότητα να ορίσει τη φόρμα ως τρισδιάστατο στοιχείο, αλλά συγχρόνως ταιριάζει καλύτερα και με το κριτικό περιεχόμενο των έργων του. Παράλληλα, όμως, με αυτήν την «τεχνική» ο Δημητρέας επιτυγχάνει και κάτι ακόμη: να απεικονίσει υποκειμενικά και όχι να περιγράψει τις μορφές που συλλαμβάνει η ματιά του, γεγονός που διαπιστώνει ο θεατής στα δύο σχέδια «Χωρίς τίτλο» που ανήκουν στη συλλογή του Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης.
