-
Από τις αρχές της δεκαετίας του 1970, ο Κωνσταντίνος Ξενάκης επικεντρώνεται σε μια σημειολογία τόσο της εικόνας όσο και της καθημερινής επικοινωνίας, προτάσσει οπτικούς κώδικες και δημιουργεί μία «γλώσσα» στην οποία στοιχεία από αλφάβητα διάφορων πολιτισμών συμβιώνουν με σήματα-σύμβολα της σύγχρονης πραγματικότητας. Ιερογλυφικά της αρχαίας Αιγύπτου ή τύποι της σφηνοειδούς γραφής, π.χ., συνδυάζονται με σημάνσεις οδικής κυκλοφορίας, ενώ τα αρχετυπικά σχήματα, τα πρωτογενή μοτίβα, οι σχέσεις σημαίνοντος και σημαινόμενου, η φιλοσοφική-συμβολική διάσταση, η διαχρονική και διαπολιτισμική προσέγγιση ορίζουν τον πυρήνα της δημιουργίας του, η οποία διατηρεί πάντα τον πρωτοποριακό και πειραματικό της χαρακτήρα.
-
Από τις αρχές της δεκαετίας του 1970, ο Κωνσταντίνος Ξενάκης επικεντρώνεται σε μια σημειολογία τόσο της εικόνας όσο και της καθημερινής επικοινωνίας, προτάσσει οπτικούς κώδικες και δημιουργεί μία «γλώσσα» στην οποία στοιχεία από αλφάβητα διάφορων πολιτισμών συμβιώνουν με σήματα-σύμβολα της σύγχρονης πραγματικότητας. Ιερογλυφικά της αρχαίας Αιγύπτου ή τύποι της σφηνοειδούς γραφής, π.χ., συνδυάζονται με σημάνσεις οδικής κυκλοφορίας, ενώ τα αρχετυπικά σχήματα, τα πρωτογενή μοτίβα, οι σχέσεις σημαίνοντος και σημαινόμενου, η φιλοσοφική-συμβολική διάσταση, η διαχρονική και διαπολιτισμική προσέγγιση ορίζουν τον πυρήνα της δημιουργίας του, η οποία διατηρεί πάντα τον πρωτοποριακό και πειραματικό της χαρακτήρα.
-
Οι φωτογραφίες του Κωνσταντίνου Ιγνατιάδη της συλλογής του MOMus-Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης, αφορούν σε μια σειρά ασπρόμαυρων πορτραίτων ανθρώπων κυρίως της τέχνης και των γραμμάτων, όπως αυτά του Γιώργου Ζογγολόπουλου, της Marinas Abramovich, της Kiki Smith, του Francesco Clemente κ.ά. Τα πορτρέτα αποτελούν το μεγαλύτερο μέρος της δουλειάς του, καθώς θεωρεί πως αυτά αποτελούν ένα από τα βασικά θέματα όλων των τεχνών. Ιδιαίτερη σημασία κατέχει το φως στα έργα του, καθώς όπως ο ίδιος μαρτυρά, «Οι σκιαγραφίες μου είναι όπως το σχέδιο για τους ζωγράφους. Άλλες φορές τα σώματα είναι μαύρα γιατί το φως δεν έπεσε επάνω τους και άλλες φορές επειδή έπεσε επάνω τους και τα πρόβαλε σε μια επιφάνεια. Αυτή η επιφάνεια είναι το φόντο».
-
Οι φωτογραφίες του Κωνσταντίνου Ιγνατιάδη της συλλογής του MOMus-Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης, αφορούν σε μια σειρά ασπρόμαυρων πορτραίτων ανθρώπων κυρίως της τέχνης και των γραμμάτων, όπως αυτά του Γιώργου Ζογγολόπουλου, της Marinas Abramovich, της Kiki Smith, του Francesco Clemente κ.ά. Τα πορτρέτα αποτελούν το μεγαλύτερο μέρος της δουλειάς του, καθώς θεωρεί πως αυτά αποτελούν ένα από τα βασικά θέματα όλων των τεχνών. Ιδιαίτερη σημασία κατέχει το φως στα έργα του, καθώς όπως ο ίδιος μαρτυρά, «Οι σκιαγραφίες μου είναι όπως το σχέδιο για τους ζωγράφους. Άλλες φορές τα σώματα είναι μαύρα γιατί το φως δεν έπεσε επάνω τους και άλλες φορές επειδή έπεσε επάνω τους και τα πρόβαλε σε μια επιφάνεια. Αυτή η επιφάνεια είναι το φόντο».
-
Οι φωτογραφίες του Κωνσταντίνου Ιγνατιάδη της συλλογής του MOMus-Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης, αφορούν σε μια σειρά ασπρόμαυρων πορτραίτων ανθρώπων κυρίως της τέχνης και των γραμμάτων, όπως αυτά του Γιώργου Ζογγολόπουλου, της Marinas Abramovich, της Kiki Smith, του Francesco Clemente κ.ά. Τα πορτρέτα αποτελούν το μεγαλύτερο μέρος της δουλειάς του, καθώς θεωρεί πως αυτά αποτελούν ένα από τα βασικά θέματα όλων των τεχνών. Ιδιαίτερη σημασία κατέχει το φως στα έργα του, καθώς όπως ο ίδιος μαρτυρά, «Οι σκιαγραφίες μου είναι όπως το σχέδιο για τους ζωγράφους. Άλλες φορές τα σώματα είναι μαύρα γιατί το φως δεν έπεσε επάνω τους και άλλες φορές επειδή έπεσε επάνω τους και τα πρόβαλε σε μια επιφάνεια. Αυτή η επιφάνεια είναι το φόντο».
-
Οι φωτογραφίες του Κωνσταντίνου Ιγνατιάδη της συλλογής του MOMus-Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης, αφορούν σε μια σειρά ασπρόμαυρων πορτραίτων ανθρώπων κυρίως της τέχνης και των γραμμάτων, όπως αυτά του Γιώργου Ζογγολόπουλου, της Marinas Abramovich, της Kiki Smith, του Francesco Clemente κ.ά. Τα πορτρέτα αποτελούν το μεγαλύτερο μέρος της δουλειάς του, καθώς θεωρεί πως αυτά αποτελούν ένα από τα βασικά θέματα όλων των τεχνών. Ιδιαίτερη σημασία κατέχει το φως στα έργα του, καθώς όπως ο ίδιος μαρτυρά, «Οι σκιαγραφίες μου είναι όπως το σχέδιο για τους ζωγράφους. Άλλες φορές τα σώματα είναι μαύρα γιατί το φως δεν έπεσε επάνω τους και άλλες φορές επειδή έπεσε επάνω τους και τα πρόβαλε σε μια επιφάνεια. Αυτή η επιφάνεια είναι το φόντο».
-
Οι φωτογραφίες του Κωνσταντίνου Ιγνατιάδη της συλλογής του MOMus-Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης, αφορούν σε μια σειρά ασπρόμαυρων πορτραίτων ανθρώπων κυρίως της τέχνης και των γραμμάτων, όπως αυτά του Γιώργου Ζογγολόπουλου, της Marinas Abramovich, της Kiki Smith, του Francesco Clemente κ.ά. Τα πορτρέτα αποτελούν το μεγαλύτερο μέρος της δουλειάς του, καθώς θεωρεί πως αυτά αποτελούν ένα από τα βασικά θέματα όλων των τεχνών. Ιδιαίτερη σημασία κατέχει το φως στα έργα του, καθώς όπως ο ίδιος μαρτυρά, «Οι σκιαγραφίες μου είναι όπως το σχέδιο για τους ζωγράφους. Άλλες φορές τα σώματα είναι μαύρα γιατί το φως δεν έπεσε επάνω τους και άλλες φορές επειδή έπεσε επάνω τους και τα πρόβαλε σε μια επιφάνεια. Αυτή η επιφάνεια είναι το φόντο».
-
Οι φωτογραφίες του Κωνσταντίνου Ιγνατιάδη της συλλογής του MOMus-Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης, αφορούν σε μια σειρά ασπρόμαυρων πορτραίτων ανθρώπων κυρίως της τέχνης και των γραμμάτων, όπως αυτά του Γιώργου Ζογγολόπουλου, της Marinas Abramovich, της Kiki Smith, του Francesco Clemente κ.ά. Τα πορτρέτα αποτελούν το μεγαλύτερο μέρος της δουλειάς του, καθώς θεωρεί πως αυτά αποτελούν ένα από τα βασικά θέματα όλων των τεχνών. Ιδιαίτερη σημασία κατέχει το φως στα έργα του, καθώς όπως ο ίδιος μαρτυρά, «Οι σκιαγραφίες μου είναι όπως το σχέδιο για τους ζωγράφους. Άλλες φορές τα σώματα είναι μαύρα γιατί το φως δεν έπεσε επάνω τους και άλλες φορές επειδή έπεσε επάνω τους και τα πρόβαλε σε μια επιφάνεια. Αυτή η επιφάνεια είναι το φόντο».
-
Οι φωτογραφίες του Κωνσταντίνου Ιγνατιάδη της συλλογής του MOMus-Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης, αφορούν σε μια σειρά ασπρόμαυρων πορτραίτων ανθρώπων κυρίως της τέχνης και των γραμμάτων, όπως αυτά του Γιώργου Ζογγολόπουλου, της Marinas Abramovich, της Kiki Smith, του Francesco Clemente κ.ά. Τα πορτρέτα αποτελούν το μεγαλύτερο μέρος της δουλειάς του, καθώς θεωρεί πως αυτά αποτελούν ένα από τα βασικά θέματα όλων των τεχνών. Ιδιαίτερη σημασία κατέχει το φως στα έργα του, καθώς όπως ο ίδιος μαρτυρά, «Οι σκιαγραφίες μου είναι όπως το σχέδιο για τους ζωγράφους. Άλλες φορές τα σώματα είναι μαύρα γιατί το φως δεν έπεσε επάνω τους και άλλες φορές επειδή έπεσε επάνω τους και τα πρόβαλε σε μια επιφάνεια. Αυτή η επιφάνεια είναι το φόντο».
-
Οι φωτογραφίες του Κωνσταντίνου Ιγνατιάδη της συλλογής του MOMus-Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης, αφορούν σε μια σειρά ασπρόμαυρων πορτραίτων ανθρώπων κυρίως της τέχνης και των γραμμάτων, όπως αυτά του Γιώργου Ζογγολόπουλου, της Marinas Abramovich, της Kiki Smith, του Francesco Clemente κ.ά. Τα πορτρέτα αποτελούν το μεγαλύτερο μέρος της δουλειάς του, καθώς θεωρεί πως αυτά αποτελούν ένα από τα βασικά θέματα όλων των τεχνών. Ιδιαίτερη σημασία κατέχει το φως στα έργα του, καθώς όπως ο ίδιος μαρτυρά, «Οι σκιαγραφίες μου είναι όπως το σχέδιο για τους ζωγράφους. Άλλες φορές τα σώματα είναι μαύρα γιατί το φως δεν έπεσε επάνω τους και άλλες φορές επειδή έπεσε επάνω τους και τα πρόβαλε σε μια επιφάνεια. Αυτή η επιφάνεια είναι το φόντο».
-
Οι φωτογραφίες του Κωνσταντίνου Ιγνατιάδη της συλλογής του MOMus-Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης, αφορούν σε μια σειρά ασπρόμαυρων πορτραίτων ανθρώπων κυρίως της τέχνης και των γραμμάτων, όπως αυτά του Γιώργου Ζογγολόπουλου, της Marinas Abramovich, της Kiki Smith, του Francesco Clemente κ.ά. Τα πορτρέτα αποτελούν το μεγαλύτερο μέρος της δουλειάς του, καθώς θεωρεί πως αυτά αποτελούν ένα από τα βασικά θέματα όλων των τεχνών. Ιδιαίτερη σημασία κατέχει το φως στα έργα του, καθώς όπως ο ίδιος μαρτυρά, «Οι σκιαγραφίες μου είναι όπως το σχέδιο για τους ζωγράφους. Άλλες φορές τα σώματα είναι μαύρα γιατί το φως δεν έπεσε επάνω τους και άλλες φορές επειδή έπεσε επάνω τους και τα πρόβαλε σε μια επιφάνεια. Αυτή η επιφάνεια είναι το φόντο».
-
Οι φωτογραφίες του Κωνσταντίνου Ιγνατιάδη της συλλογής του MOMus-Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης, αφορούν σε μια σειρά ασπρόμαυρων πορτραίτων ανθρώπων κυρίως της τέχνης και των γραμμάτων, όπως αυτά του Γιώργου Ζογγολόπουλου, της Marinas Abramovich, της Kiki Smith, του Francesco Clemente κ.ά. Τα πορτρέτα αποτελούν το μεγαλύτερο μέρος της δουλειάς του, καθώς θεωρεί πως αυτά αποτελούν ένα από τα βασικά θέματα όλων των τεχνών. Ιδιαίτερη σημασία κατέχει το φως στα έργα του, καθώς όπως ο ίδιος μαρτυρά, «Οι σκιαγραφίες μου είναι όπως το σχέδιο για τους ζωγράφους. Άλλες φορές τα σώματα είναι μαύρα γιατί το φως δεν έπεσε επάνω τους και άλλες φορές επειδή έπεσε επάνω τους και τα πρόβαλε σε μια επιφάνεια. Αυτή η επιφάνεια είναι το φόντο».
-
Οι φωτογραφίες του Κωνσταντίνου Ιγνατιάδη της συλλογής του MOMus-Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης, αφορούν σε μια σειρά ασπρόμαυρων πορτραίτων ανθρώπων κυρίως της τέχνης και των γραμμάτων, όπως αυτά του Γιώργου Ζογγολόπουλου, της Marinas Abramovich, της Kiki Smith, του Francesco Clemente κ.ά. Τα πορτρέτα αποτελούν το μεγαλύτερο μέρος της δουλειάς του, καθώς θεωρεί πως αυτά αποτελούν ένα από τα βασικά θέματα όλων των τεχνών. Ιδιαίτερη σημασία κατέχει το φως στα έργα του, καθώς όπως ο ίδιος μαρτυρά, «Οι σκιαγραφίες μου είναι όπως το σχέδιο για τους ζωγράφους. Άλλες φορές τα σώματα είναι μαύρα γιατί το φως δεν έπεσε επάνω τους και άλλες φορές επειδή έπεσε επάνω τους και τα πρόβαλε σε μια επιφάνεια. Αυτή η επιφάνεια είναι το φόντο».
-
Οι φωτογραφίες του Κωνσταντίνου Ιγνατιάδη της συλλογής του MOMus-Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης, αφορούν σε μια σειρά ασπρόμαυρων πορτραίτων ανθρώπων κυρίως της τέχνης και των γραμμάτων, όπως αυτά του Γιώργου Ζογγολόπουλου, της Marinas Abramovich, της Kiki Smith, του Francesco Clemente κ.ά. Τα πορτρέτα αποτελούν το μεγαλύτερο μέρος της δουλειάς του, καθώς θεωρεί πως αυτά αποτελούν ένα από τα βασικά θέματα όλων των τεχνών. Ιδιαίτερη σημασία κατέχει το φως στα έργα του, καθώς όπως ο ίδιος μαρτυρά, «Οι σκιαγραφίες μου είναι όπως το σχέδιο για τους ζωγράφους. Άλλες φορές τα σώματα είναι μαύρα γιατί το φως δεν έπεσε επάνω τους και άλλες φορές επειδή έπεσε επάνω τους και τα πρόβαλε σε μια επιφάνεια. Αυτή η επιφάνεια είναι το φόντο».
-
Οι φωτογραφίες του Κωνσταντίνου Ιγνατιάδη της συλλογής του MOMus-Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης, αφορούν σε μια σειρά ασπρόμαυρων πορτρέτων ανθρώπων κυρίως της τέχνης και των γραμμάτων, όπως αυτά του Γιώργου Ζογγολόπουλου, της Marinas Abramovich, της Kiki Smith, του Francesco Clemente κ.ά. Τα πορτρέτα αποτελούν το μεγαλύτερο μέρος της δουλειάς του, καθώς θεωρεί πως αυτά αποτελούν ένα από τα βασικά θέματα όλων των τεχνών. Ιδιαίτερη σημασία κατέχει το φως στα έργα του, καθώς όπως ο ίδιος μαρτυρά, «Οι σκιαγραφίες μου είναι όπως το σχέδιο για τους ζωγράφους. Άλλες φορές τα σώματα είναι μαύρα γιατί το φως δεν έπεσε επάνω τους και άλλες φορές επειδή έπεσε επάνω τους και τα πρόβαλε σε μια επιφάνεια. Αυτή η επιφάνεια είναι το φόντο».
-
Ο Κωνσταντίνος (Ντίκος) Βυζάντιος διακρίθηκε για την πολλαπλότητα και τον πλούτο των αναζητήσεών του στη ζωγραφική, στοιχείο που συνετέλεσε στο να έχει διαμορφωθεί ένα ιδιαίτερο προσωπικό ιδίωμα με μεγάλη εκφραστική δύναμη.
Η εικαστική του πορεία ξεκίνησε με παραστατικά μοτίβα τοπίων και οδηγήθηκε γύρω στο 1960 σε πιο αφηρημένα έργα στα οποία κυριαρχούν μορφές ανθρώπων, συχνά προβληματικές και απαισιόδοξες.
Από τα μέσα της επόμενης δεκαετίας και έπειτα, ο Βυζάντιος ασπάζεται τις νεοπαραστατικές τάσεις της εποχής και απεικονίζει νεκρές φύσεις, ανθρώπινες φιγούρες και σκηνές από την αστική ζωή σε εξπρεσιονιστικό ύφος. Χαρακτηριστικό στοιχείο των έργων του είναι η έμφαση στο σχέδιο και η ιδιότυπη σχέση των μορφών ή των αντικειμένων με την ατμόσφαιρα του χώρου, προβληματικά και αινιγματικά αποδοσμένη.
Τα έργα του «Πλήθος» και «Μορφές» της δεκαετίας του 1960 διακρίνονται για τον αφαιρετικό τους χαρακτήρα τον οποίο συνδυάζει με παραστατικά μοτίβα. Οι ανθρώπινες μορφές, οι οποίες απεικονίζονται αποσματικοποιημένες και έντονα σχηματοποιημένες πάνω σε μονοχρωματικές σχεδόν επιφάνειες, γίνονται φορείς απαισιοδοξίας και έντονα ψυχικών διαθέσεων.
-
Ο Κωνσταντίνος (Ντίκος) Βυζάντιος διακρίθηκε για την πολλαπλότητα και τον πλούτο των αναζητήσεών του στη ζωγραφική, στοιχείο που συνετέλεσε στο να έχει διαμορφωθεί ένα ιδιαίτερο προσωπικό ιδίωμα με μεγάλη εκφραστική δύναμη.
Η εικαστική του πορεία ξεκίνησε με παραστατικά μοτίβα τοπίων και οδηγήθηκε γύρω στο 1960 σε πιο αφηρημένα έργα στα οποία κυριαρχούν μορφές ανθρώπων, συχνά προβληματικές και απαισιόδοξες.
Από τα μέσα της επόμενης δεκαετίας και έπειτα, ο Βυζάντιος ασπάζεται τις νεοπαραστατικές τάσεις της εποχής και απεικονίζει νεκρές φύσεις, ανθρώπινες φιγούρες και σκηνές από την αστική ζωή σε εξπρεσιονιστικό ύφος. Χαρακτηριστικό στοιχείο των έργων του είναι η έμφαση στο σχέδιο και η ιδιότυπη σχέση των μορφών ή των αντικειμένων με την ατμόσφαιρα του χώρου, προβληματικά και αινιγματικά αποδοσμένη.
Τα έργα του «Πλήθος» και «Μορφές» της δεκαετίας του 1960 διακρίνονται για τον αφαιρετικό τους χαρακτήρα τον οποίο συνδυάζει με παραστατικά μοτίβα. Οι ανθρώπινες μορφές, οι οποίες απεικονίζονται αποσματικοποιημένες και έντονα σχηματοποιημένες πάνω σε μονοχρωματικές σχεδόν επιφάνειες, γίνονται φορείς απαισιοδοξίας και έντονα ψυχικών διαθέσεων.
-
Στα έργα της πρώτης της περιόδου τη δεκαετία του 1970, όταν η ίδια η Κλεοπάτρα Δίγκα δραστηριοποιείται καλλιτεχνικά με την ομάδα «Νέοι Έλληνες Ρεαλιστές», εντοπίζονται αρκετές επιρροές από την Ποπ Αρτ και τη Νεοπαραστατική ευρωπαϊκή ζωγραφική, σε συνδυασμό με αρκετές αυτοβιογραφικές αναφορές. Στόχος ήταν ένα είδος κοινωνικής κριτικής βασισμένη στον εικαστικό σχολιασμό φωτογραφικών εικόνων της εποχής.
Η ίδια πρόθεση επικρατεί και στα πιο πρόσφατα έργα της, μέσω των οποίων επιχειρεί να διερευνήσει και να σχολιάσει τις επιπτώσεις του σύγχρονου τρόπου ζωής στη διαμόρφωση της πραγματικότητας της ανθρώπινης κατάστασης.
Ο πίνακας της Δίγκα με τίτλο Όλα Καλά (1972), αποτελεί τυπικό παράδειγμα έργων της που προσανατολίστηκαν στο είδος του κριτικού ρεαλισμού, αποτυπώνοντας στον καμβά όλες τις τότε καλλιτεχνικές αναζητήσεις και κομμάτια του εαυτού της.
-
Η σύνθεση «Χωρίς τίτλο», έργο του Θόδωρου των σπουδαστικών του χρόνων, είναι από τα πλέον μικρά έργα του καλλιτέχνη, ο οποίος ιδιαίτερα την πρώτη περίοδο της δουλειάς του υλοποιεί έργα μνημειακού χαρακτήρα, ανεξαρτήτως διαστάσεων. Σηματοδοτεί, όμως, τη μετάβαση του καλλιτέχνη από τις πιο παραστατικές στις πιο αφαιρετικές τάσεις και είναι η περίοδος που ξεκινά να δουλεύει κυρίως με ατσάλι και μπρούντζο.
-
Στο έργο που παρουσιάζει ο Ζάφος Ξαγοράρης, περίπου από το 1990, μελετά και αναδιαμορφώνει το χώρο είτε μέσα από δισδιάστατες ζωγραφικές απεικονίσεις είτε μέσα από εγκαταστάσεις, περιβάλλοντα και δράσεις, κάνοντας συχνά χρήση νέων τεχνολογικών μέσων. Μέσα από ένα είδος οπτικών, τεχνικών και αρχιτεκτονικών μελετών του χώρου, εστιάζει στην ιδέα της μεταβλητότητάς του.
Το έργο που έχει δωρίσει ο καλλιτέχνης είναι μια εικαστικά αποδοσμένη κάτοψη μέρους του Πειραιά. Σε ένα είδος διαγραμματικής απόδοσης, με προοπτικό βλέμμα και φωσφορικό χρώμα, ο Ζάφος Ξαγοράρης διερευνά και εδώ την έννοια του χώρου και επαναπροσδιορίζει ορισμένες διαστάσεις του.
-
Το έργο «Homenaje a Eleni” ανήκει στην τελευταία περίοδο της καλλιτεχνικής πορείας του Δημήτρη Περδικίδη. Έχοντας χάσει τη σύντροφό του Ελένη το 1981 ο καλλιτέχνης κλείνεται για τρία χρόνια στον εαυτό του και αρνείται κάθε δραστηριότητα. Με το έργο αυτό ουσιαστικά επιχειρεί να επανέλθει στην καλλιτεχνική δημιουργία και επικεντρώνει τις αναζητήσεις τους στις παρυφές της γεωμετρικής τέχνης και του κοντρουκτιβισμού. Για την κατασκευή αυτών των έργων εντάσσει στοιχεία και υλικά από προηγούμενες φάσεις της δουλειάς του, τα οποία συναρμόζει σε οργανωμένα γεωμετρικά συστήματα που καθορίζονται από την ίδια την ξύλινη βάση των κατασκευών.
-
Το έργο «Λόγος» του Δημήτρη Ξόνογλου ανήκει σε μια ευρύτερη ενότητα έργων του καλλιτέχνη, η οποία κινείται σε εννοιολογικό πλαίσιο και πραγματεύεται ζητήματα όπως αυτά της γνώσης, της καταστροφής, της αναγέννησης και της δημιουργίας. Βασικό χαρακτηριστικό αποτελεί το στοιχείο της φωτιάς καθώς δημιουργεί συνθέσεις, οι οποίες αποτελούνται από καμένες σελίδες βιβλίων, τις οποίες οργανώνει συχνά με γεωμετρική αντίληψη και στις οποίες επεμβαίνει με λαμπερά χρώματα, καθώς και με υλικά όπως το φυσικό κερί.
-
Στο έργο «Gold Thessaloniki» o Γιώργος Σαπουντζής καταγράφει σε βίντεο την performance που πραγματοποιεί στην πόλη της Θεσσαλονίκης. Έχοντας ως αφετηρία διάφορα σημαίνοντα δημόσια μνημεία και τοποθεσίες της πόλης που αντιπροσωπεύουν την κοινωνική και συλλογική μνήμη, τα επισκέπτεται φορώντας μία χρυσή περιβολή.
-
Η «Νεκρή φύση» του Γιώργου Διβάρη, ένα έργο μεικτής τεχνικής, το οποίο αποτελείται από συναρμογές διαφόρων υλικών και αντικειμένων, κυρίως λαμαρίνες και τμήματα από ψυγεία, αξιοποιεί δισδιάστατες και τρισδιάστατες εικαστικές ποιότητες και φέρει τα σημάδια της χειρονομίας του, δημιουργώντας ένα σύνολο συγκρατημένα λυρικό.
-
Οι αφαιρετικές και απλουστευτικές αποδόσεις του ελληνικού νησιώτικου τοπίου καταγράφουν τη διαδρομή του Γιάννη Σπυρόπουλου προς την αφαίρεση τη δεκαετία του 1950. Οι συνθέσεις του, με τις ελεύθερες δυναμικές πινελιές και τις περιορισμένες χρωματικές κλίμακες στα τέλη της δεκαετίας του 1950 καθώς και εκείνες της επόμενης, αποτυπώνουν μια πορεία συνεχούς έρευνας, πειραματισμού και αναζητήσεων. Τα έργα του καθίστανται αυτοσημαινόμενοι, αυτάρκεις κόσμοι, προτείνουν διαδρομές από το σκοτάδι στο φως, υποβάλλουν νέους κώδικες επικοινωνίας και τις εικόνες μιας άλλης πραγματικότητας, ποιητικής και δραματικής, πνευματικής και μυστικιστικής, σε ευθεία αντιστοιχία με ψυχικές και συναισθηματικές καταστάσεις αλλά και τον ευρύτερο προβληματισμό και την ξεχωριστή του ευαισθησία απέναντι στις σύγχρονες του συνθήκες.
