-
Το έργο της Χρύσας Νικολέρη “Urban Landscape” ανήκει σε μια ευρύτερη ομώνυμη ενότητα έργων, η οποία αποτυπώνει την ιδιαίτερη ματιά της καλλιτέχνιδας στον χώρο και τον χρόνο «φωτογραφίζοντας» την ικανότητά της να συλλαμβάνει μια τυχαία στιγμή και να την καθιστά σημαντική και αξιομνημόνευτη. Ταυτόχρονα, όμως, στο συγκεκριμένο έργο που ανήκει στη συλλογή του MOMus-Μουσείο Σύγχορνης Τέχνης, ο φακός της Νικολέρη αποτυπώνει ένα μοναδικό αστικό τοπίο που συνδυάζει το υδάτινο και το χερσαίο στοιχείο μέσα σε μια απόκοσμη ατμόσφαιρα. Το φως, το οποίο φαίνεται να ξεπροβάλλει από πολλαπλές πηγές σε συνδυασμό με την χρωματική του τονικότητα, παραπέμπει σε πιθανές εστίες φωτιάς. Η Νικολέρη επιχειρεί μέσω των ενσταντανέ της να καταδείξει ακόμη το μείζον ζήτημα της κλιματικής αλλαγής και των μοιραίων περιβαλλοντικών και κοινωνικών επιπτώσεών της.
-
Τα φωτογραφικά άλμπουμ του William Klein περιλαμβάνουν σειρές ακατέργαστων, θολών φωτογραφιών για την αστική ζωή γεμάτες ενέργειες και κίνηση που έδειχναν ελάχιστο ενδιαφέρον για την παραδοσιακή φωτογραφική σύνθεση. Οι κυρίως ασπρόμαυρες λήψεις του παίζουν με μη κεντρικά θέματα και ενισχύουν την αντίθεση. Με εντελώς αυτοσχεδιαστικές μεθόδους λήψεις, κύριος στόχος του ήταν να γίνει ο θεατής ενεργός συμμετέχων στη σκήνη, γι’ αυτό επεσήμαινε: «Αλληλεπιδράστε με τους ανθρώπους, ακούστε τις συνομιλίες τους, και κατά κανόνα να είστε αρκετά κοντά για να δείτε τα χρώματα των ματιών τους».
-
Τα φωτογραφικά άλμπουμ του William Klein περιλαμβάνουν σειρές ακατέργαστων, θολών φωτογραφιών για την αστική ζωή γεμάτες ενέργειες και κίνηση που έδειχναν ελάχιστο ενδιαφέρον για την παραδοσιακή φωτογραφική σύνθεση. Οι κυρίως ασπρόμαυρες λήψεις του παίζουν με μη κεντρικά θέματα και ενισχύουν την αντίθεση. Με εντελώς αυτοσχεδιαστικές μεθόδους λήψεις, κύριος στόχος του ήταν να γίνει ο θεατής ενεργός συμμετέχων στη σκήνη, γι’ αυτό επεσήμαινε: «Αλληλεπιδράστε με τους ανθρώπους, ακούστε τις συνομιλίες τους, και κατά κανόνα να είστε αρκετά κοντά για να δείτε τα χρώματα των ματιών τους».
-
Βασικό ζήτημα που απασχολεί τη Διοχάντη, ήδη από την εποχή των σπουδών της, είναι η αναδημιουργία του περιβάλλοντος μέσα από τη σχέση χώρος-χρόνος. Νοιώθει από νωρίς την ανάγκη να αποδεσμευτεί από τα στενά όρια του τελάρου ως βασικού χώρου του έργου και για αυτό χρησιμοποιεί πολλαπλά τελάρα, τοποθετώντας το ένα δίπλα στο άλλο δημιουργώντας μια ενιαία σύνθεση, η οποία αναπτύσσει μια ανεικονική γεωμετρική διήγηση, η οποία εξελίσσεται μέσα στο χώρο ακολουθώντας την αρχιτεκτονική δομή του εκάστοτε εκθεσιακού τόπου. Η συγκεκριμένη εγκατάσταση "Χωρίς τίτλο" που ανήκει στο Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης, αποτελείται από τρία σχέδια σε κορνίζα και κάθε σχέδιο έχει διαστάσεις 99 x 71 εκατοστών.
-
Ο Κυριάκος Κατζουράκης την περίοδο 1969-1972 δημιουργεί μαζί με τους Γ. Βαλαβανίδη, Κ. Δίγκα, Χ. Μπότσογλου και Γ. Ψυχοπαίδη την ομάδα «Νέοι Έλληνες Ρεαλιστές». Στόχος της ομάδας ήταν να κριτικάρει την κοινωνική και πολιτική πραγματικότητα, τον ρόλο των μέσων μαζικής ενημέρωσης ως φορέα προπαγάνδας μέσα από έντυπα, διαφημίσεις και εικόνες διαδηλώσεων. Το έργο «Ο κύριος Π.», αν και χρονικά προηγείται της ιδρύσεως της ομάδας, κινείται στο πλαίσιο του κριτικού ρεαλισμού που στόχευε στον κοινωνικό-πολιτικό προβληματισμό και στην αφύπνιση της συνειδήσεως των πολιτών. Ο Κατζουράκης συνθέτοντας μια ιδιόμορφη, «υβριδική» ανθρώπινη φιγούρα πολιτικού που προσομοιάζει σε γνωστούς πολιτικούς του 20ού αιώνα, επιχειρεί να κάνει ένα κοινωνικό σχόλιο σχετικά με τον ρόλο τους την περίοδο της δικτατορίας.
-
Το έργο της Μαρίνας Καρέλλα “Around Time”, που ανήκει στη συλλογή του Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης, χαρακτηρίζεται από μια ρομαντική, λυρική ατμόσφαιρα, η οποία ακροβατεί μεταξύ ζωγραφικής και ποίησης ή ονείρου και πραγματικότητας. Στη μεγάλων διαστάσεων ζωγραφική σύνθεση η καλλιτέχνιδα «παίζει» με την κίνηση και την ακινησία και αποτυπώνει μια σκηνή στην οποία επιχειρεί να εκφράσει μια ψυχική κατάσταση που μεταλλάσσεται συνεχώς από τη θλίψη στον ρομαντισμό και υποκινείται από τους συνειρμούς που γεννούν στο υποσυνείδητο τα όνειρα.
-
Ζωγραφική εγκατάσταση, η οποία αποτελείται από 12 μικρούς καμβάδες, ίδιων διαστάσεων και τεχνοτροπίας. Στη σύνθεση αυτή η ζωγραφική παραμένει ως κεντρική ιδέα και πράξη εσωστρέφειας: το χρώμα-λάδι- είναι αυτό που αποκτά την αξία πλαστικού υλικού που δημιουργεί παιχνίδια μεταξύ κενού και γεμάτου, κινημένου και σταθερού, τρυφερότητας και επιθετικότητας, απωθεί και έλκει, προκαλώντας τις αισθητηριακές αντιδράσεις.
-
Η σύνθεση «Θύτες και θύματα» ανήκει θεματολογικά σε ένα ευρύτερο πεδίο που αναφέρεται σε κρίσιμες, ευαίσθητες, αμφιλεγόμενες και πολλές φορές απωθημένες ιστορικές περιόδους πολέμου, εμφυλίων συγκρούσεων, κοινωνικών αναταραχών και αντιπαραθέσεων. Έχοντας ως αφετηρία φωτογραφίες από αρχειακό υλικό δημιουργεί μια επιτοίχια εγκατάσταση, η οποία αποτελείται από τέσσερις πίνακες μεικτής τεχνικής, διαστάσεων 49 x 49 εκατοστών. Κυριαρχούν τα γκρίζα, σκιώδη χρώματα ενώ η ταυτόχρονη χρήση κάθετων, επαναλαμβανόμενων γραμμοσκιάσεων καλύπτει και «αποκρύπτει» το θέμα, παρεμποδίζει την όραση, αναιρώντας το στοιχείο της αφήγησης και δημιουργώντας μια νέα συνθήκη που ισορροπεί στο μεταίχμιο ανεικονικότητας και παραστατικής, μονοχρωματικής απόδοσης.
-
Στο έργο του «Δάσος Νο 1» παρατηρείται ένα νυχτερινό δασικό τοπίο, το οποίο φωτίζεται από ένα υπερφυσικό φως που συγκεντρώνει την ένταση της σύνθεσης στο κέντρο της ζωγραφικής επιφάνειας. Τα διάφορα εμβόλιμα στοιχεία που τοποθετεί δίνουν την αίσθηση στον θεατή πως πρόκειται για μια κατασκευασμένη ζωγραφική εικόνα.
-
Η σύνθεση που αναπαριστά στη ζωγραφική επιφάνεια ο Βασίλειος Βασιλακάκης μαρτυρά ένα νυχτερινό, αστικής φύσεως τοπίο, το οποίο βοηθά τον θεατή να αποκτήσει μια ιδέα για τα συμφραζόμενα της ζωής και τη θέση του υποκειμένου μέσα σε αυτή.
-
Το «Κόκκινο Πορτραίτο» του Κώστα Τσώλη, της συλλογής του Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης, ανήκει στον κύκλο των πρώιμων έργων του καλλιτέχνη, ο οποίος αναπτύσσεται στο κλίμα του εξπρεσιονισμού. Θεματολογικά κυριαρχούν τα ανθρώπινα πορτραίτα, ανδρικά και γυναικεία. Το σκιώδες πορτραίτο, όπου φωτίζεται και ξεχωρίζεται μονάχα η περιοχή των ματιών, στο μονοχρωματικό κενό φόντο, σε συνδυασμό με τη χειρονομιακή τεχνική με τις πλούσιες πάστες που εφαρμόζει ο ζωγράφος επιτυγχάνουν ένα έντονο εκφραστικό αποτέλεσμα, που μαγνητίζει το βλέμμα του θεατή.
-
Στην ενότητα έργων «With(out) voice», μια εγκατάσταση που αποτελείται από 10 φωτογραφίες και ένα βίντεο, η Eugenia Raskopoulos αποτίνει φόρο τιμής στη γιαγιά της, μνημονεύοντας εν μέρει τον πόνο της μετανάστευσης. Στις φωτογραφικές συνθέσεις εντοπίζονται δύο υποενότητες: από τη μια τα βαθιά γραμμωμένα χείλη της γιαγιά της καλλιτέχνιδας και από την άλλη η περιοχή των γεννητικών οργάνων ενός κούρου, αναγκάζουν τον θεατή να συγκρίνει αρσενικό και θηλυκό, ηλικία και νεότητα, άγαλμα και ζωντανό άνθρωπο, σεξουαλικό όργανο και όργανο λόγου. Τα χείλη της ηλικιωμένης γυναίκας με αυλακώσεις από την προχωρημένη ηλικία που μαρτυρά μια εμπειρία ζωής και από την άλλη οι εικόνες ενός νεαρού άνδρα, με σημάδια ρωγμών στην πέτρα που παραμένει ωστόσο πάντα νέος. Το βίντεο που ολοκληρώνει την εγκατάσταση απεικονίζει μια ελληνική σημαία που κυματίζει στον άνεμο, ενώ διακρίνεται αμυδρά μια νεαρή γυναίκα που αυνανίζεται. Αντιπαρατίθεται από τη μία μια γυναίκα προχωρημένης ηλικίας που φαινομενικά αποσιωπάται το φύλο και η ταυτότητά της και από την άλλη μια νεαρή, η οποία φαίνεται να έχει πρόσβαση στην ενδόμυχη φωνή της. Πρωταγωνιστεί ο θόρυβος της γλώσσας, είτε αρθρώνεται λεκτικά είτε μέσω των χειρονομιών του σώματος.
-
Στην ενότητα έργων «With(out) voice», μια εγκατάσταση που αποτελείται από 10 φωτογραφίες και ένα βίντεο, η Eugenia Raskopoulos αποτίνει φόρο τιμής στη γιαγιά της, μνημονεύοντας εν μέρει τον πόνο της μετανάστευσης. Στις φωτογραφικές συνθέσεις εντοπίζονται δύο υποενότητες: από τη μια τα βαθιά γραμμωμένα χείλη της γιαγιά της καλλιτέχνιδας και από την άλλη η περιοχή των γεννητικών οργάνων ενός κούρου, αναγκάζουν τον θεατή να συγκρίνει αρσενικό και θηλυκό, ηλικία και νεότητα, άγαλμα και ζωντανό άνθρωπο, σεξουαλικό όργανο και όργανο λόγου. Τα χείλη της ηλικιωμένης γυναίκας με αυλακώσεις από την προχωρημένη ηλικία που μαρτυρά μια εμπειρία ζωής και από την άλλη οι εικόνες ενός νεαρού άνδρα, με σημάδια ρωγμών στην πέτρα που παραμένει ωστόσο πάντα νέος. Το βίντεο που ολοκληρώνει την εγκατάσταση απεικονίζει μια ελληνική σημαία που κυματίζει στον άνεμο, ενώ διακρίνεται αμυδρά μια νεαρή γυναίκα που αυνανίζεται. Αντιπαρατίθεται από τη μία μια γυναίκα προχωρημένης ηλικίας που φαινομενικά αποσιωπάται το φύλο και η ταυτότητά της και από την άλλη μια νεαρή, η οποία φαίνεται να έχει πρόσβαση στην ενδόμυχη φωνή της. Πρωταγωνιστεί ο θόρυβος της γλώσσας, είτε αρθρώνεται λεκτικά είτε μέσω των χειρονομιών του σώματος.
-
Στην ενότητα έργων «With(out) voice», μια εγκατάσταση που αποτελείται από 10 φωτογραφίες και ένα βίντεο, η Eugenia Raskopoulos αποτίνει φόρο τιμής στη γιαγιά της, μνημονεύοντας εν μέρει τον πόνο της μετανάστευσης. Στις φωτογραφικές συνθέσεις εντοπίζονται δύο υποενότητες: από τη μια τα βαθιά γραμμωμένα χείλη της γιαγιά της καλλιτέχνιδας και από την άλλη η περιοχή των γεννητικών οργάνων ενός κούρου, αναγκάζουν τον θεατή να συγκρίνει αρσενικό και θηλυκό, ηλικία και νεότητα, άγαλμα και ζωντανό άνθρωπο, σεξουαλικό όργανο και όργανο λόγου. Τα χείλη της ηλικιωμένης γυναίκας με αυλακώσεις από την προχωρημένη ηλικία που μαρτυρά μια εμπειρία ζωής και από την άλλη οι εικόνες ενός νεαρού άνδρα, με σημάδια ρωγμών στην πέτρα που παραμένει ωστόσο πάντα νέος. Το βίντεο που ολοκληρώνει την εγκατάσταση απεικονίζει μια ελληνική σημαία που κυματίζει στον άνεμο, ενώ διακρίνεται αμυδρά μια νεαρή γυναίκα που αυνανίζεται. Αντιπαρατίθεται από τη μία μια γυναίκα προχωρημένης ηλικίας που φαινομενικά αποσιωπάται το φύλο και η ταυτότητά της και από την άλλη μια νεαρή, η οποία φαίνεται να έχει πρόσβαση στην ενδόμυχη φωνή της. Πρωταγωνιστεί ο θόρυβος της γλώσσας, είτε αρθρώνεται λεκτικά είτε μέσω των χειρονομιών του σώματος.
-
Στην ενότητα έργων «With(out) voice», μια εγκατάσταση που αποτελείται από 10 φωτογραφίες και ένα βίντεο, η Eugenia Raskopoulos αποτίνει φόρο τιμής στη γιαγιά της, μνημονεύοντας εν μέρει τον πόνο της μετανάστευσης. Στις φωτογραφικές συνθέσεις εντοπίζονται δύο υποενότητες: από τη μια τα βαθιά γραμμωμένα χείλη της γιαγιά της καλλιτέχνιδας και από την άλλη η περιοχή των γεννητικών οργάνων ενός κούρου, αναγκάζουν τον θεατή να συγκρίνει αρσενικό και θηλυκό, ηλικία και νεότητα, άγαλμα και ζωντανό άνθρωπο, σεξουαλικό όργανο και όργανο λόγου. Τα χείλη της ηλικιωμένης γυναίκας με αυλακώσεις από την προχωρημένη ηλικία που μαρτυρά μια εμπειρία ζωής και από την άλλη οι εικόνες ενός νεαρού άνδρα, με σημάδια ρωγμών στην πέτρα που παραμένει ωστόσο πάντα νέος. Το βίντεο που ολοκληρώνει την εγκατάσταση απεικονίζει μια ελληνική σημαία που κυματίζει στον άνεμο, ενώ διακρίνεται αμυδρά μια νεαρή γυναίκα που αυνανίζεται. Αντιπαρατίθεται από τη μία μια γυναίκα προχωρημένης ηλικίας που φαινομενικά αποσιωπάται το φύλο και η ταυτότητά της και από την άλλη μια νεαρή, η οποία φαίνεται να έχει πρόσβαση στην ενδόμυχη φωνή της. Πρωταγωνιστεί ο θόρυβος της γλώσσας, είτε αρθρώνεται λεκτικά είτε μέσω των χειρονομιών του σώματος.
-
Στην ενότητα έργων «With(out) voice», μια εγκατάσταση που αποτελείται από 10 φωτογραφίες και ένα βίντεο, η Eugenia Raskopoulos αποτίνει φόρο τιμής στη γιαγιά της, μνημονεύοντας εν μέρει τον πόνο της μετανάστευσης. Στις φωτογραφικές συνθέσεις εντοπίζονται δύο υποενότητες: από τη μια τα βαθιά γραμμωμένα χείλη της γιαγιά της καλλιτέχνιδας και από την άλλη η περιοχή των γεννητικών οργάνων ενός κούρου, αναγκάζουν τον θεατή να συγκρίνει αρσενικό και θηλυκό, ηλικία και νεότητα, άγαλμα και ζωντανό άνθρωπο, σεξουαλικό όργανο και όργανο λόγου. Τα χείλη της ηλικιωμένης γυναίκας με αυλακώσεις από την προχωρημένη ηλικία που μαρτυρά μια εμπειρία ζωής και από την άλλη οι εικόνες ενός νεαρού άνδρα, με σημάδια ρωγμών στην πέτρα που παραμένει ωστόσο πάντα νέος. Το βίντεο που ολοκληρώνει την εγκατάσταση απεικονίζει μια ελληνική σημαία που κυματίζει στον άνεμο, ενώ διακρίνεται αμυδρά μια νεαρή γυναίκα που αυνανίζεται. Αντιπαρατίθεται από τη μία μια γυναίκα προχωρημένης ηλικίας που φαινομενικά αποσιωπάται το φύλο και η ταυτότητά της και από την άλλη μια νεαρή, η οποία φαίνεται να έχει πρόσβαση στην ενδόμυχη φωνή της. Πρωταγωνιστεί ο θόρυβος της γλώσσας, είτε αρθρώνεται λεκτικά είτε μέσω των χειρονομιών του σώματος.
-
Στην ενότητα έργων «With(out) voice», μια εγκατάσταση που αποτελείται από 10 φωτογραφίες και ένα βίντεο, η Eugenia Raskopoulos αποτίνει φόρο τιμής στη γιαγιά της, μνημονεύοντας εν μέρει τον πόνο της μετανάστευσης. Στις φωτογραφικές συνθέσεις εντοπίζονται δύο υποενότητες: από τη μια τα βαθιά γραμμωμένα χείλη της γιαγιά της καλλιτέχνιδας και από την άλλη η περιοχή των γεννητικών οργάνων ενός κούρου, αναγκάζουν τον θεατή να συγκρίνει αρσενικό και θηλυκό, ηλικία και νεότητα, άγαλμα και ζωντανό άνθρωπο, σεξουαλικό όργανο και όργανο λόγου. Τα χείλη της ηλικιωμένης γυναίκας με αυλακώσεις από την προχωρημένη ηλικία που μαρτυρά μια εμπειρία ζωής και από την άλλη οι εικόνες ενός νεαρού άνδρα, με σημάδια ρωγμών στην πέτρα που παραμένει ωστόσο πάντα νέος. Το βίντεο που ολοκληρώνει την εγκατάσταση απεικονίζει μια ελληνική σημαία που κυματίζει στον άνεμο, ενώ διακρίνεται αμυδρά μια νεαρή γυναίκα που αυνανίζεται. Αντιπαρατίθεται από τη μία μια γυναίκα προχωρημένης ηλικίας που φαινομενικά αποσιωπάται το φύλο και η ταυτότητά της και από την άλλη μια νεαρή, η οποία φαίνεται να έχει πρόσβαση στην ενδόμυχη φωνή της. Πρωταγωνιστεί ο θόρυβος της γλώσσας, είτε αρθρώνεται λεκτικά είτε μέσω των χειρονομιών του σώματος.
-
Στην ενότητα έργων «With(out) voice», μια εγκατάσταση που αποτελείται από 10 φωτογραφίες και ένα βίντεο, η Eugenia Raskopoulos αποτίνει φόρο τιμής στη γιαγιά της, μνημονεύοντας εν μέρει τον πόνο της μετανάστευσης. Στις φωτογραφικές συνθέσεις εντοπίζονται δύο υποενότητες: από τη μια τα βαθιά γραμμωμένα χείλη της γιαγιά της καλλιτέχνιδας και από την άλλη η περιοχή των γεννητικών οργάνων ενός κούρου, αναγκάζουν τον θεατή να συγκρίνει αρσενικό και θηλυκό, ηλικία και νεότητα, άγαλμα και ζωντανό άνθρωπο, σεξουαλικό όργανο και όργανο λόγου. Τα χείλη της ηλικιωμένης γυναίκας με αυλακώσεις από την προχωρημένη ηλικία που μαρτυρά μια εμπειρία ζωής και από την άλλη οι εικόνες ενός νεαρού άνδρα, με σημάδια ρωγμών στην πέτρα που παραμένει ωστόσο πάντα νέος. Το βίντεο που ολοκληρώνει την εγκατάσταση απεικονίζει μια ελληνική σημαία που κυματίζει στον άνεμο, ενώ διακρίνεται αμυδρά μια νεαρή γυναίκα που αυνανίζεται. Αντιπαρατίθεται από τη μία μια γυναίκα προχωρημένης ηλικίας που φαινομενικά αποσιωπάται το φύλο και η ταυτότητά της και από την άλλη μια νεαρή, η οποία φαίνεται να έχει πρόσβαση στην ενδόμυχη φωνή της. Πρωταγωνιστεί ο θόρυβος της γλώσσας, είτε αρθρώνεται λεκτικά είτε μέσω των χειρονομιών του σώματος.
-
Στην ενότητα έργων «With(out) voice», μια εγκατάσταση που αποτελείται από 10 φωτογραφίες και ένα βίντεο, η Eugenia Raskopoulos αποτίνει φόρο τιμής στη γιαγιά της, μνημονεύοντας εν μέρει τον πόνο της μετανάστευσης. Στις φωτογραφικές συνθέσεις εντοπίζονται δύο υποενότητες: από τη μια τα βαθιά γραμμωμένα χείλη της γιαγιά της καλλιτέχνιδας και από την άλλη η περιοχή των γεννητικών οργάνων ενός κούρου, αναγκάζουν τον θεατή να συγκρίνει αρσενικό και θηλυκό, ηλικία και νεότητα, άγαλμα και ζωντανό άνθρωπο, σεξουαλικό όργανο και όργανο λόγου. Τα χείλη της ηλικιωμένης γυναίκας με αυλακώσεις από την προχωρημένη ηλικία που μαρτυρά μια εμπειρία ζωής και από την άλλη οι εικόνες ενός νεαρού άνδρα, με σημάδια ρωγμών στην πέτρα που παραμένει ωστόσο πάντα νέος. Το βίντεο που ολοκληρώνει την εγκατάσταση απεικονίζει μια ελληνική σημαία που κυματίζει στον άνεμο, ενώ διακρίνεται αμυδρά μια νεαρή γυναίκα που αυνανίζεται. Αντιπαρατίθεται από τη μία μια γυναίκα προχωρημένης ηλικίας που φαινομενικά αποσιωπάται το φύλο και η ταυτότητά της και από την άλλη μια νεαρή, η οποία φαίνεται να έχει πρόσβαση στην ενδόμυχη φωνή της. Πρωταγωνιστεί ο θόρυβος της γλώσσας, είτε αρθρώνεται λεκτικά είτε μέσω των χειρονομιών του σώματος.
-
Στην ενότητα έργων «With(out) voice», μια εγκατάσταση που αποτελείται από 10 φωτογραφίες και ένα βίντεο, η Eugenia Raskopoulos αποτίνει φόρο τιμής στη γιαγιά της, μνημονεύοντας εν μέρει τον πόνο της μετανάστευσης. Στις φωτογραφικές συνθέσεις εντοπίζονται δύο υποενότητες: από τη μια τα βαθιά γραμμωμένα χείλη της γιαγιά της καλλιτέχνιδας και από την άλλη η περιοχή των γεννητικών οργάνων ενός κούρου, αναγκάζουν τον θεατή να συγκρίνει αρσενικό και θηλυκό, ηλικία και νεότητα, άγαλμα και ζωντανό άνθρωπο, σεξουαλικό όργανο και όργανο λόγου. Τα χείλη της ηλικιωμένης γυναίκας με αυλακώσεις από την προχωρημένη ηλικία που μαρτυρά μια εμπειρία ζωής και από την άλλη οι εικόνες ενός νεαρού άνδρα, με σημάδια ρωγμών στην πέτρα που παραμένει ωστόσο πάντα νέος. Το βίντεο που ολοκληρώνει την εγκατάσταση απεικονίζει μια ελληνική σημαία που κυματίζει στον άνεμο, ενώ διακρίνεται αμυδρά μια νεαρή γυναίκα που αυνανίζεται. Αντιπαρατίθεται από τη μία μια γυναίκα προχωρημένης ηλικίας που φαινομενικά αποσιωπάται το φύλο και η ταυτότητά της και από την άλλη μια νεαρή, η οποία φαίνεται να έχει πρόσβαση στην ενδόμυχη φωνή της. Πρωταγωνιστεί ο θόρυβος της γλώσσας, είτε αρθρώνεται λεκτικά είτε μέσω των χειρονομιών του σώματος.
-
Στην ενότητα έργων «With(out) voice», μια εγκατάσταση που αποτελείται από 10 φωτογραφίες και ένα βίντεο, η Eugenia Raskopoulos αποτίνει φόρο τιμής στη γιαγιά της, μνημονεύοντας εν μέρει τον πόνο της μετανάστευσης. Στις φωτογραφικές συνθέσεις εντοπίζονται δύο υποενότητες: από τη μια τα βαθιά γραμμωμένα χείλη της γιαγιά της καλλιτέχνιδας και από την άλλη η περιοχή των γεννητικών οργάνων ενός κούρου, αναγκάζουν τον θεατή να συγκρίνει αρσενικό και θηλυκό, ηλικία και νεότητα, άγαλμα και ζωντανό άνθρωπο, σεξουαλικό όργανο και όργανο λόγου. Τα χείλη της ηλικιωμένης γυναίκας με αυλακώσεις από την προχωρημένη ηλικία που μαρτυρά μια εμπειρία ζωής και από την άλλη οι εικόνες ενός νεαρού άνδρα, με σημάδια ρωγμών στην πέτρα που παραμένει ωστόσο πάντα νέος. Το βίντεο που ολοκληρώνει την εγκατάσταση απεικονίζει μια ελληνική σημαία που κυματίζει στον άνεμο, ενώ διακρίνεται αμυδρά μια νεαρή γυναίκα που αυνανίζεται. Αντιπαρατίθεται από τη μία μια γυναίκα προχωρημένης ηλικίας που φαινομενικά αποσιωπάται το φύλο και η ταυτότητά της και από την άλλη μια νεαρή, η οποία φαίνεται να έχει πρόσβαση στην ενδόμυχη φωνή της. Πρωταγωνιστεί ο θόρυβος της γλώσσας, είτε αρθρώνεται λεκτικά είτε μέσω των χειρονομιών του σώματος.
-
Ο Δεκουλάκος κατά την τελευταία φάση της καλλιτεχνικής του δραστηριότητας εντρύφησε σε δύο ενότητες έργων: «Τα Τοπία της Μάνης» και «Τα Τοπία των Αθηνών», τις οποίες πλαισίωσε μάλιστα και με τον θεωρητικό του λόγο, ο οποίος φέρνει τον θεατή πιο κοντά στη δημιουργική διαδικασία και στις βαθύτερες διεργασίες της ζωγραφικής πράξης. Όπως ο ίδιος σημειώνει: «Στις συνθέσεις με τα τοπία της Μάνης και της Αθήνας, δεν προσπαθώ να αναπαράγω ζωγραφικά κάποια φυσικά φαινόμενα ή μορφές (υπόθεση εξαντλημένη στη ζωγραφική), αλλά να καταγράψω ζωγραφικά τα αισθήματά μου προς αυτά χωρίς θεατρικές ή μορφικές υπερβολές, με τον αυθορμητισμό και την ειλικρίνεια του ερωτικού αισθήματος».
Η ζωγραφική του, σε αυτές τις ενότητες, έντονα χειρονομιακή και με πλούσιες πάστες διαφέρει από τις προηγούμενες δουλειές του, μαρτυρώντας εξπρεσιονιστικά στοιχεία και βιωματικές μνήμες, οι οποίες αποτυπώνονται μέσα από την ορμή του πινέλου, η οποία καθοδηγείται από την οπτική μνήμη και την οπτική συγκίνηση που του προξενούν τα συγκεκριμένα μέρη-τοπία.
-
Ο Χρίστος Καράς στα μέσα της δεκαετίας του 1970 υιοθετεί μια πιο μεταφυσική προσέγγιση και δημιουργεί μια ενότητα ζωγραφικών συνθέσεων που ο ίδιος χαρακτηρίζει «διαστημική ποίηση», που περιέχει στοιχεία φανταστικά, σουρεαλιστικά που συνδυάζουν εικόνες της πραγματικότητας με αναφορές στην τεχνολογία. Εισάγει αντικείμενα με συγκεκριμένη μορφή, αλλά αφηρημένα και απροσδιόριστα ως προς την ταυτότητά τους: σωληνοειδή σχήματα και ελάσματα, ορθογώνιους όγκους, καμπυλωμένα επίπεδα, βέλη, κώνους, τα οποία αιωρούνται, συστρέφονται και περιστρέφονται σε ένα ονειρικό τοπίο, το οποίο φαντάζει εξωπραγματικό. Δίνει προτεραιότητα στο σχέδιο, ενώ το χρώμα, λαμπερό και καθαρό, με τις εναλλαγές των θερμών και ψυχρών τόνων έρχεται να τονίσει την πλαστικότητα του σχεδίου. Οι τίτλοι που δίνει στα έργα του τονίζουν το συμβολικό περιεχόμενό τους, όπως στο έργο της συλλογής του Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης «Ιεριχώ, που αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτής της περιόδου και στο οποίο επιχειρεί να απεικονίσει τα ερείπια της βιβλικής πόλης μέσα σε ένα διαστημικό τοπίο.
-
Στο έργο «Ερωτευμένη με έναν δεινόσαυρο» η Νίκη Καναγκίνη αναπτύσσει πάνω σε ένα μονοχρωματικό φόντο το μοτίβο ενός δεινοσαύρου προς διαφορετικές κατευθύνσεις και σε διαφορετικούς άξονες. Η σύνθεση ανήκει στη ευρύτερη θεματική ενότητα των «Χειρογράφων», η οποία πιστοποιεί το ενδιαφέρον της καλλιτέχνιδας για μια προσωπική εικαστική γραφή. Η ίδια η καλλιτέχνιδα αποκαλούσε τα έργα αυτά «οπτικά κείμενα» και θεωρούσε τον θεατή ως έναν εν δυνάμει αναγνώστη. Οι συνθέσεις της περιέχουν στοιχεία συμβολικού σουρεαλισμού, καθώς επιχειρεί να εκφράσει την κοινωνικής της κριτική σε σχέση με την καταστροφή της φύσης, αλλά και τη θέση της γυναίκας στο πλαίσιο του παραδοσιακού της ρόλου.
-
Αφηρημένη σύνθεση με έντονες επιρροές από τον εξπρεσσιονισμό. Κυριαρχούν η βιαιότητα της έκφρασης του αιχμηρού μολυβιού πάνω στο λευκό χαρτί, η δομή της σύνθεσης, το μαλακό άπλωμα του γραφίτη και η περιπέτεια της γραμμής που δημιουργούν άλλοτε φωτεινά ανοίγματα και άλλοτε μισοσβησμένες περιοχές σε διάφορους τόνους του γκρι στη ζωγραφική επιφάνεια.
