-
Το 1985 η Κοροβέση επισκέφθηκε το Κέντρο Σύγχρονης Ηλεκτρονικής Μουσικής του Ιάνη Ξενάκη, γεγονός που υπήρξε καταλυτικό για τη μετέπειτα εξέλιξη του έργου της, καθώς προσπαθεί να προσεγγίσει τη σχέση τέχνης-τεχνολογίας και επιχειρεί να συνδυάσει τη γλυπτική με τη μουσική της γλώσσας μέσω εξελιγμένων τεχνικών και της βοήθειας ηλεκτρονικών υπολογιστών. Σύμφωνα με την καλλιτέχνιδα, η λέξη αποτελεί μια δομημένη ηχητική ενότητα που εμπεριέχει μέσα της έννοια, έκφραση, συναίσθημα, απεικονίσεις, πολιτισμό και προσπαθεί να μετασχηματίσει σε γλυπτό την κυματομορφή, το ηχογράφημα της λέξης εκμεταλλευόμενη τα υλικά και τη σύνθεσή τους στον χώρο. Όπως η ίδια σημειώνει: «Επειδή η δομή της κυματομορφής βασίζεται σε συγκεκριμένα μήκη κραδασμών, μεταμορφώνει το υλικό και κατ’ επέκταση το ίδιο το έργο, σε μουσικό όργανο με συγκεκριμένη αρμονική ακολουθία…Η γλυπτική κυματομορφή «Ειρήνη» δηλώνει μια σύνθεση πολλών ανθρώπων που συνυπάρχουν αρμονικά, αλλά με ευαίσθητη ισορροπία. Το έργο πάλλεται στην ημικυκλική βάση του, δηλώνοντας έτσι την ευαίσθητη και εύθραυστη ισορροπία δυνάμεων, που προκαλούν την ειρήνη ανάμεσα στους ανθρώπους και στη σχέση τους με τη φύση και τον εαυτό τους».
-
Το έργο του Νίκου Χαραλαμπίδη “Brillo Defender, Kill Classicists” ανήκει σε έναν ευρύτερο κύκλο δουλειάς του καλλιτέχνη της δεκαετίας του 1990, όπου εισάγει μια θεματολογία, η οποία πραγματεύεται ένα φάσμα ιστορικών και κοινωνικό-πολιτικών ζητημάτων, όπως οι πόλεμοι, ο βίαιος εκπατρισμός και η προσφυγοποίηση, η παγκοσμιοποίηση κ.ά. Η σύνθεση εμπλουτίζεται με αυτοαναφορικά στοιχεία, συμβολισμούς, αλληγορίες που συχνά διασυνδέονται με φιλοσοφικές προεκτάσεις. Ανατρέχει στη διαχείριση ιστορικού αρχειακού υλικού, το οποίο διαπλέκει με σύγχρονα δεδομένα και γεγονότα, όπως την ανθρωπιστική, ιδεολογική και πολιτισμική κρίση.
-
Στη συλλογή του MOMus-Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης ο Μάριος Πράσινος εκπροσωπείται με τρία αντιπροσωπευτικά έργα από διάφορες περιόδους της καλλιτεχνικής του δραστηριότητας και της προσωπικής του εικαστικής γραφής. Αρχικά ο καλλιτέχνης ασχολήθηκε με τον σχεδιασμό ταπισερί και επιδόθηκε στη ζωγραφική τοπίων και προσωπογραφιών πειραματιζόμενος με ένα είδος αυτόματης γραφής που βασίζεται σε γραμμές, σταξίματα μελάνης, μικρές και μεγάλες κηλίδες ή τελείες, όπως παρατηρείται χαρακτηριστικά στο έργο “Suaire”. Ακόμη, στο έργο του συναντά κανείς συνθέσεις με σουρεαλιστικά χαρακτηριστικά και τη γνωστή ενότητα “Les Arbres” (Τα Δέντρα) στην οποία εικονοποιείται η σημειολογία μιας ανθρωπότητας που σπεύδει ολοταχώς προς τον θάνατο, στα οποία αποτυπώνονται ο έντονος ψυχισμός του, ο οποίος διαμορφώθηκε όταν σε μικρή ηλικία αναγκάστηκε λόγω κοινωνικών συνθηκών να αποσχιστεί βίαια από τα πάτρια εδάφη.
-
Στη συλλογή του MOMus-Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης ο Μάριος Πράσινος εκπροσωπείται με τρία αντιπροσωπευτικά έργα από διάφορες περιόδους της καλλιτεχνικής του δραστηριότητας και της προσωπικής του εικαστικής γραφής. Αρχικά ο καλλιτέχνης ασχολήθηκε με τον σχεδιασμό ταπισερί και επιδόθηκε στη ζωγραφική τοπίων και προσωπογραφιών πειραματιζόμενος με ένα είδος αυτόματης γραφής που βασίζεται σε γραμμές, σταξίματα μελάνης, μικρές και μεγάλες κηλίδες ή τελείες, όπως παρατηρείται χαρακτηριστικά στο έργο “Suaire”. Ακόμη, στο έργο του συναντά κανείς συνθέσεις με σουρεαλιστικά χαρακτηριστικά και τη γνωστή ενότητα “Les Arbres” (Τα Δέντρα) στην οποία εικονοποιείται η σημειολογία μιας ανθρωπότητας που σπεύδει ολοταχώς προς τον θάνατο, στα οποία αποτυπώνονται ο έντονος ψυχισμός του, ο οποίος διαμορφώθηκε όταν σε μικρή ηλικία αναγκάστηκε λόγω κοινωνικών συνθηκών να αποσχιστεί βίαια από τα πάτρια εδάφη.
-
Το έργο «Φιγούρα» που ανήκει στη συλλογή του Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα της ώριμης περιόδου έργων του Μάκη Θεοφυλακτόπουλου, τα οποία χαρακτηρίζονται από μια έντονη αφαιρετική διάθεση. Η ανθρώπινη φιγούρα, η οποία αποτελεί το κυρίαρχο στοιχείο σε ολόκληρη σχεδόν την καλλιτεχνική του πορεία, σχεδιάζεται μόνο με το περίγραμμα. Μοναχική, καταλαμβάνει το μεγαλύτερο μέρος της ζωγραφικής επιφάνειας, στην οποία διοχετεύει την ενέργεια της πινελιάς με μια δυναμική εξπρεσιονιστική γραφή, η οποία ορίζει τη σύνθεση. Το πλούσιο χρωματικό υλικό σε συνδυασμό με τη σύνθετη επεξεργασία του μαρτυρούν τις τεχνικές αρετές του καλλιτέχνη, οι οποίες αποτυπώνονται στη δυναμική σύνθεση που δημιουργεί.
-
Το 2007 η Μαρία Παπαδημητρίου δημιουργεί τη σειρά έργων «Έργα Νίκου Εγγονόπουλου από τη συλλογή Mary & Harry Potter”. Η καλλιτέχνιδα μελετώντας τα σουρεαλιστικά έργα του Νίκου Εγγονόπουλου προσπαθεί να δημιουργήσει συσχετισμούς με πρόσωπα μέσα από λαϊκά αναγνώσματα και εικονογραφίες. Επιχειρεί να αναζητήσει τις ομοιότητες ανάμεσα στην αυτοπροσωπογραφία του νεαρού Νίκου Εγγονόπουλου και του λογοτεχνικού και κινηματογραφικού ήρωα Χάρι Πότερ και φιλοτεχνεί μια σειρά έργων, όπου αποδίδονται οι χαρακτηριστικές μορφές και τα θέματα του Νίκου Εγγονόπουλου μέσα από τη δική της χαρακτηριστική εικαστική γραφή στην οποία κυριαρχεί το έντονο χρώμα και η λυρικότητα με μια έντονα αφαιρετική διάθεση.
-
Το Τετράδιο του Δρομοκαϊτείου, το οποίο αποτελείται από 61 φωτοτυπημένα σχέδια, αποτελεί μια σημαντική στιγμή της συνολικής δημιουργίας του καλλιτέχνη και πιθανότατα και την πιο προσωπική του. Είναι από τις πιο κρίσιμες φάσεις, καθώς είναι τα χρόνια που περνά στο Δρομοκαΐτειο, λόγω των μεταπτώσεων της υγείας του και των υποτροπών της αποτοξίνωσής του. Ωστόσο, παρόλη τη γενικότερη καθίζηση της υγείας του, ο Ακριθάκης δεν σταματά την καλλιτεχνική του δραστηριότητα. Αντίθετα, οι ειδικές συνθήκες εγκλεισμού, απομόνωσης και συμβίωσης τροφοδοτούν τη μοναδική δημιουργική γραφή του και ενώ νοσηλεύεται δημιουργεί 61 σχέδια, προσωπογραφίες των τροφίμων του ιδρύματος με τους οποίους συναναστρέφεται καθημερινά. Οι μορφές αποτυπώνονται με ένα είδος σχεδόν παρορμητικού σχεδίου όπου σχήματα, ευθείες και καμπύλες γραμμές αναπαράγονται και πολλαπλασιάζονται.
Δεν είναι γνωστές οι χρονικές στιγμές ή οι συνθήκες κάτω από τις οποίες πραγματοποιήθηκαν αυτά τα σχέδια, όμως γνωρίζουμε πως το τετράδιο αυτό, το οποίο είχε πάντα δίπλα του, εκλάπη λίγο πριν τον θάνατό του. Νωρίτερα, ωστόσο, είχε φροντίσει να φωτοτυπηθούν.
-
Στην ενότητα έργων «Εσωτερικοί Κόσμοι/Εξωτερικοί Κόσμοι», η οποία αποτελείται από φωτογραφίες μεγάλων διαστάσεων, η Ursula Kelm προσπαθεί να προσεγγίσει την εξωτερική πραγματικότητα, ακροβατώντας μεταξύ αντικειμενικού-υποκειμενικού και εσωτερικού-εξωτερικού. Έχοντας ως περιβάλλοντα χώρο της σύνθεσης αποσπάσματα του φυσικού χώρου, αντιπαραβάλλει άλλοτε πιο φανερά και άλλοτε πιο αμυδρά μέρη του σώματος ή του προσώπου της, θέλοντας να προσεγγίσει πως ο άνθρωπος αντιλαμβάνεται των εξωτερικό χώρο/πραγματικότητα, αλλά ταυτόχρονα πως ο άνθρωπος γίνεται μέρος του όλου και αντιληπτός μέσα στον εξωτερικό χώρο/ πραγματικότητα, αλλά και πως ο εσωτερικός χώρος μοιάζει να περιβάλλει τον εξωτερικό. Η συνύπαρξη αυτή φαντάζει δύσκολη και ορισμένες φορές προβληματική, ειδικά αν αναλογιστεί κανείς τα αποτελέσματα αυτής της βιωματικής σχέσης.
-
Στην ενότητα έργων «Εσωτερικοί Κόσμοι/Εξωτερικοί Κόσμοι», η οποία αποτελείται από φωτογραφίες μεγάλων διαστάσεων, η Ursula Kelm προσπαθεί να προσεγγίσει την εξωτερική πραγματικότητα, ακροβατώντας μεταξύ αντικειμενικού-υποκειμενικού και εσωτερικού-εξωτερικού. Έχοντας ως περιβάλλοντα χώρο της σύνθεσης αποσπάσματα του φυσικού χώρου, αντιπαραβάλλει άλλοτε πιο φανερά και άλλοτε πιο αμυδρά μέρη του σώματος ή του προσώπου της, θέλοντας να προσεγγίσει πως ο άνθρωπος αντιλαμβάνεται των εξωτερικό χώρο/πραγματικότητα, αλλά ταυτόχρονα πως ο άνθρωπος γίνεται μέρος του όλου και αντιληπτός μέσα στον εξωτερικό χώρο/ πραγματικότητα, αλλά και πως ο εσωτερικός χώρος μοιάζει να περιβάλλει τον εξωτερικό. Η συνύπαρξη αυτή φαντάζει δύσκολη και ορισμένες φορές προβληματική, ειδικά αν αναλογιστεί κανείς τα αποτελέσματα αυτής της βιωματικής σχέσης.
-
Στην ενότητα έργων «Εσωτερικοί Κόσμοι/Εξωτερικοί Κόσμοι», η οποία αποτελείται από φωτογραφίες μεγάλων διαστάσεων, η Ursula Kelm προσπαθεί να προσεγγίσει την εξωτερική πραγματικότητα, ακροβατώντας μεταξύ αντικειμενικού-υποκειμενικού και εσωτερικού-εξωτερικού. Έχοντας ως περιβάλλοντα χώρο της σύνθεσης αποσπάσματα του φυσικού χώρου, αντιπαραβάλλει άλλοτε πιο φανερά και άλλοτε πιο αμυδρά μέρη του σώματος ή του προσώπου της, θέλοντας να προσεγγίσει πως ο άνθρωπος αντιλαμβάνεται των εξωτερικό χώρο/πραγματικότητα, αλλά ταυτόχρονα πως ο άνθρωπος γίνεται μέρος του όλου και αντιληπτός μέσα στον εξωτερικό χώρο/ πραγματικότητα, αλλά και πως ο εσωτερικός χώρος μοιάζει να περιβάλλει τον εξωτερικό. Η συνύπαρξη αυτή φαντάζει δύσκολη και ορισμένες φορές προβληματική, ειδικά αν αναλογιστεί κανείς τα αποτελέσματα αυτής της βιωματικής σχέσης.
-
Στην ενότητα έργων «Εσωτερικοί Κόσμοι/Εξωτερικοί Κόσμοι», η οποία αποτελείται από φωτογραφίες μεγάλων διαστάσεων, η Ursula Kelm προσπαθεί να προσεγγίσει την εξωτερική πραγματικότητα, ακροβατώντας μεταξύ αντικειμενικού-υποκειμενικού και εσωτερικού-εξωτερικού. Έχοντας ως περιβάλλοντα χώρο της σύνθεσης αποσπάσματα του φυσικού χώρου, αντιπαραβάλλει άλλοτε πιο φανερά και άλλοτε πιο αμυδρά μέρη του σώματος ή του προσώπου της, θέλοντας να προσεγγίσει πως ο άνθρωπος αντιλαμβάνεται των εξωτερικό χώρο/πραγματικότητα, αλλά ταυτόχρονα πως ο άνθρωπος γίνεται μέρος του όλου και αντιληπτός μέσα στον εξωτερικό χώρο/ πραγματικότητα, αλλά και πως ο εσωτερικός χώρος μοιάζει να περιβάλλει τον εξωτερικό. Η συνύπαρξη αυτή φαντάζει δύσκολη και ορισμένες φορές προβληματική, ειδικά αν αναλογιστεί κανείς τα αποτελέσματα αυτής της βιωματικής σχέσης.
-
Στην ενότητα έργων «Εσωτερικοί Κόσμοι/Εξωτερικοί Κόσμοι», η οποία αποτελείται από φωτογραφίες μεγάλων διαστάσεων, η Ursula Kelm προσπαθεί να προσεγγίσει την εξωτερική πραγματικότητα, ακροβατώντας μεταξύ αντικειμενικού-υποκειμενικού και εσωτερικού-εξωτερικού. Έχοντας ως περιβάλλοντα χώρο της σύνθεσης αποσπάσματα του φυσικού χώρου, αντιπαραβάλλει άλλοτε πιο φανερά και άλλοτε πιο αμυδρά μέρη του σώματος ή του προσώπου της, θέλοντας να προσεγγίσει πως ο άνθρωπος αντιλαμβάνεται των εξωτερικό χώρο/πραγματικότητα, αλλά ταυτόχρονα πως ο άνθρωπος γίνεται μέρος του όλου και αντιληπτός μέσα στον εξωτερικό χώρο/ πραγματικότητα, αλλά και πως ο εσωτερικός χώρος μοιάζει να περιβάλλει τον εξωτερικό. Η συνύπαρξη αυτή φαντάζει δύσκολη και ορισμένες φορές προβληματική, ειδικά αν αναλογιστεί κανείς τα αποτελέσματα αυτής της βιωματικής σχέσης.
-
Στην ενότητα έργων «Εσωτερικοί Κόσμοι/Εξωτερικοί Κόσμοι», η οποία αποτελείται από φωτογραφίες μεγάλων διαστάσεων, η Ursula Kelm προσπαθεί να προσεγγίσει την εξωτερική πραγματικότητα, ακροβατώντας μεταξύ αντικειμενικού-υποκειμενικού και εσωτερικού-εξωτερικού. Έχοντας ως περιβάλλοντα χώρο της σύνθεσης αποσπάσματα του φυσικού χώρου, αντιπαραβάλλει άλλοτε πιο φανερά και άλλοτε πιο αμυδρά μέρη του σώματος ή του προσώπου της, θέλοντας να προσεγγίσει πως ο άνθρωπος αντιλαμβάνεται των εξωτερικό χώρο/πραγματικότητα, αλλά ταυτόχρονα πως ο άνθρωπος γίνεται μέρος του όλου και αντιληπτός μέσα στον εξωτερικό χώρο/ πραγματικότητα, αλλά και πως ο εσωτερικός χώρος μοιάζει να περιβάλλει τον εξωτερικό. Η συνύπαρξη αυτή φαντάζει δύσκολη και ορισμένες φορές προβληματική, ειδικά αν αναλογιστεί κανείς τα αποτελέσματα αυτής της βιωματικής σχέσης.
-
Στην ενότητα έργων «Εσωτερικοί Κόσμοι/Εξωτερικοί Κόσμοι», η οποία αποτελείται από φωτογραφίες μεγάλων διαστάσεων, η Ursula Kelm προσπαθεί να προσεγγίσει την εξωτερική πραγματικότητα, ακροβατώντας μεταξύ αντικειμενικού-υποκειμενικού και εσωτερικού-εξωτερικού. Έχοντας ως περιβάλλοντα χώρο της σύνθεσης αποσπάσματα του φυσικού χώρου, αντιπαραβάλλει άλλοτε πιο φανερά και άλλοτε πιο αμυδρά μέρη του σώματος ή του προσώπου της, θέλοντας να προσεγγίσει πως ο άνθρωπος αντιλαμβάνεται των εξωτερικό χώρο/πραγματικότητα, αλλά ταυτόχρονα πως ο άνθρωπος γίνεται μέρος του όλου και αντιληπτός μέσα στον εξωτερικό χώρο/ πραγματικότητα, αλλά και πως ο εσωτερικός χώρος μοιάζει να περιβάλλει τον εξωτερικό. Η συνύπαρξη αυτή φαντάζει δύσκολη και ορισμένες φορές προβληματική, ειδικά αν αναλογιστεί κανείς τα αποτελέσματα αυτής της βιωματικής σχέσης.
-
Στην ενότητα έργων «Εσωτερικοί Κόσμοι/Εξωτερικοί Κόσμοι», η οποία αποτελείται από φωτογραφίες μεγάλων διαστάσεων, η Ursula Kelm προσπαθεί να προσεγγίσει την εξωτερική πραγματικότητα, ακροβατώντας μεταξύ αντικειμενικού-υποκειμενικού και εσωτερικού-εξωτερικού. Έχοντας ως περιβάλλοντα χώρο της σύνθεσης αποσπάσματα του φυσικού χώρου, αντιπαραβάλλει άλλοτε πιο φανερά και άλλοτε πιο αμυδρά μέρη του σώματος ή του προσώπου της, θέλοντας να προσεγγίσει πως ο άνθρωπος αντιλαμβάνεται των εξωτερικό χώρο/πραγματικότητα, αλλά ταυτόχρονα πως ο άνθρωπος γίνεται μέρος του όλου και αντιληπτός μέσα στον εξωτερικό χώρο/ πραγματικότητα, αλλά και πως ο εσωτερικός χώρος μοιάζει να περιβάλλει τον εξωτερικό. Η συνύπαρξη αυτή φαντάζει δύσκολη και ορισμένες φορές προβληματική, ειδικά αν αναλογιστεί κανείς τα αποτελέσματα αυτής της βιωματικής σχέσης.
-
Στην ενότητα έργων «Εσωτερικοί Κόσμοι/Εξωτερικοί Κόσμοι», η οποία αποτελείται από φωτογραφίες μεγάλων διαστάσεων, η Ursula Kelm προσπαθεί να προσεγγίσει την εξωτερική πραγματικότητα, ακροβατώντας μεταξύ αντικειμενικού-υποκειμενικού και εσωτερικού-εξωτερικού. Έχοντας ως περιβάλλοντα χώρο της σύνθεσης αποσπάσματα του φυσικού χώρου, αντιπαραβάλλει άλλοτε πιο φανερά και άλλοτε πιο αμυδρά μέρη του σώματος ή του προσώπου της, θέλοντας να προσεγγίσει πως ο άνθρωπος αντιλαμβάνεται των εξωτερικό χώρο/πραγματικότητα, αλλά ταυτόχρονα πως ο άνθρωπος γίνεται μέρος του όλου και αντιληπτός μέσα στον εξωτερικό χώρο/ πραγματικότητα, αλλά και πως ο εσωτερικός χώρος μοιάζει να περιβάλλει τον εξωτερικό. Η συνύπαρξη αυτή φαντάζει δύσκολη και ορισμένες φορές προβληματική, ειδικά αν αναλογιστεί κανείς τα αποτελέσματα αυτής της βιωματικής σχέσης.
-
Στην ενότητα έργων «Εσωτερικοί Κόσμοι/Εξωτερικοί Κόσμοι», η οποία αποτελείται από φωτογραφίες μεγάλων διαστάσεων, η Ursula Kelm προσπαθεί να προσεγγίσει την εξωτερική πραγματικότητα, ακροβατώντας μεταξύ αντικειμενικού-υποκειμενικού και εσωτερικού-εξωτερικού. Έχοντας ως περιβάλλοντα χώρο της σύνθεσης αποσπάσματα του φυσικού χώρου, αντιπαραβάλλει άλλοτε πιο φανερά και άλλοτε πιο αμυδρά μέρη του σώματος ή του προσώπου της, θέλοντας να προσεγγίσει πως ο άνθρωπος αντιλαμβάνεται των εξωτερικό χώρο/πραγματικότητα, αλλά ταυτόχρονα πως ο άνθρωπος γίνεται μέρος του όλου και αντιληπτός μέσα στον εξωτερικό χώρο/ πραγματικότητα, αλλά και πως ο εσωτερικός χώρος μοιάζει να περιβάλλει τον εξωτερικό. Η συνύπαρξη αυτή φαντάζει δύσκολη και ορισμένες φορές προβληματική, ειδικά αν αναλογιστεί κανείς τα αποτελέσματα αυτής της βιωματικής σχέσης.
-
O Raymond Hains υπήρξε μέλος της ομάδας των Νέων Ρεαλιστών, που συγκρότησε ο Pierre Restany τον Οκτώβριο του 1960. Κοινό τους χαρακτηριστικό το εφήμερο και τα υλικά που ήταν κάθε άλλο παρά «ευγενή». Χρησιμοποιούσαν μέταλλο, χαρτί, σκουπίδια, αφίσες κάθε είδους (διαφημιστικές, κινηματογραφικές, πολιτικές), βιομηχανικά απόβλητα, αναλώσιμα προϊόντα σουπερμάρκετ, λαμαρίνες, σκεύη καθημερινής χρήσης και εστίαζαν στην αχρονικότητα. Ο Hains χρησιμοποίησε στο έργο του κατά κύριο λόγο σκισμένες αφίσες, τις οποίες αποσπούσε από τα σημεία που ήταν αναρτημένες. Ανέπτυξε την τεχνική του décollage, η οποία προκύπτει από την κοπή, το σχίσιμο ή με απομάκρυνση κομματιών από την αρχική εικόνα. Στοιβάζοντας αφίσες τη μία πάνω στην άλλη και σχίζοντας αυτές που βρίσκονταν στην κορυφή, αποκαλύπτονταν αυτές που βρίσκονταν σε χαμηλότερο σημείο. με τον τρόπο αυτό κατασκεύαζε τις εικόνες που ήθελε.
-
Η Ζωή Κεραμέα ασχολήθηκε κατ’ εξοχήν με τη χαρακτική σε μέταλλο και επινόησε μια τεχνική που η ίδια την αποκαλεί «Ζωητυπία». Η ίδια την περιγράφει ως μια τεχνική χαρακτικής: «…που περιλαμβάνει τη μεταφορά εικόνων από μια επεξεργασμένη μεταλλική πλάκα στο χαρτί μέσω μιας υφασμάτινης μήτρας, είτε απευθείας είτε με επαναφαροά σε μια δεύτερη μεταλλική πλάκα. Αυτή η διαδικασία δίνει στο τύπωμα ένα πολύ μεγαλύτερο εύρος τονικών εφέ. Η μήτρα μπορεί να δώσει ένα αιχμηρό ανάγλυφο είτε με την τυπωμένη πλευρά της είτε με τη μη τυπωμένη ή μπορεί να χρησιμοποιηθούν και οι δυο σε συνδυασμό».
Στο έργο «Οιωνοί» ανασύρει εικόνες από την επιφάνεια μιας επεξεργασμένης πλάκας μετάλλου και τις ανασυνθέτει στο χαρτί, δίνοντάς τους απροσδόκητα καινούριες φόρμες. Απομακρύνεται από τη ρεαλιστική εξέλιξη και προχωρά σε ένα αφαιρετικό λεξιλόγιο, το οποίο βασίζεται στη γεωμετρία και στην αρμονία.
-
Η Ζωή Κεραμέα ασχολήθηκε κατ’ εξοχήν με τη χαρακτική σε μέταλλο και επινόησε μια τεχνική που η ίδια την αποκαλεί «Ζωητυπία». Η ίδια την περιγράφει ως μια τεχνική χαρακτικής: «…που περιλαμβάνει τη μεταφορά εικόνων από μια επεξεργασμένη μεταλλική πλάκα στο χαρτί μέσω μιας υφασμάτινης μήτρας, είτε απευθείας είτε με επαναφαροά σε μια δεύτερη μεταλλική πλάκα. Αυτή η διαδικασία δίνει στο τύπωμα ένα πολύ μεγαλύτερο εύρος τονικών εφέ. Η μήτρα μπορεί να δώσει ένα αιχμηρό ανάγλυφο είτε με την τυπωμένη πλευρά της είτε με τη μη τυπωμένη ή μπορεί να χρησιμοποιηθούν και οι δυο σε συνδυασμό».
Στην περίπτωση του έργου «Φιγούρα σε αναζήτηση πλαισίου» χρησιμοποιεί ένα καθημερινό αντικείμενο, μια κορδέλα, και αποτυπώνει τις παραλλαγές που μπορούν να προκύψουν, όταν αυτή κυρτώνεται, συστρέφεται και διαπλέκεται. Η σχεδιαστική λεπτομέρεια, η ρεαλιστική διάθεση και η ακρίβεια στην περιγραφή δεσπόζουν στη λιτή σύνθεση.
-
Στις αρχές της δεκαετίας του 1960 ο Φασιανός, μετά τις σπουδές του στην Α.Σ.Κ.Τ., μεταβαίνει στο Παρίσι και με υποτροφία της γαλλικής κυβέρνησης σπουδάζει λιθογραφία στη Σχολή Καλών Τεχνών του Παρισιού. Η αναπαραγωγή της εικόνας σε πολλαπλά αντίτυπα είναι το στοιχείο που τον έλκει στη λιθογραφία και με τις σπουδές κατοχυρώνει τη στέρεη τεχνική και τον έλεγχο της διαδικασίας, από την ποιότητα του χαρτιού και των χρωμάτων μέχρι το τελικό αποτέλεσμα.
Η σύνθεση «Χωρίς τίτλο» με τις σχηματοποιημένες φιγούρες με τα στρογγυλά πρόσωπα που θυμίζουν παιδικά σχέδια, χαρακτηρίζεται από τη χρωματική λιτότητα με τις εντάσσεις των λευκών περιοχών που διαμορφώνει το σχέδιο, σε συνδυασμό με τα εξπρεσιονιστικά στοιχεία της σύνθεσης.
-
Η θεματολογία του ζωγραφικού έργου του Γιώργου Βακαλο περιλαμβάνει τοπία, φυτά, πουλιά, φανταστικά όντα, θαλάσσιους βυθούς, αφηρημένες συνθέσεις και κινείται στο πλαίσιο ενός ιδιότυπου ποιητικού σουρεαλισμού. Οι ετερόκλητοι συνδυασμοί του, η εξωπραγματική ατμόσφαιρα και η ονειρική διάσταση του χώρου σε συνδυασμό με την πιστότητα απόδοσης των λεπτομερειών, τη συγκρατημένη χρωματική κλίμακα και μια εμφανή διακοσμητική διάθεση χαρακτηρίζουν τα έργα του, τα οποία αφηγούνται παράδοξες και απροσδόκητες ιστορίες.
Το "Μπλε Φεγγάρι" αποτελεί ένα από τα έργα της τελευταίας καλλιτεχνικής περιόδου του Γιώργου Βακαλού, όπου το σουρεαλιστικό υπόβαθρο της σύνθεσης συνδέεται με ρευστές, ρυθμικές φόρμες.
-
Η θεματολογία του ζωγραφικού έργου του Γιώργου Βακαλο περιλαμβάνει τοπία, φυτά, πουλιά, φανταστικά όντα, θαλάσσιους βυθούς, αφηρημένες συνθέσεις και κινείται στο πλαίσιο ενός ιδιότυπου ποιητικού σουρεαλισμού. Οι ετερόκλητοι συνδυασμοί του, η εξωπραγματική ατμόσφαιρα και η ονειρική διάσταση του χώρου σε συνδυασμό με την πιστότητα απόδοσης των λεπτομερειών, τη συγκρατημένη χρωματική κλίμακα και μια εμφανή διακοσμητική διάθεση χαρακτηρίζουν τα έργα του, τα οποία αφηγούνται παράδοξες και απροσδόκητες ιστορίες. Το έργο "Νεφέλες" συνδέεται με την τελευταία περίοδο της καλλιτεχνικής του δημιουργίας, όπου οι μορφές αναδύονται από το ίδιο το υλικό μέσα από τη διαδικασία της επεξεργασίας του, συνενώνοντας το σουρεαλιστικό υπόβαθρο της γραφής με ρευστές, ρυθμικές φόρμες.
-
Στο έργο του Βαγγέλη Δημητρέα είναι εμφανείς η πειθαρχία και η λιτότητα των εκφραστικών μέσων καθώς η ακρίβεια του σχεδίου και οι αυστηρά δομημένες συνθέσεις είναι βασικά χαρακτηριστικά. Από τα πρώιμα έργα του φάνηκε η προτίμησή του στο σχέδιο με παντελή απουσία χρώματος, καθώς η καθαρή γραφή του μαύρου επάνω στο λευκό του δίνει τη δυνατότητα να ορίσει τη φόρμα ως τρισδιάστατο στοιχείο, αλλά συγχρόνως ταιριάζει καλύτερα και με το κριτικό περιεχόμενο των έργων του. Παράλληλα, όμως, με αυτήν την «τεχνική» ο Δημητρέας επιτυγχάνει και κάτι ακόμη: να απεικονίσει υποκειμενικά και όχι να περιγράψει τις μορφές που συλλαμβάνει η ματιά του, γεγονός που διαπιστώνει ο θεατής στα δύο σχέδια «Χωρίς τίτλο» που ανήκουν στη συλλογή του Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης.
-
Το έργο "Αφισοκόλληση" αποτελεί μια αφηρημένη σύνθεση στην οποία ο καλλιτέχνης εισάγει διαφόρων ειδών ύλες και αντικείμενα στη ζωγραφική επιφάνεια. Ο όγκος και οι υφές των αντικειμένων που χρησιμοποιεί δημιουργούν την αίσθηση της τρίτης διάστασης, ενώ η χρήση του χρώματος έχει βασικό ρόλο και αποτελεί αναπόσταστο μέρος της όλης σύνθεσης.
