-
Ο Μπαχαριάν την περίοδο 1972-1974, μέσα στα σκληρά χρόνια της δικτατορίας, δημιουργεί έργα με λάδι, τα οποία απεικόνιζαν σκηνές από την καθημερινή ζωή των πολιτικών κρατουμένων στη φυλακή. Ο ίδιος υπήρξε, άλλωστε, πολιτικός κρατούμενος λόγω των πολιτικών πεποιθήσεων από το 1945 έως το 1960. Επανέρχεται σε αυτή τη θεματολογία ως ωδή «στον άγνωστο πολιτικό κρατούμενο» μέσα από μια νέα οπτική και με διαφορετική χρωματική επεξεργασία σε σχέση με τα προγενέστερά του έργα, ως συμβολικές αναφορές στην πρόσφατη ιστορική συγκυρία. Η ενότητα αυτών των έργων του εκτέθηκε σε ατομική έκθεση του που διοργανώθηκε αμέσως μετά την πτώση της Χούντας το 1974 στο Καλλιτεχνικό Πνευματικό Κέντρο «Ώρα».
-
Ο Αλέκος Φασιανός τη δεκαετία του 1960 διαμορφώνει το προσωπικό ύφος της γραφής του τόσο θεματολογικά όσο και στυλιστικά, το οποίο ακολουθεί στο μεγαλύτερο μέρος της καλλιτεχνικής του πορείας, εξελίσσοντάς το. Με επιρροές από την αρχαία αγγειογραφία, τον ευρωπαϊκό μοντερνισμό, από τις βυζαντινές εικόνες και τη λαϊκή τέχνη, τον Θεόφιλο και το Τσαρούχη, τον Καραγκιόζη και το θέατρο σκιών αναπτύσσει την ποιητική και το όραμά του, που αντανακλάται στα έργα του.
Στη ζωγραφική σύνθεση «Αδάμ και Εύα», η απεικόνιση του ζευγαριού κυριαρχεί σε ολόκληρη σχεδόν τη ζωγραφική επιφάνεια, αφήνοντας μόνο ένα μικρό χώρο στο μονόχρωμο φόντο, το οποίο φέρει λιτά διακοσμητικά μοτίβα, που παραπέμπου σε ταπετσαρία τοίχου αστικού σπιτιού. Το σχέδιο αναδεικνύεται σε κυρίαρχο στοιχείο της δουλειάς του, που υλοποιεί τον χώρο, εντείνει την πλαστικότητα και τη μνημειακότητα των μορφών, την αίσθηση του ρυθμού και της κίνησης. Το χρώμα των μορφών, έντονο μπλε, ενιαίο, επίπεδο και με καθαρές γραμμές που μοιάζουν εγχάρακτες, ορίζει τα περιγράμματα των σωμάτων και τις βασικές τους λεπτομέρειες. Τα διακοσμητικά μοτίβα, το φουλάρι και το λουλούδι, καθώς και η κίνηση των μαλλιών της Εύας λειτουργούν σκηνογραφικά και πληροφορούν για τα πρόσωπα και την ιστορία που εκτυλίσσεται.
-
Τα έργα του Robert Suermondt έχουν ως εικονογραφική βάση τους φωτογραφίες κινήσεων του πλήθους ή μεμονωμένων ατόμων, όπως στην περίπτωση του έργου “Jockey”, σε αθλητικά, πολεμικά και πολεμικά πλαίσια. Εστιάζει την προσοχή σε ανώνυμες χειρονομίες ατόμων, καθώς απεικονίζεται μέρος του σώματός τους, συνήθως ο κορμός, και το υπόλοιπο σώμα τους είναι κομμένο. Παρέχοντας ποικίλες και πολύπλοκες αναγνώσεις, το έργο χωρίς πρόσωπο δεν έχει άλλο αντικείμενο/υποκείμενο από τον ίδιο του τον εαυτό, δηλαδή την εγγενή του ικανότητα να διατυπώνει το ορατό, με άλλα λόγια το κατανοητό.
-
Η ενότητα έργων της Λίνας Πηγαδιώτη-Τζήμα «Το χθες, το σήμερα, το αύριο» περιλαμβάνει μια σειρά σχεδίων μεικτής τεχνικής σε χαρτί που συνδυάζουν ένα παιχνίδι χαρακτικής και χειρονομιακής ζωγραφικής σε μια γήινη χρωματική παλέτα. Η καλλιτέχνιδα δημιουργεί έργα που συνδυάζουν διάφορα εκφραστικά μέσα επιδιώκοντας μέσα από αυτά να διατυπώσει εικαστικά τη σημασία του χρόνου. Για την Πηγαδιώτη-Τζήμα οι έννοιες του χρόνου, της φθοράς, της τάξης και της αταξίας είναι έννοιες που την απασχολούν και την γοητεύουν. Θεωρεί πω η ζωή είναι ένα συνεχές μπρος-πίσω, ζώντας στο τώρα, σκεπτόμενοι το παρελθόν και οργανώνοντας το αύριο με τις συνθήκες που δημιουργήσαμε χτες. Στη σειρά αυτή χρησιμοποιεί ως καμβάδες των έργων γραμμικά σχέδια, κατόψεις και σπουδές αρχιτεκτονημάτων που είχε εκπονήσει στο παρελθόν. Στη συνέχεια μεταφέρει οργανικές δομές σε χαρακτικά και τα τυπώνει επάνω τους, θέλοντας με αυτό να σημάνει το παρόν, αλλά ταυτόχρονα να χτίσει και το αύριο.
-
Η ενότητα έργων της Λίνας Πηγαδιώτη-Τζήμα «Το χθες, το σήμερα, το αύριο» περιλαμβάνει μια σειρά σχεδίων μεικτής τεχνικής σε χαρτί που συνδυάζουν ένα παιχνίδι χαρακτικής και χειρονομιακής ζωγραφικής σε μια γήινη χρωματική παλέτα. Η καλλιτέχνιδα δημιουργεί έργα που συνδυάζουν διάφορα εκφραστικά μέσα επιδιώκοντας μέσα από αυτά να διατυπώσει εικαστικά τη σημασία του χρόνου. Για την Πηγαδιώτη-Τζήμα οι έννοιες του χρόνου, της φθοράς, της τάξης και της αταξίας είναι έννοιες που την απασχολούν και την γοητεύουν. Θεωρεί πω η ζωή είναι ένα συνεχές μπρος-πίσω, ζώντας στο τώρα, σκεπτόμενοι το παρελθόν και οργανώνοντας το αύριο με τις συνθήκες που δημιουργήσαμε χτες. Στη σειρά αυτή χρησιμοποιεί ως καμβάδες των έργων γραμμικά σχέδια, κατόψεις και σπουδές αρχιτεκτονημάτων που είχε εκπονήσει στο παρελθόν. Στη συνέχεια μεταφέρει οργανικές δομές σε χαρακτικά και τα τυπώνει επάνω τους, θέλοντας με αυτό να σημάνει το παρόν, αλλά ταυτόχρονα να χτίσει και το αύριο.
-
Η ενότητα έργων της Λίνας Πηγαδιώτη-Τζήμα «Το χθες, το σήμερα, το αύριο» περιλαμβάνει μια σειρά σχεδίων μεικτής τεχνικής σε χαρτί που συνδυάζουν ένα παιχνίδι χαρακτικής και χειρονομιακής ζωγραφικής σε μια γήινη χρωματική παλέτα. Η καλλιτέχνιδα δημιουργεί έργα που συνδυάζουν διάφορα εκφραστικά μέσα επιδιώκοντας μέσα από αυτά να διατυπώσει εικαστικά τη σημασία του χρόνου. Για την Πηγαδιώτη-Τζήμα οι έννοιες του χρόνου, της φθοράς, της τάξης και της αταξίας είναι έννοιες που την απασχολούν και την γοητεύουν. Θεωρεί πω η ζωή είναι ένα συνεχές μπρος-πίσω, ζώντας στο τώρα, σκεπτόμενοι το παρελθόν και οργανώνοντας το αύριο με τις συνθήκες που δημιουργήσαμε χτες. Στη σειρά αυτή χρησιμοποιεί ως καμβάδες των έργων γραμμικά σχέδια, κατόψεις και σπουδές αρχιτεκτονημάτων που είχε εκπονήσει στο παρελθόν. Στη συνέχεια μεταφέρει οργανικές δομές σε χαρακτικά και τα τυπώνει επάνω τους, θέλοντας με αυτό να σημάνει το παρόν, αλλά ταυτόχρονα να χτίσει και το αύριο.
-
Η ενότητα έργων της Λίνας Πηγαδιώτη-Τζήμα «Το χθες, το σήμερα, το αύριο» περιλαμβάνει μια σειρά σχεδίων μεικτής τεχνικής σε χαρτί που συνδυάζουν ένα παιχνίδι χαρακτικής και χειρονομιακής ζωγραφικής σε μια γήινη χρωματική παλέτα. Η καλλιτέχνιδα δημιουργεί έργα που συνδυάζουν διάφορα εκφραστικά μέσα επιδιώκοντας μέσα από αυτά να διατυπώσει εικαστικά τη σημασία του χρόνου. Για την Πηγαδιώτη-Τζήμα οι έννοιες του χρόνου, της φθοράς, της τάξης και της αταξίας είναι έννοιες που την απασχολούν και την γοητεύουν. Θεωρεί πω η ζωή είναι ένα συνεχές μπρος-πίσω, ζώντας στο τώρα, σκεπτόμενοι το παρελθόν και οργανώνοντας το αύριο με τις συνθήκες που δημιουργήσαμε χτες. Στη σειρά αυτή χρησιμοποιεί ως καμβάδες των έργων γραμμικά σχέδια, κατόψεις και σπουδές αρχιτεκτονημάτων που είχε εκπονήσει στο παρελθόν. Στη συνέχεια μεταφέρει οργανικές δομές σε χαρακτικά και τα τυπώνει επάνω τους, θέλοντας με αυτό να σημάνει το παρόν, αλλά ταυτόχρονα να χτίσει και το αύριο.
-
Η ενότητα έργων της Λίνας Πηγαδιώτη-Τζήμα «Το χθες, το σήμερα, το αύριο» περιλαμβάνει μια σειρά σχεδίων μεικτής τεχνικής σε χαρτί που συνδυάζουν ένα παιχνίδι χαρακτικής και χειρονομιακής ζωγραφικής σε μια γήινη χρωματική παλέτα. Η καλλιτέχνιδα δημιουργεί έργα που συνδυάζουν διάφορα εκφραστικά μέσα επιδιώκοντας μέσα από αυτά να διατυπώσει εικαστικά τη σημασία του χρόνου. Για την Πηγαδιώτη-Τζήμα οι έννοιες του χρόνου, της φθοράς, της τάξης και της αταξίας είναι έννοιες που την απασχολούν και την γοητεύουν. Θεωρεί πω η ζωή είναι ένα συνεχές μπρος-πίσω, ζώντας στο τώρα, σκεπτόμενοι το παρελθόν και οργανώνοντας το αύριο με τις συνθήκες που δημιουργήσαμε χτες. Στη σειρά αυτή χρησιμοποιεί ως καμβάδες των έργων γραμμικά σχέδια, κατόψεις και σπουδές αρχιτεκτονημάτων που είχε εκπονήσει στο παρελθόν. Στη συνέχεια μεταφέρει οργανικές δομές σε χαρακτικά και τα τυπώνει επάνω τους, θέλοντας με αυτό να σημάνει το παρόν, αλλά ταυτόχρονα να χτίσει και το αύριο.
-
Η ενότητα έργων της Λίνας Πηγαδιώτη-Τζήμα «Το χθες, το σήμερα, το αύριο» περιλαμβάνει μια σειρά σχεδίων μεικτής τεχνικής σε χαρτί που συνδυάζουν ένα παιχνίδι χαρακτικής και χειρονομιακής ζωγραφικής σε μια γήινη χρωματική παλέτα. Η καλλιτέχνιδα δημιουργεί έργα που συνδυάζουν διάφορα εκφραστικά μέσα επιδιώκοντας μέσα από αυτά να διατυπώσει εικαστικά τη σημασία του χρόνου. Για την Πηγαδιώτη-Τζήμα οι έννοιες του χρόνου, της φθοράς, της τάξης και της αταξίας είναι έννοιες που την απασχολούν και την γοητεύουν. Θεωρεί πω η ζωή είναι ένα συνεχές μπρος-πίσω, ζώντας στο τώρα, σκεπτόμενοι το παρελθόν και οργανώνοντας το αύριο με τις συνθήκες που δημιουργήσαμε χτες. Στη σειρά αυτή χρησιμοποιεί ως καμβάδες των έργων γραμμικά σχέδια, κατόψεις και σπουδές αρχιτεκτονημάτων που είχε εκπονήσει στο παρελθόν. Στη συνέχεια μεταφέρει οργανικές δομές σε χαρακτικά και τα τυπώνει επάνω τους, θέλοντας με αυτό να σημάνει το παρόν, αλλά ταυτόχρονα να χτίσει και το αύριο.
-
Τη δεκαετία του 1970 ο Λουκάς Βενετούλιας δημιούργησε μια σειρά από Νεκρές Φύσεις. Σε αυτές επιλέγει συχνά καθημερινά αντικείμενα από το άμεσο περιβάλλον του θέλοντας να εξιστορήσει την ιστορία τους. Οι συνθέσεις είναι λιτές, συχνά αυστηρά δομημένες, ενώ η χρωματική τους παλέτα κινείται σε μια χαμηλόφωνη χρωματική κλίμακα, κυρίως σε γήινους τόνους.
-
Η ενότητα έργων της Χρύσας Νικολέρη Diaries αποτελείται από μια σειρά φωτογραφιών, οι οποίες ελήφθησαν με ερασιτεχνική camera Polaroid και το αντίστοιχο φιλμ. Η καλλιτέχνιδα επιλέγει το συγκεκριμένο μέσο καταγραφής, καθώς την ενδιαφέρουν τα χαρακτηριστικά της πρωτότυπης τεχνικής: το τετράγωνο format, τα ιδιαίτερα ξεθωριασμένα χρώματα και η αισθητική που παραπέμπει σε μια άλλη εποχή. Στη συνέχεια οι φωτογραφίες σαρώνονται και εκτυπώνονται με ιδιαίτερη έμφαση στην πιστότητά τους ως προς το πρωτότυπο.
Αποτυπώνουν κατά κύριο λόγο μικρά τοπία, εσωτερικούς χώρους, όψεις αρχιτεκτονημάτων. Οι συνθέσεις της, λιτές και δομημένες, δημιουργούν ένα ημερολόγιο καθημερινότητας, το οποίο απαρτίζεται από τις όψεις και τις εικόνες του δικού της βλέμματος και προσφέρεται στον θεατή για να διαμορφώσει τη δική του προσωπική ανάγνωση.
-
Στις αρχές της δεκαετίας του 1960 ο Φασιανός, μετά τις σπουδές του στην Α.Σ.Κ.Τ. (1956-1960), μεταβαίνει στο Παρίσι για να σπουδάσει λιθογραφία στη Σχολή Καλών Τεχνών. Ταυτόχρονα με τις σπουδές του, ζει με πάθος την εμπειρία του παρισινού εικαστικού κλίματος και έρχεται σε επαφή με τη σύγχρονη τέχνη που κυριαρχεί στα μουσεία και στις γκαλερί. Η ζωγραφική του αυτήν την περίοδο επιβάλλεται με την ελευθερία της γραφής, τη λιτότητα των μέσων, την εκφραστική αμεσότητα. Οι συνθέσεις, αφαιρετικές με έντονα εξπρεσιονιονιστικά στοιχεία, με αδρή επεξεργασία του υλικού και πληθωρική χειρονομία, απεικονίζουν μορφές σχεδόν φασματικές. Ένα τέτοιο παράδειγμα αποτελεί και η σύνθεση «Χωρίς τίτλο» του 1961 που ανήκει στο Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης
-
Ο κύριος άξονας της θεματολογίας του Γεράσιμου Στέρη υπήρξε ο ελληνικός μύθος τον οποίο απέδωσε μέσω από μια διάσταση ονείρων και συμβολικής ανύψωσης. Υπήρξε ένας από τους εκφραστές της «ελληνικότητας» τη δεκαετία του 1930 και με το αρχαϊκό του ύφος προσέδωσε στις εικόνες μνημειακή βαρύτητα και μεγαλοπρέπεια.
Στο δεύτερο έργο του Γεράσιμου Στέρη με τίτλο «Σκηνικό», που ανήκει στη συλλογή του MOMus-Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης, ο καλλιτέχνης δημιουργεί το προσχέδιο ενός σκηνικού, το οποίο είναι ημιτελές και αποδίδεται ως μια εξιστόρηση ιστορίας. Ανάμεσα στα διάφορα τμήματα παρεμβάλει αρχιτεκτονικούς τύπους από αρχαία μνημεία, ενώ οι συμβολικοί υπαινιγμοί είναι προφανείς, όπως και η διάθεση για τη δημιουργία μιας άλλης πραγματικότητας. Χρωματικά κυριαρχούν οι γαιώδεις, χρυσαφείς τόνοι και το απέραντο γαλάζιο, όμοιο για τον ουρανό και τη θάλασσα.
-
Στη συλλογή του MOMus-Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης ο Μάριος Πράσινος εκπροσωπείται με τρία αντιπροσωπευτικά έργα από διάφορες περιόδους της καλλιτεχνικής του δραστηριότητας και της προσωπικής του εικαστικής γραφής. Αρχικά ο καλλιτέχνης ασχολήθηκε με τον σχεδιασμό ταπισερί και επιδόθηκε στη ζωγραφική τοπίων και προσωπογραφιών πειραματιζόμενος με ένα είδος αυτόματης γραφής που βασίζεται σε γραμμές, σταξίματα μελάνης, μικρές και μεγάλες κηλίδες ή τελείες, όπως παρατηρείται χαρακτηριστικά στο έργο “Suaire”. Ακόμη, στο έργο του συναντά κανείς συνθέσεις με σουρεαλιστικά χαρακτηριστικά και τη γνωστή ενότητα “Les Arbres” (Τα Δέντρα) στην οποία εικονοποιείται η σημειολογία μιας ανθρωπότητας που σπεύδει ολοταχώς προς τον θάνατο, στα οποία αποτυπώνονται ο έντονος ψυχισμός του, ο οποίος διαμορφώθηκε όταν σε μικρή ηλικία αναγκάστηκε λόγω κοινωνικών συνθηκών να αποσχιστεί βίαια από τα πάτρια εδάφη.
-
Τα έργα του Πάνου Χαραλάμπους «Ψαράς Ι» και «Ψαράς ΙΙ» ανήκουν στην ενότητα «Περί αλιείας/Ιχθύς», μια από τις πρώτες του μεγάλες θεματικές ενότητες εργασίες, η οποία εμπνέεται από το περιβάλλον και τις δραστηριότητες των αλιέων της λίμνης Αμβρακίας και τον πολλαπλό συμβολισμό του ιχθύος. Έχοντας ως εφαλτήριο ένα από τα σπουδαιότερα έργα κυκλαδικής τοιχογραφίας, τον «Ψαρά» από οικία προϊστορικής πόλης στο Ακρωτήρι της Θήρας, αναπαριστά ο ίδιος το μοτίβο του ψαρά. Τοποθετώντας τα δύο έργα το ένα δίπλα στο άλλο, οι δύο ανθρώπινες φιγούρες βρίσκονται η μία αντίκρυ στην άλλη, δημιουργώντας ένα ιδιαίτερο διάλογο με την παράδοση, συνδέοντας το παρόν με το παρελθόν, ενώ ταυτόχρονα η συνύπαρξη αυτή διευρύνει το περιεχόμενο του έργου και τις δυνατότητες επικοινωνίας με τον θεατή.
-
Τα έργα του Πάνου Χαραλάμπους «Ψαράς Ι» και «Ψαράς ΙΙ» ανήκουν στην ενότητα «Περί αλιείας/Ιχθύς», μια από τις πρώτες του μεγάλες θεματικές ενότητες εργασίες, η οποία εμπνέεται από το περιβάλλον και τις δραστηριότητες των αλιέων της λίμνης Αμβρακίας και τον πολλαπλό συμβολισμό του ιχθύος. Έχοντας ως εφαλτήριο ένα από τα σπουδαιότερα έργα κυκλαδικής τοιχογραφίας, τον «Ψαρά» από οικία προϊστορικής πόλης στο Ακρωτήρι της Θήρας, αναπαριστά ο ίδιος το μοτίβο του ψαρά. Τοποθετώντας τα δύο έργα το ένα δίπλα στο άλλο, οι δύο ανθρώπινες φιγούρες βρίσκονται η μία αντίκρυ στην άλλη, δημιουργώντας ένα ιδιαίτερο διάλογο με την παράδοση, συνδέοντας το παρόν με το παρελθόν, ενώ ταυτόχρονα η συνύπαρξη αυτή διευρύνει το περιεχόμενο του έργου και τις δυνατότητες επικοινωνίας με τον θεατή.
-
Ο κύριος άξονας της θεματολογίας του Γεράσιμου Στέρη υπήρξε ο ελληνικός μύθος τον οποίο απέδωσε μέσω από μια διάσταση ονείρων και συμβολικής ανύψωσης. Υπήρξε ένας από τους εκφραστές της «ελληνικότητας» τη δεκαετία του 1930 και με το αρχαϊκό του ύφος προσέδωσε στις εικόνες μνημειακή βαρύτητα και μεγαλοπρέπεια.
Στη λιτή σύνθεση «Χωρίς τίτλο» ο καλλιτέχνης αποτυπώνει με μολύβι σε χαρτί τη συνάθροιση τριών μορφών, οι οποίες διαμοιράζονται στη ζωγραφική επιφάνεια. Οι μορφές αποδίδονται με απλότητα, σχεδόν με αρχαϊκή μνημειακότητα σε κενό φόντο, ενώ ο τρόπος τοποθέτησής τους στη δομή της σύνθεση αποδίδει την αίσθηση του βάθους.
-
Στην πρώτη περίοδο του έργου του ο Καλούτσης κινείται στο μεταίχμιο μεταξύ παράστασης και αφαίρεσης και προχωρά σταδιακά προς την αφαίρεση δίνοντας ιδιαίτερη έμφαση στη δομή των συνθέσεων και στην υφή των υλικών. Δημιουργεί έργα (Απτική σύνθεση, Υπόλειμμα) χρησιμοποιώντας εκτενώς μικτές τεχνικές, συνδυάζοντας κομμάτια μηχανών, θραύσματα από σωλήνες πάντα σε σκούρα χρώματα, γκρι ή μαύρο μεταλλικό δημιουργώντας την αίσθηση ενός χώρου από όπου έχει περάσει η φωτιά.
-
Στην πρώτη περίοδο του έργου του ο Καλούτσης κινείται στο μεταίχμιο μεταξύ παράστασης και αφαίρεσης και προχωρά σταδιακά προς την αφαίρεση δίνοντας ιδιαίτερη έμφαση στη δομή των συνθέσεων και στην υφή των υλικών. Δημιουργεί έργα (Απτική σύνθεση, Υπόλειμμα) χρησιμοποιώντας εκτενώς μικτές τεχνικές, συνδυάζοντας κομμάτια μηχανών, θραύσματα από σωλήνες πάντα σε σκούρα χρώματα, γκρι ή μαύρο μεταλλικό δημιουργώντας την αίσθηση ενός χώρου από όπου έχει περάσει η φωτιά.
-
Η υδατογραφία του Βαλέριου Καλούτση «Χωρίς τίτλο» μαρτυρά ξεκάθαρα τις επιρροές του καλλιτέχνη από τα κινήματα της αφαίρεσης που αποτυπώνονται στα πρώιμα έργα του. Σε μια καθόλα αφηρημένη σύνθεση, που παραπέμπει σε τοιχογραφία, ο καλλιτέχνης φαίνεται να αποπειράται να απεικονίσει στοιχεία ζωής μέσα σε ένα στοιχειώδες τοπίο, σαν να προσπαθεί να αποτυπώσει τα απομεινάρια ενός τόπου μετά από μια καταστροφή.
-
Παράλληλα με τη ζωγραφική ο Καραβούζης ασχολήθηκε και με την χαρακτική, αρχικά με την ξυλογραφία και στη συνέχεια με τη χαλκογραφία και τη λιθογραφία. Η λιθογραφία «Μαξιλάρια» μαρτυρά την εμφανή σύνδεση της χαρακτικής με τη ζωγραφική του τόσο στο πεδίο της θεματογραφίας όσο και σχεδιαστικά, καθώς το λιθογραφικό κραγιόνι του επιτρέπει να σχεδιάσει πάνω στον τσίγκο. Η σύνθεση λεπτομερής, συνεχίζει το μοτίβο που ακολουθεί σε όλες του τις νεκρές φύσεις, τοποθετώντας σε ένα ακανόνιστο εσωτερικό τα αντικείμενα στο κέντρο της ζωγραφικής επιφάνειας.
-
Η «Νεκρή φύση» του Σαράντη Καραβούζη αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα της πρώτης περιόδου του καλλιτεχνικού του έργου. Ο καλλιτέχνης δημιουργεί μια επιμελημένη σύνθεση με λιτή δόμηση, τοποθετώντας τα τρία αντικείμενα στο κέντρο της ζωγραφικής επιφάνειας. Μέσα σε εσωτερικό χώρο χωρίς προοπτική, ο φωτισμός αντανακλάται στα αντικείμενα και γίνεται κατά κύριο λόγο αντιληπτός από τις σκιές που αυτά δημιουργούν.
-
O Jacques Villeglé υπήρξε μέλος της ομάδας των Νέων Ρεαλιστών, που συγκρότησε ο Pierre Restany τον Οκτώβριο του 1960. Κοινό τους χαρακτηριστικό το εφήμερο και τα υλικά που ήταν κάθε άλλο παρά «ευγενή». Χρησιμοποιούσαν μέταλλο, χαρτί, σκουπίδια, αφίσες κάθε είδους (διαφημιστικές, κινηματογραφικές, πολιτικές), βιομηχανικά απόβλητα, αναλώσιμα προϊόντα σουπερμάρκετ, λαμαρίνες, σκεύη καθημερινής χρήσης και εστίαζαν στην αχρονικότητα. Ο Villegle χρησιμοποίησε στο έργο του κατά κύριο λόγο σκισμένες αφίσες, τις οποίες αποσπούσε από τα σημεία που ήταν αναρτημένες. Ανέπτυξε την τεχνική του décollage, η οποία προκύπτει από την κοπή, το σχίσιμο ή με απομάκρυνση κομματιών από την αρχική εικόνα. Ακόμη, ανέπτυξε ένα είδος αλφαβήτου που αποτελείται από συμβολικά γράμματα. Οι απεικονίσεις του θεματολογικά κάλυπταν ένα μεγάλο εύρος: από χιουμοριστικές, σατυρικές συνθέσεις μέχρι κοινωνικά και πολιτικά σχόλια. Θέλοντας να αποδώσει φόρο τιμής στους προηγούμενους σκοπούς των υλικών, δίνει στα έργα του το όνομα της οδού, όπου συγκέντρωσε τις αφίσες. Στοιβάζοντας αφίσες τη μία πάνω στην άλλη και σχίζοντας αυτές που βρίσκονταν στην κορυφή, αποκαλύπτονταν αυτές που βρίσκονταν σε χαμηλότερο σημείο. με τον τρόπο αυτό κατασκεύαζε τις εικόνες που ήθελε.
-
O Jacques Villeglé υπήρξε μέλος της ομάδας των Νέων Ρεαλιστών, που συγκρότησε ο Pierre Restany τον Οκτώβριο του 1960. Κοινό τους χαρακτηριστικό το εφήμερο και τα υλικά που ήταν κάθε άλλο παρά «ευγενή». Χρησιμοποιούσαν μέταλλο, χαρτί, σκουπίδια, αφίσες κάθε είδους (διαφημιστικές, κινηματογραφικές, πολιτικές), βιομηχανικά απόβλητα, αναλώσιμα προϊόντα σουπερμάρκετ, λαμαρίνες, σκεύη καθημερινής χρήσης και εστίαζαν στην αχρονικότητα. Ο Villegle χρησιμοποίησε στο έργο του κατά κύριο λόγο σκισμένες αφίσες, τις οποίες αποσπούσε από τα σημεία που ήταν αναρτημένες. Ανέπτυξε την τεχνική του décollage, η οποία προκύπτει από την κοπή, το σχίσιμο ή με απομάκρυνση κομματιών από την αρχική εικόνα. Ακόμη, ανέπτυξε ένα είδος αλφαβήτου που αποτελείται από συμβολικά γράμματα. Οι απεικονίσεις του θεματολογικά κάλυπταν ένα μεγάλο εύρος: από χιουμοριστικές, σατυρικές συνθέσεις μέχρι κοινωνικά και πολιτικά σχόλια. Θέλοντας να αποδώσει φόρο τιμής στους προηγούμενους σκοπούς των υλικών, δίνει στα έργα του το όνομα της οδού, όπου συγκέντρωσε τις αφίσες. Στοιβάζοντας αφίσες τη μία πάνω στην άλλη και σχίζοντας αυτές που βρίσκονταν στην κορυφή, αποκαλύπτονταν αυτές που βρίσκονταν σε χαμηλότερο σημείο. με τον τρόπο αυτό κατασκεύαζε τις εικόνες που ήθελε.
-
O Jacques Villeglé υπήρξε μέλος της ομάδας των Νέων Ρεαλιστών, που συγκρότησε ο Pierre Restany τον Οκτώβριο του 1960. Κοινό τους χαρακτηριστικό το εφήμερο και τα υλικά που ήταν κάθε άλλο παρά «ευγενή». Χρησιμοποιούσαν μέταλλο, χαρτί, σκουπίδια, αφίσες κάθε είδους (διαφημιστικές, κινηματογραφικές, πολιτικές), βιομηχανικά απόβλητα, αναλώσιμα προϊόντα σουπερμάρκετ, λαμαρίνες, σκεύη καθημερινής χρήσης και εστίαζαν στην αχρονικότητα. Ο Villegle χρησιμοποίησε στο έργο του κατά κύριο λόγο σκισμένες αφίσες, τις οποίες αποσπούσε από τα σημεία που ήταν αναρτημένες. Ανέπτυξε την τεχνική του décollage, η οποία προκύπτει από την κοπή, το σχίσιμο ή με απομάκρυνση κομματιών από την αρχική εικόνα. Ακόμη, ανέπτυξε ένα είδος αλφαβήτου που αποτελείται από συμβολικά γράμματα. Οι απεικονίσεις του θεματολογικά κάλυπταν ένα μεγάλο εύρος: από χιουμοριστικές, σατυρικές συνθέσεις μέχρι κοινωνικά και πολιτικά σχόλια. Θέλοντας να αποδώσει φόρο τιμής στους προηγούμενους σκοπούς των υλικών, δίνει στα έργα του το όνομα της οδού, όπου συγκέντρωσε τις αφίσες. Στοιβάζοντας αφίσες τη μία πάνω στην άλλη και σχίζοντας αυτές που βρίσκονταν στην κορυφή, αποκαλύπτονταν αυτές που βρίσκονταν σε χαμηλότερο σημείο. με τον τρόπο αυτό κατασκεύαζε τις εικόνες που ήθελε.
