-
Στη δεκαετία του 1950 ο Νίκος Κεσσανλής κινήθηκε στο πλαίσιο της art informel και του αφηρημένου εξπρεσιονισμού. Στο Παρίσι της επόμενης δεκαετίας βρέθηκε ιδεολογικά κοντά στους Νέους Ρεαλιστές και πρωτοστάτησε, μαζί με Γάλλους ομοτέχνους του, στη δημιουργία της mec-art. Η επιστροφή του στην Ελλάδα το 1980 ως καθηγητή της ΑΣΚΤ, η θητεία του ως πρύτανη (1991-1995), καθώς και η μεταφορά των εργαστηρίων της Σχολής στο συγκρότημα της οδού Πειραιώς, μαρτυρούν έμπρακτα το κοινωνικό ενδιαφέρον του καλλιτέχνη για τα εικαστικά πράγματα στην Ελλάδα. Η δομή της εικόνας, η σημασία της χειρονομίας, το ζήτημα της πολλαπλής αναπαραγωγής και της εμπλοκής του θεατή στο τελικό αποτέλεσμα υπήρξαν σταθερά οι άξονες της πορείας του.
Το έργο «Καρδιά» της συλλογής έργων του MOMus-Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης ανήκει στην ενότητα έργων «Τοίχοι» της περιόδου 1986-1987, όπου οι συνθέσεις αναπτύσσονται με ευρυθμία και συνδυάζουν συχνά τη ζωγραφική με ετερόκλητα υλικά. Σύμφωνα με τον Αλέξανδρο Ξύδη: «…Ο Κεσσανλής, έχει ξαναβρεί ανδρωμένη πια, την ευαισθησία την πρώτη των αφηρημένων νεανικών έργων…». «Ο “Τοίχος-Καρδιά” είναι καρπός άδολης και έντονης λυρικής έξαρσης».
-
Το ενδιαφέρον του Νίκου Κεσσανλή για τη φωτογραφία καθώς και οι πειραματισμοί του πάνω σε αυτό το πεδίο τον οδηγούν σε μια μεγαλύτερη εμβάθυνση στο αντικείμενο και στη δομική ανάλυση της εικόνας. Δημιουργεί μια σειρά πορτραίτων, προκαλώντας μια οπτική διάσπαση στο αντικείμενο-μοντέλο, όπου παραμορφώνει την ορθότητα της εικόνας, διαφυλάσσοντας ωστόσο την αντικειμενικής της ταυτότητα.
-
Στο έργο «Χωρίς τίτλο» ο Μιχάλης Μανουσάκης, όπως στην πλειοψηφία των έργων του, εστιάζει το ενδιαφέρον του στη μελέτη της ανθρώπινης μορφής. Τοποθετώντας τις δύο μορφές μέσα σε έναν λευκό κύκλο στο κέντρο της ζωγραφικής επιφάνειας, όπου η περιβάλλουσα χαρακτηρίζεται από απουσία αντικειμένων και άλλων στοιχείων, εστιάζει στη σχέση γονιού-παιδιού, αναπαριστώντας τη μετάθεση της πατρικής ταυτότητας στο παιδί μέσα από την παράδοση του κεφαλιού του. Η μονοχρωματική απόδοση του χώρου τονίζει ακόμη περισσότερο την ποιητική ατμόσφαιρα των υπαρξιακών αναζητήσεών του.
-
Το έργο του Μανόλη Γιανναδάκη «Πεδίον XVII» εντάσσεται στην ενότητα έργων, όπου η σχέση ανθρώπου-χώρου αποτελεί βασικό άξονα της θεματογραφίας του. Ο Γιανναδάκης εντάσσει στις συνθέσεις του αντικείμενα-σύμβολα, όπως οι σκαλωσιές, τα ηλεκτρικά καλώδια, που μορφοποιούν και συμπυκνώνουν τον κώδικα του συγκινησιακού του πεδίου. Παρατηρώντας το έργο με τις σκαλωσιές και τον αχρηστευμένο βιομηχανικό εξοπλισμό σε έναν ουδέτερο, απροσδιόριστο χώρο, αναδύεται η υποβόσκουσα εσωτερική αγωνία και ένταση, η μεταφυσική αίσθηση του χώρου αλλά και μια απόκοσμη αίσθηση μοναξιάς και εγκατάλειψης.
-
Η Λυδία Δαμπασίνα αφορμάται από την εννοιολογική τέχνη και δημιουργεί συνθέσεις, εγκαταστάσεις, κατασκευές και περιβάλλοντα, τα οποία χαρακτηρίζονται από αυστηρό στήσιμο και μινιμαλιστική προσέγγιση και αποπνέουν μια αίσθηση ψυχρής αποστασιοποίησης, όπως στην περίπτωση των έργων «Ένα κιλό πούπουλα, ένα κιλό σίδερο» και «Από ποιόν τάφο έρχεται;». Πρόκειται, όμως, για μια εννοιολογική τέχνη στην οποία συνυπάρχουν η ισχυρή ιδέα με την υψηλή κατάρτιση της καλλιτέχνιδας, που αποδίδουν ως αποτέλεσμα έργα, όπου η σχέση ανάμεσα στην αισθητική και τη γνωστική αξία είναι αμοιβαία.
-
Από τις αρχές της δεκαετίας του 1970, ο Κωνσταντίνος Ξενάκης επικεντρώνεται σε μια σημειολογία τόσο της εικόνας όσο και της καθημερινής επικοινωνίας, προτάσσει οπτικούς κώδικες και δημιουργεί μία «γλώσσα» στην οποία στοιχεία από αλφάβητα διάφορων πολιτισμών συμβιώνουν με σήματα-σύμβολα της σύγχρονης πραγματικότητας. Ιερογλυφικά της αρχαίας Αιγύπτου ή τύποι της σφηνοειδούς γραφής, π.χ., συνδυάζονται με σημάνσεις οδικής κυκλοφορίας, ενώ τα αρχετυπικά σχήματα, τα πρωτογενή μοτίβα, οι σχέσεις σημαίνοντος και σημαινόμενου, η φιλοσοφική-συμβολική διάσταση, η διαχρονική και διαπολιτισμική προσέγγιση ορίζουν τον πυρήνα της δημιουργίας του, η οποία διατηρεί πάντα τον πρωτοποριακό και πειραματικό της χαρακτήρα.
-
Από τις αρχές της δεκαετίας του 1970, ο Κωνσταντίνος Ξενάκης επικεντρώνεται σε μια σημειολογία τόσο της εικόνας όσο και της καθημερινής επικοινωνίας, προτάσσει οπτικούς κώδικες και δημιουργεί μία «γλώσσα» στην οποία στοιχεία από αλφάβητα διάφορων πολιτισμών συμβιώνουν με σήματα-σύμβολα της σύγχρονης πραγματικότητας. Ιερογλυφικά της αρχαίας Αιγύπτου ή τύποι της σφηνοειδούς γραφής, π.χ., συνδυάζονται με σημάνσεις οδικής κυκλοφορίας, ενώ τα αρχετυπικά σχήματα, τα πρωτογενή μοτίβα, οι σχέσεις σημαίνοντος και σημαινόμενου, η φιλοσοφική-συμβολική διάσταση, η διαχρονική και διαπολιτισμική προσέγγιση ορίζουν τον πυρήνα της δημιουργίας του, η οποία διατηρεί πάντα τον πρωτοποριακό και πειραματικό της χαρακτήρα.
-
Από τις αρχές της δεκαετίας του 1970, ο Κωνσταντίνος Ξενάκης επικεντρώνεται σε μια σημειολογία τόσο της εικόνας όσο και της καθημερινής επικοινωνίας, προτάσσει οπτικούς κώδικες και δημιουργεί μία «γλώσσα» στην οποία στοιχεία από αλφάβητα διάφορων πολιτισμών συμβιώνουν με σήματα-σύμβολα της σύγχρονης πραγματικότητας. Ιερογλυφικά της αρχαίας Αιγύπτου ή τύποι της σφηνοειδούς γραφής, π.χ., συνδυάζονται με σημάνσεις οδικής κυκλοφορίας, ενώ τα αρχετυπικά σχήματα, τα πρωτογενή μοτίβα, οι σχέσεις σημαίνοντος και σημαινόμενου, η φιλοσοφική-συμβολική διάσταση, η διαχρονική και διαπολιτισμική προσέγγιση ορίζουν τον πυρήνα της δημιουργίας του, η οποία διατηρεί πάντα τον πρωτοποριακό και πειραματικό της χαρακτήρα.
-
Οι φωτογραφίες του Κωνσταντίνου Ιγνατιάδη της συλλογής του MOMus-Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης, αφορούν σε μια σειρά ασπρόμαυρων πορτραίτων ανθρώπων κυρίως της τέχνης και των γραμμάτων, όπως αυτά του Γιώργου Ζογγολόπουλου, της Marinas Abramovich, της Kiki Smith, του Francesco Clemente κ.ά. Τα πορτρέτα αποτελούν το μεγαλύτερο μέρος της δουλειάς του, καθώς θεωρεί πως αυτά αποτελούν ένα από τα βασικά θέματα όλων των τεχνών. Ιδιαίτερη σημασία κατέχει το φως στα έργα του, καθώς όπως ο ίδιος μαρτυρά, «Οι σκιαγραφίες μου είναι όπως το σχέδιο για τους ζωγράφους. Άλλες φορές τα σώματα είναι μαύρα γιατί το φως δεν έπεσε επάνω τους και άλλες φορές επειδή έπεσε επάνω τους και τα πρόβαλε σε μια επιφάνεια. Αυτή η επιφάνεια είναι το φόντο».
-
Οι φωτογραφίες του Κωνσταντίνου Ιγνατιάδη της συλλογής του MOMus-Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης, αφορούν σε μια σειρά ασπρόμαυρων πορτραίτων ανθρώπων κυρίως της τέχνης και των γραμμάτων, όπως αυτά του Γιώργου Ζογγολόπουλου, της Marinas Abramovich, της Kiki Smith, του Francesco Clemente κ.ά. Τα πορτρέτα αποτελούν το μεγαλύτερο μέρος της δουλειάς του, καθώς θεωρεί πως αυτά αποτελούν ένα από τα βασικά θέματα όλων των τεχνών. Ιδιαίτερη σημασία κατέχει το φως στα έργα του, καθώς όπως ο ίδιος μαρτυρά, «Οι σκιαγραφίες μου είναι όπως το σχέδιο για τους ζωγράφους. Άλλες φορές τα σώματα είναι μαύρα γιατί το φως δεν έπεσε επάνω τους και άλλες φορές επειδή έπεσε επάνω τους και τα πρόβαλε σε μια επιφάνεια. Αυτή η επιφάνεια είναι το φόντο».
-
Οι φωτογραφίες του Κωνσταντίνου Ιγνατιάδη της συλλογής του MOMus-Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης, αφορούν σε μια σειρά ασπρόμαυρων πορτραίτων ανθρώπων κυρίως της τέχνης και των γραμμάτων, όπως αυτά του Γιώργου Ζογγολόπουλου, της Marinas Abramovich, της Kiki Smith, του Francesco Clemente κ.ά. Τα πορτρέτα αποτελούν το μεγαλύτερο μέρος της δουλειάς του, καθώς θεωρεί πως αυτά αποτελούν ένα από τα βασικά θέματα όλων των τεχνών. Ιδιαίτερη σημασία κατέχει το φως στα έργα του, καθώς όπως ο ίδιος μαρτυρά, «Οι σκιαγραφίες μου είναι όπως το σχέδιο για τους ζωγράφους. Άλλες φορές τα σώματα είναι μαύρα γιατί το φως δεν έπεσε επάνω τους και άλλες φορές επειδή έπεσε επάνω τους και τα πρόβαλε σε μια επιφάνεια. Αυτή η επιφάνεια είναι το φόντο».
-
Οι φωτογραφίες του Κωνσταντίνου Ιγνατιάδη της συλλογής του MOMus-Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης, αφορούν σε μια σειρά ασπρόμαυρων πορτραίτων ανθρώπων κυρίως της τέχνης και των γραμμάτων, όπως αυτά του Γιώργου Ζογγολόπουλου, της Marinas Abramovich, της Kiki Smith, του Francesco Clemente κ.ά. Τα πορτρέτα αποτελούν το μεγαλύτερο μέρος της δουλειάς του, καθώς θεωρεί πως αυτά αποτελούν ένα από τα βασικά θέματα όλων των τεχνών. Ιδιαίτερη σημασία κατέχει το φως στα έργα του, καθώς όπως ο ίδιος μαρτυρά, «Οι σκιαγραφίες μου είναι όπως το σχέδιο για τους ζωγράφους. Άλλες φορές τα σώματα είναι μαύρα γιατί το φως δεν έπεσε επάνω τους και άλλες φορές επειδή έπεσε επάνω τους και τα πρόβαλε σε μια επιφάνεια. Αυτή η επιφάνεια είναι το φόντο».
-
Οι φωτογραφίες του Κωνσταντίνου Ιγνατιάδη της συλλογής του MOMus-Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης, αφορούν σε μια σειρά ασπρόμαυρων πορτραίτων ανθρώπων κυρίως της τέχνης και των γραμμάτων, όπως αυτά του Γιώργου Ζογγολόπουλου, της Marinas Abramovich, της Kiki Smith, του Francesco Clemente κ.ά. Τα πορτρέτα αποτελούν το μεγαλύτερο μέρος της δουλειάς του, καθώς θεωρεί πως αυτά αποτελούν ένα από τα βασικά θέματα όλων των τεχνών. Ιδιαίτερη σημασία κατέχει το φως στα έργα του, καθώς όπως ο ίδιος μαρτυρά, «Οι σκιαγραφίες μου είναι όπως το σχέδιο για τους ζωγράφους. Άλλες φορές τα σώματα είναι μαύρα γιατί το φως δεν έπεσε επάνω τους και άλλες φορές επειδή έπεσε επάνω τους και τα πρόβαλε σε μια επιφάνεια. Αυτή η επιφάνεια είναι το φόντο».
-
Οι φωτογραφίες του Κωνσταντίνου Ιγνατιάδη της συλλογής του MOMus-Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης, αφορούν σε μια σειρά ασπρόμαυρων πορτραίτων ανθρώπων κυρίως της τέχνης και των γραμμάτων, όπως αυτά του Γιώργου Ζογγολόπουλου, της Marinas Abramovich, της Kiki Smith, του Francesco Clemente κ.ά. Τα πορτρέτα αποτελούν το μεγαλύτερο μέρος της δουλειάς του, καθώς θεωρεί πως αυτά αποτελούν ένα από τα βασικά θέματα όλων των τεχνών. Ιδιαίτερη σημασία κατέχει το φως στα έργα του, καθώς όπως ο ίδιος μαρτυρά, «Οι σκιαγραφίες μου είναι όπως το σχέδιο για τους ζωγράφους. Άλλες φορές τα σώματα είναι μαύρα γιατί το φως δεν έπεσε επάνω τους και άλλες φορές επειδή έπεσε επάνω τους και τα πρόβαλε σε μια επιφάνεια. Αυτή η επιφάνεια είναι το φόντο».
-
Οι φωτογραφίες του Κωνσταντίνου Ιγνατιάδη της συλλογής του MOMus-Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης, αφορούν σε μια σειρά ασπρόμαυρων πορτραίτων ανθρώπων κυρίως της τέχνης και των γραμμάτων, όπως αυτά του Γιώργου Ζογγολόπουλου, της Marinas Abramovich, της Kiki Smith, του Francesco Clemente κ.ά. Τα πορτρέτα αποτελούν το μεγαλύτερο μέρος της δουλειάς του, καθώς θεωρεί πως αυτά αποτελούν ένα από τα βασικά θέματα όλων των τεχνών. Ιδιαίτερη σημασία κατέχει το φως στα έργα του, καθώς όπως ο ίδιος μαρτυρά, «Οι σκιαγραφίες μου είναι όπως το σχέδιο για τους ζωγράφους. Άλλες φορές τα σώματα είναι μαύρα γιατί το φως δεν έπεσε επάνω τους και άλλες φορές επειδή έπεσε επάνω τους και τα πρόβαλε σε μια επιφάνεια. Αυτή η επιφάνεια είναι το φόντο».
-
Οι φωτογραφίες του Κωνσταντίνου Ιγνατιάδη της συλλογής του MOMus-Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης, αφορούν σε μια σειρά ασπρόμαυρων πορτραίτων ανθρώπων κυρίως της τέχνης και των γραμμάτων, όπως αυτά του Γιώργου Ζογγολόπουλου, της Marinas Abramovich, της Kiki Smith, του Francesco Clemente κ.ά. Τα πορτρέτα αποτελούν το μεγαλύτερο μέρος της δουλειάς του, καθώς θεωρεί πως αυτά αποτελούν ένα από τα βασικά θέματα όλων των τεχνών. Ιδιαίτερη σημασία κατέχει το φως στα έργα του, καθώς όπως ο ίδιος μαρτυρά, «Οι σκιαγραφίες μου είναι όπως το σχέδιο για τους ζωγράφους. Άλλες φορές τα σώματα είναι μαύρα γιατί το φως δεν έπεσε επάνω τους και άλλες φορές επειδή έπεσε επάνω τους και τα πρόβαλε σε μια επιφάνεια. Αυτή η επιφάνεια είναι το φόντο».
-
Οι φωτογραφίες του Κωνσταντίνου Ιγνατιάδη της συλλογής του MOMus-Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης, αφορούν σε μια σειρά ασπρόμαυρων πορτραίτων ανθρώπων κυρίως της τέχνης και των γραμμάτων, όπως αυτά του Γιώργου Ζογγολόπουλου, της Marinas Abramovich, της Kiki Smith, του Francesco Clemente κ.ά. Τα πορτρέτα αποτελούν το μεγαλύτερο μέρος της δουλειάς του, καθώς θεωρεί πως αυτά αποτελούν ένα από τα βασικά θέματα όλων των τεχνών. Ιδιαίτερη σημασία κατέχει το φως στα έργα του, καθώς όπως ο ίδιος μαρτυρά, «Οι σκιαγραφίες μου είναι όπως το σχέδιο για τους ζωγράφους. Άλλες φορές τα σώματα είναι μαύρα γιατί το φως δεν έπεσε επάνω τους και άλλες φορές επειδή έπεσε επάνω τους και τα πρόβαλε σε μια επιφάνεια. Αυτή η επιφάνεια είναι το φόντο».
-
Οι φωτογραφίες του Κωνσταντίνου Ιγνατιάδη της συλλογής του MOMus-Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης, αφορούν σε μια σειρά ασπρόμαυρων πορτραίτων ανθρώπων κυρίως της τέχνης και των γραμμάτων, όπως αυτά του Γιώργου Ζογγολόπουλου, της Marinas Abramovich, της Kiki Smith, του Francesco Clemente κ.ά. Τα πορτρέτα αποτελούν το μεγαλύτερο μέρος της δουλειάς του, καθώς θεωρεί πως αυτά αποτελούν ένα από τα βασικά θέματα όλων των τεχνών. Ιδιαίτερη σημασία κατέχει το φως στα έργα του, καθώς όπως ο ίδιος μαρτυρά, «Οι σκιαγραφίες μου είναι όπως το σχέδιο για τους ζωγράφους. Άλλες φορές τα σώματα είναι μαύρα γιατί το φως δεν έπεσε επάνω τους και άλλες φορές επειδή έπεσε επάνω τους και τα πρόβαλε σε μια επιφάνεια. Αυτή η επιφάνεια είναι το φόντο».
-
Οι φωτογραφίες του Κωνσταντίνου Ιγνατιάδη της συλλογής του MOMus-Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης, αφορούν σε μια σειρά ασπρόμαυρων πορτραίτων ανθρώπων κυρίως της τέχνης και των γραμμάτων, όπως αυτά του Γιώργου Ζογγολόπουλου, της Marinas Abramovich, της Kiki Smith, του Francesco Clemente κ.ά. Τα πορτρέτα αποτελούν το μεγαλύτερο μέρος της δουλειάς του, καθώς θεωρεί πως αυτά αποτελούν ένα από τα βασικά θέματα όλων των τεχνών. Ιδιαίτερη σημασία κατέχει το φως στα έργα του, καθώς όπως ο ίδιος μαρτυρά, «Οι σκιαγραφίες μου είναι όπως το σχέδιο για τους ζωγράφους. Άλλες φορές τα σώματα είναι μαύρα γιατί το φως δεν έπεσε επάνω τους και άλλες φορές επειδή έπεσε επάνω τους και τα πρόβαλε σε μια επιφάνεια. Αυτή η επιφάνεια είναι το φόντο».
-
Οι φωτογραφίες του Κωνσταντίνου Ιγνατιάδη της συλλογής του MOMus-Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης, αφορούν σε μια σειρά ασπρόμαυρων πορτραίτων ανθρώπων κυρίως της τέχνης και των γραμμάτων, όπως αυτά του Γιώργου Ζογγολόπουλου, της Marinas Abramovich, της Kiki Smith, του Francesco Clemente κ.ά. Τα πορτρέτα αποτελούν το μεγαλύτερο μέρος της δουλειάς του, καθώς θεωρεί πως αυτά αποτελούν ένα από τα βασικά θέματα όλων των τεχνών. Ιδιαίτερη σημασία κατέχει το φως στα έργα του, καθώς όπως ο ίδιος μαρτυρά, «Οι σκιαγραφίες μου είναι όπως το σχέδιο για τους ζωγράφους. Άλλες φορές τα σώματα είναι μαύρα γιατί το φως δεν έπεσε επάνω τους και άλλες φορές επειδή έπεσε επάνω τους και τα πρόβαλε σε μια επιφάνεια. Αυτή η επιφάνεια είναι το φόντο».
-
Οι φωτογραφίες του Κωνσταντίνου Ιγνατιάδη της συλλογής του MOMus-Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης, αφορούν σε μια σειρά ασπρόμαυρων πορτρέτων ανθρώπων κυρίως της τέχνης και των γραμμάτων, όπως αυτά του Γιώργου Ζογγολόπουλου, της Marinas Abramovich, της Kiki Smith, του Francesco Clemente κ.ά. Τα πορτρέτα αποτελούν το μεγαλύτερο μέρος της δουλειάς του, καθώς θεωρεί πως αυτά αποτελούν ένα από τα βασικά θέματα όλων των τεχνών. Ιδιαίτερη σημασία κατέχει το φως στα έργα του, καθώς όπως ο ίδιος μαρτυρά, «Οι σκιαγραφίες μου είναι όπως το σχέδιο για τους ζωγράφους. Άλλες φορές τα σώματα είναι μαύρα γιατί το φως δεν έπεσε επάνω τους και άλλες φορές επειδή έπεσε επάνω τους και τα πρόβαλε σε μια επιφάνεια. Αυτή η επιφάνεια είναι το φόντο».
-
Ο Κωνσταντίνος (Ντίκος) Βυζάντιος διακρίθηκε για την πολλαπλότητα και τον πλούτο των αναζητήσεών του στη ζωγραφική, στοιχείο που συνετέλεσε στο να έχει διαμορφωθεί ένα ιδιαίτερο προσωπικό ιδίωμα με μεγάλη εκφραστική δύναμη.
Η εικαστική του πορεία ξεκίνησε με παραστατικά μοτίβα τοπίων και οδηγήθηκε γύρω στο 1960 σε πιο αφηρημένα έργα στα οποία κυριαρχούν μορφές ανθρώπων, συχνά προβληματικές και απαισιόδοξες.
Από τα μέσα της επόμενης δεκαετίας και έπειτα, ο Βυζάντιος ασπάζεται τις νεοπαραστατικές τάσεις της εποχής και απεικονίζει νεκρές φύσεις, ανθρώπινες φιγούρες και σκηνές από την αστική ζωή σε εξπρεσιονιστικό ύφος. Χαρακτηριστικό στοιχείο των έργων του είναι η έμφαση στο σχέδιο και η ιδιότυπη σχέση των μορφών ή των αντικειμένων με την ατμόσφαιρα του χώρου, προβληματικά και αινιγματικά αποδοσμένη.
Τα έργα του «Πλήθος» και «Μορφές» της δεκαετίας του 1960 διακρίνονται για τον αφαιρετικό τους χαρακτήρα τον οποίο συνδυάζει με παραστατικά μοτίβα. Οι ανθρώπινες μορφές, οι οποίες απεικονίζονται αποσματικοποιημένες και έντονα σχηματοποιημένες πάνω σε μονοχρωματικές σχεδόν επιφάνειες, γίνονται φορείς απαισιοδοξίας και έντονα ψυχικών διαθέσεων.
-
Ο Κωνσταντίνος (Ντίκος) Βυζάντιος διακρίθηκε για την πολλαπλότητα και τον πλούτο των αναζητήσεών του στη ζωγραφική, στοιχείο που συνετέλεσε στο να έχει διαμορφωθεί ένα ιδιαίτερο προσωπικό ιδίωμα με μεγάλη εκφραστική δύναμη.
Η εικαστική του πορεία ξεκίνησε με παραστατικά μοτίβα τοπίων και οδηγήθηκε γύρω στο 1960 σε πιο αφηρημένα έργα στα οποία κυριαρχούν μορφές ανθρώπων, συχνά προβληματικές και απαισιόδοξες.
Από τα μέσα της επόμενης δεκαετίας και έπειτα, ο Βυζάντιος ασπάζεται τις νεοπαραστατικές τάσεις της εποχής και απεικονίζει νεκρές φύσεις, ανθρώπινες φιγούρες και σκηνές από την αστική ζωή σε εξπρεσιονιστικό ύφος. Χαρακτηριστικό στοιχείο των έργων του είναι η έμφαση στο σχέδιο και η ιδιότυπη σχέση των μορφών ή των αντικειμένων με την ατμόσφαιρα του χώρου, προβληματικά και αινιγματικά αποδοσμένη.
Τα έργα του «Πλήθος» και «Μορφές» της δεκαετίας του 1960 διακρίνονται για τον αφαιρετικό τους χαρακτήρα τον οποίο συνδυάζει με παραστατικά μοτίβα. Οι ανθρώπινες μορφές, οι οποίες απεικονίζονται αποσματικοποιημένες και έντονα σχηματοποιημένες πάνω σε μονοχρωματικές σχεδόν επιφάνειες, γίνονται φορείς απαισιοδοξίας και έντονα ψυχικών διαθέσεων.
-
Στα έργα της πρώτης της περιόδου τη δεκαετία του 1970, όταν η ίδια η Κλεοπάτρα Δίγκα δραστηριοποιείται καλλιτεχνικά με την ομάδα «Νέοι Έλληνες Ρεαλιστές», εντοπίζονται αρκετές επιρροές από την Ποπ Αρτ και τη Νεοπαραστατική ευρωπαϊκή ζωγραφική, σε συνδυασμό με αρκετές αυτοβιογραφικές αναφορές. Στόχος ήταν ένα είδος κοινωνικής κριτικής βασισμένη στον εικαστικό σχολιασμό φωτογραφικών εικόνων της εποχής.
Η ίδια πρόθεση επικρατεί και στα πιο πρόσφατα έργα της, μέσω των οποίων επιχειρεί να διερευνήσει και να σχολιάσει τις επιπτώσεις του σύγχρονου τρόπου ζωής στη διαμόρφωση της πραγματικότητας της ανθρώπινης κατάστασης.
Ο πίνακας της Δίγκα με τίτλο Όλα Καλά (1972), αποτελεί τυπικό παράδειγμα έργων της που προσανατολίστηκαν στο είδος του κριτικού ρεαλισμού, αποτυπώνοντας στον καμβά όλες τις τότε καλλιτεχνικές αναζητήσεις και κομμάτια του εαυτού της.
-
Η σύνθεση «Χωρίς τίτλο», έργο του Θόδωρου των σπουδαστικών του χρόνων, είναι από τα πλέον μικρά έργα του καλλιτέχνη, ο οποίος ιδιαίτερα την πρώτη περίοδο της δουλειάς του υλοποιεί έργα μνημειακού χαρακτήρα, ανεξαρτήτως διαστάσεων. Σηματοδοτεί, όμως, τη μετάβαση του καλλιτέχνη από τις πιο παραστατικές στις πιο αφαιρετικές τάσεις και είναι η περίοδος που ξεκινά να δουλεύει κυρίως με ατσάλι και μπρούντζο.
