-
Ο Δεκουλάκος κατά την τελευταία φάση της καλλιτεχνικής του δραστηριότητας εντρύφησε σε δύο ενότητες έργων: «Τα Τοπία της Μάνης» και «Τα Τοπία των Αθηνών», τις οποίες πλαισίωσε μάλιστα και με τον θεωρητικό του λόγο, ο οποίος φέρνει τον θεατή πιο κοντά στη δημιουργική διαδικασία και στις βαθύτερες διεργασίες της ζωγραφικής πράξης. Όπως ο ίδιος σημειώνει: «Στις συνθέσεις με τα τοπία της Μάνης και της Αθήνας, δεν προσπαθώ να αναπαράγω ζωγραφικά κάποια φυσικά φαινόμενα ή μορφές (υπόθεση εξαντλημένη στη ζωγραφική), αλλά να καταγράψω ζωγραφικά τα αισθήματά μου προς αυτά χωρίς θεατρικές ή μορφικές υπερβολές, με τον αυθορμητισμό και την ειλικρίνεια του ερωτικού αισθήματος».
Η ζωγραφική του, σε αυτές τις ενότητες, έντονα χειρονομιακή και με πλούσιες πάστες διαφέρει από τις προηγούμενες δουλειές του, μαρτυρώντας εξπρεσιονιστικά στοιχεία και βιωματικές μνήμες, οι οποίες αποτυπώνονται μέσα από την ορμή του πινέλου, η οποία καθοδηγείται από την οπτική μνήμη και την οπτική συγκίνηση που του προξενούν τα συγκεκριμένα μέρη-τοπία.
-
Ο Χρίστος Καράς στα μέσα της δεκαετίας του 1970 υιοθετεί μια πιο μεταφυσική προσέγγιση και δημιουργεί μια ενότητα ζωγραφικών συνθέσεων που ο ίδιος χαρακτηρίζει «διαστημική ποίηση», που περιέχει στοιχεία φανταστικά, σουρεαλιστικά που συνδυάζουν εικόνες της πραγματικότητας με αναφορές στην τεχνολογία. Εισάγει αντικείμενα με συγκεκριμένη μορφή, αλλά αφηρημένα και απροσδιόριστα ως προς την ταυτότητά τους: σωληνοειδή σχήματα και ελάσματα, ορθογώνιους όγκους, καμπυλωμένα επίπεδα, βέλη, κώνους, τα οποία αιωρούνται, συστρέφονται και περιστρέφονται σε ένα ονειρικό τοπίο, το οποίο φαντάζει εξωπραγματικό. Δίνει προτεραιότητα στο σχέδιο, ενώ το χρώμα, λαμπερό και καθαρό, με τις εναλλαγές των θερμών και ψυχρών τόνων έρχεται να τονίσει την πλαστικότητα του σχεδίου. Οι τίτλοι που δίνει στα έργα του τονίζουν το συμβολικό περιεχόμενό τους, όπως στο έργο της συλλογής του Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης «Ιεριχώ, που αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτής της περιόδου και στο οποίο επιχειρεί να απεικονίσει τα ερείπια της βιβλικής πόλης μέσα σε ένα διαστημικό τοπίο.
-
Στο έργο «Ερωτευμένη με έναν δεινόσαυρο» η Νίκη Καναγκίνη αναπτύσσει πάνω σε ένα μονοχρωματικό φόντο το μοτίβο ενός δεινοσαύρου προς διαφορετικές κατευθύνσεις και σε διαφορετικούς άξονες. Η σύνθεση ανήκει στη ευρύτερη θεματική ενότητα των «Χειρογράφων», η οποία πιστοποιεί το ενδιαφέρον της καλλιτέχνιδας για μια προσωπική εικαστική γραφή. Η ίδια η καλλιτέχνιδα αποκαλούσε τα έργα αυτά «οπτικά κείμενα» και θεωρούσε τον θεατή ως έναν εν δυνάμει αναγνώστη. Οι συνθέσεις της περιέχουν στοιχεία συμβολικού σουρεαλισμού, καθώς επιχειρεί να εκφράσει την κοινωνικής της κριτική σε σχέση με την καταστροφή της φύσης, αλλά και τη θέση της γυναίκας στο πλαίσιο του παραδοσιακού της ρόλου.
-
Αφηρημένη σύνθεση με έντονες επιρροές από τον εξπρεσσιονισμό. Κυριαρχούν η βιαιότητα της έκφρασης του αιχμηρού μολυβιού πάνω στο λευκό χαρτί, η δομή της σύνθεσης, το μαλακό άπλωμα του γραφίτη και η περιπέτεια της γραμμής που δημιουργούν άλλοτε φωτεινά ανοίγματα και άλλοτε μισοσβησμένες περιοχές σε διάφορους τόνους του γκρι στη ζωγραφική επιφάνεια.
-
Το 1985 η Κοροβέση επισκέφθηκε το Κέντρο Σύγχρονης Ηλεκτρονικής Μουσικής του Ιάνη Ξενάκη, γεγονός που υπήρξε καταλυτικό για τη μετέπειτα εξέλιξη του έργου της, καθώς προσπαθεί να προσεγγίσει τη σχέση τέχνης-τεχνολογίας και επιχειρεί να συνδυάσει τη γλυπτική με τη μουσική της γλώσσας μέσω εξελιγμένων τεχνικών και της βοήθειας ηλεκτρονικών υπολογιστών. Σύμφωνα με την καλλιτέχνιδα, η λέξη αποτελεί μια δομημένη ηχητική ενότητα που εμπεριέχει μέσα της έννοια, έκφραση, συναίσθημα, απεικονίσεις, πολιτισμό και προσπαθεί να μετασχηματίσει σε γλυπτό την κυματομορφή, το ηχογράφημα της λέξης εκμεταλλευόμενη τα υλικά και τη σύνθεσή τους στον χώρο. Όπως η ίδια σημειώνει: «Επειδή η δομή της κυματομορφής βασίζεται σε συγκεκριμένα μήκη κραδασμών, μεταμορφώνει το υλικό και κατ’ επέκταση το ίδιο το έργο, σε μουσικό όργανο με συγκεκριμένη αρμονική ακολουθία…Η γλυπτική κυματομορφή «Ειρήνη» δηλώνει μια σύνθεση πολλών ανθρώπων που συνυπάρχουν αρμονικά, αλλά με ευαίσθητη ισορροπία. Το έργο πάλλεται στην ημικυκλική βάση του, δηλώνοντας έτσι την ευαίσθητη και εύθραυστη ισορροπία δυνάμεων, που προκαλούν την ειρήνη ανάμεσα στους ανθρώπους και στη σχέση τους με τη φύση και τον εαυτό τους».
-
Το έργο του Νίκου Χαραλαμπίδη “Brillo Defender, Kill Classicists” ανήκει σε έναν ευρύτερο κύκλο δουλειάς του καλλιτέχνη της δεκαετίας του 1990, όπου εισάγει μια θεματολογία, η οποία πραγματεύεται ένα φάσμα ιστορικών και κοινωνικό-πολιτικών ζητημάτων, όπως οι πόλεμοι, ο βίαιος εκπατρισμός και η προσφυγοποίηση, η παγκοσμιοποίηση κ.ά. Η σύνθεση εμπλουτίζεται με αυτοαναφορικά στοιχεία, συμβολισμούς, αλληγορίες που συχνά διασυνδέονται με φιλοσοφικές προεκτάσεις. Ανατρέχει στη διαχείριση ιστορικού αρχειακού υλικού, το οποίο διαπλέκει με σύγχρονα δεδομένα και γεγονότα, όπως την ανθρωπιστική, ιδεολογική και πολιτισμική κρίση.
Το μεγαλύτερο μέρος του έργου του Νίκου Χαραλαμπίδη καταλαμβάνουν site-specific εγκαταστάσεις και κατασκευές από διάφορα υλικά, performances, βίντεο και άλλες ψηφιακές εφαρμογές, συνιστώντας μια πλούσια και ιδιαίτερη εικαστική γλώσσα με ευρεία χρήση μέσων και τεχνικών.
Ο έντονα πολιτικός χαρακτήρας είναι αυτός που κυριαρχεί στις δημιουργίες του ήδη από την αρχή της καριέρας του, με αναφορές στην παιδική του ηλικία και στην ιστορία της γενέτειράς του, Κύπρου. Τα θέματά του έκτοτε συνεχίζουν να αφορούν τη σύγχρονη κοινωνικοπολιτική πραγματικότητα, την παγκοσμιοποίηση, τον καταναλωτισμό, τις ιδεολογικές και πολιτισμικές κρίσεις, τα οποία αποκτούν σύνθετες εννοιολογικές προεκτάσεις και παράλληλα πολλαπλές ερμηνευτικές προσεγγίσεις.
Ο Χαραλαμπίδης καταπιάνεται θεματικά με έννοιες όπως η ταυτότητα και η ιθαγένεια, τις οποίες αποτυπώνει μέσα από διαφορετικές οπτικές παρεμβάσεις με σκοπό να συγκροτήσει έναν κριτικό και πολιτικό λόγο στο έργο του.
-
Στη συλλογή του MOMus-Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης ο Μάριος Πράσινος εκπροσωπείται με τρία αντιπροσωπευτικά έργα από διάφορες περιόδους της καλλιτεχνικής του δραστηριότητας και της προσωπικής του εικαστικής γραφής. Αρχικά ο καλλιτέχνης ασχολήθηκε με τον σχεδιασμό ταπισερί και επιδόθηκε στη ζωγραφική τοπίων και προσωπογραφιών πειραματιζόμενος με ένα είδος αυτόματης γραφής που βασίζεται σε γραμμές, σταξίματα μελάνης, μικρές και μεγάλες κηλίδες ή τελείες, όπως παρατηρείται χαρακτηριστικά στο έργο “Suaire”. Ακόμη, στο έργο του συναντά κανείς συνθέσεις με σουρεαλιστικά χαρακτηριστικά και τη γνωστή ενότητα “Les Arbres” (Τα Δέντρα) στην οποία εικονοποιείται η σημειολογία μιας ανθρωπότητας που σπεύδει ολοταχώς προς τον θάνατο, στα οποία αποτυπώνονται ο έντονος ψυχισμός του, ο οποίος διαμορφώθηκε όταν σε μικρή ηλικία αναγκάστηκε λόγω κοινωνικών συνθηκών να αποσχιστεί βίαια από τα πάτρια εδάφη.
-
Στη συλλογή του MOMus-Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης ο Μάριος Πράσινος εκπροσωπείται με τρία αντιπροσωπευτικά έργα από διάφορες περιόδους της καλλιτεχνικής του δραστηριότητας και της προσωπικής του εικαστικής γραφής. Αρχικά ο καλλιτέχνης ασχολήθηκε με τον σχεδιασμό ταπισερί και επιδόθηκε στη ζωγραφική τοπίων και προσωπογραφιών πειραματιζόμενος με ένα είδος αυτόματης γραφής που βασίζεται σε γραμμές, σταξίματα μελάνης, μικρές και μεγάλες κηλίδες ή τελείες, όπως παρατηρείται χαρακτηριστικά στο έργο “Suaire”. Ακόμη, στο έργο του συναντά κανείς συνθέσεις με σουρεαλιστικά χαρακτηριστικά και τη γνωστή ενότητα “Les Arbres” (Τα Δέντρα) στην οποία εικονοποιείται η σημειολογία μιας ανθρωπότητας που σπεύδει ολοταχώς προς τον θάνατο, στα οποία αποτυπώνονται ο έντονος ψυχισμός του, ο οποίος διαμορφώθηκε όταν σε μικρή ηλικία αναγκάστηκε λόγω κοινωνικών συνθηκών να αποσχιστεί βίαια από τα πάτρια εδάφη.
-
Το έργο «Φιγούρα» που ανήκει στη συλλογή του Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα της ώριμης περιόδου έργων του Μάκη Θεοφυλακτόπουλου, τα οποία χαρακτηρίζονται από μια έντονη αφαιρετική διάθεση. Η ανθρώπινη φιγούρα, η οποία αποτελεί το κυρίαρχο στοιχείο σε ολόκληρη σχεδόν την καλλιτεχνική του πορεία, σχεδιάζεται μόνο με το περίγραμμα. Μοναχική, καταλαμβάνει το μεγαλύτερο μέρος της ζωγραφικής επιφάνειας, στην οποία διοχετεύει την ενέργεια της πινελιάς με μια δυναμική εξπρεσιονιστική γραφή, η οποία ορίζει τη σύνθεση. Το πλούσιο χρωματικό υλικό σε συνδυασμό με τη σύνθετη επεξεργασία του μαρτυρούν τις τεχνικές αρετές του καλλιτέχνη, οι οποίες αποτυπώνονται στη δυναμική σύνθεση που δημιουργεί.
-
Το 2007 η Μαρία Παπαδημητρίου δημιουργεί τη σειρά έργων «Έργα Νίκου Εγγονόπουλου από τη συλλογή Mary & Harry Potter”. Η καλλιτέχνιδα μελετώντας τα σουρεαλιστικά έργα του Νίκου Εγγονόπουλου προσπαθεί να δημιουργήσει συσχετισμούς με πρόσωπα μέσα από λαϊκά αναγνώσματα και εικονογραφίες. Επιχειρεί να αναζητήσει τις ομοιότητες ανάμεσα στην αυτοπροσωπογραφία του νεαρού Νίκου Εγγονόπουλου και του λογοτεχνικού και κινηματογραφικού ήρωα Χάρι Πότερ και φιλοτεχνεί μια σειρά έργων, όπου αποδίδονται οι χαρακτηριστικές μορφές και τα θέματα του Νίκου Εγγονόπουλου μέσα από τη δική της χαρακτηριστική εικαστική γραφή στην οποία κυριαρχεί το έντονο χρώμα και η λυρικότητα με μια έντονα αφαιρετική διάθεση.
-
Το Τετράδιο του Δρομοκαϊτείου, το οποίο αποτελείται από 61 φωτοτυπημένα σχέδια, αποτελεί μια σημαντική στιγμή της συνολικής δημιουργίας του καλλιτέχνη και πιθανότατα και την πιο προσωπική του. Είναι από τις πιο κρίσιμες φάσεις, καθώς είναι τα χρόνια που περνά στο Δρομοκαΐτειο, λόγω των μεταπτώσεων της υγείας του και των υποτροπών της αποτοξίνωσής του. Ωστόσο, παρόλη τη γενικότερη καθίζηση της υγείας του, ο Ακριθάκης δεν σταματά την καλλιτεχνική του δραστηριότητα. Αντίθετα, οι ειδικές συνθήκες εγκλεισμού, απομόνωσης και συμβίωσης τροφοδοτούν τη μοναδική δημιουργική γραφή του και ενώ νοσηλεύεται δημιουργεί 61 σχέδια, προσωπογραφίες των τροφίμων του ιδρύματος με τους οποίους συναναστρέφεται καθημερινά. Οι μορφές αποτυπώνονται με ένα είδος σχεδόν παρορμητικού σχεδίου όπου σχήματα, ευθείες και καμπύλες γραμμές αναπαράγονται και πολλαπλασιάζονται.
Δεν είναι γνωστές οι χρονικές στιγμές ή οι συνθήκες κάτω από τις οποίες πραγματοποιήθηκαν αυτά τα σχέδια, όμως γνωρίζουμε πως το τετράδιο αυτό, το οποίο είχε πάντα δίπλα του, εκλάπη λίγο πριν τον θάνατό του. Νωρίτερα, ωστόσο, είχε φροντίσει να φωτοτυπηθούν.
-
Στην ενότητα έργων «Εσωτερικοί Κόσμοι/Εξωτερικοί Κόσμοι», η οποία αποτελείται από φωτογραφίες μεγάλων διαστάσεων, η Ursula Kelm προσπαθεί να προσεγγίσει την εξωτερική πραγματικότητα, ακροβατώντας μεταξύ αντικειμενικού-υποκειμενικού και εσωτερικού-εξωτερικού. Έχοντας ως περιβάλλοντα χώρο της σύνθεσης αποσπάσματα του φυσικού χώρου, αντιπαραβάλλει άλλοτε πιο φανερά και άλλοτε πιο αμυδρά μέρη του σώματος ή του προσώπου της, θέλοντας να προσεγγίσει πως ο άνθρωπος αντιλαμβάνεται των εξωτερικό χώρο/πραγματικότητα, αλλά ταυτόχρονα πως ο άνθρωπος γίνεται μέρος του όλου και αντιληπτός μέσα στον εξωτερικό χώρο/ πραγματικότητα, αλλά και πως ο εσωτερικός χώρος μοιάζει να περιβάλλει τον εξωτερικό. Η συνύπαρξη αυτή φαντάζει δύσκολη και ορισμένες φορές προβληματική, ειδικά αν αναλογιστεί κανείς τα αποτελέσματα αυτής της βιωματικής σχέσης.
-
Στην ενότητα έργων «Εσωτερικοί Κόσμοι/Εξωτερικοί Κόσμοι», η οποία αποτελείται από φωτογραφίες μεγάλων διαστάσεων, η Ursula Kelm προσπαθεί να προσεγγίσει την εξωτερική πραγματικότητα, ακροβατώντας μεταξύ αντικειμενικού-υποκειμενικού και εσωτερικού-εξωτερικού. Έχοντας ως περιβάλλοντα χώρο της σύνθεσης αποσπάσματα του φυσικού χώρου, αντιπαραβάλλει άλλοτε πιο φανερά και άλλοτε πιο αμυδρά μέρη του σώματος ή του προσώπου της, θέλοντας να προσεγγίσει πως ο άνθρωπος αντιλαμβάνεται των εξωτερικό χώρο/πραγματικότητα, αλλά ταυτόχρονα πως ο άνθρωπος γίνεται μέρος του όλου και αντιληπτός μέσα στον εξωτερικό χώρο/ πραγματικότητα, αλλά και πως ο εσωτερικός χώρος μοιάζει να περιβάλλει τον εξωτερικό. Η συνύπαρξη αυτή φαντάζει δύσκολη και ορισμένες φορές προβληματική, ειδικά αν αναλογιστεί κανείς τα αποτελέσματα αυτής της βιωματικής σχέσης.
-
Στην ενότητα έργων «Εσωτερικοί Κόσμοι/Εξωτερικοί Κόσμοι», η οποία αποτελείται από φωτογραφίες μεγάλων διαστάσεων, η Ursula Kelm προσπαθεί να προσεγγίσει την εξωτερική πραγματικότητα, ακροβατώντας μεταξύ αντικειμενικού-υποκειμενικού και εσωτερικού-εξωτερικού. Έχοντας ως περιβάλλοντα χώρο της σύνθεσης αποσπάσματα του φυσικού χώρου, αντιπαραβάλλει άλλοτε πιο φανερά και άλλοτε πιο αμυδρά μέρη του σώματος ή του προσώπου της, θέλοντας να προσεγγίσει πως ο άνθρωπος αντιλαμβάνεται των εξωτερικό χώρο/πραγματικότητα, αλλά ταυτόχρονα πως ο άνθρωπος γίνεται μέρος του όλου και αντιληπτός μέσα στον εξωτερικό χώρο/ πραγματικότητα, αλλά και πως ο εσωτερικός χώρος μοιάζει να περιβάλλει τον εξωτερικό. Η συνύπαρξη αυτή φαντάζει δύσκολη και ορισμένες φορές προβληματική, ειδικά αν αναλογιστεί κανείς τα αποτελέσματα αυτής της βιωματικής σχέσης.
-
Στην ενότητα έργων «Εσωτερικοί Κόσμοι/Εξωτερικοί Κόσμοι», η οποία αποτελείται από φωτογραφίες μεγάλων διαστάσεων, η Ursula Kelm προσπαθεί να προσεγγίσει την εξωτερική πραγματικότητα, ακροβατώντας μεταξύ αντικειμενικού-υποκειμενικού και εσωτερικού-εξωτερικού. Έχοντας ως περιβάλλοντα χώρο της σύνθεσης αποσπάσματα του φυσικού χώρου, αντιπαραβάλλει άλλοτε πιο φανερά και άλλοτε πιο αμυδρά μέρη του σώματος ή του προσώπου της, θέλοντας να προσεγγίσει πως ο άνθρωπος αντιλαμβάνεται των εξωτερικό χώρο/πραγματικότητα, αλλά ταυτόχρονα πως ο άνθρωπος γίνεται μέρος του όλου και αντιληπτός μέσα στον εξωτερικό χώρο/ πραγματικότητα, αλλά και πως ο εσωτερικός χώρος μοιάζει να περιβάλλει τον εξωτερικό. Η συνύπαρξη αυτή φαντάζει δύσκολη και ορισμένες φορές προβληματική, ειδικά αν αναλογιστεί κανείς τα αποτελέσματα αυτής της βιωματικής σχέσης.
-
Στην ενότητα έργων «Εσωτερικοί Κόσμοι/Εξωτερικοί Κόσμοι», η οποία αποτελείται από φωτογραφίες μεγάλων διαστάσεων, η Ursula Kelm προσπαθεί να προσεγγίσει την εξωτερική πραγματικότητα, ακροβατώντας μεταξύ αντικειμενικού-υποκειμενικού και εσωτερικού-εξωτερικού. Έχοντας ως περιβάλλοντα χώρο της σύνθεσης αποσπάσματα του φυσικού χώρου, αντιπαραβάλλει άλλοτε πιο φανερά και άλλοτε πιο αμυδρά μέρη του σώματος ή του προσώπου της, θέλοντας να προσεγγίσει πως ο άνθρωπος αντιλαμβάνεται των εξωτερικό χώρο/πραγματικότητα, αλλά ταυτόχρονα πως ο άνθρωπος γίνεται μέρος του όλου και αντιληπτός μέσα στον εξωτερικό χώρο/ πραγματικότητα, αλλά και πως ο εσωτερικός χώρος μοιάζει να περιβάλλει τον εξωτερικό. Η συνύπαρξη αυτή φαντάζει δύσκολη και ορισμένες φορές προβληματική, ειδικά αν αναλογιστεί κανείς τα αποτελέσματα αυτής της βιωματικής σχέσης.
-
Στην ενότητα έργων «Εσωτερικοί Κόσμοι/Εξωτερικοί Κόσμοι», η οποία αποτελείται από φωτογραφίες μεγάλων διαστάσεων, η Ursula Kelm προσπαθεί να προσεγγίσει την εξωτερική πραγματικότητα, ακροβατώντας μεταξύ αντικειμενικού-υποκειμενικού και εσωτερικού-εξωτερικού. Έχοντας ως περιβάλλοντα χώρο της σύνθεσης αποσπάσματα του φυσικού χώρου, αντιπαραβάλλει άλλοτε πιο φανερά και άλλοτε πιο αμυδρά μέρη του σώματος ή του προσώπου της, θέλοντας να προσεγγίσει πως ο άνθρωπος αντιλαμβάνεται των εξωτερικό χώρο/πραγματικότητα, αλλά ταυτόχρονα πως ο άνθρωπος γίνεται μέρος του όλου και αντιληπτός μέσα στον εξωτερικό χώρο/ πραγματικότητα, αλλά και πως ο εσωτερικός χώρος μοιάζει να περιβάλλει τον εξωτερικό. Η συνύπαρξη αυτή φαντάζει δύσκολη και ορισμένες φορές προβληματική, ειδικά αν αναλογιστεί κανείς τα αποτελέσματα αυτής της βιωματικής σχέσης.
-
Στην ενότητα έργων «Εσωτερικοί Κόσμοι/Εξωτερικοί Κόσμοι», η οποία αποτελείται από φωτογραφίες μεγάλων διαστάσεων, η Ursula Kelm προσπαθεί να προσεγγίσει την εξωτερική πραγματικότητα, ακροβατώντας μεταξύ αντικειμενικού-υποκειμενικού και εσωτερικού-εξωτερικού. Έχοντας ως περιβάλλοντα χώρο της σύνθεσης αποσπάσματα του φυσικού χώρου, αντιπαραβάλλει άλλοτε πιο φανερά και άλλοτε πιο αμυδρά μέρη του σώματος ή του προσώπου της, θέλοντας να προσεγγίσει πως ο άνθρωπος αντιλαμβάνεται των εξωτερικό χώρο/πραγματικότητα, αλλά ταυτόχρονα πως ο άνθρωπος γίνεται μέρος του όλου και αντιληπτός μέσα στον εξωτερικό χώρο/ πραγματικότητα, αλλά και πως ο εσωτερικός χώρος μοιάζει να περιβάλλει τον εξωτερικό. Η συνύπαρξη αυτή φαντάζει δύσκολη και ορισμένες φορές προβληματική, ειδικά αν αναλογιστεί κανείς τα αποτελέσματα αυτής της βιωματικής σχέσης.
-
Στην ενότητα έργων «Εσωτερικοί Κόσμοι/Εξωτερικοί Κόσμοι», η οποία αποτελείται από φωτογραφίες μεγάλων διαστάσεων, η Ursula Kelm προσπαθεί να προσεγγίσει την εξωτερική πραγματικότητα, ακροβατώντας μεταξύ αντικειμενικού-υποκειμενικού και εσωτερικού-εξωτερικού. Έχοντας ως περιβάλλοντα χώρο της σύνθεσης αποσπάσματα του φυσικού χώρου, αντιπαραβάλλει άλλοτε πιο φανερά και άλλοτε πιο αμυδρά μέρη του σώματος ή του προσώπου της, θέλοντας να προσεγγίσει πως ο άνθρωπος αντιλαμβάνεται των εξωτερικό χώρο/πραγματικότητα, αλλά ταυτόχρονα πως ο άνθρωπος γίνεται μέρος του όλου και αντιληπτός μέσα στον εξωτερικό χώρο/ πραγματικότητα, αλλά και πως ο εσωτερικός χώρος μοιάζει να περιβάλλει τον εξωτερικό. Η συνύπαρξη αυτή φαντάζει δύσκολη και ορισμένες φορές προβληματική, ειδικά αν αναλογιστεί κανείς τα αποτελέσματα αυτής της βιωματικής σχέσης.
-
Στην ενότητα έργων «Εσωτερικοί Κόσμοι/Εξωτερικοί Κόσμοι», η οποία αποτελείται από φωτογραφίες μεγάλων διαστάσεων, η Ursula Kelm προσπαθεί να προσεγγίσει την εξωτερική πραγματικότητα, ακροβατώντας μεταξύ αντικειμενικού-υποκειμενικού και εσωτερικού-εξωτερικού. Έχοντας ως περιβάλλοντα χώρο της σύνθεσης αποσπάσματα του φυσικού χώρου, αντιπαραβάλλει άλλοτε πιο φανερά και άλλοτε πιο αμυδρά μέρη του σώματος ή του προσώπου της, θέλοντας να προσεγγίσει πως ο άνθρωπος αντιλαμβάνεται των εξωτερικό χώρο/πραγματικότητα, αλλά ταυτόχρονα πως ο άνθρωπος γίνεται μέρος του όλου και αντιληπτός μέσα στον εξωτερικό χώρο/ πραγματικότητα, αλλά και πως ο εσωτερικός χώρος μοιάζει να περιβάλλει τον εξωτερικό. Η συνύπαρξη αυτή φαντάζει δύσκολη και ορισμένες φορές προβληματική, ειδικά αν αναλογιστεί κανείς τα αποτελέσματα αυτής της βιωματικής σχέσης.
-
Στην ενότητα έργων «Εσωτερικοί Κόσμοι/Εξωτερικοί Κόσμοι», η οποία αποτελείται από φωτογραφίες μεγάλων διαστάσεων, η Ursula Kelm προσπαθεί να προσεγγίσει την εξωτερική πραγματικότητα, ακροβατώντας μεταξύ αντικειμενικού-υποκειμενικού και εσωτερικού-εξωτερικού. Έχοντας ως περιβάλλοντα χώρο της σύνθεσης αποσπάσματα του φυσικού χώρου, αντιπαραβάλλει άλλοτε πιο φανερά και άλλοτε πιο αμυδρά μέρη του σώματος ή του προσώπου της, θέλοντας να προσεγγίσει πως ο άνθρωπος αντιλαμβάνεται των εξωτερικό χώρο/πραγματικότητα, αλλά ταυτόχρονα πως ο άνθρωπος γίνεται μέρος του όλου και αντιληπτός μέσα στον εξωτερικό χώρο/ πραγματικότητα, αλλά και πως ο εσωτερικός χώρος μοιάζει να περιβάλλει τον εξωτερικό. Η συνύπαρξη αυτή φαντάζει δύσκολη και ορισμένες φορές προβληματική, ειδικά αν αναλογιστεί κανείς τα αποτελέσματα αυτής της βιωματικής σχέσης.
-
O Raymond Hains υπήρξε μέλος της ομάδας των Νέων Ρεαλιστών, που συγκρότησε ο Pierre Restany τον Οκτώβριο του 1960. Κοινό τους χαρακτηριστικό το εφήμερο και τα υλικά που ήταν κάθε άλλο παρά «ευγενή». Χρησιμοποιούσαν μέταλλο, χαρτί, σκουπίδια, αφίσες κάθε είδους (διαφημιστικές, κινηματογραφικές, πολιτικές), βιομηχανικά απόβλητα, αναλώσιμα προϊόντα σουπερμάρκετ, λαμαρίνες, σκεύη καθημερινής χρήσης και εστίαζαν στην αχρονικότητα. Ο Hains χρησιμοποίησε στο έργο του κατά κύριο λόγο σκισμένες αφίσες, τις οποίες αποσπούσε από τα σημεία που ήταν αναρτημένες. Ανέπτυξε την τεχνική του décollage, η οποία προκύπτει από την κοπή, το σχίσιμο ή με απομάκρυνση κομματιών από την αρχική εικόνα. Στοιβάζοντας αφίσες τη μία πάνω στην άλλη και σχίζοντας αυτές που βρίσκονταν στην κορυφή, αποκαλύπτονταν αυτές που βρίσκονταν σε χαμηλότερο σημείο. με τον τρόπο αυτό κατασκεύαζε τις εικόνες που ήθελε.
-
Η Ζωή Κεραμέα ασχολήθηκε κατ’ εξοχήν με τη χαρακτική σε μέταλλο και επινόησε μια τεχνική που η ίδια την αποκαλεί «Ζωητυπία». Η ίδια την περιγράφει ως μια τεχνική χαρακτικής: «…που περιλαμβάνει τη μεταφορά εικόνων από μια επεξεργασμένη μεταλλική πλάκα στο χαρτί μέσω μιας υφασμάτινης μήτρας, είτε απευθείας είτε με επαναφαροά σε μια δεύτερη μεταλλική πλάκα. Αυτή η διαδικασία δίνει στο τύπωμα ένα πολύ μεγαλύτερο εύρος τονικών εφέ. Η μήτρα μπορεί να δώσει ένα αιχμηρό ανάγλυφο είτε με την τυπωμένη πλευρά της είτε με τη μη τυπωμένη ή μπορεί να χρησιμοποιηθούν και οι δυο σε συνδυασμό».
Στο έργο «Οιωνοί» ανασύρει εικόνες από την επιφάνεια μιας επεξεργασμένης πλάκας μετάλλου και τις ανασυνθέτει στο χαρτί, δίνοντάς τους απροσδόκητα καινούριες φόρμες. Απομακρύνεται από τη ρεαλιστική εξέλιξη και προχωρά σε ένα αφαιρετικό λεξιλόγιο, το οποίο βασίζεται στη γεωμετρία και στην αρμονία.
-
Η Ζωή Κεραμέα ασχολήθηκε κατ’ εξοχήν με τη χαρακτική σε μέταλλο και επινόησε μια τεχνική που η ίδια την αποκαλεί «Ζωητυπία». Η ίδια την περιγράφει ως μια τεχνική χαρακτικής: «…που περιλαμβάνει τη μεταφορά εικόνων από μια επεξεργασμένη μεταλλική πλάκα στο χαρτί μέσω μιας υφασμάτινης μήτρας, είτε απευθείας είτε με επαναφαροά σε μια δεύτερη μεταλλική πλάκα. Αυτή η διαδικασία δίνει στο τύπωμα ένα πολύ μεγαλύτερο εύρος τονικών εφέ. Η μήτρα μπορεί να δώσει ένα αιχμηρό ανάγλυφο είτε με την τυπωμένη πλευρά της είτε με τη μη τυπωμένη ή μπορεί να χρησιμοποιηθούν και οι δυο σε συνδυασμό».
Στην περίπτωση του έργου «Φιγούρα σε αναζήτηση πλαισίου» χρησιμοποιεί ένα καθημερινό αντικείμενο, μια κορδέλα, και αποτυπώνει τις παραλλαγές που μπορούν να προκύψουν, όταν αυτή κυρτώνεται, συστρέφεται και διαπλέκεται. Η σχεδιαστική λεπτομέρεια, η ρεαλιστική διάθεση και η ακρίβεια στην περιγραφή δεσπόζουν στη λιτή σύνθεση.
-
Στις αρχές της δεκαετίας του 1960 ο Φασιανός, μετά τις σπουδές του στην Α.Σ.Κ.Τ., μεταβαίνει στο Παρίσι και με υποτροφία της γαλλικής κυβέρνησης σπουδάζει λιθογραφία στη Σχολή Καλών Τεχνών του Παρισιού. Η αναπαραγωγή της εικόνας σε πολλαπλά αντίτυπα είναι το στοιχείο που τον έλκει στη λιθογραφία και με τις σπουδές κατοχυρώνει τη στέρεη τεχνική και τον έλεγχο της διαδικασίας, από την ποιότητα του χαρτιού και των χρωμάτων μέχρι το τελικό αποτέλεσμα.
Η σύνθεση «Χωρίς τίτλο» με τις σχηματοποιημένες φιγούρες με τα στρογγυλά πρόσωπα που θυμίζουν παιδικά σχέδια, χαρακτηρίζεται από τη χρωματική λιτότητα με τις εντάσσεις των λευκών περιοχών που διαμορφώνει το σχέδιο, σε συνδυασμό με τα εξπρεσιονιστικά στοιχεία της σύνθεσης.
